Έχε εμπιστοσύνη στον Θεό!

Πόσες φορές, δεν βρεθήκαμε αντιμέτωποι με την απελπισία. Πόσες φορές δεν αφήσαμε τον εαυτό μας να καταρρεύσει από το βάρος των πολλαπλών προβλημάτων που μας κατακλύζουν... Σκέφθηκες ποτέ, πως σε εκείνες τις δύσκολες ώρες δεν είσαι μόνος; Άφησες τον καταβεβλημένο εαυτό σου να αναζητήσει τον ουράνιο φίλο που μπορεί να σε στηρίξει στις πιο δύσκολες στιγμές; Το να αμφιβάλλεις είναι ανθρώπινο, εξάλλου, αν δεν αμφιβάλλεις για κάτι,πως μπορείς να το αναζητήσεις... Ο Θεός, θέλει να τον αναζητούμε. Άλλο το να αναζητάς το Θεό, άλλο να αρνείσαι την ύπαρξη του.

Άκου λοιπόν μια ιστορία που συνέβη πριν λίγα χρόνια στην Αθήνα. Ένας νέος, μεγαλωμένος μέσα στην ιδεολογία του Νιτσεϊκού υπερανθρώπου, σπουδασμένος σε μεγάλο και με ιστορία πανεπιστήμιο του εξωτερικού, επιστρέφει στην πατρίδα του ώστε να εργασθεί στις μεγάλες επιχειρήσεις της οικογενείας του. Πιστεύει, πως αν ο άνθρωπος έχει χρήματα, μπορεί να καταφέρει να κάνει τα πάντα... Και με αυτές τις ιδέες, αναλαμβάνει την ευθύνη της διευθύνσεως των οικογενειακών επιχειρήσεων.  Η αγωνία του είναι μόνον, να κερδίσει χρήματα, με οποιοδήποτε κόστος. Δεν τον ενδιαφέρει τίποτε άλλο. Κλεισμένος μέσα στο πολυτελές γραφείο του, προσπαθεί να κατακτήσει τον κόσμο... Έχει εμπιστοσύνη μόνον στον εαυτό του και στο ταμείο του. Ομολογεί πως δεν υπάρχει Θεός! Θεός, λέει, είναι ο άνθρωπος...
       Ώσπου σε κάποια στιγμή, μια αρρώστια έρχεται να χτυπήσει την πόρτα της ζωής του! Να του διαταράξει την ισορροπία του δικού του μικρόκοσμου. Ποιος είπε ότι οι ασθένειες είναι μόνον για τους φτωχούς... Ποιος είπε πως οι πλούσιοι δεν αρρωσταίνουν; Βρέθηκε να δίνει τον δικό του αγώνα στο δωμάτιο ιδιωτικού Νοσοκομείου των Αθηνών. Σε κάποια στιγμή, αφού έμεινε μόνος στο  χώρο, που θύμιζε περισσότερο διαμέρισμα παρά δωμάτιο νοσοκομείου, πως του ξέφυγε η φράση από τα χείλη του χωρίς να το καταλάβει.... '' Βοήθησε με Θεέ μου....''
       Αναρωτήθηκε αν την φράση αυτή την είχε ξαναπεί ποτέ στην ζωή του και βεβαίωσε τον εαυτό του πως ήταν η πρώτη φορά... Όμως, η φράση αυτή, μια μικρή προσευχή, γλύκανε την ταραγμένη καρδιά του νέου. Θυμήθηκε τα χρόνια των σπουδών του, τα χρόνια της  ανέμελης νεότητος, μιας νεότητος που ζει την κάθε μέρα, μόνο για να την ζήσει. Θυμόταν τις ατέλειωτες φιλοσοφικές συζητήσεις με τους ομοϊδεάτες συμφοιτητές του, συζητήσεις που σχεδόν χλεύαζαν κάθε έννοια θρησκευτικότητας μιας και για τους νέους εκείνους Θεός ήταν μόνον ο εαυτός τους... Θυμόταν τις ημέρες που ξεχνούσε πως υπήρχε, βουτηγμένος μέσα στην αναζήτηση του κέρδους...Αυτού του κέρδους που τον έκανε να ξεχάσει πως είχε συναισθήματα στην καρδιά του. Απορροφημένος μόνον στους δείκτες του χρηματιστηρίου, έκανε την ημέρα νύκτα και την νύκτα ημέρα μόνον και μόνον για να γίνει πλουσιότερος.
       Γιατί όταν ο πατέρας του μια μέρα τον κάλεσε στο γραφείο του και του είπε πως από την ημέρα εκείνη θα αναλάμβανε την διεύθυνση όλων των επιχειρήσεων τους, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, του τόνισε, πως στην δουλειά σου να λειτουργείς μόνον με το μυαλό σου, ποτέ με την καρδιά σου... Και αυτό έκανε τόσα χρόνια.... Το μυαλό του διοικούσε και όχι η καρδιά του... Πως άλλαξαν όλα αυτά, από την μια μέρα στην άλλη... Πως έγινε αυτή η μεγάλη για την ζωή του ανατροπή... Βοήθησε με Θεέ μου, σιγοψέλλισε ξανά και αυτή την φορά, το είπε γιατί το ήθελε...
       Όλο το βράδυ, έμεινε ξάγρυπνος... Πως να κοιμηθεί άλλωστε. Την επομένη ημέρα, ήρθε νωρίς να τον δει ο προσωπικός του γιατρός μέσα στο δωμάτιο του ιδιωτικού νοσοκομείου. Ψύχραιμος  ο νέος, όπως ήταν πάντα σε όλες τις δουλειές του, ζήτησε να μάθει την πραγματική κατάσταση της υγείας του. Ο Γιατρός όμως ήταν ακόμα πιο ψύχραιμος, μιας και είχε ξαναδεί παρόμοιες καταστάσεις  και εφ΄όσον ο ασθενής επέμεινε να μάθει, του είπε, ως όφειλε  την πάσα αλήθεια.... Όμως, η ψυχραιμία έχει όρια! Στο άγγελμα της θανατηφόρου νόσου, ο ονειροπόλος νέος που πίστευε πως μπορούσε να κατακτήσει τον κόσμο, κατέρρευσε  εμπρός στην πικρή αλήθεια. Μεγαλωμένος μέσα σε ένα ασφαλή όπως νόμιζε κόσμο, μέσα από μια οικογένεια που του είχε μάθει να ζει το σήμερα χωρίς να τον ενδιαφέρει το αύριο, ο τραγικός ήρωας μας, από την μια στιγμή στην άλλη, κατέρρευσε μπροστά στην πραγματικότητα που αντιμετώπιζε...
      Ζήτησε να μείνει μόνος... Άλλωστε μόνος ήταν σχεδόν σε όλη του την ζωή! Οι γονείς του, το μόνο που κοίταξαν να του διασφαλίσουν ήταν ο πλούτος! Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο. Και τώρα τι; Μήπως τα συσσωρευμένα πλούτη του ήταν ικανά να τον θεραπεύσουν; Όχι! Η ίδια θεραπευτική προσπάθεια που γίνεται στον φτωχό, η ίδια θα γινόταν τώρα και σε αυτόν. Σκέφθηκε μεγάλα Ιατρικά Κέντρα του εξωτερικού... Χαμογέλασε πικρά! Βοήθησε με Θεέ μου, είπε φωναχτά τώρα και ξέσπασε σε λυγμούς....
                                                         ------------------------
      Η επόμενη ημέρα, στο δωμάτιο του ιδιωτικού θεραπευτηρίου, βρήκε τον ήρωα μας κάπως ποιο ήσυχο από την μαρτυρική προηγούμενη,  του οδυνηρού αγγέλματος. Συμβιβασμός; Μα, πως μπορεί να συμβιβαστεί ο ασυμβίβαστος; Κούραση; Μα, κουράζεται ο παντοδύναμος; Και όμως! Ο επιτυχημένος  για τα ανθρώπινα δεδομένα, αισθανόταν αποτυχημένος και φρικτά μόνος! Αισθανόταν πως σε αυτόν το μεγάλο αγώνα έπρεπε να αγωνισθεί μόνος και χωρίς προγνωστικά! Είδε τις πρώτες ακτίνες του ήλιου να προβάλλουν, δειλά- δειλά, πίσω από την οροσειρά του λεκανοπεδίου της Αττικής. Δεν θυμόταν ξανά να είχε δει, μια τόσο μαγευτική εικόνα... Είναι δυνατόν να μην ξαναείδα ανατολή του ήλιου, σκέφθηκε, αλλά έσπευσε μόνος του να δώσει την απάντηση: Είχα μυαλό για τέτοια;
    Σηκώθηκε και περπάτησε μέχρι την πόρτα του δωματίου του. Βγήκε στο διάδρομο όπου συνάντησε μια νοσηλεύτρια ... Ήθελε να ρωτήσει, αλλά δίσταζε... σαν να ντρεπόταν.... Πριν όμως απομακρυνθεί η νοσηλεύτρια από κοντά του, πρόφθασε και την ρώτησε:
-Σας παρακαλώ, υπάρχει εκκλησία στο νοσοκομείο.... Το είπε τόσο γρήγορα που η νοσηλεύτρια σαν να μην κατάλαβε τι την ρώτησε.
- Εκκλησία είπατε; Ναι, υπάρχει ένα μικρό δωμάτιο διαμορφωμένο σε παρεκκλήσι στο ισόγειο. Θα θέλατε να σας οδηγήσω;
- Όχι, σας ευχαριστώ! Της απάντησε σχεδόν απότομα. Σας ευχαριστώ πολύ, μην σας απασχολώ, θα την βρω...
    Η νοσηλεύτρια απομακρύνθηκε και εκείνος κίνησε για το ασανσέρ ώστε να κατέβει στο ισόγειο. Ήταν βαπτισμένος Ορθόδοξος Χριστιανός... Όπως και η οικογένεια του.... Αλλά της Εκκλησίας το κατώφλι το είχε διαβεί τρεις φορές στην ζωή του. Η μια ήταν στην βάπτιση του, όταν ήταν βρέφος και οι άλλες δύο στους γάμους δύο παιδικών του φίλων και στις δύο αυτές περιπτώσεις μπήκε και κοίταζε σαν να έβλεπε θέατρο... Ούτε καταλάβαινε τι γινόταν εκεί .... Και μόλις τελείωσε ο γάμος βιάστηκε να χαιρετίσει και να βγει γρήγορα γιατί αισθανόταν δυσφορία.... Και τώρα, κοίτα πως τα φέρνει η ζωή, ζητούσε Εκκλησία να πάει να απαγκιάσει.
   Μετά από λίγο και αφού ξαναρώτησε στο ισόγειο κάποιον, βρέθηκε μπροστά στην πόρτα που έγραφε ''ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙ ''. Άνοιξε την πόρτα και μπήκε μέσα. Πόσο ήσυχα ήταν... Μια ελαφριά γλυκιά μυρωδιά πλανιόταν στην ατμόσφαιρα.... Κοίταξε τις εικόνες! Ε! Όσο άσχετος με την Εκκλησία και να ήταν, αυτά ήξερε να τα ξεχωρίζει. Ότι είχε μάθει στο σχολείο τουλάχιστον, γιατί μετά.... είπαμε... Είδε τον Χριστό, την Παναγία, τον Πρόδρομο και τον Άγιο Παντελεήμονα, στον οποίον ήταν αφιερωμένο το παρεκκλήσι. Αισθάνθηκε την ανάγκη να κάνει το σταυρό του και το έκανε. Το επόμενο που έκανε ήταν να πλησιάσει την εικόνα του Αφέντη Χριστού! Έπεσε γονατιστός μπροστά Του...
     Προσευχές δεν ήξερε! Άρχισε να κλαίει.... Και τα δάκρυα είναι η μυστική προσευχή της μετάνοιας του αμαρτωλού! Είναι η προσευχή, που πάντοτε ακούει ο Θεός! Έκλαψε με την ψυχή του! Αισθάνθηκε ανάλαφρος ξαφνικά! Σήκωσε τα δακρυσμένα μάτια του και κοίταξε την Εικόνα του Χριστού. Μια επιγραφή έγραφε: ''Ο Λυτρωτής του Κόσμου''.
- Χριστέ μου, είπε με λυγμούς, δεν σε γνώρισα μέχρι τώρα.... Σε παρακαλώ, μην με εγκαταλείψεις...
    Έμεινε κάμποση ώρα στο παρεκκλήσι και αργότερα, επέστρεψε στο δωμάτιο του, ποιο ήρεμος, ποιο ήσυχος και ποιο δυνατός! Είχε αποφασίσει να παλέψει για να ζήση. Είχε αποφασίσει να ζήσει, όχι για τον εαυτό του, αλλά για τους άλλους! Είχε αποφασίσει να αναζητήσει να να βρει το πραγματικό νόημα της ζωής. Ζήτησε να τον επισκεφθεί ένας πνευματικός ώστε να εξομολογηθεί για πρώτη φορά στην ζωή του. Ένας συμπαθής ευλαβής Ιερέας, λευκασμένος από τα χρόνια της ζωής τον επισκέφθηκε. Μίλησαν για πολλές ώρες. Άφησε την καρδιά του να μιλήσει στο πετραχήλι του Εξομολόγου. Ξεδίπλωσε μπροστά του, μια ολόκληρη ζωή. Μια ζωή δίχως Θεό! Και όταν ο γέρων Ιερεύς του διάβασε την συγχωρητική ευχή, μία κουβέντα του θυμάται μέχρι σήμερα: '' Παιδί μου, έχε εμπιστοσύνη στο Θεό....''
                                                           ----------------------------
     Χρειάσθηκαν μήνες αγώνα αλλά και αγωνίας... Όμως, μεταξύ των δύο, υπήρχε η προσευχή! Η πίστις ενός απίστου νέου, επέφερε το Θαύμα. Ο νέος, εξήλθε θεραπευμένος από το νοσοκομείο. Η επιστήμη θεράπευσε το σώμα του. Η πίστις την ψυχή του! Οι θεράποντες Ιατροί, μίλησαν για θαύμα που ωστόσο αν και ιδιαιτέρως σπανίως, απαντάται εις τινάς περιπτώσεις της παγκοσμίου βιβλιογραφίας. Ο ίδιος, ομολογούσε στον πνευματικό του, ο οποίος τον στήριξε στις τραγικές για εκείνον ώρες της ζωής του, ότι το θαύμα, είχε γίνει στην ψυχή του! Μια ασθένεια, που φέρνει την μεγάλη ανατροπή, είχε καταστεί ικανή να τον αλλάξει σαν άνθρωπο. Να τον κάνει να δει την ζωή, με μια άλλη προοπτική. Να τον φέρει κοντά σε Εκείνον, που αρνιόταν πως υπήρχε: Τον Θεό!
     Σήμερα, ζει ευτυχισμένος σε ένα προάστιο των Αθηνών. Ζει το σήμερα, επενδύοντας στο αύριο, όχι της γης αλλά του Ουρανού! Κάποιος μου είπε μάλιστα, πως σε εκείνον, οφείλει την ζωή του, μιας και με έξοδα δικά του ταξίδευσε στο εξωτερικό ,όπως και άλλοι πολλοί, στην αναζήτηση της αποθεραπείας του... Μόνον καμιά φορά που του μιλούν για χρήματα, μειδιά όπως ο νεκραναστημένος Λάζαρος και λέει: Τι να τα κάνεις αυτά! Έχει η ζωή ανατροπές.... Έχε εμπιστοσύνη στο Θεό.....
                                             
                                                                                                       π. Θωμάς Ανδρέου