Αυτές τις ημέρες, η αγωνία των μαθητών κορυφώνεται. Τα παιδιά, ζουν στους ρυθμούς των πανελλαδικών εξετάσεων, μέσα από τις οποίες θα εισαχθούν στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας μας. Σκεπτόμενος λοιπόν αυτήν την αγωνία θέλησα να καταγράψω ελάχιστες σκέψεις.
Οι πανελλαδικές εξετάσεις είναι η αφετηρία μιας πορείας που χαράσσει ο μαθητής για την μετέπειτα ζωή του. Συνήθως στα λεγόμενα μηχανογραφικά δελτία, οι υποψήφιοι φοιτητές δηλώνουν την επιστήμη και την σχολή που θέλουν να ακολουθήσουν. Η αγωνία, έχει να κάνει με το αύριο. Τι θα γίνω αύριο. Το Πανεπιστήμιο από κιβωτός γνώσεως έγινε τόπος προετοιμασίας επαγγελματικής αποκαταστάσεως. Τελικά, ο μύθος πως αν σπουδάσεις θα έχεις δουλειά καταρρίφθηκε με τις χιλιάδες πτυχιούχων ανέργων που προστέθηκαν, λόγω της οικονομικής κρίσεως σε άλλες χιλιάδες μη πτυχιούχων, αλλά επίσης ανέργων. Νομίζω έχει πλέον παρέλθει πλέον η αντίληψη πως για να είσαι επιτυχημένος στην κοινωνία, θα πρέπει να σπουδάσεις γιατρός ή δικηγόρος. Τα παιδιά έχουν στρέψει την αναζήτηση τους, με βάση της ανάγκες της εποχής, σε σπουδές που έχουν περισσότερο να κάνουν με οικονομικά θέματα κ.ο.κ.
Αυτή όμως η αντίληψη, δημιουργεί μια μεγάλη αίσθηση ευθύνης του μαθητού, που ξεπερνά τα όρια του εαυτού του και αγγίζει τα θέλω των άλλων. Δηλαδή, θα πετύχω γιατί πρέπει να κάνω τους ανθρώπους που είναι κοντά μου ευτυχισμένους. Δυστυχώς, αυτό σημαίνει πως τυχόν αποτυχία, επιφέρει την απόλυτη απελπισία καθώς και την απόλυτη αίσθηση αποτυχίας με ότι και αν αυτό συνεπάγεται.
Από την άλλη πλευρά, βλέπεις το σύστημα είναι έτσι, φοιτητές να εισέρχονται σε σχολές που δεν αποτελούσαν την αρχική τους επιλογή. Δηλώνω Φιλολογία, δεν πέρασα; Πάω Θεολογία... Η κάθε επιστήμη, έχει το δικό της ύψος, αλλά και το δικό της βάθος. Επί παραδείγματι, ένας φιλόλογος, θέλοντας και μη, θα διδάξει αυτά που έμαθε. Ένας Θεολόγος, πως θα διδάξει πράγματα που ίσως δεν πιστεύει και ακόμα χειρότερα δεν μπορεί να βιώσει, λαμβανομένου υπ΄όψιν πως η Ιερά Επιστήμη της Θεολογίας, πρωτίστως έχει να κάνει με το βίωμα και δευτερευόντως με την διδασκαλία. Βιώνεις τον Θεό, δεν τον μαθαίνεις....
Αυτό δεν μπορεί να συμβεί σε άλλες σχολές με υψηλά μόρια όπως η νομική ή η ιατρική κοκ. Ανθρωποκεντρικές λοιπόν επιστήμες, με μεγάλη ζήτηση έχουν πολύ υψηλά μόρια και ταυτόχρονα εκείνος που τις επιλέγει σημαίνει πως ξέρει τι κάνει και η Θεολογία η επιστήμη που προσπαθεί να σταθεί μεταξύ Θεού και ανθρώπου και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις ώστε ο άνθρωπος να αντιληφθεί τον Θεό, καθίσταται επιστήμη ανάγκης για όσους δεν κατάφεραν να πετύχουν σε αυτό που ήθελαν να σπουδάσουν.... Τι κρίμα...
Αυτές τις ημέρες, βλέπεις την αγωνία των παιδιών. Μια αγωνία που περισσότερο έχει να κάνει με την μελλοντική επαγγελματική αποκατάσταση παρά με την αναζήτηση της γνώσης. Αυτό έγινε αιτία, πρώτον να γεμίσουν τα Πανεπιστήμια με φοιτητές οι περισσότεροι εκ των οποίων σε κάποια στιγμή θα εξέλθουν ως πτυχιούχοι και δεύτερον με το πέρασμα των χρόνων βλέπεις να φθίνουν οι τέχνες. Ποιος σήμερα πάει να γνωρίσει την τέχνη του ξυλουργού, η του σιδηρουργού κλπ; Επαγγέλματα όπως αυτά, αρχίζουν να χάνονται. Πόσα από αυτά τα παιδιά που πολλές φορές εξέρχονται με δυσκολία από τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα της χώρας μας θα μπορούσαν με τρόπο εξαιρετικό να αποδώσουν σε μια τέχνη που από την μια θα κρατούσαν ζωντανή και από την άλλη, θα τους απέφερε περισσότερες οικονομικές απολαβές απ' ότι σήμερα το πτυχίο τους;
Αυξήθηκε το μορφωτικό επίπεδο της νεολαίας αλλά μάλλον οι νέοι σήμερα, είναι πιο δυστυχισμένοι περισσότερο από ποτέ! Και σε αυτό δεν έχουν την ακέραια ευθύνη τα παιδιά που εν τέλει ακολουθούν μια πορεία που άλλοι έχουν αποφασίσει για αυτά. Δεν φταίει ο φοιτητής ή η φοιτήτρια που δεν βρίσκουν δουλειά, αλλά εκείνοι που δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για αυτό. Εάν φταίει σε κάτι ο φοιτητής και η φοιτήτρια, είναι πως θεώρησαν ότι μόνον το πτυχίο θα τους καταξιώσει στην μετέπειτα πορεία της ζωής τους.
Τα παιδιά αγωνιούν. Θα πρέπει να αγωνιούν ! Όχι όμως για το αν θα καταφέρουν να εισέλθουν σε κάποιο Πανεπιστήμιο, αλλά για το αν θα καταφέρουν -σε μια κοινωνία που καθημερινά διαπιστώνεις πως δεν υπάρχουν πλέον δεδομένα- να κάνουν αυτό που μπορούν καλύτερα, όχι μόνον για τους ίδιους αλλά για το σύνολο. Εμείς, ευχόμεθα σε όλους καλή επιτυχία. Και καλή επιτυχία δεν είναι ίσως να μπορείς να πραγματώσεις κάποια σου όνειρα, αλλά και να μπορείς να είσαι ευτυχισμένος με αυτά.... Καλή δύναμη σε όλα τα παιδιά!
π. Θωμάς Ανδρέου
Αυτή όμως η αντίληψη, δημιουργεί μια μεγάλη αίσθηση ευθύνης του μαθητού, που ξεπερνά τα όρια του εαυτού του και αγγίζει τα θέλω των άλλων. Δηλαδή, θα πετύχω γιατί πρέπει να κάνω τους ανθρώπους που είναι κοντά μου ευτυχισμένους. Δυστυχώς, αυτό σημαίνει πως τυχόν αποτυχία, επιφέρει την απόλυτη απελπισία καθώς και την απόλυτη αίσθηση αποτυχίας με ότι και αν αυτό συνεπάγεται.
Από την άλλη πλευρά, βλέπεις το σύστημα είναι έτσι, φοιτητές να εισέρχονται σε σχολές που δεν αποτελούσαν την αρχική τους επιλογή. Δηλώνω Φιλολογία, δεν πέρασα; Πάω Θεολογία... Η κάθε επιστήμη, έχει το δικό της ύψος, αλλά και το δικό της βάθος. Επί παραδείγματι, ένας φιλόλογος, θέλοντας και μη, θα διδάξει αυτά που έμαθε. Ένας Θεολόγος, πως θα διδάξει πράγματα που ίσως δεν πιστεύει και ακόμα χειρότερα δεν μπορεί να βιώσει, λαμβανομένου υπ΄όψιν πως η Ιερά Επιστήμη της Θεολογίας, πρωτίστως έχει να κάνει με το βίωμα και δευτερευόντως με την διδασκαλία. Βιώνεις τον Θεό, δεν τον μαθαίνεις....
Αυτό δεν μπορεί να συμβεί σε άλλες σχολές με υψηλά μόρια όπως η νομική ή η ιατρική κοκ. Ανθρωποκεντρικές λοιπόν επιστήμες, με μεγάλη ζήτηση έχουν πολύ υψηλά μόρια και ταυτόχρονα εκείνος που τις επιλέγει σημαίνει πως ξέρει τι κάνει και η Θεολογία η επιστήμη που προσπαθεί να σταθεί μεταξύ Θεού και ανθρώπου και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις ώστε ο άνθρωπος να αντιληφθεί τον Θεό, καθίσταται επιστήμη ανάγκης για όσους δεν κατάφεραν να πετύχουν σε αυτό που ήθελαν να σπουδάσουν.... Τι κρίμα...
Αυτές τις ημέρες, βλέπεις την αγωνία των παιδιών. Μια αγωνία που περισσότερο έχει να κάνει με την μελλοντική επαγγελματική αποκατάσταση παρά με την αναζήτηση της γνώσης. Αυτό έγινε αιτία, πρώτον να γεμίσουν τα Πανεπιστήμια με φοιτητές οι περισσότεροι εκ των οποίων σε κάποια στιγμή θα εξέλθουν ως πτυχιούχοι και δεύτερον με το πέρασμα των χρόνων βλέπεις να φθίνουν οι τέχνες. Ποιος σήμερα πάει να γνωρίσει την τέχνη του ξυλουργού, η του σιδηρουργού κλπ; Επαγγέλματα όπως αυτά, αρχίζουν να χάνονται. Πόσα από αυτά τα παιδιά που πολλές φορές εξέρχονται με δυσκολία από τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα της χώρας μας θα μπορούσαν με τρόπο εξαιρετικό να αποδώσουν σε μια τέχνη που από την μια θα κρατούσαν ζωντανή και από την άλλη, θα τους απέφερε περισσότερες οικονομικές απολαβές απ' ότι σήμερα το πτυχίο τους;
Αυξήθηκε το μορφωτικό επίπεδο της νεολαίας αλλά μάλλον οι νέοι σήμερα, είναι πιο δυστυχισμένοι περισσότερο από ποτέ! Και σε αυτό δεν έχουν την ακέραια ευθύνη τα παιδιά που εν τέλει ακολουθούν μια πορεία που άλλοι έχουν αποφασίσει για αυτά. Δεν φταίει ο φοιτητής ή η φοιτήτρια που δεν βρίσκουν δουλειά, αλλά εκείνοι που δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για αυτό. Εάν φταίει σε κάτι ο φοιτητής και η φοιτήτρια, είναι πως θεώρησαν ότι μόνον το πτυχίο θα τους καταξιώσει στην μετέπειτα πορεία της ζωής τους.
Τα παιδιά αγωνιούν. Θα πρέπει να αγωνιούν ! Όχι όμως για το αν θα καταφέρουν να εισέλθουν σε κάποιο Πανεπιστήμιο, αλλά για το αν θα καταφέρουν -σε μια κοινωνία που καθημερινά διαπιστώνεις πως δεν υπάρχουν πλέον δεδομένα- να κάνουν αυτό που μπορούν καλύτερα, όχι μόνον για τους ίδιους αλλά για το σύνολο. Εμείς, ευχόμεθα σε όλους καλή επιτυχία. Και καλή επιτυχία δεν είναι ίσως να μπορείς να πραγματώσεις κάποια σου όνειρα, αλλά και να μπορείς να είσαι ευτυχισμένος με αυτά.... Καλή δύναμη σε όλα τα παιδιά!
π. Θωμάς Ανδρέου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου