Πολλές φορές, ο Θεός μας εκπλήσσει. Κάνει τα πάντα για να σώσει το άνθρωπο, την στιγμή που ο άνθρωπος κάνει τα πάντα, για να απομακρυνθεί από τον Θεό!. Η περίπτωση του Ζακχαίου της ευαγγελικής περικοπής, (Λουκ. ιθ’ 1-10) αποτελεί την μεγαλύτερη απόδειξη, πως εκείνους που αποστρέφονται οι άνθρωποι, έρχεται να τους αγκαλιάσει ο Θεός! Φθάνοντας στην πόλη της Ιεριχούς ο Κύριος, γίνεται αποδέκτης της πρόσκαιρης ανθρώπινης αγάπης, εκείνων που ευεργέτησε, εκείνων που θεράπευσε εκείνων που τους αφήρπασε από τα οδυνηρά δίκτυα του θανάτου, γίνεται λοιπόν αποδέκτης μιας πρόσκαιρης αγάπης, οριακής, η οποία εξαντλείται στα κράσπεδα του Γολγοθά...
Μέσα σε εκείνους που ζητούν να Τον δουν από κοντά, είναι και ένας τελώνης, ένα πρόσωπο που εφέλκυε την λαϊκή αντιπάθεια, ένας εκπρόσωπος ενός αδηφάγου κράτους, που δεν δίσταζε χάριν των φόρων, να δημεύσει, ακόμα και να φυλακίσει, τον πτωχό και δυστυχισμένο πολίτη του. Και για να το καταφέρει, χρησιμοποιεί, άκαρδους ανθρώπους, τους τελώνες, ανθρώπους χωρίς συναισθήματα, που ζουν για να πλουτίζουν εις βάρος των πτωχών και των αδυνάμων της κάθε εποχής...Ο Ζακχαίος, ο αναίσθητος και ασυγκίνητος μπροστά στην ανθρώπινη δυστυχία ζητά να δει και να γνωρίσει τον Χριστό.
Μέσα σε εκείνους που ζητούν να Τον δουν από κοντά, είναι και ένας τελώνης, ένα πρόσωπο που εφέλκυε την λαϊκή αντιπάθεια, ένας εκπρόσωπος ενός αδηφάγου κράτους, που δεν δίσταζε χάριν των φόρων, να δημεύσει, ακόμα και να φυλακίσει, τον πτωχό και δυστυχισμένο πολίτη του. Και για να το καταφέρει, χρησιμοποιεί, άκαρδους ανθρώπους, τους τελώνες, ανθρώπους χωρίς συναισθήματα, που ζουν για να πλουτίζουν εις βάρος των πτωχών και των αδυνάμων της κάθε εποχής...Ο Ζακχαίος, ο αναίσθητος και ασυγκίνητος μπροστά στην ανθρώπινη δυστυχία ζητά να δει και να γνωρίσει τον Χριστό.
Η λογική, λέει, πως τέτοιοι άνθρωποι, δεν μπορούν να έχουν σχέση με το Θεό. Η λογική, θέλει ο Θεός να ακούει, μόνον όσους θεωρούν πως ο παράδεισος δημιουργήθηκε για αυτούς! Και όμως! Ο Θεός, ανατρέπει την ανθρώπινη λογική! Ο πάμπλουτος σε ύλη, αλλά πάμπτωχος σε πνεύμα, Ζακχαίος, αποζητά τον Θεό! Είναι το σημείο που ο προβληματισμός έρχεται αβίαστα στην σκέψη, τελικά ο άνθρωπος βρίσκει τον Θεό, ή ο Θεός βρίσκει τον άνθρωπο.... Το ύψος του, δεν τον βοηθά να δει τον Χριστό. Η αγωνία του όμως για να Τον προσεγγίσει, τον οδηγεί να ανέβει πάνω σε ένα δέντρο, απ' όπου θα περνούσε ο Χριστός. Αυτό κάνει! Ανεβαίνει και περιμένει.
Ίσως σκέπτεται πως είναι αδιανόητο να ασχοληθεί μαζί του ο Κύριος! Ίσως, ενθυμούμενος τις αδικίες του, συναισθανόμενος το βάρος των πολλών αμαρτιών του, διστάζει να αντικρίσει τον Θεό! Ίσως, ένα δάκρυ, κρυφό στα μάτια των ανθρώπων, αλλά φανερό στα μάτια του Θεού, να αποζητά την εξιλέωση! Σε αυτό το σημείο, έρχεται ο Θεός, να βρει τον άνθρωπο!
Ο Χριστός, σταματά ακριβώς σε εκείνον που Τον χρειάζεται περισσότερο και εκείνη την στιγμή δεν είναι άλλος από τον Ζακχαίο. Ο αιώνιος φίλος όλων των αμαρτωλών της κάθε εποχής, δεν διστάζει για μια ακόμη φορά, να κάνει την μεγάλη ανατροπή! Της ανθρώπινης λογικής, εμπρός στο άμετρο έλεος του Θεού. Προσκαλεί τον Ζακχαίο, να κατέβει, όχι απλά για να τον γνωρίσει, αλλά για να τον οδηγήσει να φιλοξενηθεί στο σπίτι του.... Ποιος μπορεί να περιγράψει τα συναισθήματα της καρδιάς αυτού του ανθρώπου, σε αυτό το ξαφνικό συναπάντημα; Ποιος μπορεί να εκφράσει, την ευγνωμοσύνη αυτού του ανθρώπου, που στέκει εμπρός στον Θεό; Στην αναζήτηση του ανθρώπου, έρχεται η Θεία Αποκάλυψις ! Και αυτή την αποκάλυψη βιώνει ο Ζακχαίος.
Όμως, κάποιοι βιάζονται να μιλήσουν.... Μιλά. ο άνθρωπος, σωπαίνει ο Θεός. Αλλά όταν μιλά ο Θεός, σωπαίνει ο άνθρωπος.... Βιάζονται οι ευσεβείς, να ομιλήσουν... Μα! Στο σπίτι αυτό, θα μπει ο Χριστός; Πως μπορεί η αγιότητα να συνυπάρξει με την αμαρτία; Στον βαθμό, ανόητε άνθρωπε, που η αμαρτία, θα εξαγορασθεί από την μετάνοια για να γίνει η πύλη της σωτηρίας. Ο Ζακχαίος, δεν είναι πλέον αμαρτωλός. Είναι μετανοημένος αμαρτωλός! Στέκει μπροστά στην αιτία της σωτηρίας του και διακυρρήσει στεντορεία τη φωνή: Κύριε, την μισή περιουσία μου την δίνω αμέσως στους πτωχούς και όποιον τον συκοφάντησα και με άδικο τρόπο ζημίωσα, θα τον αποζημιώσω τετραπλασίως...
Πρόσεξε! Μέσα στις πολλές αμαρτίες του, μεγαλύτερη θεωρεί την συκοφαντία... Ίσως γιατί, από αυτήν μπορούν να γεννηθούν και άλλες, ακόμα πιο μεγάλες αμαρτίες... Αλλοίμονο όμως, αν ο Θεός έκρινε με τα ανθρώπινα μέτρα.... Η σωτηρία, θα ήταν μια άγνωστη έννοια, στην ανθρώπινη κοινωνία, διότι πριν από την σωτηρία, υπάρχει η συγχώρησις ,η συμπόνια η ευσπλαχνία, έννοιες που επίσης παραμένουν άγνωστες για την ανθρώπινη κοινωνία που ζει και υπάρχει, εις βάρος του άλλου, επιδιώκει την συγχώρηση στο λάθος αλλά αδυνατεί να συγχωρήσει, ζητά την συμπόνια, χωρίς όμως να μπορεί να την ανταποδώσει.
Ο Χριστός, για μια ακόμη φορά, αγκαλιάζει εκείνον που στιγματίζει η ανθρώπινη κοινωνία! Και τον σώζει, εις πείσμα όλων όσων θέλουν ένα Θεό, στα δικά τους μέτρα, να συγχωρεί, όσους συγχωρούν και να καταδικάζει, όσους καταδικάζουν. Ο Χριστός, εισερχόμενος στο σπίτι του Ζακχαίου μιλά για την σωτηρία! Και αυτό, το υποστηρίζει, λέγοντας πως ο Χριστός, ήρθε για να ζητήσει και να σώσει, εκείνον που τον αποζητά και μετανοεί! Εκείνον που καταδικάζουν οι άνθρωποι, αλλά τελικά δικαιώνει ο Θεός....
π. Θωμάς Ανδρέου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου