Καθήκον επιβεβλημένον , οδήγησε σήμερα τα βήματα μας, μαζί με έναν αγαπητό αδελφό, σε ένα Νοσοκομείο, όχι για μια ποιμαντική επίσκεψη, αλλά για μία επίσκεψη χρέους αδελφικού, προς έναν δοκιμαζόμενο αδελφό. Είναι δύσκολο να αντικρίζεις τον ανθρώπινο πόνο. Είναι δύσκολο να αντιληφθείς πως είναι να βρίσκεσαι στο κρεβάτι του πόνου, ένα κρεβάτι, που εν δυνάμει ανήκει σε όλους μας. Γιατί τα κρεβάτια του νοσοκομείου, είναι για όλους!
Στάθηκα συλλογισμένος, μπροστά στις μεγάλες ανατροπές που κρύβει μέσα της η ίδια η ζωή μας. Ανατροπές, που μπορεί από την μια στιγμή στην άλλη να αλλάξουν ολόκληρη την ζωή μας. Ένα νοσοκομείο, είναι μικρογραφία του εξωτερικού κόσμου. Έχει μέσα του όλους τους χαρακτήρες της ανθρώπινης προσωπικότητας.Μέσα του βρίσκεται ο δειλός αλλά και ο θαρραλέος, Μέσα του είναι ο δυνατός και δίπλα σε αυτόν θα συναντήσεις και τον αδύναμο. Όμως, όλοι οι άνθρωποι πονούν και πολλές φορές ο πόνος σε φέρνει πιο κοντά στο Θεό, αλλά και στους ανθρώπους.
Αυτός ο πόνος, ο δανεικός πόνος που μπορεί να μας βρει ξαφνικά στην πορεία της ζωής μας, γίνεται αιτία δοκιμασίας των ανθρώπινων απαντοχών. Και στις ώρες αυτών των δοκιμασιών, στις ώρες των μεγάλων θλίψεων, ο άνθρωπος φανερώνει τις μεγάλες δυνάμεις που κρύβει βαθιά στην ψυχή του, δυνάμεις που δεν φαίνονται όταν το χαμόγελο διαγράφεται στα χείλη μας. Η πίστη, η ελπίδα και η υπομονή , αρετές κεκρυμμένες έως ότου η δοκιμασία μας κτυπήσει και την δική μας πόρτα . Η πίστη, γεννά την προσευχή που μας φέρνει πιο κοντά στο θαύμα, η ελπίδα κατεργάζεται το κουράγιο για να σταθούμε όρθιοι και αν χρειαστεί να στηρίξουμε και εκείνους που βρίσκονται κοντά μας και τέλος, η υπομονή, ώστε να ανθέξουμε στις ώρες του εξωτερικού κλονισμού, της εσωτερικής ισοπέδωσης.
Μέσα σε ένα νοσοκομείο, θα δεις τις αρετές που προβάλλονται από το Άγιο Ευαγγέλιο, να γίνονται οδοδείκτες μιας πορείας υπερβατικής, ίσως απόκοσμης, αλλά αληθινής. Το ψέμα που κυριαρχεί στον έξω κόσμο, δεν υπάρχει μέσα στον μικρόκοσμο του νοσοκομείου. Εκεί τα πάθη καταλαγιάζουν, η κακία, το μίσος, ο φθόνος, καταλιμπάνονται για να δώσουν την θέση τους στις αρετές. Ο ανθρώπινος κόσμος, δίνει άθελα του θέση στον ουράνιο και ο άνθρωπος μέσα από ένα νοσοκομείο, στέκει ενεός μεταξύ ουρανού και γης...
Σήμερα, γνώρισα μια άλλη πλευρά του πόνου... Και κατάλαβα γιατί ο Χριστός μας εγκαλεί στο Ευαγγέλιο του, όταν μας υπενθυμίζει πως '' ἀσθενὴς (ἤμην) καὶ οὐκ ἐπεσκέψασθέ με'' (Μτθ. 25- 43), όχι μόνον γιατί δεν σταθήκαμε κοντά στον πάσχοντα αδελφό, αλλά και γιατί πιστέψαμε πως ποτέ δεν θα βρεθούμε στην θέση του.... Και αυτό, είναι το μεγαλύτερο σφάλμα....
π. Θωμάς Ανδρέου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου