Το ζήτημα του παλαιού Ημερολογίου, στην Ελλάδα.

Αγαπητός και σεβαστός αδελφός, ο π. Κωνσταντίνος Καλεάδης, μου απέστειλε ένα μικρό μελέτημα του κ. Μάρκου Γ. Ρεβελάκη, που εκδόθηκε το 2012 υπό τον τίτλον :''Τα Παλαιοημερολογίτικα σχίσματα , ιστορικά στοιχεία για την διόρθωση του Ιουλιανού ημερολογίου στην Ελλάδα. Οι Παλαιοημερολογίτικες παρατάξεις και Ι.Μ. Εσφιγμένου''. 

Διαβάζοντας το, διαπίστωσα για μία ακόμη φορά, πόσο δύσκολο θα ήταν να γίνει μία συνένωση μεταξύ του νέου και του παλαιού ημερολογίου. Στην ιδιαιτέρα μου πατρίδα, εκεί στην συνοικία που μεγάλωσα, υπάρχει Ναός που λειτουργεί με το παλαιό ημερολόγιο. Στα παιδικά μου χρόνια, εφημέριος τότε ήταν ένας πολύ σεβάσμιος Κληρικός - αν θυμάμαι καλά ονομαζόταν π. Καλλίνικος- ο οποίος διακονούσε στον Ι. Ν. του Παλαιού ημερολογίου. Θυμάμαι, πως όταν τον βλέπαμε τα παιδιά της γειτονιάς να περνά από κοντά μας, πηγαίναμε με σεβασμό και του φιλούσαμε το χέρι ζητώντας την ευλογία του και εκείνος πάντα είχε στην τσέπη του από μία καραμέλα να μας φιλέψει. 

Θυμάμαι επίσης την μακαριστή γιαγιά μου αλλά και την Μητέρα μου, πάντα στην εορτή των Θεοφανίων με το παλαιό ημερολόγιο, να δέχονται τον Παλαιοημερολογίτη Ιερέα να αγιάσει το σπίτι μας, αν και είχαμε εορτάσει τα Θεοφάνια δεκατρείς ημέρες πριν. Πάντοτε αποδίδαμε  τον πρέποντα σεβασμό στον γέροντα Ιερωμένο χωρίς να σκεπτόμεθα πως είναι παλαιοημερολογίτης. Τα αναφέρω αυτά, θέλοντας να δείξω πως αν και Κληρικός της επισήμου Ορθοδόξου Ελληνικής Εκκλησίας, ουδέποτε με βάση τα οικογενειακά μου βιώματα, έδειξα αγένεια η μικροπρεπή συμπεριφορά προς τους παλαιοημερολογίτες. Αντίθετα πάντοτε τους περιέβαλα με σεβασμό. 

Ερχόμενος να διακονήσω την Εκκλησίας μας στην Μακεδονία , γνώρισα από κοντά το επικίνδυνο φαινόμενο των προσήλυτων, δηλαδή ανθρώπων που μεγάλωσαν με το νέο ημερολόγιο, βαπτίσθηκαν σε Εκκλησία του νέου ημερολογίου και σε κάποια στιγμή της ζωής τους ξαφνικά, είδαν το φως το αληθινό και αλλοιώνοντας την εξωτερική τους εμφάνιση, αφήνοντας δηλαδή γένια, ξαφνικά έγιναν οι σταυροφόροι της Πίστεως και τώρα εκείνοι διεκδικούν την αλήθεια και όλοι οι υπόλοιποι το ψέμα... Και μιλώ για επικίνδυνο φαινόμενο μιας και έγινα μάρτυρας απίστευτων και συνάμα θλιβερών καταστάσεων στο όνομα του Ιησού Χριστού μιας και ο φανατισμός τους είναι τέτοιος ώστε για δεκατρείς ημέρες να κλειδώνουν παράνομα Εκκλησία και να απαγορεύουν την είσοδο στον Ιερέα και τους πιστούς του νέου ημερολογίου μέσα στον Ναό, '' ίνα μη μιανθώσιν, αλλ' ίνα φάγωσι το Πάσχα " (Ιωάν. 18- 28) ''.... 

Τότε γνώρισα μια διαφορετική πτυχή του παλαιού ημερολογίου, την οποίαν ασφαλώς είχα ακούσει, αλλά δεν είχα δει από κοντά. Τις εσωτερικές διασπάσεις μεταξύ τους, το γεγονός πως μέσα στο παλαιό ημερολόγιο υπάρχουν - σύμφωνα και με το ως άνω μελέτημα -δώδεκα! διαφορετικές παρατάξεις που ναι μεν, όλες ακολουθούν ημερολογιακά το παλαιό ημερολόγιο, αλλά ουδεμία σχέση και επικοινωνία έχουν μεταξύ τους. 

Αποτελεί σημαία των περισσοτέρων παρατάξεων η '' προδοτική'' προς την Ορθοδοξία προσπάθεια των νεοημερολογιτών, να γίνει ένωση μεταξύ Ανατολής και Δύσεως. Για το σκοπό αυτό μάλιστα, χρησιμοποιούν φωτογραφίες συμπροσευχής μεταξύ Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών τις οποίες εσκεμμένα παρουσιάζουν σαν συλλείτουργα τα οποία πιστοποιούν την ''προδοσία...'' Ακόμα και όταν υπήρξε ένωση μεταξύ των δύο Εκκλησιών, έγινε υπό αντίξοες συνθήκες όπως επί παραδείγματι η ένωση που επιτεύχθηκε στην Σύνοδο της Φερράρας - Φλωρεντίας το 1439 με τον εξαναγκασμό όλων όσων διαφωνούσαν σε αυτή την ψευδοένωση ,εξαιρουμένου του Αγίου Μάρκου Επισκόπου Εφέσου ο οποίος αντιστάθηκε μέχρι τέλους. 

    
Η ένωση, επιβλήθηκε ουσιαστικά τότε. Δεν κράτησε όμως. Στην συνέχεια, τα πράγματα επανήλθαν στην θέση τους και λίγο αργότερα ο χιλιετής Βυζαντινός Πολιτισμός κατέρρεε υπό το βάρος της Οθωμανικής βαρβαρότητος, της δε Χριστιανικής Δύσεως ευρισκομένης στην θέση του απλού παρατηρητού μιας Ιστορικής καταστροφής που από το 1453 μέχρι και σήμερα δεν έχει επαναληφθεί στην Ιστορία. Μάλιστα, η Δύση που τότε παρατηρούσε τον όλεθρο χωρίς να παρέμβει, σήμερα προβληματίζεται - και καλά κάνει- για την ισλαμοποίηση της Ευρώπης.... 

     
Για να επανέλθω όμως στο θέμα με το οποίον και ξεκίνησα, θέλω δημοσίως να θέσω έναν έντονο προβληματισμό μου. Και θα χαρώ να έχω απαντήσεις επ ' αυτού. Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν πως θα επιτευχθεί Ένωση μεταξύ Ανατολής και Δύσεως την στιγμή που δεν μπορούμε να ενωθούμε μεταξύ μας, νεοημερολογίτες και παλαιοημερολογίτες; Το σχίσμα μεταξύ Ανατολής και Δύσεως επισυνέβη το 1054, δηλαδή σχεδόν πριν χίλια χρόνια. Το σχίσμα μεταξύ παλαιού και νέου ημερολογίου δημιουργήθηκε το 1924, δηλαδή πριν εκατό χρόνια. Αν δεν μπορείς να καλύψεις κενά ενός αιώνα, θα καλύψεις κενά δέκα ολόκληρων αιώνων; 

    
Όμως, η Μητέρα Εκκλησία δεν φοβάται τον διάλογο. Διεκδικεί την αλήθεια της Πίστεως και αυτό το εκφράζει. Ο διάλογος δεν μπορεί να σημαίνει και ένωση όπως εσκεμμένα επιμένουν να διαδίδουν κάποιοι εξ΄αυτών. Και φαντάζομαι καταλαβαίνουν και οι ίδιοι, ασχέτως αν δεν θέλουν γιατί δεν συμφέρει να το παραδεχθούν , πως ούτε η Ορθόδοξη Εκκλησίας μας, αλλά ούτε και η Ρωμαιοκαθολική , από την άλλη πλευρά, είναι διατεθειμένες  να απεμπολήσουν τα δικαιώματα τους χάριν μιας ''ενώσεως '' που σκοπός της είναι να επανέλθουν οι Εκκλησίες στην προ του σχίσματος σχέση της Πενταρχίας. Αλλά ακόμα και αν δεν μπορεί να γίνει αυτό, τουλάχιστον να μην βρισκόμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση και μάλιστα στην εποχή μας που οι αξίες του Χριστιανισμού κλονίζονται επικίνδυνα και ενέργειες ακραίων φονταμενταλιστών μαρτυρούν πως ίσως, ο Χριστιανισμός, διώκεται για μία ακόμη φορά... 

    
Στο ιστορικό πλαίσιο της δημιουργίας του παλαιοημερολογιτικού ζητήματος, αντιλαμβάνεται κανείς πως μπορεί να υπήρχε στην γέννηση του ζητήματος αγνότης προθέσεων, αλλά στην συνέχεια αυτό μεταβλήθηκε σε παιχνίδι εξουσίας, που οδήγησε σήμερα στην ύπαρξη των δώδεκα παρατάξεων και ένας Θεός γνωρίζει πόσες ακόμα θα γίνουν. Αυτό συμβαίνει για δύο λόγους. Πρώτον διότι η δεξαμενή της ανανέωσης του παλαιού ημερολογίου σε κληρικούς- ως επί το πλείστον καθηρημένους - αλλά και λαϊκούς είναι το νέο ημερολόγιο,  Και δεύτερον διότι, με την ίδια ευκολία που κάποιος για οιονδήποτε λόγο, μπορεί να ακολουθήσει το παλαιό ημερολόγιο να αυτοτιτλοφορηθεί , Πρεσβύτερος, Επίσκοπος η ακόμα και Αρχιεπίσκοπος!!! με την ίδια ευκολία μπορεί να αποσχισθεί από εκείνους που τον δέχθηκαν και να κάνει μια δική του Σύνοδο χωρίς κανείς να μπορεί να τον ελέγξει. 

      
Δυστυχώς αυτό κατέστρεψε το παλαιό ημερολόγιο και την αρχική αγνότητα των προθέσεων όλων όσων απλώς ήθελαν να ακολουθούν το ημερολόγιο που υπήρχε πριν από το 1924. Αν υπήρχε ενιαίο Παλαιό ημερολόγιο, τότε θα υπήρχε και αγνότητα προθέσεων. Το θέμα αυτό, θα είχε παύσει λίγα χρόνια μετά την δημιουργία του, αν τότε δεν υπήρχαν οι διώξεις κατά των παλαιοημερολογιτών που τους συσπείρωσαν προσωρινά και αν στην συνέχεια η Πολιτεία δεν έσπευδε να αναγνωρίσει σωρηδόν όλα τα Μυστήρια των παλαιοημερολογιτών χωρίς καμία διάκριση. Δηλαδή, χάριν της ψηφοθηρίας αφού είναι Έλληνες πολίτες και διαχειρίζονται ψήφο, δεν μας ενδιαφέρει το βασικό δηλαδή αν έχουν κανονική διαδοχή, έγκυρη χειροτονία. Τι λέει δηλαδή η πολιτεία για μια βάπτιση που τελεί παλαιοημερολογίτης κληρικός. Είναι νόμιμη. Ναι, νόμιμη για την πολιτεία είναι. Κανονική όσον αφορά την αυτή καθαυτή έννοια της Χάριτος του Μυστηρίου είναι; 

     
Δεν μπορώ να αμφισβητήσω την Θεία Χάρη όπου υπάρχει. Και αυτό, αποτελεί ζήτημα μιας άλλης μελέτης που αφορά την κανονικότητα της Ιερατικής διαδοχής στο παλαιό ημερολόγιο. Έχουν γραφεί τόσες μελέτες που εύκολα ο καθένας μπορεί να ανατρέξει λαμβάνοντας ιστορικές πληροφορίες για το θέμα αυτό,  μία εκ των οποίων ίσως η πλέον εμπεριστατωμένη από επιστημονικής απόψεως, είναι η διδακτορική διατριβή του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών κυρού Χριστοδούλου υπό τον τίτλον :"ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΙΣ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΤΑ ΤΕ ΤΗΝ ΓΕΝΕΣΙΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΕΛΙΞΙΝ ΑΥΤΟΥ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ"  βλέπε εδώ όπου ο αναγνώστης μπορεί να μελετήσει το ζήτημα ενδελεχώς. 

     
Tο μορφωτικό επίπεδο των κληρικών του παλαιού ημερολογίου πλέον αυξάνει. Ακόμα ασφαλώς μπορείς να συναντήσεις κάποιον εκ των Αρχιερέων κάποιας παρατάξεως να είναι απόφοιτος του Δημοτικού και ίσως όχι όλων των τάξεων.  Ωστόσο, θέλω να πιστεύω πως αποτελεί κατάλοιπο του παρελθόντος. Νομίζω πως αξίζει τον κόπο, οι νεώτεροι κληρικοί πρωτίστως να χωρίσουν την ''ήρα από το στάρι'' και στην συνέχεια να αναζητήσουν τρόπους επικοινωνίας και συγκλίσεως μεταξύ τουλάχιστον όσων παρατάξεων οι ρίζες τους φθάνουν στο 1924. Εάν δεν συμβεί αυτό, θα συνεχίζουν καθηρημένοι κληρικοί εκ του νέου να Αρχιερατεύουν σε ανύπαρκτες Επισκοπές και μάλιστα χειροτονώντας  στην συνέχεια άλλους ξεχνώντας την παροιμιώδη φράση του αρχαίου κυνικού φιλοσόφου Μεννίπου : ''ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος".... 

                                                                                                                                                                                                      π. Θωμάς Ανδρέου