Δεν πέρασε πολύ ώρα, για να συνειδητοποιήσω πόσο λάθος είχα κάνει... Ξαφνικά βρέθηκε μπροστά μου μία ηλικιωμένη κυρία, λευκοφορεμένη έχοντας τα διακριτικά του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού. Ήταν μια εθελόντρια νοσοκόμα. Δίπλα στον ασθενή που είχα πάει να επισκεφθώ, βρισκόταν ένας άνθρωπος μέσης ηλικίας σε αθλία κατάσταση. Δεν είχε κανέναν, όπως έμαθα εκ των υστέρων, να τον επισκεφθεί και να του προσφέρει μια λέξη αγάπης. Οι νοσοκόμες του νοσοκομείου καθώς και οι γιατροί έκαναν μεγάλες προσπάθειες να τον βοηθήσουν.
Τον είχαν φέρει από κάποιο ίδρυμα, ιδιωτικό παρακαλώ, χρονίων παθήσεων σε αυτήν την αθλία κατάσταση. Νομίζω πως και τα λογικά του είχαν διασαλευθεί. Η εθελόντρια νοσοκόμα, στάθηκε στο πλευρό του άγνωστου ασθενούς από την πρώτη κιόλας ημέρα της εισαγωγής του στο θάλαμο του νοσοκομείου. Τον περιποιούνταν σαν να ήταν ο πατέρας η ο αδελφός της.... Την έβλεπα με πόσο σεβασμό του μιλούσε και ας μην πολυκαταλάβαινε ο ίδιος τι του έλεγε... Εκείνη, άσβεστος λαμπάδα στο πλευρό του, τον διακονούσε με ανθρωπισμό! Φρόντιζε και άλλαζε τις πληγές του, προσπαθούσε να του δώσει τροφή, του μιλούσε σαν να τον γνώριζε χρόνια, σαν να ήταν άνθρωπος δικός της...
Και ξαφνικά, συνειδητοποίησα πόσο λάθος είχα κάνει πιστεύοντας πως ευρισκόμενος εκεί. εξετέλεσα το Χριστιανικό μου καθήκον! Μία εθελόντρια με διέψευδε απέναντι στον εαυτό μου, μπροστά στον Θεό! Από την μία πλευρά ο γράφων, που είχε επισκεφθεί πρόσωπο που γνώριζε, που θέλησε να συμπαρασταθεί έστω για λίγο σε πρόσωπο φιλικό που εκ των πραγμάτων θα δεχόταν πολλές επισκέψεις. Από την άλλη εκείνη, η άγνωστη εθελόντρια, δίπλα σε έναν επίσης άγνωστο ασθενή που έβλεπε για πρώτη φορά στην ζωή της, που είχε απόλυτη ανάγκη από την παρουσία κάποιου που θα ενδιαφερόταν για εκείνον, που δεν είχε ΚΑΝΕΝΑΝ να τον επισκεφθεί...
Την βεβαιότητα εκτέλεσης του χρέους μου, ανέτρεψε μια άγνωστη εθελόντρια μια άλλη Σαμαρείτισα που έσπευσε να επουλώσει πληγές ανοικτές, αγνώστου ανθρώπου, ''επιχύσασα έλαιον και οίνον...'' Έμεινα μόνος απέναντι στον Θεό, που αποζητά να βρει ψυχές καθαρές να τις αγιάσει! Η εθελόντρια κρατούσε στα χέρια της το κλειδί του παραδείσου, τις γάζες από το άρρωστο σώμα του ασθενούς, την στιγμή που εγώ αυτοδικαιωνόμουν με μια επίσκεψη λίγης ώρας... Πόσο λάθος είχα κάνει... Και αν γράφω τούτες τις αράδες, είναι για να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην άγνωστη εθελόντρια και μέσα από το δικό της πρόσωπο σε όλους τους εθελοντές που μας διδάσκουν με την βιωτή τους, όσα εμείς, απλά διαβάζουμε και ''προσπαθούμε'' να εφαρμόσουμε....
π. Θωμάς Ανδρέου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου