Θυμάμαι την πρώτη φορά που διάβασα το 1 κεφάλαιο της Α' προς Κορινθίους επιστολής του Αποστόλου Παύλου, απόρησα βλέποντας την έννοια της προσωπολατρείας να εμφανίζεται σαν μελάνωμα επικίνδυνο στο σώμα Της Εκκλησίας, την στιγμή που Εκείνη βρίσκεται ακόμα στα σπάργανα Της κατά τον 1ο αιώνα μ.Χ. Ο Απόστολος Παύλος, πληροφορείται έριδες μεταξύ των πρώτων Χριστιανών της Εκκλησίας στην Κόρινθο οι οποίες έχουν να κάνουν με ανθρώπινα πρόσωπα....
Με θλίψη, ο Απόστολος του ελέγχει ώστε να τους
επαναφέρει στην κανονική τάξη. Χειμαρρώδης πάντοτε, δεν διστάζει να κάνει
αναφορά σε πρόσωπα, στέλνοντας με τον τρόπο αυτό ένα διαχρονικό μήνυμα: Η
Εκκλησία ανήκει μόνον στον Χριστό! διατυπώνει λοιπόν ένα πολύ ωραίο
ερώτημα: ''μεμέρισται ὁ
Χριστός; μὴ Παῦλος ἐσταυρώθη ὑπὲρ ὑμῶν; ἢ εἰς τὸ ὄνομα Παύλου ἐβαπτίσθητε; '' (Α' Κορ. 1-13). Περνώντας τα χρόνια, αυτό το ερώτημα ερχόταν να με προβληματίσει κάθε φορά που έβλεπα ανθρώπους κάθε ηλικίας να ακολουθούν πιστά, χωρίς καμία βούληση όχι τον Χριστό, αλλά εκείνον που τους συνδέει με τον Χριστό: Τον Γέροντα...
Κάθε ευσυνείδητος Χριστιανός οφείλει να μετέχει στα Μυστήρια της Αγίας Μητέρας Εκκλησίας. Εάν δεν το κάνει, βρίσκεται αποκομμένος από το Σώμα Της. Μέσα στην βιωματική συμμετοχή ενός Χριστιανού στα Μυστήρια είναι και η εξομολόγηση, Μυστήριο ελπίδας για κάποιον που η έννοια του λάθους τον οδηγεί στην απελπισία. Ο πνευματικός είναι εκείνος που θα παρηγορήσει τον πεπτωκότα και πάσχοντα από την ανθρώπινη φύση άνθρωπο. Ο Πνευματικός είναι εκείνος που θα θέσει τα χέρια του επί της κεφαλής του εξομολογουμένου ώστε να διαγραφεί δια παντός το βάρος , να καθαρίσει η ψυχή. Ανέκαθεν λοιπόν, το Μέγα αυτό της φιλανθρωπίας του Θεού αποδεικτικό Μυστήριο, είχε να κάνει μεταξύ των δύο προσώπων, δηλαδή του Εξομολόγου και του εξομολογουμένου και ασφαλώς με την έννοια της πτώσης του ανθρώπου της αμαρτίας, του λάθους...
Οι καιροί όμως άλλαξαν... Ο Πνευματικός έγινε Γέροντας. Ο Εξομολόγος, έγινε ο άνθρωπος που πρέπει να γνωρίζει, να ελέγχει, να επιτρέπει η να απαγορεύει οτιδήποτε αφορά τον εξομολογούμενο που τώρα λαμβάνει έναν άλλον βαρύγδουπο τίτλο, αυτόν του πνευματικοπαιδίου... Πλέον το ενδιαφέρον ξεφεύγει από την πηγή, που είναι ο Χριστός και επικεντρώνεται πλέον στο πρόσωπο ενός ανθρώπου του Γέροντος επί των χειρών του οποίου επαφίεται η σωτηρία του εξομολογουμένου... Στα συναξαριστικά κείμενα, συναντά ο αναγνώστης, περιπτώσεις ανθρώπων που με απόλυτη αφοσίωση ακολουθούσαν πιστά τον Γέροντα τους, εμπιστευόμενοι πλήρως στην κρίση του, τον κακό εαυτό τους. Μιλάμε όμως για μοναχούς, για ασκητές που πρόδωσαν το σώμα τους για να σώσουν την ψυχή τους και για Γέροντες που τους αναζήτησαν οι υποψήφιοι μοναχοί και δεν αναζήτησαν εκείνοι τους οπαδούς τους... Γιατί σήμερα, ο Γέροντας μπορεί να γίνει ανώτερος και από την Εκκλησία! Ούτε επίσκοπος ούτε κανείς δεν μπορεί να σταθεί μπροστά στον Γέροντα! Να λοιπόν πως οι πιστοί, γίνονται οπαδοί... Αυτό είπε ο Γέροντας, έτσι έκανε ο Γέροντας., τι να κάνω Γέροντα και πάει λέγοντας. Τέτοια πώρωση, τέτοια ανευθυνότητα; Εκτός δε τούτου, μέσα στα χαρίσματα που πρέπει να έχει ο Γέροντας, στις μέρες μας πιάνει πολύ και το διορατικό! Και είπε ο Γέροντας, και αφού είπε τέλος! Γνωρίζω έναν από δαύτους που έχει προβλέψει πόλεμο μεταξύ Ελλάδος -Τουρκίας καμιά δεκαριά φορές και το μόνο που καταφέρνει είναι κάθε φορά να βοηθά πολυκαταστήματα τροφίμων μιας και πάνε σωρηδόν και αδειάζουν τα ράφια από κάθε τι φαγώσιμο ώστε να ζήσουν επάνω στην πείνα εκείνοι και ας πεθάνουν οι υπόλοιποι... Μη θεωρηθεί πως αμφισβητώ τους ενάρετους και χαρισμαστικούς Πατέρες, είτε ζώντες είτε κοιμηθέντας που η παρουσία τους λύνει και δεν φέρνει περισσότερα προβλήματα. Όχι! Διότι ένας άνθρωπος που σέβεται τον Θεό, σέβεται πρωτίστως το πλάσμα Του. Γιαυτό το διευκρινίζω ώστε να διαχωρίσω την πνευματικότητα από την θεομπαιξία. Σήμερα είναι της μόδας αυτός ο Γεροντισμός που προκαλεί χίλια δύο προβλήματα σε Μητροπόλεις, σε ενορίες ακόμα και σε σπίτια, διασπείροντας έριδες που μόνον καταστροφικά αποτελέσματα μπορούν να έχουν. Πόσο θα ήθελα να έβλεπα τον Απόστολο Παύλο, τον πρώτο μετά τον Ένα, να έχει απέναντι του, τους σύγχρονους Γεροντάδες και να τους ελέγχει, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που ελέγχουν εκείνοι ανθρώπους, ξεχνώντας πως το μεγαλύτερο αγαθό που έδωσε ο Θεός στον άνθρωπο είναι η ελευθερία της βουλήσεως, ελευθερία που ναι μεν, εξώθησε τον άνθρωπο από την Εδέμ, αλλά ταυτόχρονα έγινε αιτία χάριν της Θείας Οικονομίας, να σαρκωθεί ο Θεός για να Θεωθεί ο άνθρωπος! Τελικά, το μόνον που καταφέρνουν κάποιοι από όλους αυτούς τους θαυματουργούς πατέρες, είναι να κάνουν ζημιά στην ίδια την Εκκλησία που με υπομονή όλους μας ανέχεται....
π. Θωμάς Ανδρέου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου