Διαχωρισμός Εκκλησίας- Κράτους.

           

   Πολλές φορές ακούμε την φράση, διαχωρισμός Εκκλησίας και Κράτους, ιδιαιτέρως από τα χείλη, κάποιων, που είναι γνωστό ότι δεν έχουν τις καλύτερες σχέσεις με την Εκκλησία. Ωστόσο, το άκουσμα ίσως δημιουργεί μια εντύπωση απειλής εις βάρος της Εκκλησίας με αποτέλεσμα η πρόταση, να έχει γίνει απειλή. Διερωτώμαι Αν τελικά αυτός ο περίφημος διαχωρισμός, θα έκανε καλό η κακό στην Εκκλησία. Και έτσι σκέφτηκα να καταθέσω τις απόψεις μου στο ζήτημα αυτό, δεχόμενος πάντοτε να αναρτήσω κάθε καλοπροαίρετη κριτική που τυχόν θα λάβω από τους αγαπητούς αναγνώστες του παρόντος ιστολογίου. 

   Εντυπωσιάζει το γεγονός πως αρχικά μιλάμε για διαχωρισμό δύο εννοιών , συνήθως λέμε κράτους- Εκκλησίας, προτιμώ να θέσω ως πρώτο θεσμό την Εκκλησία μιας και προηγείται κατά πολύ της δημιουργίας του Ελληνικού Κράτους. Ο διαχωρισμός ουσιαστικά , απ' ότι καταλαβαίνω, έχει να κάνει με την μισθοδοσία των Κληρικών της Εκκλησίας της Ελλάδος μιας και δεν μπορώ να ανακαλύψω σε ποιες κρατικές υποθέσεις  ''ανακατεύεται'' η Εκκλησία, ώστε να καθίσταται απαραίτητη και σε σύντομο χρόνο η έννοια του διαχωρισμού. Επίσης σημαντικό είναι να καταθέσουμε ότι ιστορικά, το Κράτος επτώχευσε πολλές φορές , όπως  επί παραδείγματι στην εποχή μας, η Εκκλησία ποτέ! Που οφείλετε άραγε αυτό; Στην τεράστια περιουσία που τάχα διαθέτει: Μα , αυτήν την περιουσία έδινε η Εκκλησία στο Κράτος για να ορθοποδήσει, ποιος μπορεί με ιστορικά τεκμήρια να το αρνηθεί αυτό; 

Μέχρι και την τελικά ανάληψη ευθύνης της μισθοδοσίας από το κράτος, όχι χαριστικά (αλλά σε συμφωνία επί τη βάση της οποίας, η Εκκλησία έδωσε το μεγαλύτερο μέρος της ακίνητης περιουσίας της, με την συμφωνία το κράτος να αναλάβει την μισθοδοσία και την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των Κληρικών ) οι Κληρικοί στηρίζονταν από την αγάπη του ποιμενομένου λαού. Εάν συνέβαινε και πάλι αυτό, ποιος πιστεύει πως ο λαός, θα αφήσει στην τύχη του τον Ιερέα του; 

  Το θέμα όμως είναι, να μπορεί η ίδια η Εκκλησία να συντηρεί τους διακόνους της. Και για να το κάνει αυτό, θα πρέπει να αξιοποιήσει την ήδη υπάρχουσα περιουσία της, καθώς και την περιουσία που έχει δεσμεύσει το Ελληνικό Δημόσιο, πέραν αυτής που η ίδια η Εκκλησία παραχώρησε σε αυτό. Ίσως να μην είναι έτοιμη η Εκκλησία να βρεθεί μπροστά στην ανάγκη να μισθοδοτεί η ίδια τους Κληρικούς της, ακόμα τουλάχιστον, αλλά σε κάποια στιγμή θα χρειασθεί να το κάνει. Τότε πραγματικά κανείς δεν θα μπορεί να ελέγξει την Εκκλησία για τον λόγο που οφείλει να έχει σε θέματα που αφορούν τον λαό της. Εξάλλου η μέχρι τώρα πορεία της Εκκλησίας, έχει αποδείξει πως μπορεί σε κάποια θέματα να υποκαταστήσει το αδύναμο κράτος στηρίζοντας τον δοκιμαζόμενο λαό της, Εκτελεί το καθήκον της στο ακέραιο σύμφωνα με τις Ευαγγελικές επιταγές! Ακόμα και όταν το ίδιο το Κράτος άθελα η ηθελημένα δημιουργεί εμπόδια σε αυτό. 

  Νομίζω λοιπόν, πως μάλλον οφελειμένη παρά ζημιωμένη θα είναι η Εκκλησία, από έναν διαχωρισμό που αυτή την στιγμή και σε κάποιο βαθμό, την καθιστά παράμετρο του Ελληνικού δημοσίου. Σε αυτή την περίπτωση, ο ποιμαντικός η ακόμα και  ελεγκτικός Της λόγος, θα έχει μιαν άλλη βαρύτητα. Ο Μητροπολίτης που θα εκλεγεί να ποιμάνει την επαρχία που η Εκκλησία του αναθέτει, πρέπει πρωτίστως να αναγνωρισθεί από το Κράτος με την έκδοση σχετικού Προεδρικού Διατάγματος χωρίς το οποίον, μπορεί να έχει εκλεγεί με κανονικές διαδικασίες, αλλά δεν αναγνωρίζεται ως νόμιμος Μητροπολίτης από το Κράτος. 

   Είναι δε, πραγματικά τραγικό, να βλέπεις στην ολομέλεια του Ελληνικού Κοινοβουλίου κατά την έναρξη των εργασιών της, όταν παραδοσιακά η Ιερά Σύνοδος μετά του Αρχιεπισκόπου τελεί την ακολουθία του αγιασμού, κάποιους βουλευτές που δείχνουν την αδιαφορία τους με τον χειρότερο τρόπο. Η Εκκλησία δεν είναι φτωχοσυγγενής  που τον ανέχονται! Η Εκκλησία, είναι η Μητέρα, όλων όσων επιθυμούν να την αναγνωρίζουν ως Μάνα αυτού του λαού! Ας συμβεί λοιπόν αυτός ο διαχωρισμός, ώστε από εκεί και μετά να φανεί ξεκάθαρα, ποιος έχει και ποιος όχι, την Εκκλησία ανάγκη. Όταν η Εκκλησία το 2005 αντιμετώπισε το μένος εκείνων που προσπάθησαν αλύπητα να την χτυπήσουν, κλονίζοντας ταυτόχρονα την εμπιστοσύνη του λαού απέναντι Της, κάτι που τελικώς δεν κατάφεραν, το κράτος, βρέθηκε μακρόθεν αυτής της καταστάσεως αφήνοντας την Εκκλησία έρμαιο στα χέρια εκείνων που την χτυπούσαν λυσσαλέα. 

   Πάραυτα, επειδή πάνω απ' όλους είναι ο Θεός, η Εκκλησία στάθηκε όρθια απέναντι σε αυτήν την λαίλαπα, όπως κάνει διαχρονικά έναντι των επιθέσεων που δέχεται. Η συμπόρευση μεταξύ του ενός και του άλλου θεσμού, δεν προστάτευσε την Εκκλησία, αλλά την άφησε παντελώς εκτεθειμένη. Αν λοιπόν σε κάποια στιγμή γίνει αυτός ο διαχωρισμός, νομίζω πως τελικά αυτό, θα είναι προς όφελος της Εκκλησίας αν δεν ζημιώσει το ίδιο το κράτος που τον προκαλεί, ενώ θα έπρεπε, να τον έχει απαιτήσει  η ίδια η Εκκλησία.  

                                                                                               π. Θωμάς Ανδρέου