Πολλές φορές, τα ερείπια μπορούν να μιλήσουν... Και η φωνή τους μπορεί να ακουστεί στα πέρατα της γης... Κάπως έτσι νομίζω, αισθάνεται ο Πατριάρχης μας, όταν λειτουργεί μέσα σε ερειπωμένες Εκκλησίες, όταν ανάβει ένα κερί στις πεσμένες πέτρες που κάποτε αρμονικά κτισμένες φιλοξενούσαν έναν επιβλητικό Ναό της Χριστιανοσύνης.
Κάπως έτσι νομίζω, αισθάνθηκε και φέτος, για τέταρτη χρονιά λειτουργώντας μέσα στο όνειρο του Ποντιακού Ελληνισμού. Για κάποιους οι πέτρες δεν μιλούν. Όπως επίσης και οι σιωπηλές μέσα στο χρόνο Εκκλησιές. Οι Εκκλησιές που δέχτηκαν τις ικεσίες και τα δάκρυα χιλιάδων προγόνων της αθανάτου Φυλής μας, του πολύπαθου και χιλιοσταυρωμένου Γένους μας, όταν το λιβάνι και το κερί πέθαναν ξεριζωμένα. Όμως, έτσι τα έφερε ο Θεός! Και ο ιστορικός του μέλλοντος δεν θα διστάσει να αποδώσει στον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο , αυτό που δίκαια του ανήκει: πως είναι ο πρώτος Οικουμενικός Πατριάρχης που κατάφερε να δώσει ζωή εκεί που ο θάνατος είχε φωλιάσει...
Κατάφερε να πείσει την γείτονα χώρα ότι η Ευρωπαϊκή προοπτική της, περνά μέσα από τον δίαυλο του σεβασμού της θρησκευτικής ελευθερίας των πολιτών της. Με τον τρόπο αυτό κατάφερε να πάρει την απαραίτητη ''άδεια'' ώστε να λειτουργήσει ξανά μετά από τόσες δεκαετίες μέσα στις σιωπηλές Εκκλησιές. Με χαρά ακούσαμε πως το ίδιο συνέβη και στην Σμύρνη, στον ανακαινισμένο Ναό του Αγίου Βουκόλου, τον μόνον που η ανθρώπινη μανία άφησε σχεδόν ανέγγιχτο. Εκκλησίες που γνώρισαν ημέρες δόξας και ερημώθηκαν από την ανθρώπινη φθορά, βλέπουν ξανά στα σπλάχνα τους προσκυνητές να δοξολογούν Τον Θεό.
Το Οικουμενικό Πατριαρχείο, συνόδευσε τον προσφυγικό Ελληνισμό στον δρόμο των παθών του. Πλήρωσε τον μεγαλύτερο φόρο αίματος στις ανείπωτες θηριωδίες με το αίμα των Παπάδων και των Δεσποτάδων του, που ενώ μπορούσαν, δεν εγκατέλειψαν το λαό τους στις πιο δύσκολες στιγμές. Οι απόγονοι εκείνων που γκρέμισαν κάποτε τους ναούς ή τους μετέτρεψαν σε τεμένη, τώρα τους αναστηλώνουν! Γιατί αναγνωρίζουν πως οι Ναοί αυτοί απετέλεσαν το επισφράγισμα μιας φωτεινής πορείας, ενός μακρόχρονου πολιτισμού , που θυσιάστηκε μπροστά στα ανθρώπινα συμφέροντα. Ιστορικές Μητροπόλεις του Θρόνου, ζωντανεύουν ξανά στα πρόσωπα Μητροπολιτών που μπορεί να μην έχουν που να ενθρονιστούν, αλλά εξελέγησαν εις διαδοχήν των μαρτύρων Επισκόπων , εκείνων που μείναν πιστοί μέχρι τέλους, μπροστά στο χρέος και στην θυσία!
Προύσσα, Πισιδία , Σηλυβρία, Μοσχονήσια, Ικόνιο, Κυδωνίες, Μυριόφυτο, Προικόννησος , παλαιές Μητροπόλεις του Θρόνου, που στο άκουσμα τους και μόνο, οι αναμνήσεις ξυπνούν... Χωρίς κομπασμούς, με απλότητα και αρχοντιά, το Οικουμενικό Πατριαρχείο και ο ίδιος ο Πατριάρχης τολμούν και καταφέρνουν να δώσουν ζωή, όπου ο θάνατος θέλησε να αφήσει τα δικά του στίγματα, είτε στα πρόσωπα, είτε στα κτίσματα. Το Πατριαρχείο αντιμετώπισε πολλούς κινδύνους από την Τουρκία στο πέρασμα του χρόνου. Η Τουρκία όμως ποτέ δεν κινδύνευσε από το Πατριαρχείο.
Το γεγονός πως σήμερα η γειτονική μας χώρα, τολμά να κάνει βήματα που για κάποιους θεωρούνταν αδιανόητα μέχρι και σήμερα, δείχνει πως πραγματικά έχει ευρωπαϊκή προοπτική. Πάντα θα υπάρχουν μικρόνοες και από τις δύο χώρες, που θα δημιουργούν προσκόμματα στην καλή γειτνίαση των δύο χωρών. Την υπερβολή εξάλλου πάντοτε την πλήρωνε ο ίδιος ο λαός... Μέσα από αυτές τις λειτουργίες που ενώνουν μυστικά την στρατευομένη με την θριαμβεύουσα Εκκλησία, σε τόπους ζυμωμένους με τις θύμισες του λαού μας, ο σταματημένος χρόνος αρχίζει να κυλά ξανά.
Χωρίς βερμπαλισμούς , με απλότητα και σεβασμό στα ειωθότα , ο Πατριάρχης εκτελεί το υπέρτατο χρέος προς την Εκκλησία και το Γένος. Ανάβει κερί, εκεί όπου έχει σβήσει... Υψώνει χείρες ικετικές εκεί που πλέον ο χρόνος έχει σταματήσει. Το να μπορείς να ζωντανεύεις τον χρόνο δεν είναι λίγο! Ακόμα περισσότερο, όταν αυτός ο χρόνος είναι ο λειτουργικός...
π. Θωμάς Ανδρέου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου