Η μεγαλύτερη στιγμή της ζωής μου....

... Ήταν, 27 Ιανουαρίου του 1998. Στον Ναό της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Χριστού, στο Μοσχάτο Αθηνών. Το παιδικό μου όνειρο, γινόταν πραγματικότητα! Ο μακαριστός Ευεργέτης μου, Επίσκοπος Κερνίτσης κυρός Λεόντιος, την ημέρα της 3ης επετείου, της εις Επίσκοπον Χειροτονίας του, θα μετέδιδε την Χάριν της Ιεροσύνης, στον διάκονο του... Το όνειρο γινόταν πραγματικότητα... Θυμάμαι σαν τώρα, την μεγαλύτερη στιγμή της ζωής μου...
Όταν γονυπετής μπροστά στο Ιερό Θυσιαστήριο, προσευχόμουν μυστικά να φανώ αντάξιος και όχι ανάξιος της μεγάλης αποστολής... Σε αυτή την μεγάλη χαρά, εκτός του Παππού μας, του Λεοντίου, ήταν και άλλοι πολλοί, κάποιοι εκ των οποίων Ιερουργούν πλέον,μαζί με εκείνον, στο Θυσιαστήριο του ουρανού όπως ο Ισίδωρος των Τράλλεων, ο μεγαλοπρεπής και ο Ελευθέριος της Νύσσης, ο χειμαρρώδης στον λόγο και βιβλικός στην μορφή... Μαζί τους πολλοί συμπρεσβύτεροι και διάκονοι, συμμετέχοντες στην μεγάλη χαρά αφ' ενός μεν του Επισκόπου, αφ΄ εταίρου δε του αδελφού. Θυμάμαι, εκείνην την στιγμή, που το χέρι του, μου μετέδιδε την Αγία Ιεροσύνη. Επικαλούμενος την Θείαν Χάριν, την πάντοτε τα ασθενή θεραπεύουσα και τα ελλείποντα αναπληρούσα, να με επισκιάσει και μέσα από αυτήν την Θεοψία να καταστώ δοχείο της Χάριτος, οικονόμος των Μυστηρίων του Χριστού... Αυτό, μόνον όσοι το ζήσαμε, μπορούμε να το καταλάβουμε. Πέρασαν τόσα χρόνια από τότε. Κάθε φορά που ετοιμάζομαι να φορέσω το πετραχήλι μου, το φιλώ, όπως φιλούσα με σεβασμό το Χέρι που μου μετέδωσε την Αγία Ιεροσύνη και εύχομαι μυστικώς : Μνήσθητι Κύριε , Λεοντίου Αρχιερέως...  Η μεγαλύτερη στιγμή της ζωής μου, ήταν η ώρα της χειροτονίας μου. Και παρακαλώ τον Θεό που με ανέχεται, να με ενδυναμώνει στον δρόμο της Ιερατικής πορείας, και ποτέ, το πετραχήλι  μου να μην γίνει θηλιά επί του τραχήλου μου.... Σε αυτή την μεγάλη στιγμή της ζωής μου, μνημονεύω με ευγνωμοσύνη όλους όσους με στήριξαν στην πραγματοποίηση του παιδικού ονείρου. Και πάνω απ' όλους,  εκείνον, τα Τίμια χέρια του οποίου μου μετέδωσαν το χάρισμα... Θέλω λοιπόν, αντί άλλου μνημοσύνου, να μεταφέρω ένα μικρό ποίημα μιας ποιητρίας της ζωής, που θέλησε με τον δικό της Καρπαθιακό τρόπο, να κάνει τα αισθήματα της ψυχής μου ,ποιητικές σκέψεις και να μου το προσφέρει την ημέρα εκείνη... Παρακαλώ, όσοι αναγνώσατε το παρόν, μην ξεχάσετε αντί άλλης ευχής, να ζητήσετε από τον Θεό, ποτέ να μην μου αποστερήσει την Χάρη Του.... 

                                                                                                          π. Θωμάς Ανδρέου 

- Όσους με βοηθήσανε να βάλω πετραχήλι, πάντα θα τους ευγνωμονώ με τα δικά μου χείλι. 

- Από μικρός μεγάλωσα, στον Άγιο Λευθέρη και προσευχόμουν συνεχώς δεξιά να μου τα φέρει. 

- Ήτανε θέλημα Θεού για να φορέσω ράσο και την υπόλοιπη ζωή με άμφια να περάσω... 

- Πάντα θα τον ευγνωμονώ ετούτο τον Δεσπότη, που μες στον Κλήρο έβαλε την εδική μου νιότη! 

- Το όνομα ΛΕΟΝΤΙΟΣ , θα το 'χω στην καρδιά μου και θα μαι πάντα άξιος εις τα καθήκοντα μου. 

- Ευχαριστώ πάρα πολύ και τον καλό νονό μου, που με βοήθησε να βγει σωστό το όνειρο μου.

- Ευχαριστώ και τους γονιούς και τα αδέλφια μου, τους συγγενείς και προπαντός την Χριστιανή γιαγιά μου. 

-Την είχα την απόφαση από μικρός παρμένη και όσοι με εμποδίσανε , εβγήκανε χαμένοι.....

                                                                                                                          Ρηγοπούλα Σαρρή  

Ο Μακαριστός Πνευματικός μου Πατέρας, Επίσκοπος Κερνίτσης κυρός Λεόντιος.