Προπαραμονές Χριστουγέννων στην Αθήνα του 1950. Μια μεταπολεμική Αθήνα, η οποία προσπαθεί να σταθεί ξανά στα πόδια της μετά από μια κατοχή και έναν εμφύλιο. Ο κόσμος προσπαθεί να ορθοποδήσει
Όλοι σκέπτονται τα περασμένα και δοξάζουν το Θεό για τις εφιαλτικές ημέρες που πέρασαν. Εκεί στις φτωχοσυνοικίες του Πειραιά, ετοιμάζονται όπως όλος ο κόσμος για την μεγάλη γιορτή ! Ο Χριστός Γεννάται! Δεν υπήρχαν τότε , όλα αυτά τα μπιχλιμπίδια να θυμίζουν πως έρχονται Χριστούγεννα. Τα Χριστούγεννα τότε γίνονταν στις καρδιές και όχι στα σπίτια. Μπορεί ο κόσμος να ήταν φτωχός , αλλά ήξεραν να γιορτάζουν με την καρδιά τους. Και αν καμιά φορά θυμόνταν πως κάτι έλειπε από το σπίτι, κάμαν το σταυρό τους και λέγαν δόξα σοι ο Θεός, περάσαμε και χειρότερα!
Σε ένα τέτοιο φτωχόσπιτο ζει μια γυναίκα με τον άρρωστο άντρα της και ένα μωρό παιδί να μεγαλώνει . Έκανε πολλές θυσίες για να μπορέσει να μεγαλώσει αυτό το παιδί να μην ζήσει την φτώχεια και την πείνα που έζησαν οι γονείς τότε, στις μαύρες ημέρες που μόλις είχαν περάσει. Μπορεί η γυναίκα να μην είχε πολλά πράγματα στο σπίτι της, είχε όμως κάτι που την ξεχώριζε στην γειτονιά της. Την πίστη της!
Πλησίαζε η μεγάλη γιορτή. Έβλεπε τον κόσμο να ετοιμάζεται να βάλει τα γιορτινά του να κάμει Χριστούγεννα. Έβλεπε τον άρρωστο σύζυγο της, θυμόταν πως εκείνη έπρεπε να συντηρεί σύζυγο και παιδί , ξενοδούλευε για ελάχιστα χρήματα αλλά δεν το έβαζε κάτω. Έκανε το σταυρό της, παρακαλώντας τον Χριστό να γεννηθεί στις καρδιές όλων των ανθρώπων και την δική της… Της είχαν μείνει ελάχιστα χρήματα να περάσει τα Χριστούγεννα, όμως πίστεψε με , αυτή η γυναίκα δεν έχανε το κουράγιο της, σαν να μην ήξερε τι θα πει απελπισία…
Κτύπησε κάποιος την πόρτα του σπιτιού της και ανοίγοντας , είδε τις κυρίες της γειτονικής ενορίας να διεξάγουν με εθελοντική αγάπη για τους πτωχούς έρανο , να τραφούν πεινασμένοι, να ντυθούν γυμνοί, να γίνει το θέλημα του Χριστού επί της γης… Ούτε που σκέφθηκε! Άνοιξε το συρτάρι, μάζεψε με μια κίνηση ότι είχε απομείνει, σαν να ξέχασε πως έρχονταν Χριστούγεννα και με αυτά θα περνούσε εκείνη, ο σύζυγος της και το μικρό παιδί τους και τα έδωσε όλα, ναι όλα, στις κυρίες της ενορίας για τους πτωχούς…
Όταν η πόρτα έκλεισε, έκανε αυτό που ήξερε τόσα χρόνια να κάνει, τον σταυρό της, και σιγοψιθύρισε κοιτώντας τα εικονίσματα : «Εσύ ξέρεις…» Έλα όμως που δεν ήταν μονάχα η τροφή , αλλά και τα φάρμακα για τον ανήμπορο άνδρα της. Πέρασε η μέρα και το σκοτάδι απλώθηκε στη γη, να ξεκουραστεί η πλάση, να ξαποστάσουν οι άνθρωποι από τον κάματο της μέρας. Το φαγητό που είχε απομείνει το έδωσε στον άνδρα της που ήταν άρρωστος και ανήμπορος και στο παιδί που έπρεπε να μεγαλώσει. Ο άνδρας της σε κάποια στιγμή την ρώτησε αν είχε πάρει ένα φάρμακο που χρειαζόταν και εκείνη , του είπε πως την άλλη μέρα θα πήγαινε να του το φέρει… Τι να του έλεγε; Πως τα τελευταία τους χρήματα τα είχε δώσει για τους πτωχούς; Σαν να ήταν οι ίδιοι πλούσιοι…
Έκανε την προσευχή της και πριν κοιμηθεί , πέρασαν από το μυαλό της κάποια Χριστούγεννα λίγα χρόνια πριν… Τότε, που ο υπέροχος λαός μας, βρέθηκε υπό κατοχή , με την πείνα να γίνεται θάνατος που σκορπούσε παντού, μαζί με τις σφαίρες των κατακτητών. Και αργότερα, μετά τους κατακτητές, χωρίς πείνα, αλλά με σφαίρες , χειρότερες από αυτές των κατακτητών , σφαίρες που έριχνε ο ένας αδελφός στον άλλον και για μια φορά ακόμα σκέφθηκε πως αφού ζούσε, υπήρχε ελπίδα. Ξανακοίταξε τα εικονίσματα της, επανέλαβε την φράση ‘’ εσύ ξέρεις’’ προς τον Χριστό που σε λίγες ώρες θα γεννιόταν και αποκοιμήθηκε η ίδια νηστική….
Παραμονή Χριστουγέννων στην μεταπολεμική Αθήνα… Ο κόσμος γιορτάζει. Η κυρά για την οποία αφιερώνω τούτες τις αράδες , επήγε στην Εκκλησία της Ενορίας της να ακούσει την Βασιλική ακολουθία και γεμάτη με την χάρη του Θεού κίνησε να φθάσει στο σπίτι της. Φθάνοντας, κοίταξε πως μιλάει ο Θεός, φθάνοντας λοιπόν στο σπίτι της, την περίμενε ο ταχυδρόμος στο κατώφλι του σπιτιού να της δώσει μια επιταγή από την Αυστραλία , από τον αδελφό της που είχε ξενιτευτεί για μια καλύτερη ζωή στην μακρινή Ήπειρο και που από εκεί έστελνε ρεγάλο στην αδελφή του για τα Χριστούγεννα. Βλέποντας το ποσόν της επιταγής κατάλαβε πως με αυτά τα χρήματα που της είχε στείλει εκείνα τα Χριστούγεννα ο ξενιτεμένος αδελφός της , θα μπορούσε να φθάσει μέχρι και τα επόμενα…Έκανε ξανά τον σταυρό της. Όταν είχε πει με την καρδιά της στο Χριστό "εσύ ξέρεις’’ σίγουρα εκείνη δεν ήξερε, ήξερε όμως ο Χριστός….
π. Θωμάς Ανδρέου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου