Πριν από κάποιες μέρες διάβασα ένα πολύ ωραίο άρθρο που αναφερόταν στην τήρηση της νηστείας της Σαρακοστής από την νεολαία. Αυτό το διαπίστωσα αρκετές φορές συζητώντας με νέους ανθρώπους που τηρούν την νηστεία. Έτυχε να βρεθώ κάπου και είδα νέα παιδιά να ζητούν νηστίσιμο φαγητό. Παιδιά που μπορεί να μην εκκλησιάζονται τακτικά, αλλά θέλουν να προσφέρουν κάτι στο Θεό με όλη τους την καρδιά. Δεν τους υποχρεώνει κανείς!
Το ίδιο συμβαίνει και με τον εκκλησιασμό νέων ανθρώπων. Νέα ζευγάρια, μαζί με τα παιδιά τους που προσέρχονται με σεβασμό στον Ναό να συμμετάσχουν στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Γνωρίζουν πότε πρέπει να σταθούν όρθιοι, πότε να καθίσουν, πότε πρέπει να κάνουν το σημείο του Σταυρού. Ακόμα πιο εντυπωσιακός είναι ο τρόπος που μεταλαμβάνουν το Σώμα και το Αίμα του Χριστού! Είδα μεσήλικες να κοινωνούν με έναν τρόπο που δείχνει απροσεξία και ασέβεια.
Αντίθετα, οι νέοι προσέρχονται με σεβασμό μπροστά στο Άγιο Ποτήριο και κοινωνούν με πολύ προσοχή. Το βλέπουμε περισσότερο αυτές τις μεγάλες ημέρες της Ορθοδοξίας όπως την Μεγάλη Εβδομάδα που εκατοντάδες προσέρχονται για να κοινωνήσουν το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και κατά τις πανηγύρεις των Ναών όπου οι προσκυνητές προσέρχονται μαζικά. Ποτέ δεν άκουσα νέον άνθρωπο να παραπονείται.
Περιμένουν υπομονετικά την σειρά τους χωρίς να διαμαρτύρονται. Τελικά, ποια έκφραση Πίστεως είναι αυθεντική. Αυτή που έχει να κάνει με το έθιμο, η εκείνη που αποτελεί βίωμα στην ψυχή του ανθρώπου; Είναι πολύ ενθαρρυντικό στοιχείο αυτό. Σε μια εποχή που οι αξίες κλονίζονται που τα έθιμα ξεθωριάζουν, είναι συγκινητικό να βλέπεις νέους ανθρώπους να θρησκεύουν με τρόπο αληθινό και όχι φαινομενικό. Και όσο αυτό συμβαίνει, θα σημαίνει, πως η ελπίδα δεν έχει χαθεί!
π. Θωμάς Ανδρέου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου