''Εὰν γὰρ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καὶ ὑμῖν ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος'' (Μτθ. 6-14). Αρχίζει η ευλογημένη περίοδος της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Η περίοδος κατά την οποία ο κάθε Χριστιανός έχει την ευκαιρία να προβληματισθεί, να αναζητήσει τα λάθη του και να τα διορθώσει.
Έχει την μεγάλη ευκαιρία να συγχωρεθεί, αφού συγχωρήσει... Μεγάλη αρετή η συγχωρητικότητα. Η αρχή της είναι ο Γολγοθάς! Τέλος δεν υπάρχει... Ο άνθρωπος πολλές φορές αποζητά την συγχώρηση. Όταν όμως χρειασθεί, δυσκολεύεται και πεισματικά αρνείται να συγχωρήσει. Θέλει να δεχτεί την συγχώρηση ,αρνείται να την παράσχει. Και το αυριανό ευαγγέλιο αυτό μας υπενθυμίζει. Εάν θέλεις να λάβεις την συγχώρηση του Θεού, μην διστάσεις να συγχωρήσεις όσους σε έβλαψαν, όσους σε πίκραναν. Όσους τελικά σε αδίκησαν.
Ο φρικτός Γολγοθάς, επισφραγίζει την συγχώρηση του Θεού για τον άνθρωπο. Τον άνθρωπο που αναζητά το έλεος του Θεού, το διεκδικεί και το βρίσκει μέσα από την προσωπική του μετάνοια. Στο όνομα του Χριστού βαπτιζόμαστε ως Χριστιανοί. Όταν εμείς διεκδικήσουμε το δίκιο μας, είναι αμφίβολο πως τελικά θα το βρούμε. Όταν όμως το δίκαιον το απονέμει ο Θεός, τότε καμία αμφιβολία δεν πρέπει να έχουμε πως τελικά θα μας αποδοθεί.
Αυτή η περίοδος, είναι περίοδος αυτοελέγχου. Είναι καιρός να αναλογισθούμε ,πως αν θέλουμε την συγχώρηση του Θεού, οφείλουμε να δώσουμε την συγχώρηση στους ανθρώπους. Αν μπορεί ο Θεός να συγχωρήσει τον μετανιωμένο άνθρωπο, ποιος άνθρωπος δεν μπορεί να συγχωρήσει τον συνάνθρωπο του; Όταν αποφασίσεις να κρατήσεις την μνησικακία στην καρδιά σου , σκέψου πως μια ψυχή έχει ο καθένας μας να παραδώσει στο Θεό. Μια ψυχή που τα βαρίδια της μνησικακίας δεν θα της επιτρέψουν να δει το πρόσωπο του Θεού. Τα χρόνια της ζωής μας, είναι πολύ λίγα τελικά ώστε να αφήνουμε την κακία να μας απομακρύνει από τους ανθρώπους.
Τι να την κάνεις την νηστεία αν δεν έχεις στην καρδιά σου την αγάπη, την μακροθυμία, την συμπόνια για τον άλλον; Τι να τις κάνεις τις προσευχές όταν δεν μιλάς στον αδελφό σου; Με την προσευχή μιλάς στον Θεό. Νομίζεις πως όταν αρνείσαι να μιλήσεις στον αδελφό σου, θα σε ακούσει ο Θεός; Μα, ο ίδιος το λέει: αν δεν συγχωρήσεις , δεν πρόκειται να δεις συγχώρηση. Πόσο τραγικό είναι να μεταλαμβάνεις των Αχράντων Μυστηρίων, το Σώμα και το Αίμα του Σωτήρος Χριστού, την στιγμή που η καρδιά σου δεν έχει συγχωρήσει . Πως μπορείς να προσέλθεις και να γίνεις ένα με Εκείνον που συγχώρησε τους πάντες! Και περισσότερο εκείνους που τον ανέβασαν επάνω στον Σταυρό του Γολγοθά!
Αυτή η περίοδος είναι χρόνος περισυλλογής. Όπως ο έμπορος κοιτά τα χρέη του και αποζητά την αποπληρωμή τους, έτσι και συ και εγώ και όλοι μας, ας κοιτάξουμε τα δικά μας χρέη, τα χρέη της ψυχής. Και για τα αμαρτήματα, υπάρχει μετάνοια, υπάρχει εξομολόγηση, υπάρχει η συγχώρησης του Θεού, Για την δική μας κακία όμως, το μόνο που μπορεί να μας λυτρώσει, είναι η δική μας συγχωρητικότητα. Γιατί μην νομίζεις πως εκείνος που κρατά την κακία στην ψυχή του, μπορεί να καθησυχάσει την ταραγμένη του συνείδηση. Εκείνος γνωρίζει καλύτερα αν μπορεί να κοιμηθεί ήσυχος το βράδυ...
Αν θέλουμε λοιπόν, να βιώσουμε αυτές τις ημέρες, ας φροντίσουμε πριν την συμφιλίωση μας με τον Θεό να προηγηθεί η συμφιλίωση μας με τον συνάνθρωπο. Κάποτε, βρέθηκε ένας εξομολογούμενος στον πνευματικό να αποθέσει τις αμαρτίες του, Μετάνιωσε για ότι είχε στην ψυχή του! Είπε φοβερά πράγματά που τα είχε φυλαγμένα καλά στην καρδιά του για χρόνια. Στο τέλος, άφησε τελευταίο να πει πως δεν μιλούσε με τον αδελφό του για κτηματικές διαφορές. Ο πνευματικός τον συμβούλεψε να μην κρατά άλλο κακία. Μια ψυχή, του είπε, θα παραδώσει ο καθένας μας! Δώσε την συγχώρηση έτσι όπως και ο Θεός συγχωρεί τις αμαρτίες σου. Μαλώσατε πριν χρόνια, για το χώμα, που τελικά όλους θα μας αγκαλιάσει...
Ο άνθρωπος αντέδρασε. Δεν δεχόταν με τίποτα να μιλήσει στον αδελφό του. Καλύτερα πάτερ , είπε στον Ιερέα, να πεθάνω παρά να του μιλήσω! Τι δεν είπε ο Ιερεύς για να τον μεταπείσει. Εκείνος, ήταν ανένδοτος! Δεν μπορώ να τον συγχωρήσω. Και αυτός ήταν ο τελευταίος του λόγος, μέσα στο μυστήριο της συγχώρησης. Το βράδυ έπεσε να κοιμηθεί, όπως όλοι οι άνθρωποι. Δεν ξαναξύπνησε το επόμενο πρωινό. Είχε πεθάνει στον ύπνο του, παίρνοντας μαζί του, την κακία για τον αδελφό του! Μην αφήσεις ούτε λεπτό λοιπόν, για την συγχώρηση. Ο χρόνος της ζωής, δεν περισσεύει. Μπορεί να γίνει χρόνος σωτηρίας η χρόνος καταδίκης για εμάς! Όσο μπορούμε να τον διαχειρισθούμε λοιπόν, ας το κάνουμε με γνώμονα την σωτηρία μας και όχι την καταδίκη της ψυχής μας. Καλή Τεσσαρακοστή!
π. Θωμάς Ανδρέου
π. Θωμάς Ανδρέου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου