Σε λίγες ώρες, ο χρόνος αλλάζει...Με εκδηλώσεις χαράς και αισιοδοξίας ο πλανήτης περνά από το έτος 2014 στο έτος 2015 μετά Χριστόν. Αλλάζει τον χρόνο, λησμονώντας Εκείνον, τον άχρονο, που Το Όνομα Του, διαχώρισε τον ανθρώπινο χρόνο στην προ και στην μετά Χριστόν εποχή. Σε λίγες ώρες, η Ελλάδα αποχαιρετά έναν δύσκολο χρόνο μεταξύ των τελευταίων ετών. Ένας υπερήφανος και αξιοπρεπής λαός που κατάφερε παρά την ανέχεια και τις πολλές δυσκολίες που τον έφεραν αντιμέτωπο,με πολλά προβλήματα, να συνεχίσει να χαμογελά και να ελπίζει.

Αδελφέ μου! Σήμερα ζήσαμε το μεγαλείο μιας ακόμα Πεντηκοστής μέσα στον αέναο λειτουργικό χρόνο της Εκκλησίας. Σήμερα, προσευχηθήκαμε στον Δομήτορα της Εκκλησίας, τον Αρχηγό και τελειωτή της Πίστεως μας Ιησού Χριστό ώστε ο Παράκλητος, το Πνεύμα της Αληθείας, που εκπορεύεται από τον Πατέρα, να σε καταστήσει χερσίν του Επισκόπου, δοχείον χάριτος, σκεύος εκλογής, διάκονο των μυστηρίων, μέτοχο της Χάριτος... Αισθάνομαι την ανάγκη την προσευχή να την καταθέσω στοχαστικά, σκεπτόμενος την πορεία που καλείσαι να βαδίσεις. Μια πορεία σταυροαναστάσιμη κατά την οποίαν οι πολλοί αδυνατούν να κατανοήσουν όσα οι λίγοι βιώνουν...

Κάποτε o κόσμος γιόρταζε Χριστούγεννα!  Κάποτε!

Τότε πού είχε η ζωή σκοπό, και νόημα ο αγώνας. Τότε που οι  Χριστιανοί λαχταρούσαν τα Χριστούγεννα, ετοιμάζονταν για τα Χριστούγεννα: Νήστευαν τη Σαρακοστή, προσεύχονταν, ἐξομολογοῦνταν, πρόσμεναν…Τότε που η δασκάλα, ο δάσκαλος κρεμούσαν απ᾿ τα χείλη τους τα μάτια των παιδιών και στάλαζαν μες στην ψυχή το όνειρο: Να ᾿μουν κι εγώ εκεί· να ᾿μουν εκεί, στη Βηθλεέμ, στο στάβλο· «να ᾿μουν του στάβλου ενʼ άχυρο…»! 

ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΧΑΡΙΝ, ΕΛΕΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΝ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝ ΒΗΘΛΕΕΜ

ΓΕΝΝΗΘΕΝΤΟΣ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

* * *

Σκέφθηκα πολύ σοβαρά για το αν θα έπρεπε να γράψω για το θέμα αυτό και μάλιστα μέσα από τους ''Ιερατικούς στοχασμούς'' ένα προσωπικό  blog μέσα από το οποίο καταγράφω τις απόψεις μου σε διάφορα θέματα. Ωστόσο, ο προβληματισμός, έγινε απόφαση στην εξελικτική πορεία των γεγονότων.  Τις ημέρες αυτές, η κοινή γνώμη προβληματίζεται από την απεργία πείνας, την οποία χρησιμοποιεί ένα νέο παιδί που εκτίει ποινή φυλάκισης... 

Άφησα επίτηδες να περάσουν δύο ημέρες, από την επίσκεψη του Πάπα Ρώμης κ. Φραγκίσκου στο Οικουμενικό μας Πατριαρχείο. Θέλησα με τον τρόπο αυτό να μπορέσω να διαβάσω τα κείμενα, καθώς και τα σχόλια που θα αναρτώνταν στο διαδίκτυο. Είναι αλήθεια πως διάβασα αρκετά. Άλλα υποστήριζαν την επίσκεψη του Ποντίφικα στην Κωνσταντινούπολη και άλλα την καταδίκαζαν... Η αλήθεια είναι πως δεν υπήρξα ποτέ φιλενωτικός.

Η πλεονεξία, είναι ίδιον του ανθρώπου. Η έννοια της, είναι σχετική και οριακή. Τι μπορεί να σταματήσει την ανθρώπινη πλεονεξία; Μόνον ο θάνατος! Και αυτό περιγράφει με γλαφυρότητα στην ευαγγελική περικοπή ο Χριστός μας. Χρησιμοποιεί, έναν πλούσιο, αγαπημένο θέμα ενδελεχούς αναλύσεως , του πάμφτωχου Χριστού! Έναν άνθρωπο που το μόνο οι αναζητήσεις του ξεκινούν και καταλήγουν μόνον στο κέρδος! Στην αναζήτηση αυτή, πολλές φορές συνηγορούν και οι συγκυρίες.

Στον Μητροπολιτικό Ναό της Αγίας Τριάδος Πειραιώς, υπάρχει ένα μικρό Παρεκκλήσιο. Στον χώρο αυτό, φιλοξενήθηκε για λίγες ώρες έως ότου μεταβεί στην Αίγινα για να ταφεί, το πολύπαθο σώμα ενός από τους πλέον αγαπημένους Αγίους του λαού μας,του Αγίου Νεκταρίου Επισκόπου Πενταπόλεως, του Θαυματουργού... Εκατοντάδες άνθρωποι περνούν από εκεί καθημερινά, να ανάψουν ένα κερί και να προσευχηθούν στον άγιο με το γλυκύτατο πρόσωπο, την σεβάσμια φυσιογνωμία που όταν διαβάσει κάποιος τον βίο του, αντιλαμβάνεται τι σημαίνει να κερδίζεις τον παράδεισο , ζώντας στην γη... Ο Άγιος, γεννήθηκε στην Σηλυβρία της Ανατολικής Θράκης την 1η Οκτωβρίου του 1846 από ευσεβείς γονείς που δεν μπορούσαν να γνωρίζουν ότι το πέμπτο από τα έξι παιδιά τους, έμελλε να γίνει ο Άγιος του 20ου αιώνα...

Ο σεβασμός προς τους νεκρούς, αποτελεί, εκτός από δείγμα πολιτισμού και ανθρωπιάς, καθήκον επιβεβλημένον για κάθε άνθρωπο που θέλει να πιστεύει στον Θεό! Ότι καταγράψει η πένα μου παρακάτω, θα αποτελέσει σκέψεις υπό το βάρος της θλίψεως, των γεγενημένων ερωτηματικών που απορρέουν από το ερώτημα: Σε τι Θεό πιστεύουμε; Η Μητρόπολις μας, πενθεί, για την κοίμηση ευλαβούς Ιερέως που επί δεκαπενταετία σχεδόν, διακόνησε με αυταπάρνηση μιαν από τις πλέον ιδιότυπες ενορίες όχι μόνον της Μητροπόλεως Ελευθερουπόλεως, αλλά ολοκλήρου της Ελλαδικής Εκκλησίας! Ένα χωριό, που κατά το ήμισυ αποτελείτε από νεοημερολογίτες και κατά το ήμισυ από παλαιοημερολογίτες. Δύο Ιερείς, δύο Εκκλησίες με ξεχωριστό ποίμνιο.

Σαν ελάχιστη προσφορά στη μνήμη των αγωνιστών του 1940, σας αποστέλλω την παρακάτω ιστορία που δημοσιεύεται στο τεύχος του Οκτωβρίου της Ναυτικής Ελλάδος. Ήμουν στο Ναυτικό το 1952 και βρισκόμουνα στη Πλατεία Κλαυθμώνος, όχι όπως είναι σήμερα. Οι νεότεροι δεν γνωρίζουν πάρα πολλά από τα παλιά και απορούν οπόταν ακούν ορισμένα γεγονότα του τότε. Εκείνη τη στιγμή έπεφτε ο ήλιος και θα γνωρίζετε ότι με τη δύση του, γίνεται υποστολή της σημαίας.

Θυμάμαι, πριν χρόνια όταν ξεκίνησε η μόδα των riality, στην Ελλάδα προ της κρίσεως, όταν ένας ολόκληρος λαός, καθηλωμένος καθημερινά στον τηλεόραση παρακολουθούσε ανθρώπους να ζουν κλειδωμένοι σε έναν χώρο, να γελούν, να κλαίνε, να ξυπνούν και να κοιμούνται ακόμα και να βρίζονται μεταξύ τους. Στο τέλος, κάποιος θα έπαιρνε το πολυπόθητο βραβείο που μεταφραζόταν σε ένα μεγάλο χρηματικό ποσό.

Θέαμα τραγικόν! Ο ανθρώπινος θρήνος , μπροστά στον θάνατο ενός νέου ανθρώπου! Οι σπαραξικάρδιες κραυγές μιας μάνας που συνοδεύει το σπλάχνο της , στο κατώφλι του τάφου, εκεί, όπου κατά την ανθρώπινη λογική τελειώνει η ζωή... Δεν υπάρχουν λόγια που να μπορούν να περιγράψουν την εικόνα μιας μάνας που κηδεύει, το παιδί της! Ποιος μπορεί να σταθεί απαθείς μπροστά σε ένα τέτοιο συγκλονιστικό γεγονός; Ποιος μπορεί να μην δακρύσει, μπροστά στον μητρικό θρήνο, που σαν άλλο νανούρισμα συνοδεύει το παιδί στον ύπνο της αιωνιότητας; Στην πόλη Ναΐν μια νεκρική πομπή, συνοδεύει έναν νέο στον τόπο της ταφής του. Έναν νέο άνθρωπο που ο αλύπητος θάνατος απεφάσισε να υφαρπάσει από την μητρική αγκαλιά...

Είναι γεγονός, ότι στην εποχή μας, έχει χαθεί η μεσότητα. Η ακρότητα κυριαρχεί, με ολέθρια αποτελέσματα στις ζωές των ανθρώπων. Η ακρότητα, δεν μπορεί να φέρει καλά αποτελέσματα, όπου και αν υπάρχει. Πολλώ δε μάλλον, όταν αυτή, ενδεδυμένη με τον μανδύα της πίστης, έρχεται να διαχωρίσει όσους ενώνει η κοινή πίστης στο Ευαγγέλιο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού! Φθάσαμε στο σημείο, η Ορθοδοξία να προσμετράται ποσοτικά! 

Μου λες, πως κουράστηκες. Πως δεν αντέχεις άλλο... Βυθισμένος μέσα στην θλίψη της ψυχής σου, αναζητάς λίγο φως, στο σκοτάδι σου. Μου λες πως αμφιβάλλεις πως σε ακούει ο Θεός. Άφησε την ψυχή σου να γαληνέψει και έπειτα, στάσου ορθός! Μην αφήνεις το σκοτάδι της θλίψης να σε περιτυλίξει. Βλέπω την αγωνία να διαγράφεται στο πρόσωπο σου. Σε ακούω να μου λες, πως δεν μπορείς να βρεις λύση. Αυτό είναι ανθρώπινο... Πολλά δεν μπορεί να κάνει ο άνθρωπος. Πάνω από τους ανθρώπους όμως, υπάρχει ο Θεός! Σκέφθηκες να ζητήσεις με την ψυχή σου, να δώσει Εκείνος την λύση στο πρόβλημα σου; Μου λες πως το έκανες!

Είδα ένα video που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο και παρουσιάζει νέα παιδιά από κάποια νεανική ενοριακή συντροφιά, να ψάλλουν τον Εθνικό μας ύμνο μέσα στην Αγιά Σοφιά, στην καρδιά της Κωνσταντινούπολης. Δεν ξέρω πότε συνέβη το γεγονός αυτό, αλλά θα ήθελα να καταθέσω ελάχιστες απόψεις επ' αυτού.

Πολλές φορές, άκουσα να μου λένε την φράση '' μου έχουν κάνει μάγια!''. Πολλές φορές μου ζητήθηκε να ''διαβάσω'' εξορκισμούς σε ανθρώπους που είχαν την βεβαιότητα πως κάποιοι, τους έχουν κάνει μάγια. Όταν ρωτούσα πως το έχουν διαπιστώσει, οι απαντήσεις τους ήταν θολές. Δεν θυμάμαι στα χρόνια της διακονίας μου στην Εκκλησία μας, να βρέθηκε κάποιος που να καταφέρει πραγματικά να με πείσει πως θα έπρεπε να χρησιμοποιήσω τα όπλα της Εκκλησίας ώστε να λυτρωθεί από την διηνεκή μάχη μεταξύ του καλού και του κακού. Με τον τρόπο αυτό, απέφυγα ευγενικά να αναγνώσω τους εξορκισμούς που μου ζητούσαν.

Η επίσκεψη του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου στην Θράκη μας, αποτελεί ένα υψίστης σημασίας γεγονός για αυτήν. Θέλησα μέσα από τους ''Ιερατικούς στοχασμούς'' να καταθέσω λίγες σκέψεις με αφορμή την επίσκεψη του Παναγιωτάτου, στην Ιερά Μητρόπολη Μαρωνείας και Κομοτηνής, χωρίς καμία δημοσιογραφική διάθεση, μιας και τον ρόλο αυτό, έχουν και επιτελούν εξαιρετικά τα Εκκλησιαστικά Πρακτορεία ειδήσεων. Θέλω σήμερα, να καταθέσω λίγες σκέψεις μέσα από την καρδιά μου, κρατώντας σαν ανάμνηση τις ωραίες εικόνες που τα μάτια μου διαφύλαξαν , με σεβασμό στην θυρίδα αγάπης που έχω πάντοτε στην ψυχή μου για την Αγία Του Χριστού Μεγάλη Εκκλησία.

Το σημερινό ευαγγέλιο, δίνει μια άλλη προοπτική στην ανάγκη να αντιμετωπίσει ο άνθρωπος τις δυσκολίες της ζωής. Το πόσο συνυφασμένη είναι η ζωή μας με τον Σταυρό, φαίνεται από το γεγονός πως η ύψωση, δηλαδή η προβολή του αιωνίου και ακατάλυτου συμβόλου, προεορτάζεται και μεθεορτάζεται κάτι που δείχνει την μεγάλη αξία του Τιμίου Σταυρού στην ζωή μας.

Συνεχίζονται οι θηριωδίες σε πολλές χώρες του κόσμου, όπου ως φαίνεται, ο Χριστιανισμός διώκεται, οι Χριστιανοί καλούνται να απαρνηθούν τον Χριστό ή να υποστούν ασύλληπτα μαρτύρια που ζωντανεύουν αρχαία συναξάρια. Αποτρόπαιες εικόνες, φρικιαστικά video, κυκλοφορούν καθημερινά στο διαδίκτυο.

Σεπτέμβριος 1922... Ο πολύπαθος εκείνος μήνας για τον Ελληνισμό της Αιολικής γης, τον κατάφορτο από έτοιμη σοδειά, τον γιομάτο πολιτισμό στο μεγαλύτερο εμπορικό λιμάνι της Μικρασίας, την Σμύρνη... Τέτοιες μέρες ήταν, όταν τα καραβάνια των προσφύγων, όσων δηλαδή κατάφεραν να σωθούν από τον αφανισμό, κίνησαν για την ελεύθερη πατρίδα, κρατώντας τελευταία ανάμνηση στην σκέψη τους, την Σμύρνη τυλιγμένη στις ανηλεής φλόγες...

Η αφορμή της καταγραφής αυτών των σκέψεων, είναι αποτέλεσμα σοβαρού προβληματισμού, μετά από έναν διαδικτυακό διάλογο, μεταξύ του γράφοντος και ενός πρώην πολιτευομένου, που έγινε με την ευκαιρία της ορκωμοσίας του τοπικού Δημάρχου της περιοχής. Ως είναι γνωστόν και καθιερωμένον, προσκαλείται ο Ιερός Κλήρος, για την τέλεση της ορκωμοσίας.

Ἐλεύσῃ δὲ ἐν τάφῳ ὥσπερ σῖτος ὥριμος  κατὰ και­ρὸν θεριζόμενος, ἢ ὥσπερ θιμωνία ἅλωνος καθ᾽ ὥραν συγκομισθεῖσα»(Ἰὼβ 5,26).

Εορτάσθηκε και φέτος η μνήμη του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Φανουρίου του Νεοφανούς, στο ομώνυμο Παρεκκλήσιο του, στην Νέα Ηρακλείτσα. Την παραμονή της εορτής, τελέσθηκε ο Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός , προεξάρχοντος του Πανοσιολογιωτάτου Αρχιμανδρίτου π. Χρυσοστόμου Μπένου- Πρωτοσυγκέλλου της Ι. Μητροπόλεως Ελευθερουπόλεως, ο οποίος και ομίλησε εμπνευσμένα στο πολυπληθές Εκκλησίασμα. 

Χιλιάδες ευσεβών Χριστιανών, κατέκλυσαν την Νέα Ηρακλείτσα, για να παρακολουθήσουν την Λιτανεία της Θαυματουργού Εικόνος της Παναγίας της Φανερωμένης, το εσπέρας της 23ης Αυγούστου. Της Ιεράς Λιτανείας, προεξήρχε   ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας, Μητροπολίτης Ελευθερουπόλεως κ. Χρυσόστομος, μαζί με τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Νειλουπόλεως κ. Γεννάδιο.

Με την εντυπωσιακή προσέλευση πλήθους ευλαβών Χριστιανών, ξεκίνησαν οι Ιερές Ακολουθίες προς τιμήν της Μεγαλόχαρης, στον Ιερό Ναό Παναγίας Φανερωμένης - Νέας Ηρακλείτσης και επί τη εορτή της αποδόσεως της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.

Πολλές φορές, τα ερείπια μπορούν να μιλήσουν... Και η φωνή τους μπορεί να ακουστεί στα πέρατα της γης... Κάπως έτσι νομίζω, αισθάνεται ο Πατριάρχης μας, όταν λειτουργεί μέσα σε ερειπωμένες Εκκλησίες, όταν ανάβει ένα κερί στις πεσμένες πέτρες που κάποτε αρμονικά κτισμένες φιλοξενούσαν έναν επιβλητικό Ναό της Χριστιανοσύνης.

Το τελευταίο χρονικό διάστημα, μια αρχαιολογική έρευνα στην περιοχή της Αμφιπόλεως, έχει εγείρει έντονες συζητήσεις μετά την ανακάλυψη από τους Αρχαιολόγους, ευμεγέθους αρχαίου ταφικού μνημείου. Σύμφωνα με τα μέχρι σήμερα ανακοινωθέντα, πρόκειται περί μίας μεγάλης επιτυχίας της αρχαιολογικής σκαπάνης και των διακόνων της, που για μια ακόμη φορά καλούνται μέσα από τον κόπο και τον μόχθο τους, να ενώσουν το παρελθόν με το παρόν, να κάνουν την γη να μιλήσει να ενώσουν τα κομμάτια της ιστορίας...

Σε συνέχεια της παρουσίασης των Ενοριών της Ιεράς Μητροπόλεως Ελευθερουπόλεως, σήμερα φιλοξενούμε στους ''Ιερατικούς στοχασμούς'', την Ενορία Αγίου Γεωργίου- Ελαιοχωρίου.

Με αισθήματα σεβασμού και τιμής, υποδέχθηκε σήμερα η Ενορία της Νέας Ηρακλείτσης, τον Σεβασμιώτατο Ποιμενάρχη Μητροπολίτη Ελευθερουπόλεως κ. Χρυσόστομο. Τον Σεβασμιώτατο συνόδευαν ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης κ. Χρυσόστομος- Πρωτοσύγκελλος της Ι.Μ. Ελευθερουπόλεως καθώς και ο Ιερολογιώτατος Διάκονος κ. Κύριλλος.

Ήταν σαν σήμερα, 12 Αυγούστου του 1991 , όταν ο παπά- Μανώλης , έφευγε από τα επίγεια για τα ουράνια, παραδίδοντας την μακαρία ψυχή του στα χέρια Του Θεού που για δεκαετίες ολόκληρες διακόνησε με αυταπάρνηση. Τα τελευταία του λόγια ήταν επικλήσεις και προσευχές  προς τους δύο Πρωτοκορυφαίους Αποστόλους Πέτρο και Παύλο τους οποίους συνεχώς επικαλούνταν, έως ότου ένα απαλό λευκό χρώμα κάλυψε την βιβλική μορφή του και ένα χαμόγελο χαράς διαγράφηκε στα χείλη του...

Στα χρόνια τα παλιά, στα δύσκολα τα μέρη ετούτα και άγονα ,υπήρχε ένας ληστής. Τον φώναζαν Δράκο. Πολλές οι ιστορίες που έχουν ειπωθεί για αυτόν στα τόσα χρόνια. Λέγανε ήταν τρομερός στην όψη ,με μαύρα μακριά μαλλιά και γένια και με μια δυνατή φωνή που έσκιαζε και σκύλο. Χρόνια ολάκερα αυτός και οι άντρες του ήταν ο φόβος και ο τρόμος στην περιοχή μας. Πράγμα παράξενο όμως , το έχουν και το λένε ακόμα, δεν έβλαψε ποτέ φτωχό κι ανήμπορο. Τους πλούσιους ταλαιπωρούσε μόνο.

Ἐμπρός, φίλοι μου, ἂς ἁπλώσουμε σήμερα χωρὶς δισταγμὸ τὸ χέρι στοὺς θησαυροὺς τοῦ Εὐαγγελίου, γιὰ νὰ ἀντλήσουμε ἀπὸ ἐκεῖ κατὰ τὴν συνήθειά μας πλοῦτο, πού ἄφθονα σὲὅλους διαμοιράζεται καὶ οὔτε στὸ ἐλάχιστο ποτὲ δὲν ξοδεύεται. 

Όσο είναι ξακουσμένη σ' όλη την Ελλάδα για τις δροσιές, για την ευφορία της γης, για τις ομορφιές της η περιοχή του Πηλίου, άλλο τόσο είναι φημισμένη και η δροσόλουστη και φρουτοπαραγωγική Άγιάσος στη Λέσβο. Από το κέντρο του νησιού, ανάμεσα σε καταπράσινα βουνά, και από ψηλή βουνοπλαγιά αντικρίζει την κορυφή του επιβλητικού Λεσβιακού Όλύμπου με την ψηλότερη κορφή του πού φτάνει τα 1.000 περίπου μέτρα και τον καθαγιάζει το εξωκλήσι του Προφήτη Ηλία.

Ψηλά, στις ελατόφυτες βουνοκορφές της νοτιοδυτικής Ευρυτανίας, και σφηνωμένη ανάμεσα σε κάθετους γκριζωπούς βράχους με άγρια μεγαλοπρέπεια, προβάλλει η ιερά μονή του Προυσού. Είναι σταυροπηγιακό και ιστορικό μοναστήρι, με μεγαλόπρεπα τριώροφα κτίρια. Ανάμεσα τους υπάρχει σπήλαιο λαξευμένο, που φιλοξενεί στο εσωτερικό του τον πρώτο και παλαιό ναό της μονής. Μέσα σ’ αυτόν φυλάσσεται η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας, που επονομάζεται Προυσιώτισσα.