Είναι περισσότερο από βέβαιο, πως η επαρχία ερημώνει. Τα αστικά κέντρα δυστυχώς , κατάφεραν να συγκεντρώσουν το μεγαλύτερο μέρος του Ελληνικού πληθυσμού. Η οικονομική κρίση, εξανάγκασε κάποιους να επανέλθουν η να αναζητήσουν τις ρίζες τους στην επαρχία. Ζώντας στην επαρχία τα τελευταία 13 χρόνια, διαπιστώνω πως οι ρυθμοί ζωής, είναι διαφορετικοί απ΄ότι στην Αθήνα ή και σε άλλες μεγαλουπόλεις.
Στην επαρχία υπάρχει άφθονο χώμα, που μπορείς να το καλλιεργήσεις. Αντίθετα στην Αθήνα ελάχιστα είναι τα μέρη που το τσιμέντο δεν έχει καταπνίξει τα πάντα ,εκεί που έπεσε. Πάραυτα όμως, η επαρχία συνεχίζει να μαραζώνει. Οι νέοι εγκατέλειψαν τα χωριά για να αναζητήσουν εργασία. Τα σχολεία, μαράζωσαν χωρίς παιδιά έως ότου έκλεισαν παντελώς. Οι δάσκαλοι, αυτές οι σεβαστές μορφές της ελληνικής παιδείας ακολούθησαν την μοίρα των σχολείων. Μαράζωσαν μαζί με αυτά και έδωσαν την θέση τους σε άλλους, νεότερους, μοντέρνους με άλλες παιδαγωγικές μεθόδους που καθιστούν τον μαθητή δάσκαλο και τον δάσκαλο μαθητή...
Σιγά - σιγά, άρχισαν να κλείνουν και τα σπίτια της υπαίθρου. Οι παλαιοί ιδιοκτήτες τους πέθαναν και εκείνοι που τους διαδέχθηκαν αποφάσισαν να μετοικήσουν σε μεγάλες πόλεις , εκεί όπου υπάρχουν καλύτερες συνθήκες επιβίωσης.... Διαψεύστηκαν οι προσδοκίες τους όμως. Και βλέπεις συχνά, ολόκληρες οικογένειες να εγκαθίστανται στην επαρχία μαζί με τα παιδιά τους, να καλλιεργούν την Ελληνική ευλογημένη γη, να ασχολούνται με την κτηνοτροφία, να απολαμβάνουν την ηρεμία που η Ελληνική ύπαιθρος απλόχερα χαρίζει!
Σε κάποιες άλλες, νοσταλγικές, για κάποιους και κάποιους όχι ,εποχές ο παπάς και ο δάσκαλος αποτελούσαν τους δύο ιερούς πυλώνες επάνω στους οποίους στηριζόταν ολόκληρη η τοπική κοινωνία. Έφυγε ο δάσκαλος, έκλεισε το σχολείο. Τώρα, ακούω πως ο ίδιο συμβαίνει και με την Εκκλησία. Είναι γνωστό πως οι Κληρικοί διορίζονται από το κράτος με βάση διμερή συμφωνία δια της οποίας η μεν Εκκλησία παραχώρησε στο Ελληνικό Δημόσιο τεράστιο μέρος της περιουσίας της ώστε να το αξιοποιήσει, το δε κράτος ανέλαβε την μισθοδοσία και την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των Κληρικών, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει πως και οι ίδιοι οι κληρικοί έπαψαν να φορολογούνται για αυτόν τον μισθό , των δε αγάμων κληρικών με ακόμα μεγαλύτερο φόρο, ως συμβαίνει και με όλους τους αγάμους.
Δεν θα υπενθυμίσουμε πως η κρατική μισθοδοσία αφορά όλους ανεξαιρέτως τους θρησκευτικούς λειτουργούς στους οποίους συγκαταλέγονται και Μουσουλμάνοι οι οποίοι εξυπηρετούν τις θρησκευτικές ανάγκες των μειονοτήτων. Κάποιοι Μητροπολίτες, πρόλαβαν τις εξελίξεις και φρόντισαν , σε τοπικό επίπεδο να αναλάβουν δράσεις ώστε να μην μείνουν οι Εκκλησίες των χωριών χωρίς Ιερέα. Το κράτος επιμένει στο καθεστώς 1 προς 5 που ισχύει για όλους τους υπάλληλους του χωρίς να προσμετρά πως η Ιεροσύνη δεν είναι θέση του δημοσίου αλλά λειτούργημα και δεν μπορεί ο καθένας να ανταποκριθεί σε αυτό. Δηλαδή, εάν επί παραδείγματι υπάρχουν 150 υποψήφιοι για να καλύψουν θέσεις του Δημοσίου τομέα, από τον οποίο το καθεστώς 1 προς 5 δεν στερεί υπαλλήλους, δεν μπορεί να ισχύει για την Εκκλησία. Δεν είναι εκατοντάδες οι υποψήφιοι κληρικοί. Πολλοί είναι οι λόγοι που λειτουργούν αποτρεπτικά σε αυτό και δεν είναι η κατάλληλη ευκαιρία να τεθούν. Ίσως είναι θέμα μιας άλλης ανάρτησης.
Μεγάλο μέρος του Ιερού κλήρου, αποτελείται από κληρικούς μιας κάποιας ηλικίας. Ταυτόχρονα υπάρχουν κάθε χρόνο συνταξιοδοτήσεις. Υπάρχουν λοιπόν Μητροπόλεις που έχουν κενά στις εκκλησίες των χωριών με αποτέλεσμα ένας παπάς να εξυπηρετεί πέντε χωριά! Ίσως κάποιοι σκεφθούν πως αυτό είναι πρόβλημα της εκκλησίας και όχι του κράτους, Θα έχουν μερικώς δίκιο. Ότι ακολούθησε ο λαός, εγκαταλείποντας την επαρχία το ίδιο έκαναν και κάποιοι Κληρικοί. Στις ενορίες των πόλεων τέσσερις και πέντε Κληρικοί και στην επαρχία ένας να εξυπηρετεί τέσσερα χωριά!
Το πρόβλημα θα αυξηθεί τα επόμενα χρόνια ακόμα περισσότερο. Και το θέμα είναι πως η απουσία ενός Ιερέα από το χωριό αποδυναμώνει την τοπική κοινωνία. Ίσως η ίδια η Εκκλησία έπρεπε προ πολλού να λάβει τα μέτρα της ώστε τα χωριά της επαρχίας να μην μείνουν χωρίς Ιερείς. Από μόνη της και όχι εξ΄ανάγκης. Το καθεστώς στο οποίο εμπίπτουν πλέον και οι κληρικοί συν τω χρόνω θα γίνει αιτία τα χωριά αφού πλέον στερήθηκαν στην παρουσία δασκάλου τώρα να στερηθούν και την παρουσία ποιμένα. Μια θλιβερή διαπίστωση που συνδράμει με τον δικό της τρόπο στον μαρασμό της υπαίθρου.
π. Θωμάς Ανδρέου
Στην επαρχία υπάρχει άφθονο χώμα, που μπορείς να το καλλιεργήσεις. Αντίθετα στην Αθήνα ελάχιστα είναι τα μέρη που το τσιμέντο δεν έχει καταπνίξει τα πάντα ,εκεί που έπεσε. Πάραυτα όμως, η επαρχία συνεχίζει να μαραζώνει. Οι νέοι εγκατέλειψαν τα χωριά για να αναζητήσουν εργασία. Τα σχολεία, μαράζωσαν χωρίς παιδιά έως ότου έκλεισαν παντελώς. Οι δάσκαλοι, αυτές οι σεβαστές μορφές της ελληνικής παιδείας ακολούθησαν την μοίρα των σχολείων. Μαράζωσαν μαζί με αυτά και έδωσαν την θέση τους σε άλλους, νεότερους, μοντέρνους με άλλες παιδαγωγικές μεθόδους που καθιστούν τον μαθητή δάσκαλο και τον δάσκαλο μαθητή...
Σιγά - σιγά, άρχισαν να κλείνουν και τα σπίτια της υπαίθρου. Οι παλαιοί ιδιοκτήτες τους πέθαναν και εκείνοι που τους διαδέχθηκαν αποφάσισαν να μετοικήσουν σε μεγάλες πόλεις , εκεί όπου υπάρχουν καλύτερες συνθήκες επιβίωσης.... Διαψεύστηκαν οι προσδοκίες τους όμως. Και βλέπεις συχνά, ολόκληρες οικογένειες να εγκαθίστανται στην επαρχία μαζί με τα παιδιά τους, να καλλιεργούν την Ελληνική ευλογημένη γη, να ασχολούνται με την κτηνοτροφία, να απολαμβάνουν την ηρεμία που η Ελληνική ύπαιθρος απλόχερα χαρίζει!
Σε κάποιες άλλες, νοσταλγικές, για κάποιους και κάποιους όχι ,εποχές ο παπάς και ο δάσκαλος αποτελούσαν τους δύο ιερούς πυλώνες επάνω στους οποίους στηριζόταν ολόκληρη η τοπική κοινωνία. Έφυγε ο δάσκαλος, έκλεισε το σχολείο. Τώρα, ακούω πως ο ίδιο συμβαίνει και με την Εκκλησία. Είναι γνωστό πως οι Κληρικοί διορίζονται από το κράτος με βάση διμερή συμφωνία δια της οποίας η μεν Εκκλησία παραχώρησε στο Ελληνικό Δημόσιο τεράστιο μέρος της περιουσίας της ώστε να το αξιοποιήσει, το δε κράτος ανέλαβε την μισθοδοσία και την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των Κληρικών, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει πως και οι ίδιοι οι κληρικοί έπαψαν να φορολογούνται για αυτόν τον μισθό , των δε αγάμων κληρικών με ακόμα μεγαλύτερο φόρο, ως συμβαίνει και με όλους τους αγάμους.
Δεν θα υπενθυμίσουμε πως η κρατική μισθοδοσία αφορά όλους ανεξαιρέτως τους θρησκευτικούς λειτουργούς στους οποίους συγκαταλέγονται και Μουσουλμάνοι οι οποίοι εξυπηρετούν τις θρησκευτικές ανάγκες των μειονοτήτων. Κάποιοι Μητροπολίτες, πρόλαβαν τις εξελίξεις και φρόντισαν , σε τοπικό επίπεδο να αναλάβουν δράσεις ώστε να μην μείνουν οι Εκκλησίες των χωριών χωρίς Ιερέα. Το κράτος επιμένει στο καθεστώς 1 προς 5 που ισχύει για όλους τους υπάλληλους του χωρίς να προσμετρά πως η Ιεροσύνη δεν είναι θέση του δημοσίου αλλά λειτούργημα και δεν μπορεί ο καθένας να ανταποκριθεί σε αυτό. Δηλαδή, εάν επί παραδείγματι υπάρχουν 150 υποψήφιοι για να καλύψουν θέσεις του Δημοσίου τομέα, από τον οποίο το καθεστώς 1 προς 5 δεν στερεί υπαλλήλους, δεν μπορεί να ισχύει για την Εκκλησία. Δεν είναι εκατοντάδες οι υποψήφιοι κληρικοί. Πολλοί είναι οι λόγοι που λειτουργούν αποτρεπτικά σε αυτό και δεν είναι η κατάλληλη ευκαιρία να τεθούν. Ίσως είναι θέμα μιας άλλης ανάρτησης.
Μεγάλο μέρος του Ιερού κλήρου, αποτελείται από κληρικούς μιας κάποιας ηλικίας. Ταυτόχρονα υπάρχουν κάθε χρόνο συνταξιοδοτήσεις. Υπάρχουν λοιπόν Μητροπόλεις που έχουν κενά στις εκκλησίες των χωριών με αποτέλεσμα ένας παπάς να εξυπηρετεί πέντε χωριά! Ίσως κάποιοι σκεφθούν πως αυτό είναι πρόβλημα της εκκλησίας και όχι του κράτους, Θα έχουν μερικώς δίκιο. Ότι ακολούθησε ο λαός, εγκαταλείποντας την επαρχία το ίδιο έκαναν και κάποιοι Κληρικοί. Στις ενορίες των πόλεων τέσσερις και πέντε Κληρικοί και στην επαρχία ένας να εξυπηρετεί τέσσερα χωριά!
Το πρόβλημα θα αυξηθεί τα επόμενα χρόνια ακόμα περισσότερο. Και το θέμα είναι πως η απουσία ενός Ιερέα από το χωριό αποδυναμώνει την τοπική κοινωνία. Ίσως η ίδια η Εκκλησία έπρεπε προ πολλού να λάβει τα μέτρα της ώστε τα χωριά της επαρχίας να μην μείνουν χωρίς Ιερείς. Από μόνη της και όχι εξ΄ανάγκης. Το καθεστώς στο οποίο εμπίπτουν πλέον και οι κληρικοί συν τω χρόνω θα γίνει αιτία τα χωριά αφού πλέον στερήθηκαν στην παρουσία δασκάλου τώρα να στερηθούν και την παρουσία ποιμένα. Μια θλιβερή διαπίστωση που συνδράμει με τον δικό της τρόπο στον μαρασμό της υπαίθρου.
π. Θωμάς Ανδρέου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου