‘’Διδάσκαλε,
ήνεγκα τον υιόν μου προς Σε''(Μαρκ. 9 -17) *
Ολίγον προ της πορείας, προς τον Γολγοθά
και της Σταυρικής Θυσίας του Κυρίου μας, βλέπουμε να εκτυλίσσεται ενώπιον μας,
ένα συγκλονιστικό θαύμα, από τον Θεάνθρωπο και Σωτήρα μας Ιησού, σε ένα δυστυχή, σεληνιαζόμενο νέο, φρικτό θέαμα κουρελιασμένης και παραμορφωμένης
υπάρξεως, ο οποίος οδηγείται στον Χριστό μας, από τον συμπάσχοντα πατέρα του
στην δυστυχία του παιδιού του, ο οποίος με κραυγή αγωνίας, αποζητά την θεραπεία
του πονεμένου παιδιού του !
Αρχικώς
,απευθύνεται εις τους μαθητάς του Κυρίου μας, των οποίων, η δύναμις της πίστεως
δεν είναι τόσο ισχυρά, ώστε να επιφέρει την θεραπεία στον πάσχοντα νέο και από
την μία πλευρά ο δυστυχής πατέρας απελπισμένος αποζητά τον Χριστό μας, από την
άλλη κάποιοι, χαίρουν βλέποντας την αδυναμία των μαθητών στην επιτέλεση του
θαύματος. Κατά την κρίσιμον ταύτην στιγμήν, έρχεται ο Χριστός ενώπιον του
υποφέροντος νέου, ώστε Εκείνος που ‘’ τὰς ἀσθενείας ἡμῶν ἔλαβεν
καὶ τὰς νόσους ἐβάστασεν’’ ( Μτθ. 8-17) , να αντιμετωπίσει ολοκληρωτικά τον
πόνο και την σκληράν δοκιμασία, αναλαμβάνοντας το βάρος της ασθενείας του νέου
στους δικούς Του ώμους.
Ο πατέρας του νέου, με λαχτάρα και ελπίδα εκλιπαρεί τον Κύριο
επικαλούμενος την ευσπλαχνίαν Του, για την σωτηρία του παιδιού του και ο
Κύριος, εφαπλοί τας χείρας Του επί του πάσχοντος νέου, τας χείρας που μετ’
ολίγον θα πληγωθούν από τα καρφιά του Σταυρού την στιγμήν κατά την οποίαν ο Χριστός
με το αίμα Του υπογράφει το συμβόλαιον της σωτηρίας του ανθρώπου !
Το θαύμα επιτελείται ! Ο νέος θεραπεύεται ,απαλλασσόμενος δια παντός από
το βαρύτατον φορτίον της σκληροτάτης και φρικτής δοκιμασίας ! Δια μιαν εισέτι φοράν ,ο Χριστός αποδεικνύει
την απέραντη στοργή Του για την νεότητα. Χάριν αυτής της στοργής, ανέλαβε
ανένδοτον και διηνεκή αγώνα εναντίων ποικίλων ασθενειών, αλλά και αυτού τούτου
του οδυνηρού και πενθηφόρου Θανάτου! Είς πλήστας
όσας περιπτώσεις, ο Χριστός στέργει με συμπάθεια και αγωνία πλησίον της
νεότητος και δη της πασχούσης νεότητος! Η Θεραπεία του υιού της χήρας της
πόλεως Ναίν , του δούλου του
εκαντοντάρχου, της θυγατρός της Χαναναίας καθώς και της κορασίδος του Ιαείρου, αποτελούν ελάχιστα δείγματα της απεράντου στοργής την οποίαν επιδεικνύει ο
Χριστός εις τους νέους, στοργής ειλικρινούς και αδόλου, η οποία ωστόσο δημιουργεί υποχρεώσεις
εξαιρετικάς και μεγάλας, έναντι Εκείνου που δεν δίστασε ούτε στιγμή να χαρίσει
δια της θυσιαστικής αγάπης Του, το όραμα και την ελπίδα, εκεί όπου πρότερον
εβασίλευε η απελπισία ! Όμως η νεολαία σήμερα, αγωνιά για τον Χριστό ,με την
ιδίαν αγωνία δια της οποίας ο Χριστός περιέβαλε την νεότητα; Ιδού λοιπόν το σημείον, το οποίον επ’ ολίγον θα ήθελα να αναπτύξω εις την αγάπην σας.
Στον κοινωνικό ιστό ενός λαού, η νεότης αποτελεί το πλέον ευαίσθητον
τμήμα του. Οι νέοι, είναι ο πολύτιμος ανθός, με τους ευγενείς ενθουσιασμούς,
τον παλμόν και την τόλμην, το απαράμιλλο σφρίγος, αλλά και τα μεγάλα και
αναπάντητα ερωτηματικά ! Αυτή η νεολαία που αντιδρά, όχι χωρίς λόγον ,αλλά
διότι βλέπει το μέλλον της να εμφανίζεται αβέβαιον μέσα από ταχύτατες κοινωνικές εξελίξεις, αυτή η νεολαία του τόπου μας, που παρά τα κύματα αθεΐας που βάναυσα
την τορπιλίζουν, εκείνη πεισματικά αντιστέκεται και επιμένει, δείχνοντας ακόμη
περισσότερον πως οι νέοι μας, και πίστη διαθέτουν αλλά και τον Χριστό μας αγαπούν
!
Με μιαν αληθινή και ουσιαστική πίστιν , η οποία πλειστάκις εκφράζεται και με
την αναζήτησιν απαντήσεων σε πνευματικά θέματα, με την συμμετοχή τους στην πατροπαράδοτη
νηστεία της Εκκλησίας μας, ιδιαιτέρως αυτήν την Αγία περίοδο της Μεγάλης
Τεσσαρακοστής, όχι γιατί κάποιος τους το επιβάλει αλλά διότι το επιθυμούν ,διότι
αισθάνονται πως θέλουν να νηστεύσουν. Τα νέα παιδιά, ακόμα και στις στιγμές της
αδυναμίας τους, έχουν εμπιστοσύνη στον Χριστό, διότι εις Εκείνον βλέπουν τον
αληθινό φίλο, την ζωντανή ελπίδα , το φώς που διαλύει το σκότος, κάνοντας πράξη την προσευχή του Αγίου
Γρηγορίου του Παλαμά, ο οποίος λέγει :’’ Κύριε Ιησού Χριστέ, φώτισον μου το
σκότος!’’. Εις την μορφήν του Χριστού μας, αντικρίζουν την ελπίδα για την
συνέχιση του αγώνος της ζωής.
Δεν ομιλώ περί θρησκοληψίας, αλλά περί αληθινής, υγιούς και ουσιαστικής
σχέσεως του ανθρώπου με τον Θεό, μακράν του ευσεβισμού και της υποκρισίας, όλων
όσων αισθάνονται πως από της παρούσης πολυκυμάντου ζωής ,είναι κατακτηταί της
Ουρανίου Βασιλείας. Ακόμη και για εκείνους που η πίστις των βρίσκεται σε
κλυδωνισμό αλλά δεν έχει εκλείψει, υπάρχουν στιγμές που μόνον οι ίδιοι και ο
Θεός γνωρίζουν, κατά τις οποίες οι οφθαλμοί αναζητούν τον Ουρανό, καθ'όν τρόπον ο ναυαγός αποζητά σωστικήν λέμβον εν τω μέσω του πελάγους!
Αν ο κυβερνήτης του πλοίου της ζωής μας δεν είναι ο Χριστός, τότε η ζωή
μας ομοιάζει με πλοίον ακυβέρνητον, έναντι των ορμητικών ρευμάτων, δυνάμενον να συντριβεί εις αβαθή και
επικίνδυνα ύδατα, καλύπτοντα αφανείς σκοπέλους, που δύνανται να το
καταποντίσουν εις τον αδηφάγον βυθόν. Απόδειξις τούτου, είναι το γεγονός πως, όπου δεν φωτίζει το αγιαστικόν Φώς της Χάριτος του Χριστού, έρχεται το σκότος
να επισκιάσει τον άνθρωπο, επιφέροντας μαζί την απελπισία, με τραγικές
συνέπειες δια την ζωήν του. Όλοι, ανεξαιρέτως έχουμε την ανάγκη της του Χριστού
παρουσίας στην ζωή μας, κυρίως όμως η νεότης. Ένα ερώτημα γεννάται πάραυτα.
Εμείς, είχαμε κάποιους να μας καθοδηγήσουν και να μας ενισχύσουν στην πνευματική
μας ζωή. Είχαμε σχολείο, είχαμε συγκροτημένη οικογένεια, είχαμε ιδέες που με
τόλμη υπερασπισθήκαμε, η νεολαία σήμερον
ποιους έχει κοντά της; Εκείνους που προσπαθούν να προβάλλουν την φθαρτήν ύλην, πρόσκαιρον αντάλλαγμα του αιωνίου και αθανάτου πνεύματος. Εκείνους που προσπαθούν να χειραγωγήσουν την νεότητα ,να
δαμάσουν το αδάμαστον πνεύμα και να κοιμίσουν τις ασυμβίβαστες νεανικές συνειδήσεις; Υπάρχει όμως ένα
ιδιαιτέρως ενθαρρυντικόν στοιχείον. Το γεγονός πως παραταύτα , η σύγχρονη
νεολαία με την τάση της αμφισβήτησης και την καλλιέργεια της αρνήσεως ,στο μεγαλύτερο
μέρος της πιστεύει και αναζητά τον Χριστό. Είναι σημαντικό να γνωρίζεις πως
παρά την απογοήτευση που απορρέει από τα ανθρώπινα πρόσωπα, η σχέσις με τον
Θεό, δεν διαταράσσεται αποδεικνύοντας κατά τον τρόπον αυτόν πως είναι αληθινή.
Η πίστης ,είναι έννοια η οποία δεν ερευνάται υπό την βάσανον της λογικής. Δεν αντέχει στην
ευρεία έννοια της αποδείξεως. Ο Θεός, είναι υπεράνω πάσης αποδείξεως. Η πίστης, είναι ένα ουράνιο δώρο, που πολλοί ίσως δεν είναι έτοιμοι να το έχουν. Αυτή η
πίστη, είναι η βακτηρία μας στις στιγμές της δοκιμασίας μας, ενεργώντας
αποτελεσματικά στην απομάκρυνση των νεφών απελπισίας από την ζωή μας. Πίστη
στον Ιησού Χριστό μας, Εκείνον που στέκεται κοντά μας, δίδοντας μας το χέρι,
όταν οι άλλοι όλοι μας έχουν πλέον εγκαταλείψει. Είθε λοιπόν αδελφοί, να αναθερμάνομε την
φλόγα της πίστεως στην καρδιά μας και δια αυτής να προσπέσομε στον Σωτήρα μας
Χριστό λέγοντας Του, Πιστεύω Κύριε, βοήθει μου τη απιστία. Αμήν.
π. Θωμάς Ανδρέου
* Εκφωνήθηκε την Κυριακή 6-4-2008 ,εις τον Ι. Ν. Κοιμήσεως της Θεοτόκου- Νεαπόλεως
, Νικαίας
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου