Ο αδύναμος άνθρωπος, απέναντι στον δυνατό Θεό...

Μέσα σε ένα σπίτι στην πόλη της Καπερναούμ, συναντάμε σήμερα τον Χριστό όπως μας μεταφέρει η σκέψη δια της αυριανής ευαγγελικής περικοπής. Ο Χριστός ομιλεί στους ανθρώπους που έχουν κατακλύσει τον χώρο θέλοντας να Τον δουν από κοντά, να Τον ακούσουν και ο λόγος Του να γίνει βάλσαμο παρηγορίας στις ταλαιπωρημένες από τον κάματο της ζωής ψυχές τους.Εκατοντάδες άνθρωποι έχουν κατακλύσει τους χώρους της οικίας στην οποία βρίσκεται ο Χριστός. 

Σαγηνευμένοι τον ακούν να τους μιλά.  Το πλήθος φθάνει μέχρι την είσοδο του σπιτιού. Τότε, γίνεται κάτι συγκλονιστικό. Κάποιοι μετέφεραν στο σπίτι όπου βρισκόταν ο Χριστός, το δικό τους αγαπημένο πρόσωπο που βρίσκεται καθηλωμένο επάνω σε ένα φορείο. Από την μια πλευρά στέκουν καθηλωμένοι οι ακούοντες τον Χριστό και από την άλλη καθηλωμένος επάνω στο φορείο ο άνθρωπος που αποζητά την θεραπεία του.  

Τόσα χρόνια υπομένει την ασθένεια. Τόσα χρόνια βρίσκεται ''υπόλογος'' έναντι μιας λογικής που λέει πως αυτός, ο στιγματισμένος για τους ανθρώπους παράλυτος, φέρει επάνω του στην σφραγίδα της οργής του Θεού.... Πόσο λανθασμένα σκέπτονται οι άνθρωποι.... Το φορείο που τόσα χρόνια έχει γίνει η φυλακή του φθάνει μπροστά στον Χριστό. Δες, όμως πως η ανθρώπινη πίστη εξαναγκάζει την Θεία Χάρη! Ο Χριστός βλέπει τον πάσχοντα άνθρωπο με βλέμμα συμπαθείας. Αισθάνεται τον ανθρώπινο πόνο, ''ο αναλαβών τας ασθενείας του λαού θεραπεύσαι'' , Εκείνος που στέκει δίπλα στον θλιμμένο και πονεμένο άνθρωπο. Ποτέ ο Χριστός δεν αδιαφόρησε για τον πάσχοντα, ποτέ δεν απέστρεψε το θεϊκό του βλέμμα από όποιον τον αναζήτησε. 

Κανείς δεν θα μπορούσε να προβλέψει αυτήν την πράξη υπέρμετρης αγάπης για το αγαπημένο τους πρόσωπο που κάνουν οι συγγενείς του. Δεν τους σταματά το πλήθος. Δεν σκέπτονται τα εμπόδια. Η μόνη τους αγωνία είναι να φθάσει ο άνθρωπος τους κοντά στο Χριστό! Μακάρι να είχαμε και εμείς την ίδια αγωνία για όσους λέμε πως αγαπάμε... Και αυτό που πραγματικά πιστεύεις με την Χάρη του Θεού το καταφέρνεις. Για να συναντήσεις το θαύμα, δεν πρέπει απλά να ελπίζεις σε αυτό. Πρέπει να το πιστεύεις.

Εάν απλά οι συγγενείς του ανήμπορου ανθρώπου βλέποντας τόσο κόσμο, θα μπορούσαν να σκεφθούν πως είναι αδύνατον να προσεγγίσουν τον Χριστό. Οι ελπίδες τους θα είχαν εξανεμιστεί. Εκείνοι, αντιθέτως πιστεύουν τόσο πολύ στο θαύμα που θα θεραπεύσει τον άνθρωπο τους, ώστε με την φαινομενικά παράλογη αυτή πράξη της αποστέγασης του σπιτιού να ''εξαναγκάσει'' την Χάρη του Θεού ώστε με τον υπερβατικό τρόπο του θαύματος να επέλθει το θαύμα. Η πίστις, ξεκινά εκεί απ΄όπου καταλήγει η λογική... 

Δεν σκέφθηκαν τίποτε άλλο, από την θεραπεία του δικού τους ανθρώπου. Η λογική, θα τους εμπόδιζε. Η πίστη τους έδωσε την βεβαιότητα πως αυτό που κάνουν δεν είναι μάταιο. Οι ίδιοι, κατεβάζοντας τον άνθρωπο από την στέγη με το φορείο, γνώριζαν πως θα έβγαινε από το σπίτι όρθιος, θεραπευμένος. Και αυτό έγινε τελικά. Η πίστη θέλει τόλμη! Και την τόλμη αυτή, την επιβραβεύει ο Θεός! Βλέποντας ο Χριστός την πράξη τους αυτή, απευθύνεται στον ανήμπορο άνθρωπο και του μιλά! Μιλά προσωπικά ο Θεός, με εκείνον που εκείνην την στιγμή τον χρειαζόταν περισσότερο απ' όλους. ''Παιδί μου, το λέει, οι αμαρτίες σου, είναι συγχωρημένες...'' 

Η ανθρώπινη λογική, αντιδρά μπρος στην θεία παρέμβαση! Εμείς, που διαβάζουμε το κείμενο, αιώνες μετά από τότε που συνέβει αμέσως θα σκεφθούμε: τι σχέσει μπορεί να έχει η ασθένεια με την αμαρτία... Με τον ίδιο τρόπο σκέπονται και οι παριστάμενοι όμως στο γεγονός. Με την ένοχη σκέψη τους, αμφισβητούν την δύναμη του Χριστού να συγχωρεί αμαρτίες.... Πόσο εύκολα ο άνθρωπος απορρίπτει ότι δεν μπορεί να καταλάβει....

Οι άνθρωποι, αδυνατούμε να καταννοήσουμε ότι οι ασθένειες και ο θάνατος συνακολουθούν τον άνθρωπο από την στιγμή που ο ίδιος αποφασίζει να απομακρυνθεί από τον Θεό. Προ αυτής της απομάκρυνσης, ο άνθρωπος δεν γνωρίζει τις έννοιες , αμαρτία, ασθένεια, θάνατος. Με την προσωπική του βούληση γνωρίζει την αμαρτία. Δια της γνώσεως αισθάνεται την φθορά. Και δια της φθοράς γεύεται τον θάνατο. Δεν τιμώρησε ο Θεός το γένος των ανθρώπων. Σεβάστηκε την απόφαση του ανθρώπου. Ο ίδιος ο Χριστός το διευκρινίζει αυτό λέγοντας, ΄΄τι θεωρείτε πως είναι πιο εύκολο, να του συγχωρηθούν οι αμαρτίες η να περπατήσει θεραπευμένος από την ανίατη σωματική του ασθένεια;'' 

Και πάλι όμως, οι άνθρωποι αδυνατούν να καταλάβουν. Δεν μπορούν να αντιληφθούν πως πολλές φορές η ψυχική ασθένεια, δηλαδή η φθορά της ψυχής του ανθρώπου, προϊόν της αμαρτίας, είναι χειρότερη από την σωματική. Ο Χριστός, τους λέει ότι είναι πιο εύκολο να σηκωθεί και να περπατήσει ένας ανάπηρος άνθρωπος παρά να μπορέσει να απελευθερωθεί από τα δεσμά της αμαρτίας ένας υγιείς  άνθρωπος. Γιαυτό ο Χριστός απελευθερώνει τον πάσχοντα άνθρωπο από την αμαρτία. 

Η ασθένεια, δεν είναι αποτέλεσμα της αμαρτίας του ασθενούς. Δεν είναι τιμωρία του Θεού σε έναν άνθρωπο. Είναι ο φυσικός δρόμος που ο άνθρωπος ακολουθεί από την στιγμή που αποφασίζει να γίνει ο ίδιος θεός, στην θέση του Θεού. Και την ασθένεια να εξαλείψει από την ζωή του, τον θάνατο δεν θα μπορέσει ποτέ να τον εξαλείψει. Μόνον εάν καταφέρει να τον μετατρέψει σε ζωή. Και τούτο, μόνο με τον Ιησού Χριστό μπορεί να το κάνει. Πόσους ανθρώπους δεν γνωρίσαμε στην ζωή μας, που οι ίδιοι τους χαρακτηρίζουμε ως άτομα ιδιαιτέρων ικανοτήτων να μπορούν και να κάνουν πράγματα που ένας υγιείς με την ευρεία έννοια άνθρωπος, δεν θα μπορούσε ποτέ να καταφέρει...

Λέει λοιπόν στον παραλυτικό ο Χριστός: '' Εσένα σου λέω! Πάρε το κρεβάτι σου και περπάτησε...!'' 'Ένας και μόνον λόγος του Χριστού επιφέρει το θαύμα αυτό δηλαδή που μπροστά του αδυνατεί η λογική. Ο Χριστός θεραπεύει τον πάσχοντα άνθρωπο, σωματικά και ψυχικά. Εμείς, οι ακούοντες τον λόγον του θεού και φυλάσσοντες αυτόν, ικετεύουμε Τον της ζωής χορηγόν να μας χαρίζει την θεραπεία πρωτίστως της ασθενούσης αθανάτου ψυχής και του φθαρτού και χοϊκού μας σώματος.... 

                                     

                                                                                    π. Θωμάς Ανδρέου