Η φήμη της εγέρσεως ενός νεκρού από τον τάφο, του Λαζάρου, έχει βγει έξω από τα όρια της Ιουδαίας... Τέσσερις ημέρες νεκρός και ανέστη! Ο Χριστός, αφήρπαξε από τα δίκτυα του οδυνηρού και πενθηφόρου θανάτου, τον Λάζαρο, έναν άνθρωπο για τον οποίον δάκρυσε ο Θεάνθρωπος! Τον παραδίδει υγιεί στους οικείους του, στις αδελφές του Μάρθα και Μαρία.
Το γεγονός συντάραξε τον κόσμο που έσπευδαν να δουν από κοντά αυτό που δεν χωρά στο νου του ανθρώπου: Έναν νεκρό, ζωντανό! Η Μαρία, θέλοντας να εκφράσει την άπειρη ευγνωμοσύνη της προς τον Λυτρωτή, σπεύδει και αγοράζει πολύτιμο μύρο, πανάκριβο, θεσπέσιο που με την ευωδία του κατέκλυσε τον χώρο. Αυτό το έριξε με δάκρυα στα ποδιά του Λυτρωτού ευγνωμονώντας Τον για την ευεργεσία. Κάποιος βρέθηκε αυτό να το σχολιάσει πικρόχολα... Σαν και μερικούς της εποχής μας... Εκείνος είπε τότε:'' Δεν μπορούσε αυτό το μύρο να πωληθεί και να δοθεί στους πτωχούς;''
Αυτός ήταν ο Ιούδας ο Ισκαριώτης! Δεν τον ενδιέφεραν -γράφει ο ευαγγελιστής Ιωάννης- οι πτωχοί, αλλά κρατώντας το κοινό ταμείο υπέκλεπτε χρήματα από αυτό με αποτέλεσμα η φιλαργυρία του να τον κάνει να λυπάται που και αυτά τα χρήματα δεν μπορούσε να τα έχει δικά του.... Κάπως έτσι σκέπτονται και σήμερα κάποιοι, που σπεύδουν να προτάξουν τους πτωχούς, σχολιάζοντας με κακεντρέχεια τα άμφια των κληρικών, λες και να πουληθούν όλα μαζί θα πάψουν να υπάρχουν πεινασμένοι... Σκέψη και η μία, σκέψη και η άλλη...
Ο Χριστός όμως απαντά και η απάντησις του είναι καταλυτική. '' Τους πτωχούς, πάντοτε τους έχετε ανάμεσα σας, εμένα όμως όχι!'' Ποιος μπορεί να αντιτάξει λόγο, στον Λόγο Του Θεανθρώπου που για μια ακόμη φορά γίνεται αιτία ώστε '' πᾶν στόμα φραγήσεται, μὴ ἔχον τί ἀπολογήσασθαι;'' Οι άνθρωποι έρχονται να γνωρίσουν από κοντά το ζωντανό θαύμα. Να δουν και να ακούσουν Εκείνον στην γλυκιά μορφή του οποίου, αρχίζει και τελειώνει η έννοια του θαύματος! Και κάποιοι σκέπτονται να σκοτώσουν τον Λάζαρο την ζωντανή σφραγίδα του θαύματος. Πόσο μικρόψυχος αλήθεια μπορεί να γίνει ο άνθρωπος...
Ο Χριστός καταφθάνει στα Ιεροσόλυμα. Εκεί, τον υποδέχονται με τους κλάδους των φοινίκων ως λυτρωτή άνθρωποι κάθε ηλικίας, Μεγάλοι και μικροί φωνάζουν με μια φωνή: ''Ευλογημένος ο ερχόμενος... '' Εκείνος, δείχνει την οδόν της άκρας ταπεινώσεως που καλείται σε λίγο να βαδίσει, μέσα από την θριαμβευτική είσοδο στα Ιεροσόλυμα. Οι άνθρωποι παραληρούν μέσα σε επιφωνήματα και ιαχές γονατίζοντας στο πέρασμα Του. Ανάμεσα τους ένας τυφλός που είδε το φως του από τα χέρια Του, ένας παράλυτος που ο Ίδιος τον σήκωσε από το κρεββάτι του πόνου, ένας ,ένας, ένας.... Ωσαννά εν τοις υψίστοις ...
Πόσο γρήγορα αλλάζουν οι άνθρωποι... Οι ίδιοι , λίγο μετά με την ίδια ένταση στην φωνή πάλι θα κραυγάζουν! Αυτήν την φορά όχι αίνους και δοξολογίες, αλλά την κραυγή που η ιαχή της πέρασε στην ιστορία:'' Άρον , άρον σταύρωσον αυτόν.... Ο Χριστός, το γνωρίζει αυτό. Όμως, δεν χάνει το χαμόγελο από τα χείλη Του. Δεν διστάζει να προχωρήσει, γνωρίζοντας πως στο τέλος της πορείας του θριάμβου αρχίζει η οδός του μαρτυρίου.
Αν με την σκέψη μας, διαπεράσουμε στον παρελθόντα χρόνο και βρεθούμε ανάμεσα στο πλήθος θα ενώσουμε και εμείς τις φωνές μας μαζί τους στις πρόσκαιρες και αναληθείς δοξολογίες! Και αν περιμένουμε λίγο, ίσως βρεθούμε ξανά, αυτή την φορά ανάμεσα στον όχλο να κραυγάζουμε και εμείς το σταυρωθήτω... Αρχίζει η μαρτυρική πορεία. Ας προστρέξουμε να ακολουθήσουμε Εκείνον στην πορεία του Θείου Πάθους. Με οδηγό την γλαφυρότητα των Ιερών Ευαγγελίων ας αφήσουμε την σκέψη μας να μας μεταφέρει εκεί, όπου ο Θεός, ''εαυτόν εκένωσε μορφήν δούλου λαβών, εν ομοιώματι ανθρώπων γενόμενος, και σχήματι ευρεθείς ως άνθρωπος εταπείνωσεν εαυτόν, γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού''. (Φιλπ.2:5-8). Ποτέ να μην βρεθούμε στην θέση εκείνων που ζητούν την σταύρωση Του, αλλά ανάμεσα σε εκείνους που με αισθήματα αληθινής ευγνωμοσύνης θα δοξολογούμε Εκείνον που μας δίδαξε πως τον Σταυρό, ακολουθεί η Ανάσταση. Καλή Ανάσταση!
π. Θωμάς Ανδρέου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου