Έφθασε η μεγάλη στιγμή. Το Θείον Πάθος κορυφώνεται! Ο Χριστός. Ο λειτουργικός χρόνος της εκκλησίας σε μεταφέρει στην στιγμή κατά την οποία ο Θεάνθρωπος καλείται να σηκώσει έναν βαρύτατο Σταυρό, να τον μεταφέρει στον Γολγοθά, να πεθάνει επάνω στο Σταυρό για να ζήσει ο άνθρωπος... Τι φοβερές στιγμές! Αν αφήσεις την σκέψη σου να περάσει το φράγμα του παρελθοντικού χρόνου και να γυρίσεις πίσω, σε εκείνες τις φρικτές ώρες του Πάθους του Θεανθρώπου.
Να βρεθείς μέσα στο Πραιτώριο όπου απολογείται ο αναμάρτητος. Να ακούσεις εκείνες τις φοβερές κραυγές που ζητούν τον θάνατο ενός αθώου... Ο ίδιος ο Διοικητής της Ιερουσαλήμ, ο Πόντιος Πιλάτος, απορεί με το μένος του όχλου; Τι γαρ κακόν εποίησεν ,τους ρωτά; Ο Ιησούς παρακολουθεί... Περισσότερο από τους πόνους των κολαφισμών και των μαστίγων, του χλευασμού και της ταπείνωσης Τον πονά η ανθρώπινη αχαριστία! Το παράπονο του Χριστού, με γλαφυρότητα διατυπώνει η υμνογραφία της Εκκλησίας: ''Λαός μου, τί ἐποίησά σοι ἤ τί σοι παρηνώχλησα; τούς τυφλούς σου ἐφώτισα, τούς λεπρούς σου ἐκαθάρισα, ἄνδρα ὄντα ἐπί κλίνης ἠνωρθωσάμην. Λαός μου, τί ἐποίησά σοι, καί τί μοι ἀνταπέδωκας; Ἀντί τοῦ μάννα χολήν∙ ἀντί τοῦ ὕδατος ὄξος· ἀντί τοῦ ἀγαπᾶν με σταυρῷ με προσηλώσατε...'' Το παράπονο του Χριστού....
Και όμως! Δεν συγκινούνται. Ξέχασαν την ευεργεσία, πρόδωσαν τον Ευεργέτη! Στο πρόσωπο του Πιλάτου ενσαρκώνεται η ανθρώπινη αντίδραση ενός φόβου για την απώλεια της εξουσίας. Ο Πιλάτος ενσωματώνεται στο σχέδιο του Θεού όχι ως εκείνος που συνηγορεί στην Σταύρωση του Χριστού αλλά ως ο άνθρωπος που βρίσκεται στο μεγάλο μεταίχμιο: να Τον ακολουθήσω ή όχι; Ότι κάνει και ο σημερινός άνθρωπος. Όμως, τελικά δεν τον ακολουθεί... Τον αφήνει ανυπεράσπιστο στην ανθρώπινη αδικία. Ο εφαρμοστής του Ρωμαϊκού δικαίου δεν μπόρεσε να αποδώσει δικαιοσύνη... Στάθηκε πίσω από την δύναμη της εξουσίας, πέρασε στην ιστορία ως εκείνος που μη θέλοντας να πάρει επάνω του την εκτέλεση του Ιησού, ένιψε τα χέρια του ώστε η κίνηση του αυτή να περάσει στην ιστορία ως άρνηση ευθύνης!
Δεν ακούει ούτε την φωνή αγωνίας της γυναίκας του που τον προειδοποιεί. Κάποιες αρχαίες διηγήσεις θέλουν τον Πιλάτο λίγο μετά την Σταύρωση υπόδικο εμπρός στον Αυτοκράτορα Τιβέριο ο οποίος τον εγκαλεί για την δίκη του Ιησού και τελικά διατάζει τον αποκεφαλισμό του μιας και η στημένη δίκη του Ιησού κατέρριψε τον μύθο του αδιάβλητου Ρωμαϊκού Δικαίου... Κάποιες άλλες διηγήσεις μεταφέρουν πως αυτοκτόνησε ακολουθώντας τον Ιούδα στην οδό της απωλείας... Ένα τραγικό πρόσωπο μικρό, πίσω από την μεγάλη εξουσία...
Σε μια ύστατη προσπάθεια να ανατρέψει τα δεδομένα, ο Πιλάτος αντιπαραθέτει έναν φονιά τον Βαραββά απέναντι στο Χριστό. Ένας φονιάς που λήστεψε και σκότωσε απέναντι στον αναμάρτητο... Και ο λαός, ο όχλος, προτιμά την σωτηρία του φονιά! Αυτό πονά περισσότερο από τα καρφιά.... Η μαρτυρική πορεία οδηγεί στον Γολγοθά, όπου συντελείται το μεγαλύτερο έγκλημα στην ανθρώπινη ιστορία. Ο Θεάνθρωπος σταυρώνεται και το αίμα που εκπηγάζει από τις πληγές Του, καθαρίζει τον άνθρωπο από κάθε έννοια αμαρτίας.
Ακόμα όμως και επάνω στο Σταυρό, ο ονειδισμός συνεχίζεται. Η εικόνα δεν αντέχει στην ανθρώπινη λογική. Όμως, ο Θεός επιφυλάσσει ανατροπές! Μεγάλες ανατροπές! Μία από αυτές είναι ένας ανώνυμος ληστής, σταυρωμένος και εκείνος δίπλα στον Θεάνθρωπο. Ο ανώνυμος ληστής, γίνεται πρότυπο μετανοίας. Δεν γνωρίζει τον Χριστό. Δεν τον έχει ξαναδεί. Δεν τον έχει ξανακούσει. Δεν έγινε αυτόπτης μάρτυρας των θαυμαστών ιάσεων που επιτέλεσε στους ανθρώπους. Δεν ξέρει αν εκεί, μέσα στον όχλο υπάρχουν ευεργετηθέντες από Εκείνον. Ο ανώνυμος ληστής κάνει την μεγάλη ανατροπή. Γίνεται ο πρώτος οικιστής της Βασιλείας των Ουρανών , την ίδια στιγμή που ένας Απόστολος, ένας μαθητής του Ιησού, εγκαινιάζει την έννοια της κολάσεως, προέκταση της ίδιας του της ζωής!
Το μαρτύριο δεν θα κρατήσει για πολύ! Τρεις ώρες είναι αρκετές για να πεθάνει ο Χριστός επάνω στον σταυρό. Το άγευστο αμαρτίας σώμα Του, δεν αντέχει. Ακριβώς όπως δεν θα άντεχε σε τέτοιους πόνους, το σώμα ενός βρέφους. Η αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο ολοκληρώνεται με την υπέρτατη θυσία Του επάνω στον Σταυρό του Γολγοθά. Αυτές οι στιγμές, μοναδικές μέσα στον ανθρώπινο χρόνο συνεχίζουν αιώνες τώρα να συγκλονίζουν τις καρδιές όλων όσων μετέχουν δεν παρακολουθούν. Συνήθως αυτήν την τραγική εικόνα, την αποκαλούμαι Θείον δράμα. Έπρεπε να την αποκαλούμε ανθρώπινο δράμα, γιατί η έννοια του δράματος ανήκει στον άνθρωπο που δεν κατάφερε να επανέλθει στην Θέωση και όχι στον Θεό που με την ενανθρώπιση Του θέλησε να αποκαταστήσει τον άνθρωπο στην προτεραία κατάσταση της κατά Χάριν Θεώσεως του.
Ο Γολγοθάς, συνεχίζει να δείχνει τον δρόμο της Θυσίας. Ο Σταυρός γίνεται το επισφράγισμα της υπομονής το μέτρο της απόλυτης αγάπης. Στο Θείον Πάθος μετέχει η ίδια η δημιουργία μιας και ''ὁ ἥλιος ἐσκότασε, μή φέρων θεάσασθαι Θεόν ὑβριζόμενον, ὅν τρέμει τά σύμπαντα ''. Αυτήν την ημέρα, οι Χριστιανοί κομίζουν άνθη μυροβόλα με τα οποία θα στολισθεί το βράδυ το Ιερό κουβούκλιο εντός του οποίου θα τεθεί ο Μεγάλος Νεκρός! Η καλύτερη ανθοδέσμη στα ματωμένα πόδια Του Χριστού, είναι τα δάκρυα της μετανοίας. Ανθοδέσμη με άνθη αμάραντα, πολύτιμα και πάντοτε ευπρόσδεκτα απ' Τον Χριστό. Υψώνοντας το βλέμμα στον Σταυρό, ας αφήσουμε την προσευχή να μας φέρει πιο κοντά στο Θείον Πάθος και με ευγνωμοσύνη προς τον Σωτήρα ας ψιθυρίσουμε ευλαβικά: '' Προσκυνοῦμέν σου τὰ Πάθη Χριστέ. Δεῖξον ἡμῖν, καὶ τὴν ἔνδοξόν σου Ἀνάστασιν ''.
π. Θωμάς Ανδρέου
Να βρεθείς μέσα στο Πραιτώριο όπου απολογείται ο αναμάρτητος. Να ακούσεις εκείνες τις φοβερές κραυγές που ζητούν τον θάνατο ενός αθώου... Ο ίδιος ο Διοικητής της Ιερουσαλήμ, ο Πόντιος Πιλάτος, απορεί με το μένος του όχλου; Τι γαρ κακόν εποίησεν ,τους ρωτά; Ο Ιησούς παρακολουθεί... Περισσότερο από τους πόνους των κολαφισμών και των μαστίγων, του χλευασμού και της ταπείνωσης Τον πονά η ανθρώπινη αχαριστία! Το παράπονο του Χριστού, με γλαφυρότητα διατυπώνει η υμνογραφία της Εκκλησίας: ''Λαός μου, τί ἐποίησά σοι ἤ τί σοι παρηνώχλησα; τούς τυφλούς σου ἐφώτισα, τούς λεπρούς σου ἐκαθάρισα, ἄνδρα ὄντα ἐπί κλίνης ἠνωρθωσάμην. Λαός μου, τί ἐποίησά σοι, καί τί μοι ἀνταπέδωκας; Ἀντί τοῦ μάννα χολήν∙ ἀντί τοῦ ὕδατος ὄξος· ἀντί τοῦ ἀγαπᾶν με σταυρῷ με προσηλώσατε...'' Το παράπονο του Χριστού....
Και όμως! Δεν συγκινούνται. Ξέχασαν την ευεργεσία, πρόδωσαν τον Ευεργέτη! Στο πρόσωπο του Πιλάτου ενσαρκώνεται η ανθρώπινη αντίδραση ενός φόβου για την απώλεια της εξουσίας. Ο Πιλάτος ενσωματώνεται στο σχέδιο του Θεού όχι ως εκείνος που συνηγορεί στην Σταύρωση του Χριστού αλλά ως ο άνθρωπος που βρίσκεται στο μεγάλο μεταίχμιο: να Τον ακολουθήσω ή όχι; Ότι κάνει και ο σημερινός άνθρωπος. Όμως, τελικά δεν τον ακολουθεί... Τον αφήνει ανυπεράσπιστο στην ανθρώπινη αδικία. Ο εφαρμοστής του Ρωμαϊκού δικαίου δεν μπόρεσε να αποδώσει δικαιοσύνη... Στάθηκε πίσω από την δύναμη της εξουσίας, πέρασε στην ιστορία ως εκείνος που μη θέλοντας να πάρει επάνω του την εκτέλεση του Ιησού, ένιψε τα χέρια του ώστε η κίνηση του αυτή να περάσει στην ιστορία ως άρνηση ευθύνης!
Δεν ακούει ούτε την φωνή αγωνίας της γυναίκας του που τον προειδοποιεί. Κάποιες αρχαίες διηγήσεις θέλουν τον Πιλάτο λίγο μετά την Σταύρωση υπόδικο εμπρός στον Αυτοκράτορα Τιβέριο ο οποίος τον εγκαλεί για την δίκη του Ιησού και τελικά διατάζει τον αποκεφαλισμό του μιας και η στημένη δίκη του Ιησού κατέρριψε τον μύθο του αδιάβλητου Ρωμαϊκού Δικαίου... Κάποιες άλλες διηγήσεις μεταφέρουν πως αυτοκτόνησε ακολουθώντας τον Ιούδα στην οδό της απωλείας... Ένα τραγικό πρόσωπο μικρό, πίσω από την μεγάλη εξουσία...
Σε μια ύστατη προσπάθεια να ανατρέψει τα δεδομένα, ο Πιλάτος αντιπαραθέτει έναν φονιά τον Βαραββά απέναντι στο Χριστό. Ένας φονιάς που λήστεψε και σκότωσε απέναντι στον αναμάρτητο... Και ο λαός, ο όχλος, προτιμά την σωτηρία του φονιά! Αυτό πονά περισσότερο από τα καρφιά.... Η μαρτυρική πορεία οδηγεί στον Γολγοθά, όπου συντελείται το μεγαλύτερο έγκλημα στην ανθρώπινη ιστορία. Ο Θεάνθρωπος σταυρώνεται και το αίμα που εκπηγάζει από τις πληγές Του, καθαρίζει τον άνθρωπο από κάθε έννοια αμαρτίας.
Ακόμα όμως και επάνω στο Σταυρό, ο ονειδισμός συνεχίζεται. Η εικόνα δεν αντέχει στην ανθρώπινη λογική. Όμως, ο Θεός επιφυλάσσει ανατροπές! Μεγάλες ανατροπές! Μία από αυτές είναι ένας ανώνυμος ληστής, σταυρωμένος και εκείνος δίπλα στον Θεάνθρωπο. Ο ανώνυμος ληστής, γίνεται πρότυπο μετανοίας. Δεν γνωρίζει τον Χριστό. Δεν τον έχει ξαναδεί. Δεν τον έχει ξανακούσει. Δεν έγινε αυτόπτης μάρτυρας των θαυμαστών ιάσεων που επιτέλεσε στους ανθρώπους. Δεν ξέρει αν εκεί, μέσα στον όχλο υπάρχουν ευεργετηθέντες από Εκείνον. Ο ανώνυμος ληστής κάνει την μεγάλη ανατροπή. Γίνεται ο πρώτος οικιστής της Βασιλείας των Ουρανών , την ίδια στιγμή που ένας Απόστολος, ένας μαθητής του Ιησού, εγκαινιάζει την έννοια της κολάσεως, προέκταση της ίδιας του της ζωής!
Το μαρτύριο δεν θα κρατήσει για πολύ! Τρεις ώρες είναι αρκετές για να πεθάνει ο Χριστός επάνω στον σταυρό. Το άγευστο αμαρτίας σώμα Του, δεν αντέχει. Ακριβώς όπως δεν θα άντεχε σε τέτοιους πόνους, το σώμα ενός βρέφους. Η αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο ολοκληρώνεται με την υπέρτατη θυσία Του επάνω στον Σταυρό του Γολγοθά. Αυτές οι στιγμές, μοναδικές μέσα στον ανθρώπινο χρόνο συνεχίζουν αιώνες τώρα να συγκλονίζουν τις καρδιές όλων όσων μετέχουν δεν παρακολουθούν. Συνήθως αυτήν την τραγική εικόνα, την αποκαλούμαι Θείον δράμα. Έπρεπε να την αποκαλούμε ανθρώπινο δράμα, γιατί η έννοια του δράματος ανήκει στον άνθρωπο που δεν κατάφερε να επανέλθει στην Θέωση και όχι στον Θεό που με την ενανθρώπιση Του θέλησε να αποκαταστήσει τον άνθρωπο στην προτεραία κατάσταση της κατά Χάριν Θεώσεως του.
Ο Γολγοθάς, συνεχίζει να δείχνει τον δρόμο της Θυσίας. Ο Σταυρός γίνεται το επισφράγισμα της υπομονής το μέτρο της απόλυτης αγάπης. Στο Θείον Πάθος μετέχει η ίδια η δημιουργία μιας και ''ὁ ἥλιος ἐσκότασε, μή φέρων θεάσασθαι Θεόν ὑβριζόμενον, ὅν τρέμει τά σύμπαντα ''. Αυτήν την ημέρα, οι Χριστιανοί κομίζουν άνθη μυροβόλα με τα οποία θα στολισθεί το βράδυ το Ιερό κουβούκλιο εντός του οποίου θα τεθεί ο Μεγάλος Νεκρός! Η καλύτερη ανθοδέσμη στα ματωμένα πόδια Του Χριστού, είναι τα δάκρυα της μετανοίας. Ανθοδέσμη με άνθη αμάραντα, πολύτιμα και πάντοτε ευπρόσδεκτα απ' Τον Χριστό. Υψώνοντας το βλέμμα στον Σταυρό, ας αφήσουμε την προσευχή να μας φέρει πιο κοντά στο Θείον Πάθος και με ευγνωμοσύνη προς τον Σωτήρα ας ψιθυρίσουμε ευλαβικά: '' Προσκυνοῦμέν σου τὰ Πάθη Χριστέ. Δεῖξον ἡμῖν, καὶ τὴν ἔνδοξόν σου Ἀνάστασιν ''.
π. Θωμάς Ανδρέου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου