“Τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημίν σήμερον”

Ο άνθρωπος έχει ανάγκη της τροφής για την επιβίωση του, όπως και τα υπόλοιπα δημιουργήματα του Θεού. Η έννοια της τροφής, στην ζωή του δεν αποτελεί συνήθεια αλλά ανάγκη. Αυτήν την ανάγκη του ανθρώπου έρχεται να φροντίσει ο ίδιος ο Θεός, όπως φαίνεται στην αυριανή ευαγγελική περικοπή. Ο Κύριος, βρίσκεται με τους μαθητές του στην περιοχή της Τιβεριάδος όπου τον παρακολουθεί πλήθος πολύ του λαού. 

       Φροντίζει πρωτίστως τους ασθενείς, δείχνοντας για μία ακόμη φορά την συμπάθεια του προς τον πάσχοντα άνθρωπο. Τους θεραπεύει, έργω και λόγο, αφού μέσα από τα Θεϊκά χείλη οι άνθρωποι ευαγγελίζονται με το ευαγγέλιο της Βασιλείας των ουρανών. Καλύπτει τις πνευματικές τους ανησυχίες την δίψα και την πενία της πνευματικής ανάγκης του ανθρώπου να γνωρίσει τα μυστικά της αιωνιότητας που αρχίζουν μετά τον άφευκτο θάνατο. Όμως, ο άνθρωπος μέσα στην ζωή έχει την ανάγκη και της σωματικής επιβίωσης. 

      Ο Χριστός μας λοιπόν το γνωρίζει και μεριμνά για αυτό. Όταν οι μαθητές του, Του ζητούν να απολύσει τους όχλους, γιατί είχε ήδη αρχίσει να βραδιάζει, Εκείνος τους ζητά να μεριμνήσουν οι ίδιοι για την τροφή τους! Χιλιάδες λαού! Πως θα χορτάσουν, διερωτώνται εύλογα οι μαθητές; Πέντε ψωμιά και δύο ψάρια, είναι αμφίβολο αν μπορούν να χορτάσουν τους ιδίους. Αυτό λέει η λογική! Όμως, ο Χριστός ξεπερνά τα πλαίσια της ανθρώπινης λογικής. Φέρνει τον άνθρωπο κοντά στο θαύμα. Τον κάνει μέτοχο του θαύματος, μιας διαφορετικής προοπτικής η αρχή της οποίας βρίσκεται, στο τέλος της ανθρώπινης λογικής. 

      Ο Χριστός ευλογεί με την φυσική Του παρουσία την τροφή η οποία στο τέλος συντηρεί πέντε χιλιάδες άνδρες, χωρίς τα γυναικόπαιδα που παραβρίσκονταν και περισσεύει τόση ποσότητα ώστε να γεμισθούν με αυτή δώδεκα μεγάλα κοφίνια... Θαύμα! Πραγματικό θαύμα, που μας δείχνει τόσα πολλά! Μας ενδυναμώνει την πεποίθηση πως ο Θεός που μεριμνά για την τροφή των πτηνών του ουρανού, δεν είναι δυνατόν να αδιαφορήσει για την κορωνίδα της Θείας δημιουργίας.  Έχε εμπιστοσύνη στο Θεό! Αυτό μας λέει το αυριανό ευαγγέλιο! Η αιώνιες αλήθειες του Ευαγγελίου, επιβεβαιώνονται στην καθημερινότητα μας. 

      Πόσες φορές εκφράσαμε την ευγνωμοσύνη μας προς τον Θεό, για ότι μας χάρισε στην ζωή; Επενδύσαμε στα υλικά αγαθά και απογοητευτήκαμε. Επιτρέψαμε στον εαυτό μας να κατακτήσει την ύλη και να απολέσει το πνεύμα. Το ευαγγέλιο του θαύματος του πολλαπλασιασμού των άρτων , έρχεται να μας υπενθυμίσει πως η ανάγκη δεν είναι άγνωστη σε Εκείνον που την εμφύτευσε στον άνθρωπο. Θυμάμαι μια πολύ παλιά ιστορία. Είναι ιστορία αληθινή, από αυτά τα σενάρια που μόνον η ζωή μπορεί να γράψει. Συνέβη στην Πατρίδα μας, σε χρόνια πραγματικά δύσκολα, σε χρόνια κατοχής, όπου έβλεπες εικόνες που ο νους δεν μπορεί να συλλάβει, γύρω σου. Ανθρώπους να πεθαίνουν από την πείνα, ανθρώπους να εκλιπαρούν για ένα κομμάτι μουχλιασμένο ψωμί, μέσα από τα σκουπίδια των κατακτητών... 

     Λίγο έξω από την Αθήνα, ζούσε μια οικογένεια πολυτέκνων. Άνθρωποι του μόχθου, άνθρωποι που πάλευαν με την γη, αναμετρώντας με εκείνην τις δυνάμεις τους , συντηρούμενοι με τα αγαθά του μόχθου τους. Η φτώχεια δεν ήταν για αυτούς Σταυρός! Ο Σταυρός ήρθε στην ζωή, όταν ο πατέρας της οικογένειας, ξάφνου, άφησε ορφανά παιδιά και χήρα γυναίκα, όταν άθελα του ένα πρωινό δεν ξύπνησε ποτέ από τον βραδινό ύπνο... Ποιος θέλει να πεθάνει άλλωστε; Η Χριστιανή Μάνα, αφού με καρτερία έθαψε τον άνδρα της, μάζεψε κοντά της τα ορφανά παιδιά της και έγινε για αυτά και Μάνα και Πατέρας μαζί. Πάλευε για την συντήρηση των παιδιών της καθημερινά, από το πρωί μέχρι το βράδυ. Οι κατακτητές, δεν δίστασαν σε κάποια στιγμή να κάνουν ένα από τα γνωστά ''μπλόκα'' στο οποίο δολοφονήθηκαν πολλοί. Μεταξύ των δολοφονηθέντων ήταν και οι δύο γείτονες, της ευλογημένης αυτής ψυχής, που άθελα τους και αυτοί, χτυπημένοι από την σφαίρα του κατακτητού, άφησαν ορφανά και μόνα στην ζωή τα τρία τους παιδιά. Η ηρωίδα μάνα, δεν σκέφθηκε ούτε στιγμή πως θα ζήσει τα δικά της παιδιά! Στην αγκαλιά της, που χωρούσε τα επτά δικά της ορφανά έκλεισε μέσα και τα τρία ξένα και από την ώρα εκείνη είπε: '' έχω δέκα παιδιά...'' 

       Όταν ήρθε η στιγμή να πνεύσει άνεμος ελευθερίας σε αυτόν τον τόπο, η υπέρ-πολύτεκνη πλέον γυναίκα,  κατάφερε να μεγαλώσει να σπουδάσει και να παντρέψει τα δέκα παιδιά της.Όταν ήρθε η ώρα, λευκασμένη στην επιθανάτια κλίνη , έτοιμη για το μεγάλο ταξείδι, κάλεσε γύρω της τα παιδιά και τους είπε:'' μια είναι η ευχή μου. Εμπιστευθείτε το Θεό, όπως τον εμπιστεύθηκα . Ζητήστε του, όπως Του ζήτησα, αφήστε τις ζωές σας στα χέρια Του, όπως του άφησα τις δικές σας....'' Κανέναν δεν αφήνει ο Θεός! Όσο εμείς αγωνιούμε για εμάς, η ευθύνη είναι δική μας! Όταν αποφασίσουμε να εμπιστευθούμε στον Θεό την ζωή μας, τότε την ευθύνη της ζωής μας, την έχει ο Θεός!

                                                                                                              π. Θωμάς Ανδρέου