Ο χώρος του Ναού είναι τόπος προσευχής και λατρείας του Τριαδικού Θεού και αυτό δεν αμφισβητείτε από κανέναν. Συνέβη λοιπόν πολλές φορές, να ''ενοχληθούμε'' από τις φωνές μικρών παιδιών που βρίσκονται μαζί με τους γονείς τους μέσα στον Ναό. Είδαμε μητέρες, να αρπάζουν στην κυριολεξία τα παιδιά τους και να τρέχουν πανικόβλητες προς την έξοδο του Ναού, φοβούμενες μιαν επίπληξη από τους παρισταμένους πιστούς που θεωρούν ότι οι φωνές και οι θόρυβοι διακόπτουν την προσευχή τους προς τον Θεό!
Πολλές φορές αναγκάστηκα να παρέμβω ζητώντας από την κατατρομαγμένη μητέρα να ξαναμπεί μέσα στο Ναό μαζί με το απορημένο παιδί της, που δεν μπορεί να καταλάβει για ποιό λόγο το ''βούτηξε'' ξαφνικά και βγήκαν τρέχοντας έξω... Και να μην υπάρχει όμως επίπληξη, αρκεί ένα βλέμμα αγριεμένο ώστε η μάνα να καταλάβει πως πρέπει να μαζέψει το παιδί της....
΄Όμως, είναι απορίας άξιον, πως είναι δυνατόν να μας ενοχλούν οι φωνές των παιδιών που δεν μπορούν να αντιληφθούν την ιερότητα του χώρου και μας αφήνουν σχεδόν αδιάφορους οι φωνές των μεγάλων που παρ' ότι γνωρίζουν που βρίσκονται συμπεριφέρονται με τρόπο που δεν συνάδει με την ιερότητα του χώρου. Επί παραδείγματι, ποτέ δεν θα δεις δυο παιδιά μέσα στην Εκκλησία όταν συναντήσουν το ένα ,το άλλο να αγκαλιάζονται και να φιλιούνται μεταξύ τους, όπως κάνουν κάποιες ''ευλαβείς '' κυρίες όταν εισέρχονται στο Ναό!Πολλές φορές αναγκάστηκα να παρέμβω ζητώντας από την κατατρομαγμένη μητέρα να ξαναμπεί μέσα στο Ναό μαζί με το απορημένο παιδί της, που δεν μπορεί να καταλάβει για ποιό λόγο το ''βούτηξε'' ξαφνικά και βγήκαν τρέχοντας έξω... Και να μην υπάρχει όμως επίπληξη, αρκεί ένα βλέμμα αγριεμένο ώστε η μάνα να καταλάβει πως πρέπει να μαζέψει το παιδί της....
Και δεν φτάνει αυτό, αλλά εκεί που θα συναντηθούν θα αρχίσουν και την κουβεντούλα έως ότου μια εκ των δύο φιλοτιμηθεί να σκουντήξει την άλλη και να πάψουν την φλυαρία μέσα στην Εκκλησία. Και όμως! Οι μεγάλοι γνωρίζουν που βρίσκονται, αλλά όπως πάντα, οι μικροί την ''πληρώνουν''. Σκεφθήκαμε όμως ποτέ, πως κάτι παρόμοιο συνέβη και στην περίπτωση που κάποιο οδήγησαν τα παιδιά κοντά στον Χριστό ώστε Εκείνος να τα ευλογήσει; Και τότε, οι μαθητές Του διαμαρτυρήθηκαν! Όμως, ο Χριστός μας του επιτίμησε. Δεν συμφώνησε με την διαμαρτυρία τους και μάλιστα δείχνει έναν δρόμο που μπορεί να οδηγήσει τους μεγάλους στην Βασιλεία των Ουράνων. Γράφει ο ευαγγελιστής Ματθαίος περιγράφοντας το σχετικό γεγονός:'' Τότε προσηνέχθη αὐτῷ παιδία, ἵνα ἐπιθῇ αὐτοῖς τὰς χεῖρας καὶ προσεύξηται· οἱ δὲ μαθηταὶ ἐπετίμησαν αὐτοῖς. ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπεν· ἄφετε τὰ παιδία καὶ μὴ κωλύετε αὐτὰ ἐλθεῖν πρός με· τῶν γὰρ τοιούτων ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. καὶ ἐπιθεὶς τὰς χεῖρας αὐτοῖς ἐπορεύθη ἐκεῖθεν '' (Μτθ. 19-13).
Αφήστε τα να έρθουν κοντά μου, τους λέει, γιατί σε αυτά ανήκει η βασιλεία των ουρανών! Και σε άλλο σημείο ο ίδιος ο Χριστός επαναλαμβάνει: '' ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ στραφῆτε καὶ γένησθε ὡς τὰ παιδία, οὐ μὴ εἰσέλθητε εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν'' (Μτθ. 18-3). Τι περισσότερο θέλουμε για νσ καταλάβουμε πόσο λανθασμένη είναι η συμπεριφορά μας προς τα παιδιά μέσα στον Ναό; Η δική μας ανοχή προς αυτά, θα τα βοηθήσει μεγαλώνοντας να αντιληφθούν από μόνα τους την Ιερότητα του χώρου και ασφαλώς να συμπεριφερθούν αναλόγως.
Έχω όμως και μια ακόμη εκδοχή, που θέλω να την μοιραστώ μαζί σας. Σκέπτομαι μήπως τελικά, αυτός είναι ο τρόπος που τα παιδιά επικοινωνούν με τον Ουράνιο Πατέρα. Μήπως , αυτές οι φωνές που ηχούν ενοχλητικά στα δικά μας αυτιά, τελικώς φθάνουν σαν προσευχές στον Θρόνο Του Τρισαγίου Θεού! Εμείς, δεν μπορούμε αυτό να το καταλάβουμε. Όπως δεν θα μπορούσαμε να καταλάβουμε την γλώσσα των αγγέλων. Όμως τα καταλαβαίνει ο Θεός! Και το χειρότερο που μπορείς να σκεφθείς είναι, ποιά προσευχή γίνεται ευπρόσδεκτη από Εκείνον; Των μεγάλων που σιωπηλά προσεύχονται χωρίς να το κατανοούν , ή των μικρών που ''προσεύχονται'' φωνασκώντας με τον δικό τους τρόπο και που το κατανοούν αισθανόμενα πως βρίσκονται στον φυσικό τους χώρο, στο σπίτι Του Ουρανίου Πατέρα τους;
Κάποτε, σε έναν Ναό, κήρυττε ο Λειτουργός τον Λόγο Του Θεού, στους Χριστιανούς που τον παρακολουθούσαν. Ένα μικρό παιδάκι, είχε βρει κάθισμα στο πρώτο σκαλοπάτι του Δεσποτικού Θρόνου και παρακολουθούσε και εκείνο τον Ιεροκήρυκα που μιλούσε. Σε κάποια στιγμή, ο Ιεροκήρυκας στην ροή του λόγου του, έθεσε ένα ρητορικό ερώτημα στους πιστούς: '' Ποίος από εδώ μέσα αισθάνεται πως είναι αναμάρτητος; '' Τότε το μικρό παιδάκι , άφησε τους πάντες άφωνους όταν με θάρρος ύψωσε το χεράκι του, όπως θα έκανε στην τάξη του σχολείου του και είπε δυνατά:''Εγώ''!!!
'Όταν συμβεί ξανά να βρεθούμε κοντά σε ένα άτακτο παιδί μέσα στην Εκκλησία, πριν ενοχληθούμε ή διαμαρτυρηθούμε, ας θυμηθούμε το υψωμένο χέρι εκείνου του μικρού παιδιού που επιβεβαιώνει τον Λόγο Εκείνου, πως αν δεν γίνει η καρδιά μας σαν των μικρών παιδιών, δεν πρόκειται ποτέ να δούμε πρόσωπο Θεού! Και επειδή τα παιδιά βιώνουν την προπτωτική φύση του ανθρώπου, δεν είναι δύσκολο να αντιληφθούμε, ποιές τελικά προσευχές ακούει ο Θεός, των μικρών, η των μεγάλων....
π. Θωμάς Ανδρέου
Αφήστε τα να έρθουν κοντά μου, τους λέει, γιατί σε αυτά ανήκει η βασιλεία των ουρανών! Και σε άλλο σημείο ο ίδιος ο Χριστός επαναλαμβάνει: '' ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ στραφῆτε καὶ γένησθε ὡς τὰ παιδία, οὐ μὴ εἰσέλθητε εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν'' (Μτθ. 18-3). Τι περισσότερο θέλουμε για νσ καταλάβουμε πόσο λανθασμένη είναι η συμπεριφορά μας προς τα παιδιά μέσα στον Ναό; Η δική μας ανοχή προς αυτά, θα τα βοηθήσει μεγαλώνοντας να αντιληφθούν από μόνα τους την Ιερότητα του χώρου και ασφαλώς να συμπεριφερθούν αναλόγως.
Έχω όμως και μια ακόμη εκδοχή, που θέλω να την μοιραστώ μαζί σας. Σκέπτομαι μήπως τελικά, αυτός είναι ο τρόπος που τα παιδιά επικοινωνούν με τον Ουράνιο Πατέρα. Μήπως , αυτές οι φωνές που ηχούν ενοχλητικά στα δικά μας αυτιά, τελικώς φθάνουν σαν προσευχές στον Θρόνο Του Τρισαγίου Θεού! Εμείς, δεν μπορούμε αυτό να το καταλάβουμε. Όπως δεν θα μπορούσαμε να καταλάβουμε την γλώσσα των αγγέλων. Όμως τα καταλαβαίνει ο Θεός! Και το χειρότερο που μπορείς να σκεφθείς είναι, ποιά προσευχή γίνεται ευπρόσδεκτη από Εκείνον; Των μεγάλων που σιωπηλά προσεύχονται χωρίς να το κατανοούν , ή των μικρών που ''προσεύχονται'' φωνασκώντας με τον δικό τους τρόπο και που το κατανοούν αισθανόμενα πως βρίσκονται στον φυσικό τους χώρο, στο σπίτι Του Ουρανίου Πατέρα τους;
Κάποτε, σε έναν Ναό, κήρυττε ο Λειτουργός τον Λόγο Του Θεού, στους Χριστιανούς που τον παρακολουθούσαν. Ένα μικρό παιδάκι, είχε βρει κάθισμα στο πρώτο σκαλοπάτι του Δεσποτικού Θρόνου και παρακολουθούσε και εκείνο τον Ιεροκήρυκα που μιλούσε. Σε κάποια στιγμή, ο Ιεροκήρυκας στην ροή του λόγου του, έθεσε ένα ρητορικό ερώτημα στους πιστούς: '' Ποίος από εδώ μέσα αισθάνεται πως είναι αναμάρτητος; '' Τότε το μικρό παιδάκι , άφησε τους πάντες άφωνους όταν με θάρρος ύψωσε το χεράκι του, όπως θα έκανε στην τάξη του σχολείου του και είπε δυνατά:''Εγώ''!!!
'Όταν συμβεί ξανά να βρεθούμε κοντά σε ένα άτακτο παιδί μέσα στην Εκκλησία, πριν ενοχληθούμε ή διαμαρτυρηθούμε, ας θυμηθούμε το υψωμένο χέρι εκείνου του μικρού παιδιού που επιβεβαιώνει τον Λόγο Εκείνου, πως αν δεν γίνει η καρδιά μας σαν των μικρών παιδιών, δεν πρόκειται ποτέ να δούμε πρόσωπο Θεού! Και επειδή τα παιδιά βιώνουν την προπτωτική φύση του ανθρώπου, δεν είναι δύσκολο να αντιληφθούμε, ποιές τελικά προσευχές ακούει ο Θεός, των μικρών, η των μεγάλων....
π. Θωμάς Ανδρέου
Συγχαρητήρια πάτερ μου. Πολύ όμορφο κείμενο. Πολύ αληθινό. Χαίρομαι να σας διαβάζω.
ΑπάντησηΔιαγραφή