Ο Χριστός, ήλθε στην γη για να σώσει τους αμαρτωλούς, όχι τους Αγίους! Ήλθε για όσους θέλουν να Τον βρουν και όχι για εκείνους που νομίζουν πως Τον βρήκαν.... Στα Ευαγγέλια οι πρωταγωνιστές είναι οι μεγαλύτεροι αμαρτωλοί όλων των εποχών! Η διαχρονικότητα της Αγίας Γραφής εξαντλείται στις μορφές ανθρώπων που έζησαν μέσα στην αμαρτία, όμως προβάλλονται σαν πρότυπα ζωής. Κατάφεραν να ζήσουν την έννοια της μετάνοιας, να ξεπεράσουν τον εαυτό τους και να αναζητήσουν κάτι διαφορετικό στην ζωή τους. Να αλλάξουν τον τρόπο της σκέψης τους. Αυτό σημαίνει μετάνοια, στην οποία δικαίωμα έχει ο κάθε άνθρωπος!
Η Οσία Μαρία, καταγόταν από την Αίγυπτο, γιαυτό και ''Αιγυπτία''. Έζησε τον έκτο αιώνα επί ημερών του Αυτοκράτορος Ιουστιανιανού. Μόνο ο Θεός μπορεί να γνωρίζει, ποιοι είναι οι λόγοι που από μικρό παιδί έζησε τον έρωτα, όχι ως υψηλό και μεγάλο συναίσθημα, αλλά σαν μια πράξη ζωώδη χωρίς συναισθηματισμούς. Χωρίς την ουσία της αγάπης που δίδαξε ο Θεός στους ανθρώπους! Σε παιδική ακόμα ηλικία είχε καταφέρει να ζήσει, όσα άλλοι άνθρωποι ποτέ δεν έζησαν. Η βαθιά πληγωμένη ψυχή της όμως, είχε διατηρήσει μια αγνότητα που δεν μπορούσαν οι άνθρωποι να δουν, την διέκρινε όμως ο Θεός! Για τους ανθρώπους η Μαρία ήταν ένα σκεύος ηδονής, για το Θεό δεν έπαψε ποτέ να είναι πλάσμα Του...
Για πολλά χρόνια έζησε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Κάποια στιγμή άκουσε πως ένα πλοίο έφευγε για την Ιερουσαλήμ, το οποίο μετέφερε προσκυνητές για την μεγάλη εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού. Η περιέργεια την ώθησε μέσα σ' αυτό... Έφθασε στην Αγία Πόλη και ακολούθησε το ανθρώπινο ποτάμι. Όταν έφθασε στον Ναό της Αναστάσεως και ενώ όλοι οι άλλοι άνθρωποι περνούσαν την πύλη του, μια αόρατη δύναμη εμπόδιζε την Μαρία να εισέλθει εκεί όπου το αιώνιο και ακατάλυτο σύμβολο της σωτηρίας των ανθρώπων υψωνόταν. Ο Τίμιος Σταυρός επάνω στον οποίο πέθανε ο Θεάνθρωπος, για να ζήσει ο άνθρωπος!
Γονάτισε και έκλαψε πικρά. Το δάκρυ του ανθρώπου, γίνεται φωνή στην ακοή του Θεού. Εκτίμησε την μετάνοια της! Η Μαρία, έξω από τον Ναό της Αναστάσεως, έδινε μια μεγάλη μάχη με τον παλαιό της κόσμο, αποδεικνύοντας πως τελικά ο μεγαλύτερος εχθρός του ανθρώπου είναι πράγματι ο ίδιος του ο εαυτός! Δάκρυα και προσευχή έγιναν ένα. Υποσχέθηκε να αλλάξει τρόπο σκέψεως και ζωής. Στην υπόσχεση αυτή εγγυήτρια στις Ουράνιες Δυνάμεις, έβαλε την ίδια την Παναγία! Εκείνη επικαλέσθηκε την ώρα της μετάνοιας της ζητώντας την μεσιτεία Της. Η φιλεύσπλαχνος Θεοτόκος, που ποτέ δεν αρνήθηκε σε άνθρωπο την βοήθεια Της, έσπευσε να μεσιτεύσει στο Χριστό για την μετανοημένη αμαρτωλή καταθέτοντας Του την μεγαλύτερη απόδειξη: τα δάκρυα της.
Μπήκε η Μαρία μέσα στο Ναό, προσκύνησε το Τίμιο Ξύλο με τον ίδιο τρόπο που μια άλλη αμαρτωλή γυναίκα είχε προσκυνήσει Τον Σωτήρα Χριστό. Από εκείνη την στιγμή η ζωή της άλλαξε για πάντα. Πήρε μια απόφαση: Να εγκαταλείψει τον κόσμο, να απαρνηθεί τον ίδιο της τον εαυτό. Αναχώρησε από την Ιερουσαλήμ και έφθασε μέχρι την έρημο του Ιορδάνου, εκεί όπου πριν μερικούς αιώνες το αηδόνι της ερήμου, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, κήρυξε την μετάνοια στους ανθρώπους. 'Έζησε πλέον 47 ολόκληρα χρόνια, μέσα στην έρημο, χωρίς να αντικρίσει ανθρώπου πρόσωπο και κατάφερε να συνομιλεί με τον Θεό.
Στην έρημο του Ιορδάνου ζούσε ένας ασκητής με το όνομα Ζωσιμάς. Ήταν Μεγάλη Τεσσαρακοστή, όπως τώρα, όταν ο αγιασμένος γέροντας βγήκε στην έρημο να προσευχηθεί. Άφησε για λίγο το μοναστήρι του εκτελώντας μοναχικό κανόνα, χωρίς να γνωρίζει πως έμελλε να γίνει αιτία ο ίδιος, να γνωρίσουμε εμείς την απόλυτη έννοια της μετάνοιας. Ξαφνικά εκεί που προσεύχονταν, είδε με την άκρη του ματιού του μια σκιά απέναντι του. Δεν ήταν άνθρωπος αυτό που έβλεπε, αλλά ένα λιπόσαρκο μαυρισμένο κορμί, άσπρα μαλλιά, μια σκιά που σχημάτιζε σώμα. Τρόμαξε, ταράχθηκε! Γρήγορα όμως κατάλαβε πως αυτό που έβλεπε ήταν άνθρωπος, ένας ασκητικός άνθρωπος! Άρχισε τότε με γρήγορα βήματα να προσπαθεί να φθάσει την σκιά, ξάφνου όμως, εκείνη έτρεξε να κρυφτεί. Ο γέροντας Ζωσιμάς μόνο πρόφθασε να φωνάξει: ''στάσου στο όνομα του Θεού, πες μου ποιος είσαι;''.
Μια αδύναμη φωνή σχεδόν πεθαμένη από χρόνια ακούστηκε πίσω από τους φοίνικες που στόλιζαν σποραδικά την έρημο του Ιορδάνη: '' Αββά Ζωσιμά, συχώρα με στο όνομα του Χριστού. Δεν μπορώ να εμφανιστώ μπροστά σου. Είμαι γυναίκα γυμνή. Αν θέλεις να δώσεις ευχή σε μια αμαρτωλή, ρίξε το ράσο που φοράς, να το φορέσω και να έλθω κοντά σου...'' Ο Αββάς έκανε όπως του είπε η σκιά και λίγο μετά είδε να προβάλλει τυλιγμένη με το ράσο του μια αποστεωμένη μορφή. Η σάρκα της είχε σχεδόν λιώσει, τα ρούχα της προ πολλού! Πλησίασε με σεβασμό και φίλησε το χέρι του Γ'εροντα Ζωσιμά. Τότε εκείνος συνειδητοποίησε πως μπροστά του είχε μια Αγία, του είχε πει το όνομα του, χωρίς να τον έχει ξαναδεί....
Πήγε να γονατίσει μπροστά της, μα εκείνη τον εμπόδισε! Γονάτισε η ίδια μπροστά στην Ιεροσύνη του. Του περιέγραψε όλη της την ζωή, τα δάκρυα της έπεφταν στην άμμο της ερήμου όσο εκείνη περιέγραφε την παλιά της ζωή. Όταν πλέον τελείωσε την διήγηση της, ζήτησε από τον Αββά Ζωσιμά μια χάρη. Να επιστρέψει την Μεγάλη Πέμπτη να την κοινωνήσει με το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Και ο Αββάς, εκτελώντας το υπέρτατο καθήκον του, μετέφερε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Και έζησε κάτι που ανθρώπινος νους, δεν μπορεί να το συλλάβει. Είδε την σκιά να φθάνει μέχρι το ποτάμι και πριν σκεφθεί ο ίδιος, πως θα περνούσε απέναντι για να τον φθάσει, την είδε να περπατά επάνω στα νερά , να διασχίζει τον Ιορδάνη και να τον πλησιάζει. Με χέρια τρεμάμενα ο γέροντας Ιερεύς, μετέδωσε ο Σώμα και το Αίμα του Σωτήρος Χριστού στην γυναίκα, η οποία αφού κοινώνησε, τον παρακάλεσε τον επόμενο χρόνο, να επανέλθει να την βρει στο σημείο που για πρώτη φορά συναντήθηκαν. Ο Αββας Ζωσιμάς συγκατένευσε και η σκιά άρχισε να απομακρύνεται από κοντά του.
Ξάφνου, ο γέροντας συνειδητοποίησε πως δεν την είχε ρωτήσει το όνομα της. Όταν όμως πήγε να ρωτήσει, η σκιά είχε εξαφανισθεί μέσα στα βάθη της ερήμου. Σκέφθηκε τότε, πως την επομένη χρονιά που θα την συναντούσε θα ρωτούσε να μάθει το όνομα της. Πέρασε λοιπόν ο χρόνος και ήρθε η ώρα ο Αββάς να εκπληρώσει την υπόσχεση του και να συναντήσει ξανά την άγνωστη ασκήτρια της ερήμου. Κίνησε από το Μοναστήρι του και μετά από αρκετή πορεία, έφθασε στο σημείο που είχαν ορίσει την συνάντηση τους. Φθάνοντας στον καθορισμένο τόπο, είδε την ασκήτρια να έχει ξαπλώσει την γη με σταυρωμένα τα χέρια της. Είχε παραδώσει την καθάρια ψυχή της στον θεό. Πριν από αυτό, είχε χαράξει λίγες λέξεις με το χέρι της στο χώμα: «Αββά Ζωσιμά, Θάψον ώδε το σώμα της Αθλίας Μαρίας. Απέθανον την αυτήν ημέραν, καθ' ην εκοινώνησα των αχράντων Μυστηρίων. Εύχου υπέρ εμού».
Συγκλονισμένος ο Αββάς Ζωσιμάς κίνησε να σκάβει στη γη, να θάψει το πονεμένο κορμί της Μαρίας. Δεν μπόρεσε να συνεχίσει... Η ηλικία του δεν του επέτρεπε να συνεχίσει. Κουρασμένος, κάθισε στη γη δίπλα στο νεκρό σώμα της Μαρίας. Σήκωσε να μάτια του στον Ουρανό και ζήτησε την βοήθεια του Θεού να καταφέρει να θάψει το σώμα της Αγίας. Ίσως φανεί παράλογο, ίσως κάποιοι αρνηθούν να το πιστέψουν! Όμως ο Θεός ,ότι θέλει μπορεί να κάνει επάνω σε αυτό που ο Ίδιος δημιούργησε. Ένα λιοντάρι εμφανίσθηκε ξαφνικά και πλησίασε τον Αββά που τρομαγμένος οπισθοχώρησε. Το θηρίο, μπορεί να γίνει άνθρωπος, όπως και ο άνθρωπος μπορεί να γίνει θηρίο... Με τα πόδια του έσκαψε ένα λάκκο, τόσο που να χωρά ένα ανθρώπινο σώμα. Και μόλις τελείωσε την αποστολή του εξαφανίσθηκε μέσα την έρημο....
Ακούγεται παράλογο; Ναι! Αλλά μην ξεχνάς πως το λιοντάρι γεννήθηκε λιοντάρι. Ο άνθρωπος που έγινε λιοντάρι στην συνέχεια και τρώει τους συνανθρώπους του, αυτό δεν είναι παράλογο; Έπειτα, δεν βλέπεις πώς το θηρίο υπάκουσε στην εντολή του Δημιουργού του και έκανε αυτό που ο άνθρωπος εκείνη την ώρα δεν μπορούσε να κάνει; Πόσα πράγματα μπορεί να μεταχειρισθεί ο Θεός για να σώσει τον άνθρωπο! Η Οσία Μαρία η Αιγυπτία ετάφει μέσα στην έρημο που για δεκαετίες την φιλοξένησε... Η μετάνοια της πέρασε στην ιστορία! Έγινε διήγηση στα χείλη όσων θέλουν να πουν τι σημαίνει να αλλάξει ο άνθρωπος ζωή. Για εμάς που διαβάζουμε το συναξάρι της, η Μαρία γίνεται παράδειγμά μετανοίας. Γιατί αυτό που ο άνθρωπος δεν μπορεί τελικά να καταλάβει, δεν είναι πώς το λιοντάρι συνέδραμε στην ταφή της, αλλά πώς η αμαρτωλή έγινε Αγία! Αυτό όμως σημαίνει έλεος Θεού. Να σε καταδικάζουν οι άνθρωποι και να σε δικαιώνει ο ίδιος ο Θεός....
π. Θωμάς Ανδρέου
Για πολλά χρόνια έζησε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Κάποια στιγμή άκουσε πως ένα πλοίο έφευγε για την Ιερουσαλήμ, το οποίο μετέφερε προσκυνητές για την μεγάλη εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού. Η περιέργεια την ώθησε μέσα σ' αυτό... Έφθασε στην Αγία Πόλη και ακολούθησε το ανθρώπινο ποτάμι. Όταν έφθασε στον Ναό της Αναστάσεως και ενώ όλοι οι άλλοι άνθρωποι περνούσαν την πύλη του, μια αόρατη δύναμη εμπόδιζε την Μαρία να εισέλθει εκεί όπου το αιώνιο και ακατάλυτο σύμβολο της σωτηρίας των ανθρώπων υψωνόταν. Ο Τίμιος Σταυρός επάνω στον οποίο πέθανε ο Θεάνθρωπος, για να ζήσει ο άνθρωπος!
Γονάτισε και έκλαψε πικρά. Το δάκρυ του ανθρώπου, γίνεται φωνή στην ακοή του Θεού. Εκτίμησε την μετάνοια της! Η Μαρία, έξω από τον Ναό της Αναστάσεως, έδινε μια μεγάλη μάχη με τον παλαιό της κόσμο, αποδεικνύοντας πως τελικά ο μεγαλύτερος εχθρός του ανθρώπου είναι πράγματι ο ίδιος του ο εαυτός! Δάκρυα και προσευχή έγιναν ένα. Υποσχέθηκε να αλλάξει τρόπο σκέψεως και ζωής. Στην υπόσχεση αυτή εγγυήτρια στις Ουράνιες Δυνάμεις, έβαλε την ίδια την Παναγία! Εκείνη επικαλέσθηκε την ώρα της μετάνοιας της ζητώντας την μεσιτεία Της. Η φιλεύσπλαχνος Θεοτόκος, που ποτέ δεν αρνήθηκε σε άνθρωπο την βοήθεια Της, έσπευσε να μεσιτεύσει στο Χριστό για την μετανοημένη αμαρτωλή καταθέτοντας Του την μεγαλύτερη απόδειξη: τα δάκρυα της.
Μπήκε η Μαρία μέσα στο Ναό, προσκύνησε το Τίμιο Ξύλο με τον ίδιο τρόπο που μια άλλη αμαρτωλή γυναίκα είχε προσκυνήσει Τον Σωτήρα Χριστό. Από εκείνη την στιγμή η ζωή της άλλαξε για πάντα. Πήρε μια απόφαση: Να εγκαταλείψει τον κόσμο, να απαρνηθεί τον ίδιο της τον εαυτό. Αναχώρησε από την Ιερουσαλήμ και έφθασε μέχρι την έρημο του Ιορδάνου, εκεί όπου πριν μερικούς αιώνες το αηδόνι της ερήμου, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, κήρυξε την μετάνοια στους ανθρώπους. 'Έζησε πλέον 47 ολόκληρα χρόνια, μέσα στην έρημο, χωρίς να αντικρίσει ανθρώπου πρόσωπο και κατάφερε να συνομιλεί με τον Θεό.
Στην έρημο του Ιορδάνου ζούσε ένας ασκητής με το όνομα Ζωσιμάς. Ήταν Μεγάλη Τεσσαρακοστή, όπως τώρα, όταν ο αγιασμένος γέροντας βγήκε στην έρημο να προσευχηθεί. Άφησε για λίγο το μοναστήρι του εκτελώντας μοναχικό κανόνα, χωρίς να γνωρίζει πως έμελλε να γίνει αιτία ο ίδιος, να γνωρίσουμε εμείς την απόλυτη έννοια της μετάνοιας. Ξαφνικά εκεί που προσεύχονταν, είδε με την άκρη του ματιού του μια σκιά απέναντι του. Δεν ήταν άνθρωπος αυτό που έβλεπε, αλλά ένα λιπόσαρκο μαυρισμένο κορμί, άσπρα μαλλιά, μια σκιά που σχημάτιζε σώμα. Τρόμαξε, ταράχθηκε! Γρήγορα όμως κατάλαβε πως αυτό που έβλεπε ήταν άνθρωπος, ένας ασκητικός άνθρωπος! Άρχισε τότε με γρήγορα βήματα να προσπαθεί να φθάσει την σκιά, ξάφνου όμως, εκείνη έτρεξε να κρυφτεί. Ο γέροντας Ζωσιμάς μόνο πρόφθασε να φωνάξει: ''στάσου στο όνομα του Θεού, πες μου ποιος είσαι;''.
Μια αδύναμη φωνή σχεδόν πεθαμένη από χρόνια ακούστηκε πίσω από τους φοίνικες που στόλιζαν σποραδικά την έρημο του Ιορδάνη: '' Αββά Ζωσιμά, συχώρα με στο όνομα του Χριστού. Δεν μπορώ να εμφανιστώ μπροστά σου. Είμαι γυναίκα γυμνή. Αν θέλεις να δώσεις ευχή σε μια αμαρτωλή, ρίξε το ράσο που φοράς, να το φορέσω και να έλθω κοντά σου...'' Ο Αββάς έκανε όπως του είπε η σκιά και λίγο μετά είδε να προβάλλει τυλιγμένη με το ράσο του μια αποστεωμένη μορφή. Η σάρκα της είχε σχεδόν λιώσει, τα ρούχα της προ πολλού! Πλησίασε με σεβασμό και φίλησε το χέρι του Γ'εροντα Ζωσιμά. Τότε εκείνος συνειδητοποίησε πως μπροστά του είχε μια Αγία, του είχε πει το όνομα του, χωρίς να τον έχει ξαναδεί....
Πήγε να γονατίσει μπροστά της, μα εκείνη τον εμπόδισε! Γονάτισε η ίδια μπροστά στην Ιεροσύνη του. Του περιέγραψε όλη της την ζωή, τα δάκρυα της έπεφταν στην άμμο της ερήμου όσο εκείνη περιέγραφε την παλιά της ζωή. Όταν πλέον τελείωσε την διήγηση της, ζήτησε από τον Αββά Ζωσιμά μια χάρη. Να επιστρέψει την Μεγάλη Πέμπτη να την κοινωνήσει με το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Και ο Αββάς, εκτελώντας το υπέρτατο καθήκον του, μετέφερε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Και έζησε κάτι που ανθρώπινος νους, δεν μπορεί να το συλλάβει. Είδε την σκιά να φθάνει μέχρι το ποτάμι και πριν σκεφθεί ο ίδιος, πως θα περνούσε απέναντι για να τον φθάσει, την είδε να περπατά επάνω στα νερά , να διασχίζει τον Ιορδάνη και να τον πλησιάζει. Με χέρια τρεμάμενα ο γέροντας Ιερεύς, μετέδωσε ο Σώμα και το Αίμα του Σωτήρος Χριστού στην γυναίκα, η οποία αφού κοινώνησε, τον παρακάλεσε τον επόμενο χρόνο, να επανέλθει να την βρει στο σημείο που για πρώτη φορά συναντήθηκαν. Ο Αββας Ζωσιμάς συγκατένευσε και η σκιά άρχισε να απομακρύνεται από κοντά του.
Ξάφνου, ο γέροντας συνειδητοποίησε πως δεν την είχε ρωτήσει το όνομα της. Όταν όμως πήγε να ρωτήσει, η σκιά είχε εξαφανισθεί μέσα στα βάθη της ερήμου. Σκέφθηκε τότε, πως την επομένη χρονιά που θα την συναντούσε θα ρωτούσε να μάθει το όνομα της. Πέρασε λοιπόν ο χρόνος και ήρθε η ώρα ο Αββάς να εκπληρώσει την υπόσχεση του και να συναντήσει ξανά την άγνωστη ασκήτρια της ερήμου. Κίνησε από το Μοναστήρι του και μετά από αρκετή πορεία, έφθασε στο σημείο που είχαν ορίσει την συνάντηση τους. Φθάνοντας στον καθορισμένο τόπο, είδε την ασκήτρια να έχει ξαπλώσει την γη με σταυρωμένα τα χέρια της. Είχε παραδώσει την καθάρια ψυχή της στον θεό. Πριν από αυτό, είχε χαράξει λίγες λέξεις με το χέρι της στο χώμα: «Αββά Ζωσιμά, Θάψον ώδε το σώμα της Αθλίας Μαρίας. Απέθανον την αυτήν ημέραν, καθ' ην εκοινώνησα των αχράντων Μυστηρίων. Εύχου υπέρ εμού».
Συγκλονισμένος ο Αββάς Ζωσιμάς κίνησε να σκάβει στη γη, να θάψει το πονεμένο κορμί της Μαρίας. Δεν μπόρεσε να συνεχίσει... Η ηλικία του δεν του επέτρεπε να συνεχίσει. Κουρασμένος, κάθισε στη γη δίπλα στο νεκρό σώμα της Μαρίας. Σήκωσε να μάτια του στον Ουρανό και ζήτησε την βοήθεια του Θεού να καταφέρει να θάψει το σώμα της Αγίας. Ίσως φανεί παράλογο, ίσως κάποιοι αρνηθούν να το πιστέψουν! Όμως ο Θεός ,ότι θέλει μπορεί να κάνει επάνω σε αυτό που ο Ίδιος δημιούργησε. Ένα λιοντάρι εμφανίσθηκε ξαφνικά και πλησίασε τον Αββά που τρομαγμένος οπισθοχώρησε. Το θηρίο, μπορεί να γίνει άνθρωπος, όπως και ο άνθρωπος μπορεί να γίνει θηρίο... Με τα πόδια του έσκαψε ένα λάκκο, τόσο που να χωρά ένα ανθρώπινο σώμα. Και μόλις τελείωσε την αποστολή του εξαφανίσθηκε μέσα την έρημο....
Ακούγεται παράλογο; Ναι! Αλλά μην ξεχνάς πως το λιοντάρι γεννήθηκε λιοντάρι. Ο άνθρωπος που έγινε λιοντάρι στην συνέχεια και τρώει τους συνανθρώπους του, αυτό δεν είναι παράλογο; Έπειτα, δεν βλέπεις πώς το θηρίο υπάκουσε στην εντολή του Δημιουργού του και έκανε αυτό που ο άνθρωπος εκείνη την ώρα δεν μπορούσε να κάνει; Πόσα πράγματα μπορεί να μεταχειρισθεί ο Θεός για να σώσει τον άνθρωπο! Η Οσία Μαρία η Αιγυπτία ετάφει μέσα στην έρημο που για δεκαετίες την φιλοξένησε... Η μετάνοια της πέρασε στην ιστορία! Έγινε διήγηση στα χείλη όσων θέλουν να πουν τι σημαίνει να αλλάξει ο άνθρωπος ζωή. Για εμάς που διαβάζουμε το συναξάρι της, η Μαρία γίνεται παράδειγμά μετανοίας. Γιατί αυτό που ο άνθρωπος δεν μπορεί τελικά να καταλάβει, δεν είναι πώς το λιοντάρι συνέδραμε στην ταφή της, αλλά πώς η αμαρτωλή έγινε Αγία! Αυτό όμως σημαίνει έλεος Θεού. Να σε καταδικάζουν οι άνθρωποι και να σε δικαιώνει ο ίδιος ο Θεός....
π. Θωμάς Ανδρέου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου