Σήμερα είναι παραμονή των Θεοφανείων. Πολύς κόσμος προσήλθε να λάβει τον αγιασμό για να ραντίσει τα σπίτια, τα χωράφια να αγιασθούν όλα τα μέρη που οι άνθρωποι εργάζονται καθημερινά. Όμως, διερωτώμαι και προβληματίζομαι ταυτόχρονα, για το πόσον ο λαός μας, τηρεί απλά μια παράδοση η αποζητά την οντολογική αξία αυτής της παραδόσεως.
Είναι αλήθεια, πως ο λαός μας είναι
ακατήχητος! Και την ευθύνη την έχουμε εξ΄ ολοκλήρου εμείς οι κληρικοί για αυτό.
Πολλές φορές, μας θέτουν το ερώτημα: γιατί η Εκκλησία δεν προσαρμόζεται στις ανάγκες
του κόσμου. Δηλαδή, αυτό που πολλοί ζητούν τι είναι; Να αποκτήσει η Εκκλησία
κοσμική συνείδηση και όχι να αποκτήσει Εκκλησιαστική συνείδηση ο κόσμος… Και
εδώ αρχίζουν οι εκπτώσεις. Και από τις πολλές εκπτώσεις, δυστυχώς επτωχεύσαμεν…
Φθάσαμε στο σημείο, το κριτήριο
αναζήτησης του ‘’καλού’’ η του ‘’κακού’’ Ιερέα, να είναι η αποδοχή μιας
διαφορετικής αντιλήψεως της πνευματικής σχέσης του Ιερέα- Ποιμένα με τον λαό
του. Ο δείνα Ιερέας, επί παραδείγματι αποδέχεται τις γυναίκες να φορούν
παντελόνια μέσα στο ναό, άρα είναι καλός! Ο άλλος ο οποίος θα πει πως καλό
είναι, όταν προσερχόμαστε στον Ναό, να μην είμαστε με την ιδέα πως πηγαίνουμε
σε μια κοσμική δεξίωση, αυτός είναι κακός. Πάω στην Εκκλησία γιατί είναι καλός
ο παπάς, δεν πάω στην Εκκλησία γιατί δεν είναι καλός ο παπάς….
Οι δικές μας λοιπόν εκπτώσεις
με τι έχουν να κάνουν; Δυστυχώς, πολλές φορές είτε επειδή δεν θέλουμε να
δημιουργήσουμε προβλήματα στην σχέση με το λαό μας, είτε διότι δεν μας ενοχλεί το
πώς έρχονται αλλά μας ενδιαφέρει το πόσοι έρχονται, κάνουμε τα ‘’στραβά μάτια’’.
Σκέπτομαι ίσως, εγώ θα αλλάξω τα πράγματα; Το αποτέλεσμα είναι, το κακό να αφθαρτοποιείται.
Και ο λαός, ο ίδιος λαός που τόσα χρόνια δεν στερήθηκε κατηχήσεως μάλιστα δε, σε χρόνια
σκλαβιάς όταν στερούνταν της ελευθερίας του ,τώρα, στα χρόνια μιας επίπλαστης
ελευθερίας δυστυχώς το βίωμα, δηλαδή η Εκκλησιαστική συνείδηση, αποτελεί μιαν
παράδοση, ένα εθιμικό δίκαιο που περιπλέκεται μέσα στις λαογραφικές παραδόσεις αυτού
του τόπου.
Όσο παραδοσιακό, είναι για τον
Έλληνα, το Χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν, άλλο τόσο είναι το να κοινωνήσει των
Αχράντων Μυστηρίων για το καλό… Έτσι λοιπόν, χάριν αυτού του καλού, εξομοιώνεται
ίσως η χαρτοπαιξία την παραμονή των Χριστουγέννων η της Πρωτοχρονιάς, με έναν
σύντομο Εκκλησιασμό που έχει προηγηθεί και μια συμμετοχή στην Θεία Κοινωνία, πολλές
φορές χωρίς να έχει ολοκληρωθεί η Θεία Λειτουργία. Είναι γνωστό πως σε πολλές Ενορίες
την στιγμή που ο ένας Ιερεύς ιερουργεί, έτερος μεταλαμβάνει του Σώματος και Αίματος
του Χριστού, σε όσους βιάζονται να κοινωνήσουν και να φύγουν… Σε εκείνους που
φθάνουν στην Εκκλησία, χωρίς εξομολόγηση, χωρίς πολλές φορές καμία προετοιμασία
και περιμένουν απλά να κοινωνήσουν και να φύγουν, έτσι για να πουν ότι τήρησαν
το έθιμο…
Δεν φταίει ο κόσμος που δεν
αντιλαμβάνεται την Εκκλησία, μάλλον φταίει η Εκκλησία που στην προσπάθεια της να
‘’ καταλάβει’’ τον κόσμο, τελικά δέχεται μιαν κοσμική αντίληψη, η οποία δεν
έχει να κάνει με την εξωτερική της παρουσία, δηλαδή τα μακριά μαλλιά η τα
μακριά γένια των Ιερέων, αλλά με το γεγονός ότι μοιραία αποδέχεται συμβιβασμούς
που δεν ωφελούν αλλά ζημιώνουν. Επιμένω , ότι καλύτερα να έχεις δέκα συνειδητούς
Χριστιανούς, παρά χιλιάδες ασυνείδητους. Το αποτέλεσμα αυτής της αντίληψης
είναι, το Ιερότερο Μυστήριο της Εκκλησίας πάνω στο οποίον θεμελιώνεται ο
Χριστιανισμός, δηλαδή η Θεία Κοινωνία, να γίνεται παίγνιο στα χέρια ενός άθρησκου
και θρησκευτικά ασυνείδητου σπουδαρχίδη βουλευτού, (σπουδαρχίδης= εκείνος που επιδιώκει με κάθε τρόπο την απόκτηση
κάποιας θέσεως ή κάποιου αξιώματος βλ. el.wiktionary.org/wiki/σπουδαρχίδης - Βικιλεξικό ) και ουδείς των παρισταμένων να διαμαρτύρεται μιας και για όλους όσους
παρίσταντο η Θεία Κοινωνία είναι ένα έθιμο, όπως και το καρναβάλι που επίσης αποτελεί
τοπικό έθιμο της περιοχής…
Αύριο, όταν θα έχει ολοκληρωθεί η Ακολουθία του Μεγάλου Αγιασμού, όλοι θα
τρέξουν να πάρουν, χωρίς να σκεφθούν ότι ο Μέγας Αγιασμός δεν φυλάσσεται, εκτός αν υπάρχουν οι απαραίτητες προϋποθέσεις . Ίσως συναντήσουμε την θλιβερή
αυτή εικόνα, τον Μ. Αγιασμό να τρέχει στα σκαλοπάτια της Εκκλησίας μιας και με
το που βγει το δοχείο του Αγιασμού θα πέσουν ταυτόχρονα όλοι μαζί πάνω του με
το θλιβερό αυτό αποτέλεσμα . Ο Μέγας Αγιασμός, να καθαγιάζει τα σκαλοπάτια η
τον αυλόγυρο του Ναού…
Πως μπορεί όμως κάποιος να το γνωρίζει, εάν δεν βρεθεί
κάποιος άλλος να του το πει; Κάποτε, στα
παλαιότερα χρόνια, υπήρχαν κάποια δεδομένα. Σήμερα, δεν υπάρχουν δεδομένα, αυτό
πρέπει να το καταλάβουμε όλοι μας. Οφείλουμε να διαφωτίσουμε τον κόσμο. Τον αν
κάποιος Εκκλησιάζεται ή όχι, είναι και επιλογή αλλά και δικαίωμα του. Το να
μπορεί όμως να καταλάβει γιατί έρχεται, αυτό είναι υποχρέωση της Εκκλησίας να
του το μάθει. Εάν δεν το κάνουμε αυτό, θα συνεχίσουμε να πιστεύουμε πως στην
Ορθόδοξη Ελλάδα το 95% είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι οι οποίοι ωστόσο, ζώντας
εθιμικά και όχι ουσιαστικά την σχέση τους με τον Χριστό και την Εκκλησία Του, θα
συνεχίζουν να κοινωνούν απλά για να κοινωνήσουν όπως επίσης θα συνεχίζουν να
επιμένουν πως πιστεύουν στον Χριστό, αλλά δεν θα τους ενοχλεί τα Άγια να ‘’δίδονται
τοις κυσί …. ‘’ . Αυτό πραγματικά θέλουμε;
π. Θωμάς Ανδρέου