Συλλογίζομαι αυτές τις μέρες, τον ερχομό της μεγάλης γιορτής της Παναγίας, την Κοίμηση της Θεοτόκου, ημέρα κατά την οποία γιορτάζει όλη η Ελλάδα. Απ’ άκρου εις άκρον της ευλογημένης μας Πατρίδας, χτυπούν χαρμόσυνες καμπάνες τιμώντας την Μεγάλη Κυρά.
Θαλασσινή για τους νησιώτες μας που την καμαρώνουν και την τιμούν πάνω στα γραφικά ξωκλήσια της ,τα ασπρισμένα και μοσκομύριστα ,τα στολισμένα με λουλούδια που η αρμύρα του Αιγαίου τα έχει ποτισμένα. Και μπροστά να βλέπεις απλωμένο το Αιγαιοπελαγίτικο μπλε χαλί με λίγα κεντίδια πάνω του, τους γλάρους και τ’ αφρισμένα κύματα. Και όταν το δείλι έρχεται να απλωθεί πάνω από την Εκκλησιά Της, τότε ανοίγει η καρδιά σου και λες δώσε μου δέκα μάτια Θεέ μου να τα βλέπω!
Στεριανή για τους στεριανούς, που ,πως τα κατάφεραν κανείς δεν ξέρει, πήγαν και κτίσαν τις Εκκλησιές Της, πάνω σε απάτητα βουνά, μέσα σε σπήλαια, πάνω σε πηγές, μέσα στα έλατα και τα πεύκα που σαν δυο βυζαντινοί χοροί στέκουν πέριξ της Εκκλησίας, ψάλλοντας έμελλο πολυχρόνιο στην Κυρά με ισοκράτημα το θρόισμα των φύλλων… Και ανήμερα στην χάρη Της, όλοι, μικροί μεγάλοι θα πάν στην Εκκλησιά της, θα προσκυνήσουν την Εικόνα της, θα κάψουν το λιβάνι της προσευχής τους στο θυμιατήρι της Πίστης με την οποίαν ο Έλληνας έχει μάθει από μικρό παιδί ν’ αγαπά την Παναγία.
Προσφυγοπούλα για τους πρόσφυγες, που τους συνόδεψε στο δρόμο του ξεριζωμού, ξεριζωμένη κι ίδια απ’ το Θρονί Της, που μπήκε μπροστάρισα στις τραγικές στιγμές του ξεριζωμού τους, που τους έφερε σε μια νέα Πατρίδα και όπου όταν κοιτούν τις Άγιες Εικόνες Της που φέραν από κει , θυμούνται την Πονεμένη τους Πατρίδα, τον τόπο που τους γέννησε, τους μεγάλωσε και που τα κιβούρια των προγόνων της Φυλής μείναν εκεί, να φυλάνε τα σπίτια που έκλεισαν βιαστικά στην θέα του Θανάτου. Κιαν αφήσαν τα χρυσά και τα ασήμια τους πίσω- και οι πρόσφυγες ήταν νοικοκυραίοι και είχαν πολλά από δαύτα- δεν ξέχασαν να πάρουν μαζί τους την Εικόνα της Παναγιάς της Ηρακλειώτισσας, της Συληβριανής, της Φανερωμένης.
Μοναχή για τους μοναχούς, που μπροστά στην Εικόνα της δίνουν τις υποσχέσεις της μοναχικής πολιτείας και που απ’ εκείνης της ώρας, η Παναγιά γίνεται η μεγάλη Μάνα , στην αγκαλιά Tης Οποίας, θα στέρξει ο μοναχός στις δύσκολες ώρες της μεγάλης μοναξιάς του. Που μπορείς να δεις αυτό το θάμα που βλέπεις να συμβαίνει στ’ Άγιον Όρος; Όλο το εικοσιτετράωρο, να υπάρχει έστω και ένας μοναχός, που θα ψελλίζει :’’ Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς ‘’! Όπου κιαν πάς, σε όλη την Ελλάδα, από την Θράκη, στην Κοσμοσώτηρα μέχρι την Κρήτη με την Κυρά Ακρωτηριανή και από τα Ιόνια, μέχρι τα Δωδεκάνησα, παντού δεσπόζει η πάνσεμνη μορφή Της. Η Παναγιά που ζυμώθηκε με τούτο το Έθνος.
Η Παναγιά η Δέσποινα που στάθηκε κοντά μας σε δύσκολες ώρες μιας κάποιας άλλης, ‘’σκλαβιάς και φυλακής’’ που εμψύχωσε το φρόνιμα των σκλάβων και κατάφερε να κάνει τους Έλληνες να σταθούν όρθιοι και να αγωνιστούν για να μπορεί η Ελλάδα , η χώρα που σήμερα βιώνει την καταφρόνια και την απαξία ,να χαρίσει πολιτισμό και αξίες σε όλους εκείνους που νομίζουν πως με τα χρήματα που μας δάνεισαν μπορούν να ξεχάσουν ότι μέχρι τώρα δώσαμε εμείς στην Ευρώπη….. Και πάλι, ο Έλληνας ψάχνει με αγωνία να δει την Σεπτή μορφή Της, να ψηλαφίσει την Αγία Εικόνα της, να ακουμπήσει επάνω Της ,τα βάσανα και τους καημούς του και να αντλήσει ελπίδα και παρηγοριά από ένα πρόσωπο γλυκό κι αγαπημένο. Αυτή η κοινή πορεία με την Παναγιά ,αιώνες τώρα ,θα πρέπει να μας δίνει κουράγιο και δύναμη στις δύσκολες ώρες που όλοι μαζί περνάμε.
Ιδιαίτερα αυτές τις μέρες, του καλοκαιρινού Πάσχα, η Παναγία, είναι το κέντρο, γύρω από το οποίο περιστρέφεται η ζωή μας. Και βλέπεις τις φωνές των ανθρώπων να ενώνονται και να γίνονται παράκληση στην Κυρά των Ελλήνων: ‘’Τα νέφη , των λυπηρών εκάλυψαν, την αθλίαν μου ψυχήν και καρδίαν, και σκοτασμόν εμπιούσι μοι, Κόρη, αλλ’ η γεννήσασα Φώς το απρόσιτον, απέλασον ταύτα μακράν, την εμπνεύσει της θείας πρεσβείας Σου’’.
Αν η Ελλάδα μας, είναι ένα ολάκερο βιβλίο, οι μισές του σελίδες ,έχουν να κάνουν με την Παναγία. Κάθε χρόνο, βλέπεις το ίδιο πράμα που σε κάνει να ανατριχιάζεις και μόνο στη θέα του…. Άνθρωποι κάθε ηλικίας, να γιομίζουν τις Εκκλησιές και τα ξωκλήσια Της, για να Της ψιθυρίσουν ένα μεγάλο ευχαριστώ! Πως είναι δυνατόν , ν’ αφήσει η Παναγιά τούτο τον τόπο στην τύχη του; Αυτή η χώρα, έχει κάτι που δεν έχει καμιά άλλη στον κόσμο: Έχει βοηθό την Παναγία, που με την Χάρη Της και την ουράνια Προστασία Της σκεπάζει τούτο τον τόπο, την δικιά μας Παναγία, την Παναγιά των Ελλήνων...
π. Θωμάς Ανδρέου
*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ‘’Στύλος Ορθοδοξίας’’ τεύχος Αυγούστου 2011.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου