Σε μια εποχή κρίσεως αξιών, οι ανθρώπινες σχέσεις δοκιμάζονται. Οι άνθρωποι απώλεσαν την εμπιστοσύνη τους ο ένας για τον άλλον. Χάθηκε το ενδιαφέρον του προσώπου. Μέσα σε ένα κυκεώνα προβλημάτων οι ανθρώπινες σχέσεις έφθειναν. Η εσωτερική μοναξιά, επέφερε την εξωτερική απομόνωση.
Ο θάνατος ενός ανθρώπου, συνεχίσει να προκαλεί μιαν κάποιαν έκπληξη όμως προσωρινή. Ακούμε συχνά- πυκνά περιστατικά ανθρώπων της διπλανής πόρτας που τους αναζήτησαν οι γείτονες από την σήψη και την δυσωδία της πεθαμένης σάρκας τους! Η τραγικότης του ανθρώπινου πολιτισμού εκδιπλώνετε σε όλο της το μεγαλείο! Σε μια πολυκατοικία με δεκάδες οικογένειες, που μπορεί πληθυσμιακά να ξεπερνά ένα ολόκληρο χωριό της επαρχίας, ο ένας δεν γνωρίζει τον άλλον! Όχι απαραίτητα στους άλλους ορόφους, αλλά ακόμα χειρότερα στα διπλανά διαμερίσματα.
Εικόνες καλοκαιρινές μιας άλλης εποχής όπου οι άνθρωποι συναντώνταν μεταξύ τους στο δρόμο με δυο καρέκλες ΄ένα απλό κέρασμα και πολύ ευθυμία, έχουν πλέον παγώσει στο ψυγείο του χρόνου, την τηλεόραση για να μας θυμίζουν αυτές τις ωραίες εποχές που πλέον έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Η ανοχή για τον άλλον έχει τελειώσει! Ο μικρόκοσμος μας έχει αξία! Ο άνθρωπος δίνει καθημερινή μάχη για να προστατέψει αυτό που έχει, την ύλη, το σπίτι, το πάρκινγκ, το αυτοκίνητο! Τα ανθρώπινα συναισθήματα έδωσαν την θέση τους στην ανθρώπινη μικροψυχία.... Η καλημέρα, έγινε δυσεύρετη! Αν πεις καλημέρα στο διπλανό σου, μπορεί να σε κοιτάξει περίεργα, ίσως και να μην σου απαντήσει! Αυτή είναι η καταδίκη του ανθρώπου. Να ζει με άλλους και ταυτόχρονα μόνος!
Άλλαξαν οι εποχές πλέον. Η καθημερινή πηγαία και ανθρώπινη επικοινωνία των προσώπων αντικατεστάθει από τα sms και τα e-mail. Πλέον η παραδοσιακή αλληλογραφία αποτελεί μιαν ανάμνηση διατηρουμένη μέσα από ξεχασμένους ταχυδρομικούς φακέλλους σε κάποιο συρτάρι του σπιτιού μας.... Τα πάντα ενοχλούν! Η συγκατοίκηση κατέστει ανυπόφορη μεταξύ των ανθρώπων... Πόσο δυστυχείς γίναμε! Έχουμε τα πάντα και δεν απολαμβάνουμε τίποτα! Αντίθετα, πριν κάποιες δεκαετίες στην Ελλάδα, οι άνθρωποι μπορεί να μην είχαν τα πάντα με βάση τα σημερινά δεδομένα, όμως ήταν ευτυχισμένοι. Αυτήν την ευτυχία δεν ξέρω αν θα την ξαναβρούμε ποτέ.
Η αλήθεια εξορίστηκε από το ψέμα! Η έκφραση της αγάπης πλέον έχει ημερομηνία λήξεως. Αλλιώς πως μπορείς να εξηγήσεις τα αμέτρητα διαζύγια.... Που πήγε όλη αυτή η αγάπη; Πως εξανεμίστηκε ο έρωτας; Στην εποχή της ευμάρειας , οι ανθρώπινες σχέσεις διασαλεύονται... Δεν εκτιμάμε αυτό που έχουμε. Να μην επιτρέψει ο Θεός, να χάσουμε αυτό που έχουμε για να μπορέσουμε τελικά να το εκτιμήσουμε, γιατί τότε θα είναι αργά...
π. Θωμάς Ανδρέου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου