'' Μη μείνωμεν έξω του νυμφώνος Χριστού΄΄. Γνωστή η παραβολή των δέκα παρθένων. Θεωρούσαν πως είχαν καιρό. Αδράνησαν. Άφησαν τον χρόνο να κυλήσει. Πολλές φορές όμως, ο χρόνος κυλά εις βάρος μας... Δεν το καταλαβαίνουμε αυτό. Πιστέψαμε πως η γη μας ανήκει. Και όμως! Στο άγγελμα ενός θανάτου τρομάζουμε, χάνουμε τον εαυτό μας, φοβόμαστε τον θάνατο, τον ξορκίζουμε από την σκέψη μας να φύγει. Εκείνος όμως δείχνει υπομονή. Και απλά περιμένει.
Όπως ο κλέφτης, να αιφνιδιάσει και να κλέψει, ότι πολυτιμότερο έχει ο άνθρωπος στον κόσμο αυτό: την ψυχή του! Οι πρωταγωνίστριες της παραβολής, πίστεψαν πως ο χρόνος κυλά ευνοϊκά. Όταν κατάλαβαν το λάθος τους, ήταν πλέον αργά! Μήπως δεν συμβαίνει αυτό στην καθημερινότητα μας; Έμειναν εκτός του νυμφώνος γελασμένες από τον αδυσώπητο χρόνο! Εκείνον που πίστεψαν πως θα μπορούσε να τις συνδράμει.
Πολλά περνούν κάθε μέρα από το μυαλό μας. Πως θα αντιμετωπίσουμε τις ανάγκες μας, πως θα επιβιώσουμε στην καθημερινότητα μας. Πως θα φροντίσουμε τα πρόσωπα που αγαπάμε, πως θα φροντίσουμε τον εαυτό μας. Αλλοίμονο όμως! Φροντίζουμε κάτι που σε κάποια στιγμή θα μας εγκαταλείψει, θα μας προδώσει. Το σώμα, έχει ημερομηνία λήξεως , όπως οι τροφές με τις οποίες το τρέφουμε. Η ψυχή είναι αθάνατη! Το ενδιαφέρον για την ψυχή μας μηδαμινό έως ανύπαρκτο. Σχεδιάζουμε οι άνθρωποι. Αλλά τελικά οι προσδοκίες διαψεύδονται, τα όνειρα γκρεμίζονται, όταν το παγωμένο πρόσωπο του θανάτου εμφανισθεί μπροστά μας.
Κάθε μέρα που περνά, είναι μια ανεπανάληπτη ημέρα της ζωής μας. Όμως μας φέρνει πιο κοντά ,ακόμα μια μέρα στον θάνατο, αν λάβεις υπ' όψιν πως η κλεψύδρα της ζωής αρχίζει να μετρά από την στιγμή που ο άνθρωπος έρχεται στον κόσμο. Περνά μια μέρα και αυτή αφαιρείται από το σύνολο των ημερών της ζωής. Και όμως! Αυτό δεν μας προβληματίζει... Γιαυτό το άγγελμα του θανάτου μας αιφνιδιάζει, γιατί έστω προς στιγμήν, στον άλλον, εκείνον που εκτέλεσε το κοινόν χρέος των ανθρώπων, τελικά βλέπουμε χωρίς να το θέλουμε τον ίδιο μας τον εαυτό!
Κάθε μέρα, είναι μια ανεπανάληπτη ημέρα της ζωής μας! Ας την χαρούμε λοιπόν σαν να είναι η τελευταία! Ας δοξάσουμε τον Θεό για όσα έχουμε και όχι για όσα θα θέλαμε να έχουμε. Ας φροντίσουμε το πολυτιμότερο που έχουμε, την ψυχή μας. Από την στιγμή που αντικρίζουμε το φως του ήλιου, δεν είναι αργά! Στην ελεύθερη βούληση μας, επαφίεται η διαχείριση του χρόνου της ζωής μας. Αρκεί ο χρόνος να μην γίνει εχθρός ! Να τον χρησιμοποιήσουμε και όχι να μας χρησιμοποιήσει. Και αφού τον ουρανό τον κατακτάς από την γη, ας φροντίσουμε την ψυχή μας, ώστε όταν η ώρα το απαιτήσει, να μη μείνωμεν έξω του νυμφώνος Χριστού...
π. Θωμάς Ανδρέου
π. Θωμάς Ανδρέου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου