Μνήσθητι Κύριε των διδασκάλων ημών...

Με αφορμή, την ημέρα μνήμης των Αγίων Τριών Ιεραρχών, προστατών της Ελληνικής Παιδείας θέλησα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μαζί σας, σαν φόρο τιμής ,στα σεβαστά πρόσωπα των διδασκάλων μας. Είχα την μεγάλη ευλογία, να με βαπτίσει μια Δασκάλα- Πρεσβυτέρα, μια γυναίκα που η μορφή της ενέπνεε σεβασμό. Δεν είχε δικά της παιδιά, αλλά θεωρούσε παιδιά της τους μαθητές της. Από μικρός λοιπόν, αισθανόμουν μεγάλο σεβασμό στους δασκάλους μου.
Τους δασκάλους της δεκαετίας του 80' που ακόμα κρατούσαν υψηλά τη, μεγάλη αποστολή τους, να σμιλεύσουν με την σμίλη του πνεύματος, τους μελλοντικούς ενεργούς πολίτες αυτού του τόπου.

    Μάθαμε γράμματα , αγαπήσαμε την Ιστορία της Πατρίδος μας, σταθήκαμε με βιωματικό σεβασμό μπροστά στις αιώνιες και ακατάλυτες αλήθειες της Πίστεως μας! Και αυτό, το οφείλουμε σε εκείνους! Στους δασκάλους μας.... Τα ωραιότερα χρόνια ενός παιδιού, είναι τα μαθητικά του χρόνια. Τα χρόνια που η παιδική ανεμελιά εναλλάσσεται σιγά- σιγά, με την υπευθυνότητα. Τα χρόνια που θυμάμαι και περιγράφω, δεν είναι μακρινά. Και όμως! Από τότε κάποια πράγματα άλλαξαν. Οι δάσκαλοι συνδικαλίστικαν. Και πολλές φορές δυστυχώς το καθήκον, το προσπέρασε ο επαγγελματισμός. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά. Οι παιδαγωγικές μέθοδοι άλλαξαν, η ύλη των μαθημάτων ομοίως ,τα παιδιά τελειώνουν το σχολείο με ελάχιστες γνώσεις και σε αυτό δεν φταίνε οι δάσκαλοι, αλλά το Υπουργείο που δίνει τις κατευθύνσεις. 

   Ο Δάσκαλος, πρόσωπο σεβαστό από την κοινωνία έγινε δημόσιος υπάλληλος. Χάθηκε η αποστολή.... Που είναι το υψηλό θυσιαστικό καθήκον χάρις στο οποίον  μεγαλώσαμε γενιές και γενιές; Που είναι οι δάσκαλοι που έδιναν ακόμα και την ζωή τους χάριν των μαθητών τους.... Ποια παιδαγωγική μέθοδος μπορεί να είναι ανεκτή, όταν ένας δάσκαλος δεν μπορεί να καταλάβει και να βοηθήσει τον μαθητή του; Είναι κρίμα, γιατί στα χέρια των δασκάλων μας, επαφίεται το μέλλον αυτού του τόπου. Είμαι απολύτως βέβαιος πως υπάρχουν ακόμα δάσκαλοι, εκ των νεοτέρων , μιας και οι παλαιότεροι σιγά- σιγά αποχωρούν της ενεργούς διακονίας, που μπορούν να ανταποκριθούν με τον καλύτερο τρόπο στα υψηλά τους καθήκοντα και να παράξουν πολιτισμό μέσα από τους μαθητές τους. Στην Εκκλησία, αποτίουμε  πάντοτε φόρο τιμής στους καλούς μας δασκάλους. 

      Προσευχόμαστε θέτοντας τους μαζί με τους φυσικούς μας γονείς! Είμαι απόλυτα βέβαιος ότι, θα συνεχίσουν να υπάρχουν οι ξεχωριστές παρουσίες στα διδασκαλικά έδρανα, σε πείσμα των καιρών, που απαιτεί οι δάσκαλοι να είναι υποχείριο κάθε κυβερνήσεως που σύμφωνα με τα ιδεολογικά πιστεύω της, θα αφαιρεί η θα προσθέτει από την ύλη των μαθημάτων, παραχαράσσοντας την Ιστορική μνήμη, αλλοιώνοντας την Θρησκευτική παράδοση, υιοθετώντας παιδαγωγικές μεθόδους ξένες προς τα Ελληνικά ιδεώδη της Φυλής μας, ιδανικά με τα οποία μεγαλώσαμε και όχι μόνον δεν ζημιωθήκαμε αλλά ωφεληθήκαμε εις το έπακρον. Την ημέρα των Αγίων τριών Ιεραρχών, ας θυμηθούμε με σεβασμό τους καλούς μας δασκάλους,όλων των εκπαιδευτικών βαθμίδων. Ας ευχηθούμε, η ιδεολογία να μην εξαλειφθεί από τον επαγγελματισμό. Στα χέρια των εκπαιδευτικών μας βρίσκεται το μέλλον του τόπου μας μιας και από τα διδασκαλικά τους έδρανα θα εξέλθουν οι πολίτες αυτής της χώρας. Και επειδή είναι γνωστό πως ότι σπείρεις τούτο και θα θερίσεις, ας ευχηθούμε οι σπορείς των γραμμάτων, οι δάσκαλοι μας, να σπείρουν σπόρο που θα ριζώσει και θα καρποφορήσει στις ψυχές των μαθητών τους. 

                                                                                                                           π. Θωμάς Ανδρέου