Θυμάμαι ακόμα, σαν να ήταν χθες, πριν από 18 χρόνια αυτήν την νύχτα. Την τραγική εκείνη νύκτα των Ιμίων, που κράτησε για πάντα. Την 31 Ιανουαρίου του 1996, όταν η Ελλάδα βρέθηκε σε κρίση στις σχέσεις της με την γείτονα χώρα. Θυμάμαι, το άγγελμα της πτώσης ... του ελικοπτέρου, του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού, με αποτέλεσμα τον θάνατο τριών Ελλήνων Αξιωματικών, του Υποπλοιάρχου Χριστοδούλου Καραθανάση, του Υποπλοιάρχου Παναγιώτη  Βλαχάκου και του Αρχικελευστού Έκτορος Γιαλοψού.

Με αφορμή, την ημέρα μνήμης των Αγίων Τριών Ιεραρχών, προστατών της Ελληνικής Παιδείας θέλησα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μαζί σας, σαν φόρο τιμής ,στα σεβαστά πρόσωπα των διδασκάλων μας. Είχα την μεγάλη ευλογία, να με βαπτίσει μια Δασκάλα- Πρεσβυτέρα, μια γυναίκα που η μορφή της ενέπνεε σεβασμό. Δεν είχε δικά της παιδιά, αλλά θεωρούσε παιδιά της τους μαθητές της. Από μικρός λοιπόν, αισθανόμουν μεγάλο σεβασμό στους δασκάλους μου.

Οι Τρεις Ιεράρχες πρώτευσαν σε όλους τους τομείς της πνευματικής ζωής.  Κατέκτησαν με τον προσωπικό τους αγώνα και την βοήθεια της θείας Χάριτος τις κορυφές της αγιότητος και καλούσαν τους πιστούς να ανεβαίνουν στις ωραίες πνευματικές αναβάσεις. Άσκησαν στον ύψιστο βαθμό την φιλανθρωπία και ανακούφισαν τον πόνο χιλιάδων αναξιοπαθούντων. 

Πολλές φορές, ο Θεός μας εκπλήσσει. Κάνει τα πάντα για να σώσει το άνθρωπο, την στιγμή που ο άνθρωπος κάνει τα πάντα, για να απομακρυνθεί από τον Θεό!. Η περίπτωση του Ζακχαίου της ευαγγελικής περικοπής, (Λουκ. ιθ’ 1-10) αποτελεί την μεγαλύτερη απόδειξη, πως εκείνους που αποστρέφονται οι άνθρωποι, έρχεται να τους αγκαλιάσει ο Θεός! Φθάνοντας στην πόλη της Ιεριχούς ο Κύριος, γίνεται αποδέκτης της πρόσκαιρης ανθρώπινης αγάπης, εκείνων που ευεργέτησε, εκείνων που θεράπευσε εκείνων που τους αφήρπασε από τα οδυνηρά δίκτυα του θανάτου, γίνεται λοιπόν αποδέκτης μιας πρόσκαιρης αγάπης, οριακής, η οποία εξαντλείται στα κράσπεδα του Γολγοθά...

  Έναν από τους μεγαλύτερους Θεολόγους όλων των εποχών, εορτάζει η Εκκλησία μας. Και μαζί του όλη η Καβάλα, που στα χώματα της φιλοξενεί τα άγια Λείψανα του. Σήμερα, η Νέα Καρβάλη, υποδέχεται τους ευλαβείς Χριστιανούς που διασχίζουν χιλιόμετρα πεζοπορώντας, εκτελώντας προσωπικό τάμα για να προσκυνήσουν τον Μεγάλο Άγιο, που στήριξε τους πρόσφυγες Καππαδόκες στον δρόμο του ξεριζωμού από την πατρίδα τους. 
  Εκεί, στον Ναό του, φυλάσσεται μέσα σε λάρνακα το Ιερό σκήνωμα Του, Ο μέγας της Θεολογίας αυλός , γεννήθηκε και μεγάλωσε μέσα σε Λευιτική οικογένεια στην Αριανζό της Καππαδοκίας, από τον Πρεσβύτερο Γρηγόριο- τον μετέπειτα επίσκοπο Ναζιανζού- και την Νόννα, την ευλαβή Αγία Μητέρα του και είναι ένα από τα τρία παιδιά τους, μαζί με τον Καισσάρειο και την Γοργονία.

Διάβασα σε γνωστό ιστότοπο Εκκλησιαστικών ειδήσεων, επιστολή που  όπως αναφέρεται έχουν συντάξει και υπογράψει , κάτοικοι Μητροπόλεως όπου φήμες θέλουν τον σεβάσμιο Ποιμενάρχη της να οδηγείτε σε παραίτηση. Γνωρίζω πολύ καλά το πρόσωπο του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου, απ' όταν ακόμη ήταν Αρχιμανδρίτης. Πρόκειται για έναν εξαιρετικό Μητροπολίτη, έντιμο, ενάρετο και πολύ αγαπητό στον λαό που υπηρετεί τόσα χρόνια, ως Πρεσβύτερος, Ιεροκήρυξ, Πρωτοσύγκελλος και αργότερα ως Επίσκοπος. 

   Ο λόγος που καταθέτω τις σκέψεις αυτές, έχει να κάνει με το ύφος της επιστολής. Δεν θα την αναδημοσιεύσω, απλά θα μεταφέρω μόνον το υστερόγραφο :'' ΥΓ1 Οι υπογραφές μας στη διάθεσή σας. ΥΓ2 Θα επαναφέρουμε ΛΑΟ και ΚΛΗΡΟ, γιατί αυτή είναι η παράδοση της Εκκλησίας μας. Γιατί αυτή είναι η εκκλησία του Θεού. Δεν είναι Γιάννης κερνάει Γιάννης πίνει. Η εκκλησία είναι ΛΑΟΣ και κλήρος, δεν είναι παπαδαριό. Χωρίς το ΛΑΟ δεν υπάρχει εκκλησία. Να μείνετε ΜΟΝΟΙ σας. Είστε υποχρεωμένοι να αφουγκράζεστε τη φωνή του λαού, αλλιώς δεν υπάρχει εκκλησία! Μολών λαβέ!" 

     Με ρωτούν πολλές φορές, υπάρχει Θεός; Τι μας το βεβαιώνει αυτό; Και δεν μπορούν οι άνθρωποι να σκεφθούν τι δεν μας επιβεβαιώνει την ύπαρξη του Θεού! Περπάτησες ποτέ μόνος μέσα στην φύση; Παρατήρησες την ζωή γύρω σου; Είδες όλα όσα την στολίζουν; Πάντα πρέπει να έχεις απάντηση σε όλα όσα βλέπεις; Και όσα δεν μπορείς να δεις, αυτό σημαίνει πως δεν υπάρχουν; Μπορεί ο άνθρωπος  να κατακτήσει την τελειότητα στα έργα του; Τότε πως μπορείς να εξηγήσεις πως τα έργα των χειρών του ανθρώπου, δεν είναι τέλεια; Δες την Αρχαιοελληνική Μυθολογία. Θυμήσου τον Δαίδαλο και τον Ίκαρο, τους πρώτους που θέλησαν να κάνουν ότι και τα πετεινά του Ουρανού... Να πετάξουν... Αρχικά το κατάφεραν, όμως δεν μπόρεσαν να τελειοποιήσουν το σχέδιο τους; 

    Ο άνθρωπος, δημιούργησε αεροπλάνα. Κατάφερε να εκμηδενίσει αποστάσεις, δεν μπόρεσε όμως να αποφύγει να δυστυχήματα. Δημιούργησε, αυτοκίνητα, τρένα, πλοία, τα τελειοποίησε όσο μπορούσε και συνεχίζει να τα τελειοποιεί. Ο ατελής άνθρωπος, να επιθυμεί την τελειότητα στα έργα των χειρών του. Και όσο πεισματικά ενεργεί, οι δημιουργίες του τον καταστρέφουν... Και όμως! Αποδέχεται την τελειότητα του πλανητικού συστήματος, χωρίς να αναγνωρίζει δημιουργό! Προσπαθεί να διερευνήσει τα δημιουργήματα, αγνοώντας τον Δημιουργό. Κοίταξε γύρω σου! Έχεις απαντήσεις σε όλα όσα βλέπεις; Κατάφερες να ξεκλειδώσεις αιώνια μυστικά; Τότε, γιατί δεν κατάφερες να σταματήσεις τον χρόνο που σε καταδιώκει; Γιατί δεν κατάφερες να απεμπλακείς  από τα δίκτυα του Θανάτου; Γιατί δεν μπόρεσες να τον σταματήσεις; Θέλεις να δεις την αρμονία του Θεού; Κοίταξε την φύση γύρω σου! Την φύση και όχι τον άνθρωπο που ζει καταστρέφοντας την. Να η τελειότητα του ανθρώπου. Να μπορεί να καταστρέφει, ότι δεν μπορεί ο ίδιος να δημιουργήσει. Δεν μπορεί να δημιουργήσει άνθρωπο, αλλά καταστρέφει τον άνθρωπο. Δεν μπορεί να δημιουργήσει ούτε ένα μικρό χορταράκι, αλλά μπορεί να καταστρέψει την γη που τον κρατά, πάνω της, τον τρέφει, τον αυξάνει και τελικά τον δέχεται στα σπλάχνα της. 

    Δεν μπορεί να κοιτάξει τον ήλιο κατάματα, αλλά θέλει με τα ίδια μάτια που δεν μπορεί να δει το δημιούργημα, να αντικρίσει τον δημιουργό! Πόσο, ωραία μας το περιέγραψε ο Δεσπότης μας, κάποια στιγμή αυτό, όταν σε κάποιον που αρνείτο την ύπαρξη του Θεού, ένας ολιγογράμματος παπάς, τον κάλεσε να κοιτάξει με γυμνά μάτια τον ήλιο! Και εφόσον εκείνος αποδέχθηκε πως δεν μπορούσε να το κάνει, ο απλός εκείνος παπάς, του είπε: '' Αν δεν μπορείς, να δεις το δημιούργημα, πως θέλεις να δεις τον Δημιουργό;''  Και ο άνθρωπος συνεχίζει να ψάχνει, συνεχίζει να αμφισβητεί ότι η φύσις αποδέχεται! Πως πάνω από τον ίδιο, υπάρχει ο Θεός! Είναι εύκολο να πει κανείς πως δεν υπάρχει Θεός! Το δύσκολο, είναι να πιστέψει πραγματικά σε Εκείνον και να δεχθεί να Τον ακολουθήσει. Κοίτα παντού! Ψάξε να Τον βρεις όπως ο άνθρωπος ανακάλυψε τα δημιουργήματα του! Δεν θα τα καταφέρεις, γιατί δεν είναι ανακάλυψη δική σου! Είναι αποκάλυψη σε εσένα... Αν θελήσεις πραγματικά να τον αναζητήσεις, παραδέξου  πρώτα την δική σου ατέλεια ώστε να σου αποκαλυφθεί στην συνέχεια  η τελειότητα... Με ρωτούν, γιατί ο Θεός επιτρέπει να πεθαίνουν παιδιά στην Αφρική; Μα, ο Θεός το επιτρέπει; Να πεθαίνουν από την πείνα άνθρωποι, εκεί που κάτω από τα πόδια τους, ρέει πετρέλαιο αντί για νερό, και υπάρχουν διαμάντια αντί για πέτρες; Κάθισες ποτέ να σκεφθείς, ποιος τελικά ''επιτρέπει'' αυτή την αντίφαση; Να πεινά κανείς, στον Βόρειο Πόλο, είναι κατανοητό. Να πεινά, όμως στην Μαύρη Ήπειρο, είναι; Και όμως να που είναι! Αυτό, το έκανε ο Θεός! Γιατί, προσπαθείς να του χρεώσεις τα ανθρώπινα λάθη ή ακόμα χειρότερα την ανθρώπινη εκμετάλλευση; Πριν λοιπόν ξαναρωτήσεις το γιατί, κοίταξε πρώτα αν υπάρχει το διότι... 

     Ψάξε να τον βρεις, εκεί που νομίζεις πως δεν υπάρχει! Εκεί θα σου αποκαλυφθεί. Στον πόνο, στην θλίψη, στην αγωνία σου, στην ώρα της απελπισίας σου, εκεί που νομίζεις πως τελικά είσαι μόνος! Δεν είσαι! Κοντά σου, είναι ο Θεός, και πιο κοντά είναι σε εκείνον που αρνείται να Τον δει...  Και αν επιμένεις στην άρνηση σου, τότε, είσαι κατώτερος από την άλογη φύση που προσπαθείς να υποτάξεις! Διότι, τα ζώα σε αναγνωρίζουν σαν ανώτερο. Εσένα, που νομίζεις πως είσαι ανώτερος από τα ζώα, όταν εκείνα με την ζωή τους, αλλά και με την συμπεριφορά τους προς εσένα, πολλές φορές σε διαψεύδουν...  

                      

                                                                                                                               π. Θωμάς Ανδρέου

     Διάβασα σε ιστοσελίδα, Εκκλησιαστικών ειδήσεων, για την δημιουργία ενός αντίστοιχου site όπως εκείνου που πριν λίγες ημέρες, δέχθηκε την καταδίκη της δικαιοσύνης, στο οποίο επίσης, σε συνέχεια του προηγουμένου, περιγελούν τον Γέροντα Παΐσιο τον Αγιορείτη, θέλοντας σύμφωνα με αυτά που οι ίδιοι διατείνονται να εκφράσουν την διαμαρτυρία τους για μια λανθασμένη προβολή του προσώπου, ενός Μοναχού, από κάποιους που ίσως με τον δικό τους τρόπο ''εκμεταλλεύονται'' την μνήμη του Σεβασμίου Μοναχού. 

    Χρησιμοποίησαν λοιπόν το διαδίκτυο ώστε να διαμαρτυρηθούν με τον τρόπο αυτό, για αυτήν την λανθασμένη προβολή του προσώπου. Στο σκέλος που αφορά την λανθασμένη προβολή, θα συμφωνήσω και εγώ. Διότι, ο Σεβάσμιος Γέροντας, τον οποίον ευλαβούμαι και παρακαλώ για την μεσιτεία του προς τον Θεό, σε καμία περίπτωση δεν θα δεχόταν όλον αυτόν τον άμετρο ενθουσιασμό που εγγίζει σε κάποιες φορές τα όρια της ύβρεως, από πλευράς όλων όσων χρησιμοποιούν προφητείες ή διάφορα κείμενα που αποδίδονται στο πρόσωπο του Γέροντος, σε σημείο να φθάνεις να δεις βιβλία του Σεβασμίου Γέροντα, σε ένθετα περιοδικών και εφημερίδων, στο ίδιο πακέτο με αστρολογικά περιοδικά η και... τσελεμεντέδες.... 

  Αυτό, αδικεί την Ιερά Μορφή του Σεβασμίου Μοναχού. Όμως, ταυτόχρονα τον αδικεί και η συμπεριφορά σε βάρος του προσώπου του, με την παραποίηση του ονόματος του, όπως και της διδασκαλίας του! Έπειτα, στο διαδίκτυο, έχει ο καθένας δικαίωμα να γράφει ότι θέλει, ανεξέλεγκτα; Νομίζω λοιπόν, πως η δικαστική απόφαση καταδίκης του συγκεκριμένου Ιστοτόπου, έχει να κάνει με την γενικότερη προσβολή του θρησκευτικού συναισθήματος, αλλά ταυτόχρονα, η άνευ ορίων επίθεση στο πρόσωπο του Σεβασμίου Μοναχού, έχει να κάνει με αυτό που Εκείνος εκπροσωπεί, τον Μοναχισμό και κατ΄επέκτασιν την ίδια την Εκκλησία. 

   Η δικαιοσύνη, παρενέβει μετά από κατάθεση μηνυτηρίου αναφοράς εις βάρος των διαχειριστών της ηλεκτρονικής σελίδος, από βουλευτή του Ελληνικού Κοινοβουλίου. Εάν δεν είχε κατατεθεί, τι θα συνέβαινε;  Τελικά, στην κοιτίδα της Δημοκρατίας, έχει ο καθένας να λέει και να κάνει ότι θέλει; Αυτό είναι δημοκρατία, η πολιτισμός, γιατί η χώρα αυτή γέννησε και τις δύο έννοιες. Αν με ρωτήσεις αν ήταν απαραίτητη η προσφυγή στα δικαστήρια, θα σου πω πως, πάνω από την ανθρώπινη δικαιοσύνη υπάρχει η δικαιοσύνη του Θεού. Οι λειτουργοί της Θέμιδος, έπραξαν καθηκόντως μιας και έδειξαν για μία ακόμη φορά, πως θα πρέπει να υπάρχουν κάποια όρια στην ανθρώπινη κοινωνία. Σε κάποια στιγμή, θα μιλήσει και ο Θεός! Πάντως, οι κινήσεις αυτές που σκοπό έχουν να διακωμωδήσουν πρόσωπα και σύμβολα, δείχνουν έναν εσωτερικό φόβο που διασκεδάζεται μέσα από αυτές τις τουλάχιστον άκομψες για να μην πω υβριστικές καταστάσεις, Είναι όμως σίγουρα πιο δίκαιο, να τα βάζεις με τους ζωντανούς παρά με τους κεκοιμημένους .... Οι δέκα μήνες και μάλιστα με αναστολή, τι μπορεί να είναι εμπρός στην αιωνιότητα....
                                             
                                                                                                           π. Θωμάς Ανδρέου

    Υπάρχουν στιγμές, η ζωή τα φέρνει έτσι, που ο άνθρωπος σηκώνει μεγάλο σταυρό... Εκεί όπου οι ανθρώπινες απαντοχές λιγοστεύουν εμπρός στο βάρος της ανθρώπινης δοκιμασίας, ο άνθρωπος ρωτά το μεγάλο γιατί; Γιατί σε μένα; Είναι οι στιγμές κατά τις οποίες οι δυνάμεις μας εγκαταλείπουν... Είναι οι στιγμές κατά τις οποίες ο ανθρώπινος πόνος περισσεύει. Στιγμές που ποτέ στο παρελθόν δεν είχαμε ποτέ σκεφθεί πως ίσως χρειασθεί να αντιμετωπίσουμε....

    Και όμως βλέπεις! Βλέπεις τον εαυτό σου και απορείς! Σκέπτεσαι πως είναι δυνατόν να σηκώνεις το αβάσταχτο φορτίο, αλλά συνεχίζεις να πορεύεσαι με αυτό... Με πόση δύναμη πρέπει να οπλισθεί ο άνθρωπος για να αντέξει το βάρος του δικού του φορτίου; Και όμως! Η ψυχή του ανθρώπου κρύβει τεράστιες δυνάμεις που ενεργοποιούνται στις ώρες της δοκιμασίας. Αν θέλεις να δεις το βάρος του δικού σου σταυρού, αν θέλεις να το υπολογίσεις, ώστε τελικά να καταλάβεις αν μπορείς να τον σηκώσεις , κοίταξε δίπλα σου, κοίτα μπροστά σου... Μπροστά σου, είναι Εκείνος, που πρώτος σήκωσε Σταυρό, δίπλα σου όμως είναι ο άλλος, ο αδελφός σου, το βάρος του σταυρού του ίσως, εσύ δεν μπορείς να το σηκώσεις... 

    Πολλές φορές, ο πόνος φέρνει το ερώτημα στα χείλη... Γιατί σε εμένα Θεέ μου; Όμως, Τι σημαίνει γιατί, σε μια ζωή που ο σταυρός κυριαρχεί, ως έννοια και βίωμα από την αρχή της μέχρι και το τέλος της; Απλά κοίταξε δίπλα σου και θυμήσου αυτό που στο παρελθόν έχει γραφεί: ''Στεναχωριόμουν γιατί δεν είχα να φορέσω παπούτσια, μέχρις ότου είδα δίπλα μου κάποιον που δεν είχε πόδια....'' Σκοπός είναι, ο σταυρός της ζωής, ο δικός σου και ο δικός μου σταυρός, να είναι ανάλογος των δυνάμεων μας. Θυμήσου επίσης, πως στην δική σου σταυρική πορεία, δεν είσαι μόνος! Υπάρχει Εκείνος που έρχεται δίπλα σου, να κάνει αυτόν τον σταυρό ελαφρύτερο. Και η παρουσία Του στην ζωή σου, φαίνεται τις ώρες που αισθάνεσαι εγκαταλελλειμμένος από τους γύρω σου.... 

  Για κάποιον, ο σταυρός είναι μια αρρώστια που κουβαλά αγόγγυστα! Για κάποιον άλλον, ένας θάνατος φαρμακερός που φέρνει την μεγάλη ανατροπή... Για κάποιον άλλον, σταυρός είναι η ανθρώπινη εγκατάλειψη ,ειδικά όταν αυτή έρχεται από πρόσωπα αγαπημένα... Για έναν ακόμα σταυρός είναι η θλίψη που οδηγεί στην καταστροφή. Για έναν άλλον, σταυρός είναι, να σηκώνει το βάρος του σταυρού, εκείνου που αγαπά... Ποιος μπορεί τελικά να προσμετρήσει το βάρος;  

  Έχει δυνάμεις ο άνθρωπος... Δεν το γνωρίζει. Και όταν οι δοκιμασίες χτυπήσουν την πόρτα της δικής μας ζωής, έρχεται η στιγμή αυτό να το καταλάβει. Τελικά, πράγματι αν το σκεφθείς, η μεγαλύτερη σεναριογράφος όλων των εποχών είναι η ίδια η ζωή! Αυτά, τα σενάρια που ο ανθρώπινος νους δεν τα χωρά και όμως τα βλέπεις δίπλα σου να συμβαίνουν στην πραγματικότητα. Θυμήσου λοιπόν πριν κοιμηθείς το βράδυ, να ευχαριστήσεις το Θεό για το Σταυρό που κουβαλάς, να Του ζητήσεις να σταθεί στο πλευρό σου στις ώρες των θλίψεων και επίσης να σκεφθείς περιπτώσεις που γνωρίζεις, στις οποίες ποτέ δεν θα ήθελες να βρεθείς πρωταγωνιστής.  

   Δεν είσαι μόνος! Δεν είσαι ο μόνος! Κοντά σου είναι ο Θεός και δίπλα σου ο συνάνθρωπος. Δες μπροστά λοιπόν και προχώρησε με πίστη και δες δίπλα σου για να καταλάβεις πως το γιατί σε μένα δεν ισχύει, μιας και το βάρος που θα αντικρίσεις, είναι βαρύτερο, από αυτό που εσύ κουβαλάς.... 

                                                                                         π. Θωμάς Ανδρέου    

                          

Στο εξαιρετικό blog συν-οδοιπορία, είδα το παρακάτω video που με συγκίνησε τόσο πολύ, ώστε θέλω να το μοιραστώ μαζί σας! Δείτε, τι σημαίνει Ελλάδα μέσα από τα μάτια των ομογενών μας και όχι μόνο! Δείτε, πως η Ελλάδα μας, συνεχίζει να γοητεύει την ανθρωπότητα. Χωρίς εθνικιστικές κραυγές αλλά με τα δάκρυα της νοσταλγίας ενός Πολιτισμού που δεν έπαψε να σαγηνεύει... Η πραγματική Ελλάδα, είναι στις καρδιές όλων όσων την νοσταλγούν αλλά και όσων μέσα από την Ιστορία της, την αγαπούν για αυτό που είναι! Μία μικρή χωρά μέσα στον Παγκόσμιο χάρτη, που ξεχωρίζει. Αξίζει να σημειωθεί, ότι στο συγκεκριμένο video, ξεχωρίζουν οι αναφορές στην θρησκευτικότητα του λαού μας. μέσα από στιγμιότυπα που για κάποιους εδώ ίσως να είναι περιττά. Όμως, πως να το κάνουμε. Χριστός και Ελλάδα, είναι δύο αλληλένδετες μεταξύ τους έννοιες! Γιατί και ο Χριστός αλλά και η Ελλάδα μας, είναι βιώματα στις καρδιές μας. Και τα βιώματα, δεν είναι σαν τις ευμετάβλητες  ιδέες που περνούν και χάνονται. Τα βιώματα μπορεί να περνούν, αλλά ποτέ δεν χάνονται.... 

                                                                                                           π. Θωμάς Ανδρέου 

Να ποιοι τιμούν την Ελλάδα μας! Εκείνοι που η Ελλάδα τους λείπει! Ομογενής Δημοσιογράφος, έψαλλε μέσα από την Αμερικανική Τηλεόραση, τον Εθνικό μας Ύμνο, όταν άκουσε την μουσική ανάκρουση. Σηκώθηκε όρθιος, βάζοντας το χέρι του επί του στήθους και χωρίς δισταγμό, μπροστά στα εκατομμύρια τηλεθεατών που εκείνην την στιγμή παρακολουθούσαν, ξεκίνησε να ψάλλει τον Εθνικό μας ύμνο, υπενθυμίζοντας σε όλους όσους τον παρακολουθούσαν την ώρα εκείνη, πως υπάρχει μια Ελλάδα, πέραν της οικονομικής κρίσεως, η Ελλάδα που αντιστέκεται, η Ελλάδα που επιμένει! Ευχαριστούμε, τον Τάς Μελάς γιατί θύμισε σε όλους μας, πως αν υπάρχει κάτι το οποίο ποτέ δεν πρέπει να ξεχάσουμε, αυτό είναι οι ρίζες μας. Ας δουν το σχετικό Βίντεο, οι ψευτοκουλτουριάρηδες ,οι αναίσθητοι και ασυγκίνητοι μπροστά στην Ιστορία που οι ίδιοι προσπαθούν να διαστρεβλώσουν! Συγχαρητήρια Κύριε Μελά! Όχι γιατί απλά μας κάνατε υπερήφανους, αλλά γιατί μας θυμίζετε πως όσο κάποιοι και αν επιμένουν να μας κάνουν να ξεχάσουμε, όπου και αν στρέψουμε τα μάτια μας, την Ελλάδα θα δούμε! Σας ευχαριστούμε Κύριε Μελά!
                                                                                                               π. Θωμάς Ανδρέου    

Ακόμα ένας Μεγάλος, τιμάται από την Εκκλησία του Χριστού, σήμερα δεκαεπτά περίπου αιώνες μετά την κοίμηση του! Δεν χάθηκε στην συνείδηση του πληρώματος της Εκκλησίας. Ο Μέγας Αθανάσιος, Πατριάρχης Αλεξανδρείας, ζει, μέσα από τα απαράμιλλα Θεολογικά- Δογματικά έργα του, μέσα από τα οποία ο βαθύνους Ιεράρχης, σμίλευσε  την Δογματική Θεολογία. Γεννήθηκε στα τέλη του τρίτου αιώνος περίπου το 298 μ.Χ. στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, την Αλεξάνδρεια των γραμμάτων και των τεχνών, την Αλεξάνδρεια η οποία  εκοσμείτο με ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου, τον τηλαυγή Φάρο, την Αλεξάνδρεια την οποίαν δημιούργησε ο Μέγας Στρατηλάτης Αλέξανδρος ο Μακεδόνας. 

   
Μέσα στην ανθρώπινη ιστορία, υπήρξαν κάποιοι, που ξεχώρισαν , λαμβάνοντας τον τίτλο του Μεγάλου. Στην Εκκλησιαστική Ιστορία, οι Μέγιστοι, ξεχώρισαν με διαφορετικό τρόπο ο καθένας. Έτσι λοιπόν, σήμερα η Εκκλησία προβάλλει μια ασκητική φυσιογνωμία, έναν ξεχωριστό άνθρωπο που η πορεία του στον κόσμο, τον ξεχώρισε ώστε να κατακτήσει τον τίτλο του Μεγάλου! Ο Μέγας Αντώνιος, έζησε το 251 μ.Χ. στην Αίγυπτο. Η αγάπη του για τον Χριστό, τον οδήγησε να διαμοιράσει την πατρώα περιουσία του στους πτωχούς και από κάποια στιγμή και μετά να αναζητήσει τον Θεό στην έρημο μακράν του κόσμου. Θεωρείται ο θεμελιωτής του αναχωρητισμού, δηλαδή της εξωτερικής απομόνωσης που οδηγεί στην εσωτερική περισυλλογή.

Ο θάνατος, αποτελεί για όλους μας, μια αναπόφευκτη κατάληξη της επίγειας ζωής μας, ένα πέρασμα από την φθορά στην αφθαρσία... Είναι ένα δεδομένο, το τελευταίο στην ζωή του ανθρώπου. Πάραυτα όμως, ο θάνατος ξαφνιάζει, ακόμα και όταν τον περιμένεις... Στο άγγελμα του, ο άνθρωπος παγώνει, ίσως γιατί είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την ζωή, σε τέτοιο βαθμό, που η ιδέα του θανάτου, να αποτελεί για εκείνον μια ακούσια οριστική φυγή από ότι τον συνδέει με την ζωή. Πρόσωπα, συναισθήματα, περιουσία...

---

Τρίχρονο αγόρι που τραυματίστηκε θανάσιμα, λίγα λεπτά πριν από τον θάνατό του σε νοσοκομείο της Συρίας,συγκλόνισε τον κόσμο! Είναι η τελευταία φωτογραφία που τραβήχτηκε στο νοσοκομείο όπου τον πήγαν στους γιατρούς για σοβαρά εσωτερικά τραύματα και πολλαπλά κατάγματα . Αν και ήταν μόλις 3 ετών , αισθάνθηκε ότι θα πεθάνει και πριν κλείσει τα μάτια του για πάντα είπε με δάκρυα στα μάτια : “Θα σας μαρτυρήσω όλους στον Θεό… θα του τα πω όλα

Αγαπητός και σεβαστός αδελφός, ο π. Κωνσταντίνος Καλεάδης, μου απέστειλε ένα μικρό μελέτημα του κ. Μάρκου Γ. Ρεβελάκη, που εκδόθηκε το 2012 υπό τον τίτλον :''Τα Παλαιοημερολογίτικα σχίσματα , ιστορικά στοιχεία για την διόρθωση του Ιουλιανού ημερολογίου στην Ελλάδα. Οι Παλαιοημερολογίτικες παρατάξεις και Ι.Μ. Εσφιγμένου''. 

    Το αυριανό Ευαγγέλιο, Κυριακή μετά τα Φώτα, μας προσκαλεί σε μετάνοια. Σκέπτομαι, πως ο καθένας από εμάς μπορεί να βιώσει  στην καθημερινή ζωή του αυτό που σημαίνει μετάνοια, δηλαδή, αποδοχή του λάθους.  Έκανα λάθος, μετανοώ... Πόσο εύκολο είναι όμως να αποδεχθείς πρώτα πως έκανες λάθος, ώστε στην συνέχεια να έχεις την ευκαιρία να μετανοήσεις; 

   Αν πάσχει, σήμερα ο κόσμος μας από κάτι, αυτό δεν είναι τίποτε περισσότερο, από το ότι ο άνθρωπος, ο κάθε άνθρωπος, δυσκολεύεται να αποδεχθεί πως κάνει λάθος. Δεν φταίω εγώ! Έτσι δεν σκεπτόμαστε όλοι; Και εφ΄ όσον δεν φταίω, γιατί να μετανοήσω;  Το αποτέλεσμα αυτής της νοοτροπίας είναι ο καθένας , στον δικό του μικρόκοσμο, την έννοια του λάθους να την ωραιοποιεί σε βαθμό που να μπορεί να την εξαλείψει. Ότι δεν βλέπουμε, δεν μας ενοχλεί. Αρκεί να μην το βλέπουμε στον εαυτό μας.... 

      Πόσο, διαφορετική θα ήταν πραγματικά η ζωή μας, αν μπορούσαμε να αποδεχθούμε τα λάθη μας ώστε στην συνέχεια να προσπαθήσουμε να επανορθώσουμε; Αναζητούμε τον Θεό ώστε να τον απορρίψουμε όταν τον βρούμε. Αναζητούμε να βρούμε τον συνάνθρωπο έτσι όπως τον θέλουμε και τον απορρίπτουμε ,όπως ακριβώς είναι... Θέλω αυτή η μετάνοια, να γίνει στην ζωή μου ,τρόπος ζωής! Θέλω να μπορέσω να μετανοήσω ,για να επανορθώσω. Μετανοώ λοιπόν προς τον θεό και επανορθώνω προς τον συνάνθρωπο μου. 

     Μετανοώ, γιατί δεν μπορώ να σε αποδεχθώ στην ζωή μου Κύριε, Μετανοώ, γιατί αφού δεν μπορώ να δεχθώ Εσένα, δεν μπορώ να δεχθώ κανέναν! Μετανοώ, γιατί τα μάτια μου βλέπουν αυτό που θέλουν να δουν και τα ίδια μάτια ζητούν και από τους άλλους να δουν το ίδιο... Μετανοώ, γιατί ο κόσμος γύρω μου είναι ο κόσμος μου και μέσα σε αυτόν τον κόσμο κυριαρχώ και δεν κυριαρχείς.... Μετανοώ, γιατί δεν μπορώ να δεχθώ πως κάνω λάθος, στις σχέσεις μου με τους άλλους ανθρώπους. Μετανοώ, γιατί σε αναζητώ όταν Σε χρειάζομαι και σε απορρίπτω όταν αισθάνομαι πως δεν Σε έχω καμία ανάγκη. Μετανοώ, γιατί Σε φωνάζω κοντά μου, όταν όλοι με έχουν εγκαταλείψει, όταν τα χέρια που πίστευα πως με κρατούσαν απομακρύνθηκαν από κοντά μου. 

    Μετανοώ, γιατί όπως θέλω Εσένα Κύριε, έτσι θέλω και τους ανθρώπους γύρω μου : να έρχονται όταν τους ζητώ και όταν τους το ζητώ πάλι να φεύγουν....Μετανοώ, γιατί την αμαρτία την έκανα δική μου από την στιγμή που δεν Σε είδα στα πρόσωπα όλων όσων είναι γύρω μου.  Μετανοώ, γιατί αποζητώ στιγμές του παρελθόντος που πέρασαν από μπροστά μου, χωρίς ποτέ να μπορέσω να τις κρατήσω μέσα μου... Και στην ώρα της δικής μου μετάνοιας, έλα Εσύ Κύριε κοντά μου κράτησε με από το χέρι και δείξε μου την πορεία της δικής μου επανόρθωσης.... 

                                     

                                                                                                        π. Θωμάς Ανδρέου 

        

                                                                         

       

          Πριν αρκετό καιρό, κάποιος κληρικός βρέθηκε στο νοσοκομείο της πόλεως του , εκτελώντας το ποιμαντικό καθήκον, επισκέψεως ασθενούς ενορίτου του. Συνήθως στις περιπτώσεις αυτές, όταν συναντούν κληρικό στον διάδρομο του νοσοκομείου, οι συγγενείς παρακαλούν τον Ιερέα να μνημονεύσει το όνομα του ασθενούς, πολλές φορές δε, αν αυτό είναι εφικτό ακόμα και να προσευχηθεί για λίγο δίπλα στον άνθρωπο που εκείνες τις ώρες χρειάζεται δύναμη, παρηγοριά και ελπίδα. 

          Στην επίσκεψη του τότε, τον πλησίασε ένας άγνωστος νέος, ο οποίος αφού πρώτα με σεβασμό τον χαιρέτισε, ζήτησε για λίγο να του μιλήσει ιδιαιτέρως. Δεν θα μπορούσε να μην δεχθεί και έτσι στάθηκαν σε ένα σημείο του ορόφου εκείνου ώστε ο άνθρωπος να του μιλήσει. Νοσηλευόταν στην εντατική του νοσοκομείου η μητέρα του.  Άνθρωπος πίστεως σε όλη της την ζωή! Όσο είχε τις αισθήσεις της , είχε εξομολογηθεί και είχε κοινωνήσει των Αχράντων Μυστηρίων. Όμως σε κάποια στιγμή ο οργανισμός της οδηγήθηκε σε κωματώδη κατάσταση.. Οι γιατροί είχαν αποφανθεί πως η γυναίκα ήταν εγκεφαλικά νεκρή. Του είπαν λοιπόν πως από κάποια στιγμή και μετά, θα έπρεπε να ακολουθηθεί η διαδικασία της παύσεως λειτουργίας των μηχανημάτων που την κρατούσαν στην ζωή... 

      Πριν όμως από αυτό του πρότειναν ως είχαν χρέος, την μεταμόσχευση όσων οργάνων θα μπορούσαν να μεταμοσχευθούν σε κάποιον άλλον ασθενή. Ο άνθρωπος, έβλεπε την μητέρα του να κείτεται στο κρεβάτι διασωληνομένη και δεν είχε κανέναν τρόπο να την βοηθήσει. Βρέθηκε στο μεγάλο αυτό δίλημμα, αν θα έπρεπε να συνηγορήσει στην επίσπευση του θανάτου της μητέρας του, μέσα από την διαδικασία της μεταμοσχεύσεως των ζωτικών της οργάνων, η αν θα έπρεπε να αφήσει τον χρόνο να μιλήσει.

          Δεν ήξερε τι να κάνει... Να αρνηθεί την μεταμόσχευση των οργάνων της μάνας που τον έφερε στην ζωή, ή να δεχθεί με τον θάνατο της δικής του μητέρας να δώσει ζωή σε άλλους ανθρώπους που βρίσκονταν σε αναμονή ενός μοσχεύματος που θα τους κρατούσε στην ζωή... Έπρεπε να συνηγορήσει στην επίσπευση του άφευκτου θανάτου της μητέρας του, ώστε με τον τρόπο αυτό να ζήσουν κάποιοι άλλοι συνάνθρωποι... Ο χρόνος σε αυτές τις περιπτώσεις δεν περνά! Ακόμα και όταν οι δείκτες ενός ρολογιού κινούνται εμπρός, οι αναμνήσεις σε γυρνούν πίσω... 

       Σκεπτόταν τις ημέρες του παρελθόντος με την μητέρα του, το στήριγμα της ζωής του να του κρατά το χέρι στις ώρες των δικών του θλίψεων, θυμόταν την Μάνα να του χαμογελά δίνοντας του κουράγιο στις στιγμές της απελπισίας του, θυμόταν την Μάνα γονατισμένη εμπρός στα εικονίσματα του σπιτιού να προσεύχεται για το παιδί της και ξαφνικά την έβλεπε όπως ήταν τώρα... Γαλήνια, να περιμένει την συνάντηση με τον δημιουργό της... Ήσυχα και αθόρυβα, όπως έζησε την ζωή της.... 

         Σήκωσε τα μάτια του, που είχαν πλημμυρίσει  από τα δάκρυα και είδε τον Ιερέα με τα χέρια υψωμένα να παρακαλεί τον Αρχηγό της Ζωής και του Θανάτου για την ψυχή εκείνην που βρισκόταν λίγα μέτρα  παρακάτω. Ο χρόνος.... ο χρόνος που δεν μπορεί να πάρει μαζί του στο πέρασμα του αυτά που οι άνθρωποι αφήνουν στην μνήμη! Τι μπορούσε να κάνει; Τι έπρεπε να κάνει; Πως να δεχθεί με την δική του υπογραφή η Μάνα να φύγει... Σε κάποια στιγμή, αισθάνθηκε το χέρι του Ιερέως στον ώμο του. Κοίταξε και είδε την γαληνεμένη μορφή του.

- Παιδί μου, του είπε ο Ιερεύς, Είναι δύσκολες οι ώρες αυτές που περνάς... Η μητέρα σου φεύγει για την αληθινή ζωή, την ζωή στην οποίαν πίστευε πάντοτε.. Κάνε κουράγιο!  Και να θυμάσαι πάντοτε, πως δεν πρόκειται να σε εγκαταλείψει ποτέ... 

         Λίγο αργότερα, ζήτησε να υπογράψει ώστε να προχωρήσει η διαδικασία της μεταμόσχευσης των ζωτικών οργάνων της μητέρας του, σε ανθρώπου στους οποίους ο δικός της θάνατος θα έδινε ζωή. Όταν αυτό τελείωσε, έφυγε από το νοσοκομείο, αφού πρώτα τακτοποίησε όσες εκκρεμότητες θα προέκυπταν από αυτό. Πήγε στο σπίτι του καταρρακωμένος... Κοίταξε το ρολόι, η Μητέρα ήταν πια στον Ουρανό... Ξάπλωσε στον καναπέ του σπιτιού του κοιτάζοντας την Μητέρα του, να του χαμογελά μέσα από την φωτογραφία της που βρισκόταν απέναντι του.... Δεν ήξερε, αν έπρεπε να της ζητήσει συγνώμη... Δεν ήξερε αν θα τον συγχωρούσε... Αποκοιμήθηκε... 

       Ένα όνειρο τον συντρόφεψε στις τραγικές αυτές ώρες της ζωής του. Είδε την Μάνα, χαμογελαστή όπως πάντοτε, να του χαϊδεύει τα μαλλιά και την άκουσε  να του λέει αυτό που πάντοτε ήθελε να ακούει από τα χείλη της όταν αυτός πονούσε : παιδί μου σ' αγαπώ......

                                                                                                                π. Θωμάς Ανδρέου