Στην Ελλάδα, είμαστε συνηθισμένοι στις καιρικές εναλλαγές…
Καλοκαιράκι, σκάει ο τζίτζικας και ξαφνικά από την μια στην άλλη στιγμή,
βλέπεις σύννεφα να μαζεύονται ξάφνου στον ουρανό και μέσα σε ελάχιστο χρόνο….
Καταστροφή ! Αστραπές, αέρας , η θάλασσα ανταριάζεται ….. μεγάλο κακό! Θαρρείς
πολλές φορές πως ήρθε η συντέλεια του κόσμου.
Έχω
πάντα κρατημένο για αυτές τις περιπτώσεις , το κερί του Σταυρού ! Αρχαία
παράδοση της Εκκλησίας είναι , αυτό το κερί να ανάπτεται συνήθως σε δύσκολες καιρικές
συνθήκες , ‘’ επί δυσκρασία αέρος και εις κλύδωνα θαλάσσης..’’ Ήξεραν οι παλιοί
και μόλις ξεκίναγαν τα ‘’φαινόμενα’’ ,
αστραπές , βροντές και αέρηδες , ανάβαν το κερί της Μεγάλης Πέμπτης που το
κρατούσαν ευλαβικά στα εικονοστάσια που καιγε αναμμένο όλο το χρόνο το ακοίμητο
καντήλι, δίπλα στα αγιασμένα εικονίσματα τα μαυρισμένα από το πέρασμα του
χρόνου, τα μοσκοβολισμένα από το λιβάνι
και τα σταυρολούλουδα , τα ποτισμένα με τα δάκρυα αυτών που αφήναν τις προσευχές
τους ζυμωμένες με τα δάκρυα του πόνου της ψυχής τους επάνω τους…. Ανάβαν το κερί, κάμανε το σταυρό τους και ώ
του παραδόξου θαύματος, μετ΄ ολίγον τα φαινόμενα καταπράυναν… Θαρρείς και η φλόγα του αγιοκεριού τρόμαζε
τον αέρα, φόβιζε τις αστραπές κάμνοντας τα να υποχωρούν και στο τέλος να
σταματούν τελείως…
Αν
τα πεις αυτά σήμερα στους προοδευτικούς που τα μάτια τους αλληθωρίζουν προς την
Εσπερία , θα σε κοροϊδεύουν! Θα σε πουν πως ζεις στο μεσαίωνα πως πιστεύεις σε
δοξασίες αγραμμάτων κλπ. Όμως, βρε αδερφέ ,πώς να το κάνουμε; Κάποια πράγματα,
όχι αλλήθωρος αλλά τυφλός να σαι τα βλέπεις ! Αλλά κάποιοι που εθελοτυφλούν ,
ότι και να δουν μπροστά τους να συμβαίνει δεν πρόκειται να το πιστέψουν .
Βλέποντας
αυτά τα έντονα καιρικά φαινόμενα , κάποιες σκέψεις, γίναν αράδες στο χαρτί. Και
αυτό, διότι οι καιρικές συνθήκες μοιάζουν πολύ με τα εσώψυχα του ανθρώπου που
κρύβει μέσα στην ψυχή του, τον ήλιο, την βροχή, την ξαστεριά ,την
καταιγίδα. Αυτά τα ξαφνικά μπουρίνια του
καλοκαιριού, μαρτυρούν την αιφνίδια εναλλαγή των πραγμάτων στην καθημερινή ζωή
του ανθρώπου. Η ίδια μας η ζωή, έχει εναλλαγές. Εναλλάσσεται η χαρά με την
λύπη, η ευτυχία με την δυστυχία, η ζωή με τον θάνατο! Έτσι, σαν τα καλοκαιρινά
μπουρίνια που ανταριάζουν ξαφνικά την γαληνεμένη θάλασσα και κάνουν τον κόσμο
που κολυμπά να την φοβηθεί ,να την εγκαταλείψει έτσι γίνεται και η ζωή του
ανθρώπου με την οργή ,τον ανεξέλεγκτο θυμό με τις απρόβλεπτες συνέπειες…
Ζωές
έχουν χαθεί από τέτοια ξαφνικά μπουρίνια… Βέβαια, οι νόμοι της φύσεως διέπονται
από κανόνες η ζωή όμως του ανθρώπου όχι! Ποτέ στην φύση δεν θα συναντήσεις το
γιατί χωρίς να έχεις το διότι. Αντίθετα, στον άνθρωπο πολλές φορές μένει
τραγικά αναπάντητο ένα μεγάλο γιατί. Μπροστά στα ξαφνικά μπουρίνια της φύσεως
ίσως μπορείς να κρυφθείς, να προστατευτείς, να τ’ αποφύγεις. Στην περίπτωση όμως που ξαφνικό μπουρίνι
γίνεται ο ίδιος ο άνθρωπος εκεί τι κάνεις; Άσε που το μπουρίνι στην φύση σε προειδοποιεί
ενώ του ανθρώπου όχι! Συμπερασματικά λοιπόν, μάλλον τα ανθρώπινα μπουρίνια
είναι πιο επικίνδυνα από τα φυσικά. Αυτό, το αιφνίδιο είναι που τρομάζει.
Βλέπεις σκοτεινιάζει ο ουρανός, έρχεται το μπουρίνι… Στο τέλος του, μαζί με την
ανακατωσούρα φέρνει την γαλήνη. Αν δεις ακόμα την θάλασσα δυσκολεύεται να
ηρεμήσει… Ακριβώς, σαν την ψυχή του ανθρώπου…..
Ν. Ηρακλείτσα Σεπτέμβριος 2012
Κείμενο από το βιβλίο του π. Θωμά Ανδρέου '' Στο πέρασμα του χρόνου'' Εκδ. Κυριακίδη- Θεσσαλονίκη.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου