Τελικά, πείτε με ρομαντικό, πείτε πως είμαι εκτός πραγματικού χρόνου, ωστόσο, θα συμφωνήσετε μαζί μου στο γεγονός πως πλέον, η τηλεόραση, αυτό το ψυχαγωγικό και ταυτόχρονα παιδαγωγικό μέσο, έχασε προ πολλού την αξία της. Θυμάμαι, στην παιδική μου ηλικία, το ενδιαφέρον με το οποίον παρακολουθούσα σειρές μιας άλλης εποχής, όπως η ''Λωξάντρα'' της Μαρίας Ιορδανίδου, με την εξαιρετική ερμηνεία της Μπέτης Βαλάση που νομίζω πως την καθιέρωσε στην Ελληνική Τηλεόραση, ή τον ''Συμβολαιογράφο'' του Αλέξανδρου Ραγκαβή, με τον επίσης εξαιρετικό ηθοποιό, Βασίλη Διαμαντόπουλο.
Σειρές με ποιότητα αλλά και πολλά μηνύματα που πραγματικά παιδαγωγούσαν το φιλοθεάμον κοινό. Σήμερα, χάθηκε η ποιότητα και αντικαταστάθηκε με την ποσότητα. Οι παλαιές Ελληνικές σειρές, που προέβαλλαν τα γνήσια ήθη και έθιμα αυτού του τόπου, έδωσαν την σειρά τους σε σειρές της σειράς... Χωρίς μηνύματα, χωρίς ποιότητα, με την παρουσία πολλές φορές ατάλαντων ηθοποιών που προσπαθούν με την βοήθεια του τηλεοπτικού φακού να κατακτήσουν την αναγνωρισιμότητα χωρίς να καταλαβαίνουν πώς η τηλεόραση τους θέτει σε ψεύτικα βάθρα, από τα οποία όμως η πτώση είναι άκρως αληθινή και πολλές φορές επώδυνη.
Η τηλεόραση σήμερα, δεν έχει να προσφέρει σχεδόν τίποτα. Τηλεπαιχνίδια της κακιάς ώρας αλλά και σόου αναζήτησης '' ταλέντων'' στα οποία καταρρακώνεται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια στον βωμό της τηλεθεάσεως και των μηχανών που την προσμετρούν. Ηθοποιοί, που μόνον ήθος δεν παράγουν, γίνονται πρότυπα ζωής για όσους στα πρόσωπα τους βλέπουν την επιτυχία ενσαρκωμένη, χωρίς να μπορούν να διαβλέψουν το κόστος μιας τέτοιας επιτυχίας , μιας επιτυχίας φαινομενικής...
Και όμως, κάθε χρόνο η τηλεόραση προβάλει τέτοιου είδους εκπομπές, χωρίς να προβληματίζεται κανείς, για αυτά τα χρησιμοποιούμενα δυστυχισμένα πλάσματα, τα τυφλωμένα από τα φώτα μιας πρόσκαιρης δημοσιότητας, τι γίνονται μετά το κλείσιμο των προβολέων; Που πάνε μετά τα όνειρα μέσα στα οποία, οι ίδιοι πρωταγωνιστούν; Και δυστυχώς, η συνέχεια δεν μπορεί να είναι τόσο ελπιδοφόρα όσο τουλάχιστον η ίδια η τηλεόραση επιμένει να υποστηρίζει πως είναι...
Όταν πεθαίνει, ένας παλιός ηθοποιός, απ' όσους έχουν απομείνει τουλάχιστον, μαζί του παίρνει μια ολόκληρη, νοσταλγική και ανεπανάληπτη εποχή. Και μένουν οι νεότεροι να ποιούν ένα άλλο ήθος, που συμβαδίζει, με τους όρους τηλεθέασης καθώς και τις αναζητήσεις ενός διαφορετικού κοινού που ίσως δεν πολυενδιαφέρετε για την παραγωγή πολιτισμού, αλλά μόνον θεάματος...
Από την άλλη πλευρά. κάποιοι επίσης ρομαντικοί όπως ο γράφων, συνεχίζουν να ελπίζουν. Να ελπίζουν πως κάτι μπορεί να αλλάξει στην τηλεοπτική χωματερή της νεότερης ελληνικής τηλεόρασης. Κάποια καλά δείγματα υπάρχουν. Όταν η Τουρκία δίπλα μας, θέλησε να αναδείξει ένα ιστορικό πρόσωπο, τον Σουλτάνο Σουλεϊμάν τον Α' τον επονομαζόμενο μεγαλοπρεπή, η Ελλάδα έχει να αντιπαραθέσει τον Δομίνικο Θεοτοκόπουλο, του Γιάννη Σμαραγδή που ξεχώρισε με την σκηνοθετική του ματιά προβάλλοντας την χώρα μας διεθνώς μέσα από την μορφή του παγκοσμίου βεληνεκούς Έλληνα ζωγράφου. Ο ίδιος σκηνοθέτης αποτόλμησε και κατάφερε να αναδείξει άλλη μία μεγάλη μορφή της Ελληνικής Ιστορίας του Εθνικού Ευεργέτου Ιωάννη Βαρβάκη, εις πείσμα της τηλεοπτικής παραγόμενης σαβούρας. Εάν κάποιος τολμούσε να μεταφέρει στην τηλεόραση την ζωή και το έργο του Ιωάννη Καποδίστρια, ποια αντιμετώπιση θα είχε; Ο κ. Σμαραγδής μέσα από την δική του υπογραφή, έδειξε το δρόμο. Το θέμα είναι, αν θα βρεθούν κάποιοι να τον ακολουθήσουν....
π. Θωμάς Ανδρέου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου