Ο θάνατος, αποτελεί για όλους μας, μια αναπόφευκτη κατάληξη της επίγειας ζωής μας, ένα πέρασμα από την φθορά στην αφθαρσία... Είναι ένα δεδομένο, το τελευταίο στην ζωή του ανθρώπου. Πάραυτα όμως, ο θάνατος ξαφνιάζει, ακόμα και όταν τον περιμένεις... Στο άγγελμα του, ο άνθρωπος παγώνει, ίσως γιατί είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την ζωή, σε τέτοιο βαθμό, που η ιδέα του θανάτου, να αποτελεί για εκείνον μια ακούσια οριστική φυγή από ότι τον συνδέει με την ζωή. Πρόσωπα, συναισθήματα, περιουσία...
Είναι περίεργο αυτό που μας συμβαίνει. Ενώ, ο θάνατος είναι αναπόφευκτος, όταν πληροφορηθούμε την επίσκεψη του να ρωτάμε πως; Το πως, αυτό, ουσιαστικά μεταφράζεται σε ένα γιατί; Γιατί πεθαίνουμε; Κανείς, δεν τολμά να θέσει αυτό το ερώτημα. Καλυπτόμαστε πίσω από το πώς, χωρίς το γιατί να μας προβληματίζει. Όταν γνωρίζεις το γεγονός, δεν τολμάς να ρωτήσεις γιατί. Και στην έννοια του πως, ο άνθρωπος απλά συμβιβάζεται και περιμένει. Πάραυτα όμως, δεν μπορεί να κρύψει το ξάφνιασμα του δεν τολμά να συνηθίσει στην ιδέα του θανάτου με αποτέλεσμα να αιφνιδιάζεται σε κάτι τόσο αναπόφευκτο.
Κάποτε, σε μια επίσκεψη μου στο Άγιον Όρος, σε κάποια στιγμή, βρέθηκα σε ένα κοιμητήριο με έναν σύγχρονο στοχαστή και φιλόσοφο της ζωής. Στάθηκε κοιτώντας το χώμα και σε κάποια στιγμή μου είπε. Αν θέλεις πραγματικά να δεις τι σημαίνει φιλοσοφία, εδώ την σπουδάζει κανείς... Τότε, η ηλικία μου, αλλά και η δομή της σκέψης, δεν μου επέτρεψε να τον καταλάβω. Όταν όμως αργότερα, μέσα από την Ιεροσύνη μου, προσέγγισα το μυστήριο του θανάτου, σε πρόσωπα δικά μου, αλλά και άλλων, όταν χρειάσθηκε να σταθώ σαν Ιερεύς αλλά και σαν άνθρωπος δίπλα στον πόνο που αφήνει η άφευκτη επίσκεψη, τότε κατάλαβα τον μεγάλο στοχαστή της Φιλοσοφικής σχολή του Αγιορείτικου κοιμητηρίου, εκείνου που δεν τρόμαζε εμπρός στην ιδέα της μεγάλης αναχώρησης, ίσως γιατί δεν τον συνέδεε η γη, αλλά ο Ουρανός...
Είναι φοβερό, φοβερότατο, το μυστήριο του Θανάτου. Και ίσως, ο άνθρωπος πεισματικά αρνείται να το αποδεχθεί, διότι ενώ κατάφερε να ξεκλειδώσει μυστήρια που τον περιβάλλουν, να δώσει απαντήσεις, σε ότι δεν μπορεί να κατανοήσει, η σκέψη, εμπρός στον Θάνατο σταματά.... Και έτσι, συνεχίζει να περιμένει αιφνιδιαζόμενος στο άγγελμα του. Τελικά, μέσα από την Χριστιανική διδασκαλία, μια δεδομένη και αναπόφευκτη κατάσταση, παίρνει διαφορετική διάσταση. Και αυτή η διάσταση, είναι η Ανάσταση... Ο ίδιος ο Χριστός δίνει την προοπτική στο τέλος : ''Εγώ ειμί η ανάστασις και η ζωή, ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη, ζήσεται'' (Ιωάν.11:25). Ο αναπόφευκτος θάνατος , μεταβάλλεται σε ζωή!
Αυτή τελικά είναι η Χριστιανική θεώρηση του φοβερού αυτού Μυστηρίου. Ο πικρός ερχομός του Θανάτου, να μεταβάλλεται σε προσδοκία αιώνιας ζωής. Όταν ο άνθρωπος καταφέρει να ξεπεράσει τον αιφνιδιασμό του αγγέλματος του Θανάτου, τότε θα έχει αντιληφθεί πως δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια διαφορετική προοπτική της ζωής. Μέχρι τότε όμως, θα αιφνιδιάζεται σκεπτόμενος ίσως την ώρα της δικής του εξόφλησης και του δικού του χρέους και δεν θα πάψει να ρωτά πως, θεωρώντας πως με τον τρόπο αυτό εξωραΐζει την σιωπή που του προκαλεί το μυστήριο όταν χρειάζεται για μια ακόμη φορά να σταθεί εμπρός στον άφευκτο θάνατο...
π. Θωμάς Ανδρέου.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου