Διάβασα σε Εκκλησιαστικό Πρακτορείο Ειδήσεων μια είδηση που με εντυπωσίασε και η οποία είμαι σίγουρος πως θα περάσει ασχολίαστη (http://www.romfea.gr/epikairotita/23546-2014-04-11-10-57-17)Πριν από λίγο καιρό, περίεργα δημοσιεύματα ήρθαν στην επιφάνεια. Δημοσιεύματα που απειλούσαν με σοβαρές αποκαλύψεις εις βάρος Μητροπολιτών της Εκκλησίας. Σήμερα, διαβάζω πως η εφημερίδα που δημοσίευσε τα σχετικά, ζητά συγνώμη αφού πρώτα κινήθηκε η σχετική και νόμιμη διαδικασία από πλευράς των θιγομένων προσώπων εις βάρος της εφημερίδος που για μεγάλο χρονικό διάστημα διέσυρε απροκάλυπτα την Εκκλησία.
Κάποιοι θα πουν, είναι δυνατόν άνθρωποι της Εκκλησίας να απευθύνονται στην δικαιοσύνη οδηγώντας ανθρώπους στο ειδώλιο του κατηγορουμένου; Δυστυχώς, ζούμε σε μια εποχή που είναι πολύ εύκολο να διασύρεις έναν άνθρωπο με μεγάλη ευκολία. Στο όνομα μιας κάποιας τηλεθέασης η αναγνωσιμότητας μπορεί ξαφνικά να βρεθείς εκτεθειμένος. Όμως, ποια είναι η έννοια του νόμου; Δηλαδή σε ποιές περιπτώσεις ο νόμος θα πρέπει να εφαρμόζεται και σε ποιές όχι;
Εάν κάποιος έχει να καταθέσει κάτι, εναντίων ενός προσώπου, υπάρχουν οι προβλεπόμενες διαδικασίες. Καταγγέλεις κάποιον έχοντας τις αποδείξεις των καταγγελιών σου και πάντοτε με την υπογραφή σου, ώστε να μπορεί ο άλλος να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Μπορεί ο κάθε ένας να έχει το δικαίωμα να προασπιστεί τον εαυτό του και αυτό το δικαίωμα δεν το έχουν οι κληρικοί;
Ειδικά, στις περιπτώσεις κληρικών, το βλέπεις ξεκάθαρα, πως οι συκοφάντες δεν υπολογίζουν την Θεία Δικαιοσύνη, φοβούνται όμως την ανθρώπινη. Εάν κάποιος κληρικός αφήσει τον συκοφάντη να τον συκοφαντεί αποδέχεται τις συκοφαντίες! Είναι υποχρέωση λοιπόν στον καθέναν να προστατέψει την τιμή και την υπόληψη του, ιδιαίτερα όμως στον Κληρικό που βρίσκεται υπόλογος και στον Θεό και στους ανθρώπους. Τόσους μήνες, ένας Μητροπολίτης βρισκόταν στο κέντρο των συζητήσεων. Τόσους μήνες τα χαλκευμένα δημοσιεύματα χρησιμοποιήθηκαν βάναυσα από όσους θέλησαν με τον τρόπο αυτό να βάλλουν κατά της Εκκλησίας.
Και τώρα ξαφνικά, μια πρωτοσέλιδη διάψευση και μια μεγάλη συγνώμη! Προσπαθώντας να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα αποδίδει την στυγνή συκοφαντία σε δημοσιογραφικό ζήλο και εμμονή πέραν του μέτρου.... Αχυράνθρωποι! Που προσπαθούν να επιβιώσουν με τον θάνατο του άλλου! Γιατί ο δολοφονημένος πεθαίνει μια φορά, ο συκοφαντούμενος πολλές!!! Ο Χριστός, είπε να συγχωρείς εκείνον που μετανοεί όχι εκείνον που επιμένει. Οι Κληρικοί δεν έχουν οικογένεια; Δεν έχουν γονείς, δεν έχουν ποίμνιο στα μάτια των οποίων διασύρονται από τον κάθε συκοφάντη; Αφού λοιπόν οι στυγνοί συκοφάντες δεν φοβούνται τον Θεό, ας φοβηθούν τους ανθρώπους. Ας βρεθούν υπόλογοι, όσοι θεωρούν πως μπορούν να σπιλώνουν ανθρώπινες υπολήψεις και με τον ίδιο ζήλο που συκοφάντησαν ας σταθούν γυμνοί και τετραχηλισμένοι μεταξύ της Θείας και της ανθρώπινης δικαιοσύνης....
π. Θωμάς Ανδρέου
1 σχόλια:
Ο νομοθέτης από τις πρώτες κιόλας μέρες απελευθέρωσης του Ελληνικού κράτους προσπάθησε να θεσπίσει το εφαρμοστέο δίκαιο με κριτήρια ηθικοκοινωνικά, με κύριο σκοπό την εξασφάλιση των εννόμων αγαθών των πολιτών, θεωρώντας απαραίτητη την προστασία της ζωής, της περιουσίας, της ιδιοκτησίας και της τιμής. Ήδη από τις 19/04/1834 οπότε και διαμορφώθηκε από τον Mauer ο πρώτος ολοκληρωμένος ποινικός κώδικας στοιχειοθετείται ως ποινικά κολάσιμη συμπεριφορά η εξύβριση αναφέροντας χαρακτηριστικά ''καταγιγνώσκεται, οσάκις η προσβολή της τιμής απευθύνεται εις την οικογένεια, εις πολιτικόν ή θρησκευτικόν σωματείων ή κοινωνία ή εις τάξιν ή εις κλάσην ανθρώπων ή εις ολόκληρον έθνος...Από τότε πολλές φορές το δίκαιο μας τροποποιήθηκε αφού άλλαξαν οι καθημερινές συνθήκες διαβίωσης, νέα εγκλήματα προστέθηκαν άλλα καταργήθηκαν αλλά η προστασία της τιμής και της υπόληψης παρέμεινε και μάλιστα έγινε αυστηρότερη ποινικοποιώντας και άλλες συναφείς συμπεριφορές, προστατεύοντας κατ' αυτόν τον τρόπο το πρόσωπο που αποτελεί μέλος μιας οργανωμένης κοινωνίας. Έτσι τιμωρεί τον υβριστή και συκοφάντη που προσέβαλε την ηθική αξία του άλλου, την εκτίμηση που απολαμβάνει το άτομο αυτό στην κοινωνία με βάση την κοινωνκή του αξία, συνέπεια των ιδιοτήτων και ικανοτήτων που έχει για την εκπλήρωση των ιδιαιτέρων κοινωνικών του έργων. Βέβαια δικαίωμα δικαστικής προστασίας παρέχεται σ' όλη την κοινωνία αφού έτσι μόνο επιτυγχάνεται μία έννομη τάξη, προυπόθεση απαραίτητη για την ομαλή συμβίωση. Γιατί όμως τότε θα πρέπει ο ιερέας να μετατρέπεται από θύμα σε θύτη όταν ζητάει την δικαστική προστασία της πολιτείας; Oι εκπρόσωποι της Εκκλησίας δεν ανήκουν στην κοινωνία ; Δεν συναναστρέφονται καθημερινά με τον κόσμο ; Δεν παράγουν κοινωνικό έργο ; Πως μπορούν διαφορετικά να αντιμετωπίσουν τον κάθε κακεντρεχή που δεν αρκείται μόνο στο έργο και τις πράξεις του ιερέα αλλά απαιτεί και δικαστική απόφαση για να αποφανθεί για την ενοχή ή την αθωότητα ;
Δημοσίευση σχολίου