Κάποιες αξίες δεν χάνονται ποτέ...

Στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης του 2014, στην Ελλάδα των εκπτώσεων και των πτωχεύσεων κάποιες αξίες δεν χάνονται ποτέ! Μια τέτοια αξία είναι ο πολιτισμός της Πατρίδος μας, μικρό δείγμα του οποίου φυλάσσεται ευλαβικά στο υπερσύγχρονο Μουσείο της Ακροπόλεως...

Κάτω ακριβώς από τον Ιερό βράχο που στέγασε την θρησκευτικότητα των προγόνων της Φυλής μας, υπάρχει ένας τεράστιος πολιτιστικός θυσαυρός που αναδυκνείει περίτρανα έως εσχάτου της γης πως ο τόπος αυτός , ο μαρτυρικός και ευλογημένος δεν έχει απολέσει, την μεγαλύτερη αξία ενός έθνους, τον πολιτισμό του... Εισερχόμενος στο Μουσείο, σε καλοσωρίζουν από μακρυά οι σιωπηλές φαινομενικά, πλην λαλίστατες αρχαιότητες. Σιωπηλές για όσους βλέπουν μάρμαρα, λαλίστατες για όσους μέσα από αυτές γυρνούν στα περασμένα. Λουσμένο από το Ελληνικό φως, στις παρυφές του βράχου της Ακροπόλεως, το Μουσείο περιμένει όσους επιθυμούν να γνωρίσουν όχι απλά τον πολιστισμό μας, αλλά την ιστορία μας. Βρέθηκα σε κάποια στιγμή εκεί. Και στάθηκα ευλαβικά εμπρός στα έργα των χειρών , ειδωλολατρών προγόνων , οι απόγονοι των οποίων άκουσαν με χαρά το μήνυμα του ευαγγελίου της Αγάπης από τον Απόστολο Παύλο στην Πνύκα, λίγο παραδίπλα και έγιναν σπόροι μιας μεγάλης σποράς που σαν υπόβαθρο είχε τα σεβάσματα τα οποία  ο Παύλος στον μνημειώδη λόγο του στην Πνύκα επικαλείται... Στάθηκα λοιπόν ευλαβικά εμπρός στα σεβάσματα των προγόνων μας! Συνομίλησα μυστικά με τα απομεινάρια της Ζωφόρου του Φειδία,  προσπάθησα χωρίς να το καταφέρω να παρηγορήσω τις πέντε Καριάτιδες για τον αποχωρισμό της απαχθείσας αδελφής τους που βρέθηκε άθελα της να βλέπει την πατρίδα που την γέννησε, από ένα άλλο μουσείο, ξένο για εκείνην σε ξένη χώρα που ακόμα επιμένει πως της χρωστάμε... 

Στάθηκα στην προτομή του Μεγάλου Μακεδόνα, απογόνου της δυναστείας των Αργεαδών, του Αλέξανδρου της Μακεδονίας και θαύμασα το κάλλος του προσώπου του, σμιλεμένο χερσίν του Λεωχάρους... Στάθηκα μπροστά στο πρόσωπο - σύμβολο της Ελληνικής Μακεδονίας...Πρόσωπο δικό μας που ανήκει σε όλους! Δεν ανήκει μοναχά, σε όσους προσπαθούν να το κατακτήσουν, σ' όσους δεν κατάλαβαν πως ο Αλέξανδρος ο Μακεδών υπήρξε κατακτητής και δεν κατακτήθηκε ποτέ! Περπατώντας στο τεράστιο οικοδόμημα, θεώρησα πως έκανα ένα ταξείδι στην θάλασσα της ιστορίας. Είδα ανθρώπους, κάθε φυλής και γλώσσας να καμαρώνουν, ότι εμείς δεν γνωρίζουμε... Θυμήθηκα να μνημόνια, τα δυσβάστακτα χρέη της χώρας και των πολιτών της, τις απειλές για εξόδους και εισόδους και αναστέναξα.... Αν τα άψυχα για κάποιους- είπα μέσα μου- μάρμαρα, κράτησαν τόσους αιώνες, είναι δυνατόν να μην αντέξουμε εμείς; Εκείνη την ώρα τα βήματα με οδήγησαν ξανά, κοντά στις Καρυάτιδες. Η μία εξ' αυτών λαβωμένη, από τον κατακτητή που για τετρακόσια ολόκληρα χρόνια πίστευε στην δύναμη του, εις βάρος των αδύναμων κατακτημένων.... Είναι η εποχή που ο πολιτισμένος ληστής με τον τίτλο ευγενείας αφήρπασε μεταξύ άλλων την έκτη Καρυάτιδα που από τότε βρίσκεται αιχμάλωτη σε άλλο μουσείο... Κοιτώντας την μια, την λαβωμένη αυτό σκέφθηκα... Παρά τα χτυπήματα, εκείνη στεκόταν όρθια! Αυτή είναι η Ελλάδα! Μια μεγάλη αξία μέσα στο πέρασμα της ιστορίας των εθνών. Σε μια εποχή, αξίας και απαξίας κάποιες αξίες, δεν χάνονται ποτέ!
                                                                                                               π. Θωμάς Ανδρέου