Η πορεία προς το πάθος σε λίγο αρχίζει. Ο Χριστός, βρίσκεται ανάμεσα στους μαθητές του. Τους μιλά, αλλά δεν Τον καταλαβαίνουν... Όπως ακριβώς συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους. Δεν μπορούν να κατανοήσουν. Ο Χριστός τους προειδοποιεί για αυτά που θα έρθουν. Για όσα θα δουν να διαδραματίζονται μπροστά στα μάτια τους. Τους προειδοποιεί όπως θα κάνει λίγο και στον Ιούδα που του δίνει την ευκαιρία να αλλάξει την ιστορία.
Δίνει ευκαιρίες ο Θεός. Απλά δεν τις επιλέγει ο άνθρωπος. Τι είναι όμως η ανθρώπινη φιλοδοξία. Ενώ ο Χριστός τους μιλά για το φρικτό μαρτύριο που ακολουθεί, εκείνοι σκέπτονται την ανθρώπινη εξουσία, βλέποντας στο πρόσωπο του την ανθρώπινη αποκατάσταση. Δεν μπορούν να διανοηθούν πως λίγο αργότερα θα τον δουν να γίνεται αποδέκτης της ανθρώπινης απαξίωσης, Εκείνος από τα χέρια του οποίου οι άνθρωποι θεραπεύτηκαν από την ασθένεια. Δεν μπορούν να διανοηθούν πως θα Τον δουν σταυρωμένο, επάνω στο Σταυρό του Γολγοθά, Εκείνον που το πέρασμα Του από την ανθρώπινη κοινωνία σκόρπισε την ελπίδα στον κόσμο της δεινής απελπισίας... Ίσως, επειδή δεν μπορούν να τον καταλάβουν ,στο τέλος σκορπίζουν φοβισμένοι. Ανθρώπινη αντίδραση στην επιταγή της αδύναμης λογικής!
Σε κάποια στιγμή τον πλησιάζουν ο Ιάκωβος με τον Ιωάννη. Είναι δύο από τους τρεις που τον συνόδευσαν στο όρος Θαβώρ. Εκεί που Τον είδαν εν πλήρη δόξη. Ίσως αυτήν την εικόνα να έχουν στο νου τους, όταν του ζητούν μια χάρη. Να τους θέσει δίπλα Του, στον καιρό της δόξας Του! Ζητούν την πρωτοκαθεδρία από Εκείνον που στο τελευταίο δείπνο θα ζωστεί το λέντιον για να τους υποδείξει τον δρόμο της άκρας ταπεινώσεως...
Ο Χριστός, απλά τους ρωτά, αν θα μπορούσαν να πιουν το πικρό ποτήρι του μαρτυρίου και του θανάτου που ο Ίδιος θα πιει. Και εκείνοι, χωρίς να το σκεφθούν απαντούν πως μπορούν. Τους τυφλώνει η ανθρώπινη ματαιοδοξία. Και δεν τους επιτρέπει να σκεφθούν! Ωστόσο, πάλι τους προειδοποιεί για το μαρτύριο που και οι ίδιοι θα ακολουθήσουν χρόνια μετά. Τους λέει πως το ποτήριον της οδύνης θα το δοκιμάσουν και οι ίδιοι. Ο ένας σφαγιασθείς, ως πρώτος Επίσκοπος Ιεροσολύμων, ο έτερος με το μαρτύριο της εξορίας που τον οδηγεί στην νήσον την καλουμένην Πάτμον... Και πάλι όμως δεν Τον καταλαβαίνουν...
Οι υπόλοιποι, αγανακτούν με τους δύο. Διαμαρτύρονται! Ο Χριστός στιγματίζει την ανθρώπινη ματαιοδοξία. Την ανθρώπινη φιλοδοξία που οδηγεί στον παραλογισμό. ''οἴδατε ὅτι οἱ δοκοῦντες ἄρχειν τῶν ἐθνῶν κατακυριεύουσιν αὐτῶν καὶ οἱ μεγάλοι αὐτῶν κατεξουσιάζουσιν αὐτῶν''. (Μαρκ.10-14). Γνωρίζετε, τους λέει, πως όσοι θέλουν να θεωρούν ηγέτες τον εαυτό τους, τελικά γίνονται δυνάστες στον λαό τους! Πως η ανθρώπινη φιλοδοξία μπορεί να οδηγήσει στην παράνοια...
Ο Χριστός, δείχνει μια διαφορετική οδό ''εξουσίας''. Της ταπεινώσεως και της αυτοθυσίας. Σε ένα κόσμο που ο ένας καταδυναστεύει τον άλλον ,η μεγάλη ανατροπή γίνεται από τον ίδιο τον Χριστό που καταργεί με τον δικό Του τρόπο την παράνοια της εξουσίας. Μιας εξουσίας που στόχο της δεν έχει την ευημερία των ανθρώπων αλλά των πλουτισμό των ολίγων εις βάρος των πολλών. Ο Χριστός είναι αντιεξουσιαστής! Δεν υποδεικνύει απλά έναν διαφορετικό δρόμο, αλλά βαδίζει τον δρόμο αυτό της διακονίας και της αγάπης που φθάνει μέχρι τον θάνατο, ο Ίδιος δίνοντας την ζωή Του λύτρον αντί πολλών...
π. Θωμάς Ανδρέου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου