Αφορισμός …

     

 

Διάβασα στο διαδίκτυο, ότι με αφορμή την βλάσφημη πράξη του τραγικού βουλευτού που προσπάθησε , όπως έκαναν και τόσοι ακόμα στο πέρασμα των αιώνων, να διακωμωδήσει το Μέγα Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, δύο σεβάσμιοι Μητροπολίτες της Εκκλησίας μας, αγωνιστές και με ξεχωριστή ιστορία ο καθένας στην διακονία της Εκκλησίας μας, πρότειναν να τεθεί θέμα αφορισμού του εν λόγω, από το σύνολο της  Ιεραρχίας της Εκκλησίας. Πριν καταθέσω ωστόσο την άποψη μου επί του θέματος, θα ήθελα για μια ακόμη φορά να εκφράσω τον μεγάλο σεβασμό μου προς τα Πρόσωπα των Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτών, ο εις εκ των οποίων μάλιστα, υπήρξε διδάσκαλός μου στα πανεπιστημιακά έδρανα.  

Πραγματικά, ζήσαμε την αποτρόπαια πράξη του εν λόγω, ο οποίος χωρίς δισταγμό, ‘’εκίνησε την χείρα’’ κατά της Ευεργέτου Εκκλησίας, προσβάλλοντας βάναυσα το Θρησκευτικό συναίσθημα όλων όσων, πιστεύουν πως το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας ,δεν αποτελεί ‘’προτύπωση’’ αλλά είναι το Σώμα και το Αίμα του Χριστού!  Ασφαλώς, η πράξη του αυτή, δείχνει πως ο άνθρωπος αυτός δεν πιστεύει πουθενά! Και στο σημείο αυτό, καταθέτω τον προβληματισμό μου.

Στο Βικιλεξικό, στην αναζήτηση της έννοιας του αφορισμού συναντάς την ετυμολογία της λέξεως η οποία σημαίνει ξεχωρίζω, διαιρώ. Ο αφορισμός, αποτελεί μίαν Εκκλησιαστική ποινή, η οποία επιβάλλεται σε ελάχιστες περιπτώσεις, προσώπων που ανήκουν στην Εκκλησία και τα οποία με τις ιδέες τους αμφισβητούν η προσβάλλουν τον Θεσμό. Με την πράξη επιβολής του Αφορισμού, το πρόσωπο ‘’αποβάλλεται’’ από την Εκκλησιαστική κοινότητα. Άρα, βασική προϋπόθεση της επιβολής της Εκκλησιαστικής αυτής εσχάτης ποινής είναι ο αφορισμένος να ανήκει στο Σώμα της Εκκλησίας. Σε διαφορετική περίπτωση, πως μπορείς να αφορίσεις κάποιον που είναι ήδη αφορισμένος, δηλαδή ξεχωρισμένος, αφού δεν ανήκει στο Σώμα της Εκκλησίας;

Στην περίπτωση του ως άνω, ο ίδιος έχει αυτόαφορισθεί. Μία επιβολή Εκκλησιαστικής ποινής για εκείνον θα ήταν μάλλον  ηρωωποίηση στα μάτια των ομοίων του,  οι οποίοι πάλι θα μιλήσουν για μεσαιωνικές πρακτικές για σκοταδισμό, για θεοκρατικό Κράτος κλπ. Και ο μεν αφορισμένος θα συνεχίζει αμετανόητος τις ανόητες πρακτικές του, η δε Εκκλησία δεν θα έχει συνετίσει τον κανονισθέντα μιας και αυτός είναι ο απώτερος σκοπός της πράξεως. Η διόρθωση της πλάνης.

Οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες, μίλησαν με την ποιμαντική ευθύνη που έχουν έναντι του λαού που ποιμαίνουν. Και πράττουν κατά συνείδηση! Ίσως όμως, μια τέτοια πρόταση όχι μόνον να διαιρέσει το Σώμα της Εκκλησίας, αλλά ταυτόχρονα να μειώσει την έννοια της εσχάτης των εκκλησιαστικών ποινών μιας και αυτές, επιβάλλονται σε εκείνους που πιστεύουν σε κάτι και όχι σε αυτούς που δεν πιστεύουν πουθενά. Για εκείνον, τον τραγικό ‘’ήρωα’’ μιας στιγμής δόξας που περνάει και χάνεται, η μεγαλυτέρα τιμωρία θα είναι να τον αφορίσει ο λαός που τον ψήφισε και να τον ξαναστείλει στην επαγγελματική του θέση, μακράν του κοινοβουλίου που του δίνει την αξία , να απαξιώνει, Αξίες ζωής!    

 

                                                                                        π. Θωμάς Ανδρέου