Η εορτή των Αγίων Θεοφανείων για τους Έλληνες

Πέρασε με την Χάρη του Θεού, η μεγάλη αυτή ημέρα των Θεοφανείων. Όλη η Ελλάδα, από το ένα άκρο της έως και το άλλο, εόρτασε την μεγάλη εορτή με την οποίαν και ολοκληρώνεται το Άγιον Δωδεκαήμερον. Όχι όμως μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό, στην Αμερική, στην Αυστραλία, ακόμα και στην Άπω Ανατολή, όπου υπάρχει η Ελλάδα και η Ελλάδα είναι παντού, οι άνθρωποι εόρτασαν την μεγάλη γιορτή. Την ημέρα κατά την οποία ‘’τά ἄνω τοῖς κάτω συνεορτάζει καί τά κάτω τοῖς ἄνω συνομιλεί’’.  

Αγιάσθηκε η φύσις των υδάτων. Ο κόσμος φωτίσθηκε από το Φως του Χριστού μας. Και όλοι όσοι ζουν, μακράν της Πατρίδος, στερούμενοι την χαρά της φυσικής τους παρουσίας στα χώματα που γεννήθηκαν, ή στα χώματα που γεννήθηκαν οι γονείς τους, οι ομογενείς μας, οι Πρέσβεις της Ελλάδος στο εξωτερικό, εκείνοι που πονούν περισσότερο απ’ όλους ,βλέποντας την Ελλάδα του Πολιτισμού, των γραμμάτων και των τεχνών, την Ελλάδας της Πίστεως, την Ελλάδα που δεν δίστασε να δανείσει όχι χρήματα, όπως έκαναν άλλες χώρες προς αυτήν, αλλά τα ίδια της τα παιδιά που μέσα από το οδυνηρό μονοπάτι της ξενιτιάς μεγαλούργησαν στους τόπους που μετεφέρθησαν χωρίς ποτέ να ξεχάσουν την μήτρα που τους γέννησε. Την Ελλάδα μας!

Αν πάρεις μια ρίζα ελιάς και την ,μεταφυτεύσεις σε κάποια άλλη χώρα, θα ευδοκιμήσει. Θα καρπίσει! Αλλά δεν θα πάψει ποτέ η ρίζα της, να έχει επάνω της χώμα από εκεί που  πρωτοφυτεύτηκε. Έτσι είναι και οι Έλληνες του εξωτερικού. Ζουν μακράν της Ελλάδος, αλλά μέσα σε αυτήν. Και αν όλοι σήμερα ζήσαμε ξεχωριστά τις Ιερές αυτές στιγμές της Μεγάλης Εορτής των Αγίων Θεοφανείων, δεν μπορέσαμε ίσως να αντιληφθούμε, τι είναι να ακούς την Ελληνική ψαλμωδία και να θυμάσαι τον τόπο που γεννήθηκες, τι είναι να βλέπεις τον καθαγιασμό των υδάτων και ο νους να γυρνά στα περασμένα.

Περισσότερο,  απ’ όλους, εκείνοι που ζουν καλύτερα αυτές τις στιγμές, είναι όσοι μπορούν μέσα από αυτές να γυρνούν στα περασμένα. Και όχι διηγώντας τα να κλαίνε, αλλά για να μην πάψουν ποτέ να θυμούνται. Έτσι έκαναν στην Ίμβρο και στην Τένεδο σήμερα. Ίσως, στην Ελλάδα κάποιοι να τους ξέχασαν. Ακόμα χειρότερα να τους διέγραψαν προ πολλού! Εκείνοι όμως, ουδέποτε ξέχασαν και ουδέποτε διέγραψαν αυτόν το τόπο! Εκτιμάς κάτι, όταν δεν μπορείς να το έχεις! Ίσως εδώ, στην ευλογημένη μας Ελλάδα, στο ευλογημένο μας καταφύγιο, να μην μπορούμε να αντιληφθούμε πλήρως, τι είναι από την μια στιγμή στην άλλη να χάνεις τα πάντα και να κρατάς γερά φυλαγμένη την πίστη και τις θύμισες να σε συντροφεύουν… Και ειλικρινά!  Ικετεύω τον αφέντη Χριστό, ποτέ να μην το καταλάβουμε ποτέ…

           
                                                                                                        π. Θωμάς Ανδρέου