Ο Ποιμήν ο καλός….

        Περιδιαβαίνοντας στα μονοπάτια των αναμνήσεων, ανακάλυψα κάπου  αυτήν την εικόνα, την εικόνα του Καλού Ποιμένα ο οποίος αφήνει τα 99 πρόβατα για να ψάξει και να βρει το ένα, εκείνο που χάθηκε, εκείνο που κινδυνεύει.  Κοιτώντας την, γύρισα πολλά χρόνια πίσω, διερευνώντας το αρχείο των παιδικών μου αναμνήσεων, τότε, που μικρό παιδί παρακολουθούσα τις συναντήσεις στο κατηχητικό σχολείο της γενέτειρας μου.

Δεν θυμάμαι ποιος, αλλά μας είχαν μοιράσει αυτήν την συγκεκριμένη εικόνα η οποία εντυπώθηκε τόσο στο παιδικό τότε μυαλό μου, ώστε να την θυμηθώ αμέσως μόλις την είδα περίπου τριάντα χρόνια μετά… Μια εικόνα που όμως λέει τόσα πολλά… Μια εικόνα, γνωστή ίσως μέσα στις τόσες βουκολικές εικόνες που μπορείς να συναντήσεις στην επαρχία, αλλά άγνωστη εντελώς και ίσως και ακατανόητη στους κατοίκους των μεγάλων αστικών κέντρων.  Ο Χριστός μας, δίνοντας το πρότυπο του καλού ποιμένα, αναφέρει ότι :’’ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ τίθησιν ὑπὲρ τῶν προβάτων· ‘’ ( Ιωαν. 10-11), δίνει ακόμα και την ψυχή του για τα πρόβατα που ποιμαίνει.  Αυτό δηλαδή που κάνει ο Ίδιος ο Χριστός ο οποίος θα αναζητήσει εκείνο που έφυγε από κοντά του, εκείνο που Τον χρειάζεται περισσότερο από τα υπόλοιπα, θα αναζητήσει εκείνο που κινδυνεύει να χαθεί για πάντα από κοντά Του... Και όταν το βρει ξανά, ‘’ χαίρει ἐπ᾿ αὐτῷ μᾶλλον ἢ ἐπὶ τοῖς ἐνενήκοντα ἐννέα τοῖς μὴ πεπλανημένοις’’ ( Ματθ. 18-13). 

Ο Χριστός, γινόταν εύληπτος από το ακροατήριο του, χρησιμοποιώντας τις γνωστές σε όλους μας παραβολές, ιστορίες δηλαδή που προέβαλαν εικόνες της εποχής του Χριστού μας, όπως ακριβώς αυτή, του ποιμένα αναζητά το ένα πρόβατο για να μην χαθεί. Όμως, αυτές οι εικόνες , είκοσι αιώνες μετά, συνεχίσουν να είναι υπαρκτές. Έγραψα προηγουμένως πως για εμάς ,εδώ στην επαρχία, τέτοιες εικόνες είναι οικείες. Αντίθετα, στις μεγαλουπόλεις όπου και το ελάχιστο χορταράκι χάνεται υπό το βάρος του τσιμέντου, εικόνες σαν και αυτή είναι από ανύπαρκτες έως παντελώς άγνωστες.

Πηγαίνοντας μια μέρα στην Μητρόπολη, περνώντας με το αυτοκίνητο από έναν δρόμο που συχνά- πυκνά έρχεσαι αντιμέτωπος με τα συμπαθή τετράποδα, τα οποία υπόψιν  δεν έχουν ρολόι άρα δεν βιάζονται όπως οι άνθρωποι και πολλές φορές σε αναγκάζουν να τα σεβαστείς σταματώντας το όχημα για να περάσουν εκείνα, είδα λοιπόν σαρκωμένη αυτή την εικόνα των παιδικών μου αναμνήσεων, όταν απέναντι στο βουνό,  ο ποιμένας προσπαθούσε να απελευθερώσει από τα βάτα ένα μικρό προβατάκι, όταν το υπόλοιπο κοπάδι είχε προσπεράσει αρκετά. Εκείνος σε σύντομο χρόνο το απελευθέρωσε και αμέσως το έβαλε στον ώμο του και σχεδόν τρέχοντας έφθασε το υπόλοιπο κοπάδι όπου και το άφησε.

Θα μου πεις, λογικό είναι… Αυτή είναι η περιουσία του. Αυτό είναι το έχει του!  Τι άλλο θα μπορούσε να κάνει; Ναι! Όντος έτσι είναι! Όμως, ξέρεις τι σημαίνει να υπάρχουν άνθρωποι στην εποχή μας, που θεωρούν τα Ιερά Κείμενα του Ευαγγελίου ως πεπερασμένη δόξα του παρελθόντος ,όταν ακόμα και σήμερα, στην εποχή της άκρατης τεχνολογίας, στην εποχή της ευρηματικής επιστήμης των υπέρλογων κατορθωμάτων του Νιτσεϊκού  υπερανθρώπου που θεωρεί πως δεν έχει ανάγκη κανέναν Θεό, ξέρεις τι είναι αυτές τις εικόνες να τις βλέπεις μπροστά σου;

Είκοσι και πλέον αιώνες, ο Χριστός αναζητά τον άνθρωπο και όχι ο άνθρωπος τον Χριστό. Απόδειξη τούτου είναι, πως ο άνθρωπος αναζητά τον Χριστό στην στιγμή που τον έχει ανάγκη, τουλάχιστον όπως εκείνος ορίζει τις ανάγκες του! Η παρουσία όμως του Χριστού στην ζωή των ανθρώπων, αποδεικνύεται περίτρανα όταν ο άνθρωπος νιώθει πως δεν χρειάζεται πλέον τον Θεό.  Όταν ο άνθρωπος βαδίζει μόνος του… Στις στιγμές εκείνες, τις στιγμές των θλίψεων, της εσωτερικής απομόνωσης και της εξωτερικής εγκατάλειψης, ο άνθρωπος αναζητά Εκείνον που δεν θα τον εγκαταλείψει ποτέ!   Και ο καλός ποιμένας, θα τρέξει κοντά στο ένα πρόβατο και θα το αγκαλιάσει… Εκείνο, που τον χρειάζεται περισσότερο απ’ όλα τα άλλα, ακόμα και αν το ίδιο δεν το γνωρίζει ή ακόμα χειρότερα αν δεν θέλει να το παραδεχθεί….

                                                                                               π. Θωμάς Ανδρέου