"εἰσερχομένου αὐτοῦ εἴς τινα κώμην ἀπήντησαν αὐτῷ δέκα λεπροὶ ἄνδρες, οἳ ἔστησαν πόρρωθεν, καὶ αὐτοὶ ἦραν φωνὴν λέγοντες· Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς".
Με αφορμή την σημερινή ευαγγελική περικοπή που αφορά την θεραπεία δέκα βαρύτατα ασθενούντων ανθρώπων από τον Χριστό μας, Εκείνον ο οποίος "τὰς ἀσθενείας ἡμῶν ἔλαβε καὶ τὰς νόσους ἐβάστασεν"(Μτθ. 8-17), θα ήθελα επ’ ολίγον να σταθώ καταθέτοντας τις πενιχρές μου σκέψεις, στο διαχρονικό ζήτημα της ανθρώπινης αχαριστίας έναντι των πολλαπλών ευεργεσιών του Θεού.
Πόσες φορές αλήθεια, ο άνθρωπος ξεχνά τις ευεργεσίες του Θεού στην ζωή του; Πόσες φορές πραγματικά, θυμηθήκαμε τον Θεό στις στιγμές της ανάγκης και της δυσκολίας μας; Όταν ο άνθρωπος βρίσκεται σε απόγνωση, όταν βλέπει τις ανθρώπινες αντοχές του να λιγοστεύουν τότε πραγματικά αντιλαμβάνεται την αδυναμία του, τότε ανακαλύπτει πως μόνος του δεν μπορεί να ξεπεράσει τα προβλήματα και τις δυσκολίες που με πληθώρα μορφών παρουσιάζει μπροστά του η ζωή.
Στην περίπτωση των δέκα ασθενούντων λεπρών την ώρα κατά την οποίαν τους απορρίπτουν οι άνθρωποι, έρχεται να τους αγκαλιάσει ο Θεός! Η λέπρα ήταν μια ανίατη ασθένεια που χώριζε παιδιά από τους γονείς , γονείς από τα παιδιά τους , που ανάγκαζε αδέλφια να ξεχάσουν για πάντα ο ένας τον άλλον… Ο λεπρός στιγματιζόταν και στο άκουσμα και μόνον η παρουσία του ασθενούς προκαλούσε τρόμο. Τους έδιωχναν πετώντας τους πέτρες, τους κυνηγούσαν και τα δυστυχή αυτά πλάσματα απομονώνονταν από την ανθρώπινη κοινωνία παραδίδονταν πλέον στην αφάνεια, ζώντας με τις πυορροούσες πληγές των λαβωμένων από την μάστιγα σωμάτων τους και περιμένοντας τον θάνατο να έρθει αργά και επώδυνα, να τους λυτρώσει από το συνεχόμενο μαρτύριο τους.
Οι στιγματισμένοι από την αρρώστια άνθρωποι, εκλιπαρούν τον Χριστό μας να τους βοηθήσει. Όλοι τους αποστρέφονται κανείς δεν θέλει να τους γνωρίζει, όλοι τους φοβούνται και γοργά απομακρύνονται από κοντά τους, αντιλαμβανόμενοι την παρουσία τους. Πόσο οδυνηρό είναι για αυτούς τους πληγωμένους και κατατρεγμένους ανθρώπους να στέκουν μακρόθεν βλέποντας τον θάνατο αργά να τους πλησιάζει… Μια αχτίδα ελπίδας γεννάται μέσα τους αντικρίζοντας τον Χριστό μας να περνά από κοντά τους. Κραυγάζουν μέσα από την πονεμένη ψυχή τους:’’Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς’’. Στο πρόσωπο του Χριστού μας, αποζητούν την λύτρωση ! Φωνάζουν Τον Λυτρωτή, ίσως νομίζουν πως και Εκείνος θα κάνει ότι και οι άλλοι: θα τους προσπεράσει με αδιαφορία! Όμως ο Χριστός δεν αδιαφορεί για τον άνθρωπο! Δεν προσπερνά ποτέ τον πάσχοντα άνθρωπο! Δεν αδιαφορεί, για τον ανθρώπινο πόνο…
Στέκει και τους κοιτά. Και μόνον το Θεϊκό Του βλέμμα, αρκεί να προκαλέσει το θαύμα, την ανατροπή της ψυχρής λογικής. Ο Χριστός τους παραπέμπει στους Ιερείς οι οποίοι και θα μπορούσαν να επιβεβαιώσουν την αποθεραπεία και να απαλλάξουν οριστικά τους δυστυχείς από την μάστιγα τους, από την απομόνωση και τον κοινωνικό στιγματισμό. Πηγαίνοντας, δηλαδή υπακούοντας στο Λόγο Του Θεού, θεραπεύονται. Όμως, πόσο γρήγορα ξεχνούν οι άνθρωποι… Κανένα πλάσμα στο σύνολο της δημιουργίας δεν δείχνει στον Δημιουργό του, την αχαριστία που επιδεικνύει ο άνθρωπος. Το λιοντάρι και η αρκούδα γνωρίζουν την δύναμη τους, την χρησιμοποιούν για να επιβιώσουν. Ποτέ ο λέοντας δεν θα σκεφθεί πως είναι το πλέον δυνατό μέσα στην φύση. Πάντα θα υπάρχει κάποιο άλλο δημιούργημα, ανώτερο από αυτό. Το λιοντάρι έχει όρια μέσα στο ζωικό βασίλειο. Ο άνθρωπος μόνον δεν γνωρίζει όρια!
Πάραυτα, ένας εκ των δέκα θεραπευμένων θυμάται την πηγή της θεραπείας του και επιστρέφει ώστε να αποδώσει τα αισθήματα ευγνωμοσύνης προς Τον Λυτρωτή του. Γονυπετής ενώπιον του Χριστού ευχαριστεί τον Θεό ! Όμως είναι ένας και αυτό προκαλεί το παράπονο του Θεού για τον άνθρωπο. Δέκα δεν θεραπεύτηκαν, οι άλλοι εννέα που είναι; Δεν βρέθηκε άλλος κανείς εκτός αυτού του αλλοεθνή , που δεν ήταν Ισραηλίτης που δεν είχε θεογνωσία, που δεν γνώριζε τον αληθινό Θεό…
Είναι η δεύτερη φορά μέσα από τα Ιερά κείμενα που ο Χριστός, μας τονίζει πως η σωτηρία μας δεν εξασφαλίζεται από το που πιστεύουμε, αλλά από το πώς πιστεύουμε. Η πρώτη περίπτωση είναι αυτή της, Σαμαρείτιδος Αγίας Φωτεινής που αναζήτησε και τελικά βρήκε την αλήθεια! Έτσι και εδώ, ένας άλλος Σαμαρείτης που δεν γνώριζε αλλά αναζήτησε και βρήκε τον Θεό, έρχεται τον πόνο της ψυχής του να τον κάνει ανθοδέσμη ευγνωμοσύνης και να την αποθέσει με λαχτάρα εμπρός στα πόδια του Χριστού…
Με τον ίδιο τρόπο και σήμερα, ο Θεός ακούει την κραυγή της ψυχής του ανθρώπου. Είδα , στην Πρίγκηπο της Προποντίδος , εκεί στο μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου του Κουδουνά, Μουσουλμάνους να παρακαλούν τον Άγιο να τους βοηθήσει! Και ήταν τόσο μεγάλη η πίστις τους που ο Άγιος έκανε το θαύμα του στους αλλοθρήσκους και έρχονταν να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη τους προς τον Άγιο του Θεού για το θαύμα που τους έκαμε.
Επανερχόμενοι όμως, ας δούμε πόσο συγκλονιστικό ακούγεται το παράπονο του Θεού! Όμως αυτό δεν δίνουν πάντοτε οι άνθρωποι προς τον ευεργέτη Θεό; Αχαριστία και αγνωμοσύνη… Σε θυμάμαι Θεέ, μόνον όταν σε χρειάζομαι, σε ξεχνώ όταν πιστεύω πως δεν σε έχω ανάγκη… Πολλές φορές, χειρότερη ασθένεια από την ασθένεια του σώματος, είναι η ασθένεια της ψυχής. Εάν τα μάτια του ανθρώπου, στρέφουν στον Ουρανό μόνο όταν έχει εξαντληθεί η ανθρώπινη βοήθεια, αυτό είναι αχαριστία! Αλίμονο σε εκείνον που ξεχνά! Τα γεγονότα της ζωής θα έρθουν να του θυμίσουν.
Ας σταθούμε λοιπόν και εμείς, δίπλα στον έναν που από χειλέων καρδίας ευγνωμονεί τον Θεό, όταν οι εννέα τον ξεχνούν! Η πίστη και η ευγνωμοσύνη του ενός, στέκει αντίβαρο μπρος στην αχαριστία των εννέα! Και να δοξάζουμε τον Θεό, περισσότερο στις στιγμές της δυσκολίας μας γιατί σε εκείνες τις στιγμές, όταν οι άλλοι μας εγκαταλείπουν, καταλαβαίνουμε πως πάνω μας στέκει το χέρι Του Θεού, πάντοτε απλωμένο να μας προσκαλεί στην Βασιλεία του, την Βασιλεία των Ουρανών!
π. Θωμάς Ανδρέου
____________
* Εκφωνήθηκε την 20 την Ιανουαρίου 2013 , εις τον Ι. Ν. Αγ. Γεωργίου- Σιδηροχωρίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου