Όταν ο Θεός οδήγησε τα βήματα μου, στον Ναό του Αγίου Αθανασίου στο Θησείο, πρέπει να ήμουν 22 χρονών. Ήταν Φεβρουάριος του 1998. Έφθασα ένα απόγευμα στην Εκκλησία! Εκεί, στο Θησείο της παλαιάς αρχοντικής και μάλλον ανεπανάληπτης Αθήνας. Της Αθήνας των ευγενών και φιλοτίμων. Ανέλαβα να Ιερατεύσω σε μια από της ιστορικές ενορίες των Αθηνών. Σήμερα, με αφορμή την εορτή του Μεγάλου Αγίου, έκανα μια αναδρομή στην λιμνοθάλασσα της μνήμης και γύρισα για μια στιγμή τον χρόνο πίσω. Θυμήθηκα και θέλησα να μοιραστώ τις σκέψεις που ανεμπόδιστα εκφράζουν τις εικόνες της θύμησης.
Θυμάμαι το πρώτο χτυποκάρδι στο άκουσμα της πρώτης Ενορίας.... Θυμάμαι τους αγαπητούς ανθρώπους που με περισσή αγάπη και στοργή περιέβαλλαν τον νέο Ιερέα τους, δείχνοντας πολλές φορές κατανόηση στις στιγμές της απειρίας του.... Ουδείς όμως καταφρόνησε την νεότητα του. Αντίθετα, τον αγάπησαν, τον στήριξαν, άνοιξαν τις καρδιές τους διάπλατα για να τον κρατήσουν για πάντα μέσα τους.
Δεν νομίζω πως υπάρχει μεγαλύτερη αμοιβή, από την δεδηλωμένη αγάπη και τον σεβασμό. Μια αγάπη που συγκινεί τον αποδέκτη... Πέρασαν τόσα χρόνια και ακόμα θυμάμαι, ακόμα θυμούνται.... Σήμερα, λειτουργώντας τον Μέγα Άγιο, η σκέψη μου πέταξε στα περασμένα. Θυμήθηκα στην μνημόνευση όσους ζουν, αλλά και εκείνους που συνόδευσα στην τελευταία τους κατοικία μέσα από τον Ιστορικό ναό των Αθηνών... Τον Ναό που φιλοξένησε τα πρώτα σκιρτήματα της παλλόμενης από νεανικό ενθουσιασμό Ιερατικής καρδιάς μου, τον Ναό μέσα στον οποίο έζησα τα πρώτα βήματα της Ιερατικής μου πορείας. Αντικρίζοντας πάντοτε την Σεβασμία Μορφή του Σεπτού Ιεράρχου του Μεγάλου Αθανασίου, στην Εικόνα του οποίου θέσαμε τα σεβάσματα της αγάπης των ευλαβών Ενοριτών, την Αρχιερατική Μίτρα, την ράβδο και το εγκόλπιο, να τα κρατά στα χέρια Του και να δέεται για τα παιδιά του και τον διάκονο του Ναού Του.
Πως τα φέρνει ο Θεός.... Πριν έρθω οριστικά στην Ελευθερούπολη, θυμάμαι είχε συμβεί ο καταστροφικός σεισμός του 1999 τότε που σείστηκε ολόκληρη η Αθήνα, τελέσαμε την Θεία Λειτουργία για την εορτή του Γενεθλίου της Παναγιάς μας! Λειτουργήσαμε στα προπύλαια του Ναού. Σε εκείνην την Θεία Λειτουργία παραβρέθηκε ένας σεβάσμιος Κληρικός, Ιεροκήρυξ τότε, της Ιεράς Αρχιεπισκοπής, ο π. Χρυσόστομος. Λίγα χρόνια αργότερα, η Εκκλησία θα Τον καταστούσε Μητροπολίτη της Ιεράς Μητροπόλεως Ελευθερουπόλεως. Εκεί, στον Ναό της πρώτης μου Ενορίας, σε εκείνην την αξέχαστη Θεία Λειτουργία, βρισκόμουν, χωρίς να το γνωρίζω, δίπλα στον μετέπειτα Επίσκοπο, Πατέρα και Ποιμενάρχη μου....
π. Θωμάς Ανδρέου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου