Από καιρό ήθελα να γράψω για το θέμα αυτό. Κυρίως διότι χρειάσθηκε πολλές φορές να αντιμετωπίσω αυτήν την κατάσταση στα χρόνια διακονίας μου στην Αγία Εκκλησία. Η έννοια του ευσεβισμού, έχει να κάνει με το προσωπείο του προσώπου και όχι με αυτό καθαυτό το πρόσωπο. Όπως η ευσέβεια είναι βίωμα, τρόπος ζωής, έτσι και ο ευσεβισμός, ετεροθαλής αδελφός της ευσεβείας, γίνεται βίωμα, τρόπος ζωής σε αυτούς που τον υιοθετούν.
Ο Αρχιερεύς, κατά την Θεία Λειτουργία δέεται προς τον Κύριο, να σώσει τους ευσεβείς. Εκείνους δηλαδή, που αντίθετα με τους ασεβείς -δηλαδή όσους απαρνούνται την ευσέβεια- προσπαθούν στην καθημερινότητα τους να πλησιάσουν τον Θεό, μέσα από το πρόσωπο του άλλου, του αδελφού, του συνανθρώπου. Μεταξύ των δύο εννοιών, της ευσέβειας και της ασέβειας, υπάρχει ο ευσεβισμός, ερμαφρόδιτος δηλαδή κατάσταση, αφορώσα όσους θέλουν να κάνουν τους ευσεβείς, αλλά καθίστανται τελικώς χειρότεροι από τους ασεβείς.
Η Αγία Μητέρα Εκκλησία, στην μακραίωνη πορεία Της στο πέρασμα του χρόνου, αντιμετώπισε και συνεχίζει να αντιμετωπίζει αυτήν την προβληματική έννοια μέσα από τα πρόσωπα που την ακολουθούν. Τα μεγαλύτερα χτυπήματα η Εκκλησία τα δέχτηκε από τους ευσεβιστές. Ένας αδιάφορος περί τα Εκκλησιαστικά και πνευματικά ζητήματα, δεν θα ασχοληθεί με το τι κάνουν οι παπάδες ή οι Δεσποτάδες. Ένας αδιάφορος, είναι και παραμένει αδιάφορος. Ένας όμως ευσεβιστής, που ζει και κινείται με τον μανδύα του θρησκευομένου, έναν μανδύα διάτρητο εμπρός στα μάτια του Θεού, κάτι τέτοιο δεν θα το προσπεράσει. Θα το χρησιμοποιήσει, ακόμα και όταν κατά βάθος γνωρίζει πως τελικά δεν πλήττονται τα πρόσωπα αλλά το σώμα της Εκκλησίας αφού τα πρόσωπα κινούνται μέσα στον ορισμό του χρόνου σε αντίθεση με την Εκκλησία η οποία κινείται στον ορισμό της αιωνιότητας. Τα πρόσωπα φεύγουν, αλλά η Εκκλησία παραμένει. Και τούτο, είναι κάτι πουν αγνοούν παντελώς οι ευσεβιστές!
Τον ευσεβιστή, τον διαψεύδει ο ίδιος ο Θεός, αφού επέλεξε ερχόμενος στον κόσμο, να σώσει τους αμαρτωλούς και όχι τους Αγίους! Να καλέσει τους αμαρτωλούς και όχι τους δικαίους σε μετάνοια. Τους ευσεβιστές τους αποστρέφεται ο Θεός αφού το δηλητήριο που εκχέουν μόνον άρωμα ευσεβείας δεν έχει. Όταν μια γυναίκα αμφιβόλου ηθικής στα μάτια των ανθρώπων, αποφασίζει να προσεγγίσει τον Χριστό, κάποιοι βρίσκονται εκεί για να την σχολιάσουν... Είς εξ΄αυτών ο Απόστολος Ιούδας... Ο Χριστός κάνει την μεγάλη ανατροπή! Εκείνη που βρίσκεται χαμηλά στα μάτια των ανθρώπων γίνεται παράδειγμα προς μίμηση στα μάτια του Θεού! Μόνον αυτό να ελάμβαναν υπ΄όψιν τους οι έχοντες και κατέχοντες τον ευσεβισμό στην ζωή τους, θα ήταν αρκετό να μεταννοήσουν και όχι να καλούν άλλους σε μετάνοια και ασφαλώς να πάψουν να κάνουν κακό στην Εκκλησία γιατί τελικά η κόλαση την οποίαν επικαλούνται δεν είναι ''προνόμιο'' των πολλών, αλλά επιλογή των ολίγων, εκείνων που δεν κατάφεραν να μάθουν τι σημαίνει έλεος, μακροθυμία και αγάπη , έννοιες που υπάρχουν στην φύση του Θεού, αλλά χάνονται στην φύση του μεταπτωτικού ανθρώπου...
π. Θωμάς Ανδρέου
3 σχόλια:
Ο έχων την ευσέβεια ονομάζεται ευσεβής. Ο έχων τον ευσεβισμό, πώς ονομάζεται; Υποκριτής. Μήπως υπάρχει κανείς που να νομίζει ότι δεν υποκρίνεται; Όλοι είμαστε ευσεβιστές και υποκριτές και αμαρτωλοί, πάτερ μου.
Μήπως αντί να ξορκίζουμε τον ευσεβισμό, καλύτερα θα ήταν να κηρύξουμε την μετάνοια;
Νομίζω αγαπητέ, πως μέσα στις έννοιες ''έλεος, μακροθυμία και αγάπη'' που αφορούν την φύση του Θεού, υπάρχει και η ανθρώπινη μετάνοια δια της οποίας ο άνθρωπος γίνεται αποδέκτης των παραπάνω ενεργειών του Θεού. Αμαρτωλοί είμαστε όλοι,ναι! Αυτή είπαμε είναι η γεύση του καρπού των επιλογών του μεταπτωτικού ανθρώπου. Ποιος αυτό μπορεί να το αρνηθεί; Δεν εξορκίζουμε τίποτε... Εξάλλου δεν έχω και τόσο καλές σχέσεις με τους ''εξορκισμούς...'' ! Προσπαθώ να βιώσω την μετάνοια αναγνωρίζοντας την έννοια του λάθους στην ζωή μου, που με απομακρύνει από την τελειότητα με την οποίαν μας έπλασε όλους ο Θεός. Σας απάντησα, γιατί το ερώτημα σας, είχε ως αποδέκτη τον γράφοντα. Αν πάντως θεωρείτε τον εαυτό σας αμαρτωλό- όπως και εγώ τον δικό μου άλλωστε- νομίζω πως η μετάνοια -την οποίαν εσείς επικαλείσθε ως κήρυγμα - αλλά νομίζω πως είναι βίωμα, θα γίνει αιτία να δούμε το έλεος του Θεού. Αν θεωρείτε πως ανήκετε στην ευσεβιστική τάξη των Φαρισαίων , καλό είναι να απομακρυνθείτε το συντομότερο από αυτήν. Όσο για εμέ, παρακαλώ τον Θεό, έως εσχάτης μου αναπνοής, να συνεχίσω να βρίσκομαι στην θέση του τελώνου.... Σας ευχαριστώ για το σχόλιο σας!
Αγαπητέ πάτερ Θωμά, χαίρομε που τολμάτε να αγγίξετε ένα θέμα χρόνιο το οποίο μετρά ζωή από το χωρισμό της Εκκλησίας (Ορθόδοξη – Καθολική) και αναφάνηκε το 17o αιώνα στους κόλπους του λουθηρανισμού, το οποίο δυστυχώς δεν λέει να εξαλειφτεί αντιθέτως δε παρατηρούμε αύξηση!
Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων που εμφανίζουν το φαινόμενο του ευσεβισμού: Πρώτοι και χειρότερη είναι αυτοί οι οποίοι χρησιμοποιούν τον ευσεβισμό προς ίδιον όφελος με σκοπό μόνο και μόνο να κάνουν κακό στο σώμα τις Εκκλησίας και πιο συγκεκριμένα από απέχθεια προς τον Ιερό Κλήρο. Και όλα αυτά διότι πραγματικά είναι «άρρωστοι» πνευματικά, κυριευμένοι από σατανικό εγωισμό και κακία! Δεύτεροι δε, αυτές οι δυστυχείς ψυχές που έχουν εγκλωβιστεί σε μία παραποιημένη και πλαστογραφημένη αντίληψη της χριστιανικής ευσέβειας με αποτέλεσμα τη διάβρωση της αλήθειας για τη σωτηρία του ανθρώπου. Και οι δύο αυτές κατηγορίες των ανθρώπων πρέπει να αντιμετωπιστούν με προσοχή και λεπτότητα διότι πρόκειται για ψυχικά διαταραγμένες προσωπικότητες! Ταπεινή μου γνώμη είναι ότι ο ευσεβισμός υπονομεύει την Εκκλησιαστική ενότητα της Εκκλησίας μας και πρέπει σίγουρα να καταδικαστεί από μια επερχόμενη Οικουμενική Σύνοδο! Τέλος μη συγκρίνουμε τον ευσεβισμό με την μετάνοια, είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Η μετάνοια επέρχεται από την ευσέβεια, ο ευσεβισμός όμως με τις έννοιες αυτές δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να φέρει πραγματική μετάνοια αν δεν εξαλειφθεί πρώτα!
Δημοσίευση σχολίου