Από παιδί ακόμα, όταν ακόμα η έννοια των προβλημάτων μου ήταν άγνωστη, με εντυπωσίαζε η ευαγγελική περικοπή στην οποίαν οι μαθητές βρίσκονται σε μεγάλη τρικυμία πάνω σε ένα κλυδωνιζόμενο πλοιάριο που κινδύνευε να βυθισθεί, όπου αίφνης βλέπουν τον Χριστό να τους δίνει κουράγιο, να τους λέει πως είναι κοντά τους! Ο Πέτρος, ζήτησε να τον πλησιάσει. Και ξάφνου, ενώ έχει απέναντι του τον Χριστό και διασχίζει την θάλασσα περπατώντας πάνω στα κύματα, ξαφνικά απελπίζεται με αποτέλεσμα να αρχίσει να βυθίζεται...
Τότε το χέρι Του Χριστού, τον κρατά όρθιο! Όρθιο μέσα στην μεγάλη τρικυμία , εμπρός στον επικείμενο καταποντισμό... (Μτθ. ιδ. 22-34). Αργότερα κάπου είδα φιλοτεχνημένη σε εικόνα αυτήν την ευαγγελική περικοπή. Τότε βέβαια, είχα αρχίσει να καταλαβαίνω τι σημαίνει τρικυμίες της ζωής! Ότι ακριβώς δηλαδή, ισχύει για όλους μας... Θυμάμαι τότε, καθόμουν αρκετή ώρα παρακολουθώντας διερευνητικά την αγιογραφική απεικόνιση της περικοπής. Παρατηρούσα το χέρι Του Θεού, να κρατά το χέρι του ανθρώπου! Έβλεπα μπροστά μου, έναν άνθρωπο να καταποντίζεται στην θάλασσα και το απλωμένο για βοήθεια χέρι του, την σφραγίδα της απόγνωσης του, να το κρατά ο Χριστός!
Περνώντας τα χρόνια, έμαθα να βλέπω την ζωή σαν μια θάλασσα! Μια θάλασσα η οποία δεν είναι πάντοτε γαλήνια. Υπάρχουν στιγμές που τα κύματα θεριεύουν, όπως η θαλασσοταραχή δεν κρατά για πάντα... Κουβεντιάζοντας με κάποιον ,του μίλησα για αυτήν την εικόνα. Του είπα πως στην θέση του Πέτρου είναι ο καθένας από εμάς. Αυτό που συμβαίνει στην ζωή μας είναι, ότι πιστέψαμε πως μπορούμε να την διαβούμε μόνοι μας, με την ίδια ευκολία που παίρνουμε αποφάσεις, που καλλιεργούμε συναισθήματα στο αποκλειστικά από εμάς και για εμάς, δικό μας μικρόκοσμο. Όμως, η ίδια η ζωή διαψεύδει, τις ανθρώπινες προσδοκίες, τον ανθρώπινο σχεδιασμό μέσα στον οποίον ο ελλοχεύει η πεποίθηση πως οι άνθρωποι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα σε αυτή την ζωή... Είδες πως το λέμε; Σε αυτή την ζωή! Χωρίς να περνά η σκέψη, πως η αιωνιότητα περιμένει. Η ζωή όχι!
Τα τεράστια κύματα που μας καταποντίζουν, είναι αναπόφευκτα. Από την στιγμή που γεννιέται ο άνθρωπος με κλάμα αντικρίζει την ζωή. Όμως, πόσο σημαντικό είναι να γνωρίζεις ότι σε αυτό το ταξείδι δεν είσαι μόνος! Πόσο σημαντικό είναι να νιώθεις το Χέρι Εκείνου που κράτησε τον Πέτρο στην στιγμή του καταποντισμού του. Και όσα χέρια αν απλωθούν γύρω σου στις ώρες των δοκιμασιών, σε κάποια στιγμή, αυτή είναι η ζωή, θα αποτραβηχτούν. Μόνο Εκείνου το χέρι ξεχωρίζει, γιατί είναι τρυπημένο , ματωμένο από τα καρφιά του σταυρού!
Η απόγνωση, είναι κακός σύμβουλος στην ζωή μας. Είναι δείγμα ολιγοπιστίας. Και ο Χριστός έλεγξε τον Πέτρο γιατί δίστασε, φάνηκε ολιγόπιστος.... Όταν λοιπόν το πλοίο της ζωής σου κλυδωνιστεί Θάρρσει! Δεν είσαι μόνος! Άπλωσε το χέρι σε Εκείνον που δεν σε εγκαταλείπει στις ώρες των θλίψεων. Αν μπορέσεις, αναζήτησε και βρες αυτή την εικόνα, αν ψάξεις κάπου θα την βρεις. Και όταν η απόγνωση σου χτυπήσει την πόρτα, ύψωσε τα μάτια και κοίταξε την εικόνα του Χριστού που απλώνει το χέρι. Είναι δική Του η φωνή που σε καλεί : Στάσου ορθός ,στις τρικυμίες της ζωής....
π. Θωμάς Ανδρέου
π. Θωμάς Ανδρέου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου