Το αυριανό ευαγγέλιο της Κυριακής Β' Ματθαίου, μας περιγράφει την πρώτη γνωριμία τεσσάρων Αποστόλων με τον Ιησού Χριστό, του Πέτρου και του Ανδρέα, του Ιάκωβου και του Ιωάννη. Ο Πέτρος είναι αδελφός του Ανδρέα και ο Ιάκωβος, αδελφός του Ιωάννη. Διαφορετικοί μεταξύ τους χαρακτήρες, ακούν με τέτοιο ενδιαφέρον την πρόσκληση που ο Χριστός του απευθύνει ώστε αμέσως να αφήσουν τα πάντα, οι φτωχοί ψαράδες της Γαλιλαίας και να ακολουθήσουν Εκείνον που έμελλε να αλλάξει την ανθρώπινη ιστορία...
Ο Ματθαίος, μας δίνει μια χαρακτηριστική λεπτομέρεια αυτής της μεγάλης αποφάσεως, που δεν είναι δυνατόν να μην εκτιμηθεί. Ο Ιάκωβος με τον Ιωάννη, μαζί με το πλοιάριο αφήνουν και τον πατέρα τους. Ας το κρατήσουμε αυτό... Αφήνουν ότι ποιο πολύτιμο έχουν, την ίδια τους την ζωή, σαγηνευμένοι από τον λόγο των Θεϊκών χειλέων που τους προσκαλούν. Δεν σκέπτονται με την ανθρώπινη λογική που δημιουργεί προϋποθέσεις... Για κάποιους, ίσως η μεγάλη αυτή απόφαση να δείχνει επιπολαιότητα, έλλειψη λογικής, ακόμα ίσως και απανθρωπιά μιας και πίσω αφήνουν πρόσωπα που αγαπούν αλλά και τους αγαπούν.
Για τους Αποστόλους, η γνωριμία αυτή είναι καταλυτική. Ακολουθούν τον Χριστό χωρίς λογική, με την έννοια του παραλόγου, όπως την αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος της κάθε εποχής. Γιατί είναι παράλογο να ακολουθείς τον Χριστό σε ένα μονοπάτι στενό και τεθλιμένο, όταν η ζωή απλώνεται απλόχερα μπροστά σου. Το λογικό είναι, να δημιουργείς, να αποκτάς να κατακτάς... Παράλογο φαίνεται να εγκαταλείπεις τα πάντα! Και όμως! Αυτός ο ιερός παραλογισμός για τα ανθρώπινα δεδομένα ,καθιστά τους απλοϊκούς ψαράδες της λίμνης, ως τους επιφανέστερους των ανθρώπων όλων των εποχών μιας και στους ώμους τους, κλήθηκαν ως άλλοι Άτλαντες να κρατήσουν το οικοδόμημα της Χριστιανικής Εκκλησίας, θεμελιώνοντας το επάνω στα μαρτυρικά τους σώματα. Έδωσαν τα πάντα, άφησαν πίσω μια ζωή που τελικά και αυτήν την χάρισαν στον Χριστό!
Τόνισα λίγο πιο πάνω, πως ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης αφήνουν πίσω τους τον πατέρα τους, τον ηλικιωμένο Ζεβεδαίο. Αφήνουν ότι περισσότερο αγαπούν. Κάτι παρόμοιο κάνουν και σήμερα οι Μοναχοί, κάτι φαινομενικά τόσο παράλογο αλλά λογικό για τους καρδιακούς παλμούς που πάλλονται στους ρυθμούς της αγάπης του Ναζωραίου. Και σήμερα, ο μοναχισμός για κάποιους, αποτελεί τον δρόμο του παραλόγου, εκείνων που τον βαδίζουν. Και ενώ οι παράλογοι, βιώνουν την ευτυχία του υπέρλογου, οι λογικοί, αισθάνονται την μοναξιά μιας απομόνωσης που σε παραλογίζει...
Οι άνθρωποι σήμερα, δυσκολευόμαστε να αφήσουμε κάτι... Η έννοια του κεκτημένου μας σημαδεύει. Δεν θέλουμε να χάσουμε ότι μας ανήκει. Πόσες φορές όμως διερωτηθήκαμε τι μας ανήκει τελικά; Τι είναι αυτό που θα μας ακολουθήσει για πάντα στην αιωνιότητα; Ο φόβος αυτός, να μην χάσουμε κάτι από όσα έχουμε κατακτήσει στην λιγόζωη ζωή μας, οδήγησε αρχαίους πολιτισμούς στο να συνοδεύουν τους νεκρούς τους με ότι οι ίδιοι αγαπούσαν. Αιώνες μετά, τυμβωρύχοι κατάκτησαν όσα ανήκαν σε κάποιους που τα είχαν κοντά τους ως κεκτημένα... Οι Απόστολοι, φάνηκαν ποιο προνοητικοί στο θέμα αυτό. Άφησαν τα πάντα στη γη για να κατακτήσουν τον Ουρανό! Για κάποιον που θέλει να ζήσει αιώνια με τον Χριστό, τελικά αυτή είναι η μεγαλύτερη κατάκτηση! Η αιώνια ζωή!
Σκέψου λοιπόν, τι μπορείς και τι μπορώ να αφήσουμε πίσω για τον Χριστό. Και αν η σκέψη μας φέρει στο νου πως το πολυτιμότερο είναι ο ίδιος μας ο εαυτός, τότε ας προσπαθήσουμε να αφήσουμε πίσω τον κακό εαυτό μας, εκείνον που μας πείθει πως ο αγώνας της ζωής μας έχει να κάνει με την ύλη, προδίδοντας το πνεύμα, που δεν εξαγοράζεται αλλά και δεν πωλείται σύμφωνα με τους νόμους και τους κανόνες που ο άνθρωπος της ύλης δημιούργησε για αυτήν...
π. Θωμάς Ανδρέου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου