Σε συνέχεια της παρουσίασης των Ενοριών της Ιεράς Μητροπόλεως Ελευθερουπόλεως, σήμερα φιλοξενούμε στους ''Ιερατικούς στοχασμούς'', την Ενορία Αγίου Γεωργίου- Ελαιοχωρίου.
Οι σχετικές πληροφορίες αποτελούν αναδημοσίευση από το πρόσφατα εκδοθέν μελέτημα του Αιδεσιμολογιωτάτου Πρωτοπρεσβυτέρου π. Αθανασίου Παπαδάκη- Γενικού Αρχιερατικού Επιτρόπου της Ι.Μ. Ελευθερουπόλεως υπό τον τίτλον: ''Ελαιοχώρι, 90 χρόνια στην νέα Πατρίδα (1924-2014) '' Εκδ. Μέλισσα 2014, τον οποίον και ευχαριστούμεν θερμώς.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Δ΄
Ἀνέγερση – Λειτουργία τοῦ Ἱεροῦ μας Ναοῦ
Καθὼς
οἱ πρόσφυγες ρίζωσαν στὸ γραφικό μας χωριὸ (πειθόμενοι τῶν πατρογονικῶν
ρημάτων) ἔστησαν τὸν πρῶτο πρωτόγονο, ἀπέριττο, ξύλινο Ἱερὸ Ναΐσκο γιὰ τὴν
ἐκπλήρωση τῶν θρησκευτικῶν τους ἀναγκῶν. Ὁ αὔλειος χῶρος τοῦ Σχολείου μας ἦταν
αὐτὸς ποὺ φιλοξένησε τὸ πρῶτο Ἐκκλησιαστικὸ παράπηγμα. Ὁ πρῶτος λειτουργός τοῦ
Ἱεροῦ παραπήγματος ἦτο ὁ π. Γεράσιμος, ὁ ὁποῖος ἦτο ἐφημέριος στὸν Ἅγιο Ἀνδρέα.
Σὲ τέτοια ἱερὰ παραπήγματα ἐκκλησιάζονταν σχεδὸν ὅλοι οἱ πρόσφυγες τῆς πατρίδας
μας. Οἱ Ἐλαιοχωρίτες ἐκκλησιαζόταν σ’ αὐτὸ τὸ παράπηγμα ἕως τὸ 1929.
Ὁ
π. Γεράσιμος Πανουσίδης, ὡς πρῶτος ἱερωμένος στὰ χρόνια τῆς προσφυγιᾶς,
ἐξυπηρέτησε ταυτόχρονα μὲ τὴν ἐνορία του καὶ τοὺς πιστούς του Ἐλαιοχωρίου τὸ
1923.
Τὸ
1928 ὅταν πλέον δὲν ὑπῆρχε οὔτε ἕνας μουσουλμάνος στὸ χωριὸ σύσσωμος ὁ λαὸς τοῦ
Ἐλαιοχωρίου, σὺν γυναιξὶ καὶ τέκνοις, προβαίνει σὲ μία σπάνια ἐνέργεια. Δὲν
χρησιμοποιεῖ τὸ ἐνυπάρχον τζαμί, ὅπως συνέβαινε σὲ πάρα πολλὰ προσφυγοχώρια τὰ
ὁποῖα μετέτρεψαν τὰ τεμένη σὲ χριστιανικοὺς ναοὺς καὶ χρησιμοποιοῦνται μέχρι
καὶ σήμερα. Ἀπεναντίας ἰσοπεδώνουν τὸ τζαμί, μὴ καταδεχόμενοι, οὔτε τὶς πέτρες
του νὰ ξαναχρησιμοποιήσουν. Μετέφεραν νέα ὑλικὰ γιὰ νὰ ἀνεγείρουν τὸ νέο λαμπρὸ
Ναὸ τους πρὸς τιμὴν τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου.
Συγκινητικὲς εἶναι οἱ ἀφηγήσεις τῶν ἐλαχίστων ἐπιζώντων προσφύγων, οἱ ὁποῖοι μὲ βαθὺ σεβασμὸ ἀναφέρονται στὰ γεγονότα τῆς ἐποχῆς ἐκείνης ποὺ ἀφοροῦν τὸ κτίσιμο τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ.
Σὲ πλούσιο Κεχαγιά, ὀνόματι «Καπετὰν Γιάννης», μὲ 5.000 αἰγοπρόβατα ποὺ εἶχε τὶς στάνες του στὸ Νότιο μέρος τοῦ χωριοῦ, κοντὰ στὴ θάλασσα, ἐργαζόταν ὅλες οἱ προσφυγοποῦλες γυναῖκες. Στὸ τέλος κάθε περιόδου μαζὶ μὲ τὴν ἀμοιβὴ τὶς ἔδινε δῶρα ἕνα μὲ δυὸ μικρὰ ζῶα. Πολλὰ ἀπ’ αὐτὰ ἦταν τὰ τάματα τῶν ἀξιοπρεπεστάτων ἐκείνων γυναικῶν γιὰ τὴν ἀνέγερση τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ.
Συγχρόνως, καθὼς ἀπὸ τὸ γιαλὸ ἀνέβαιναν γιὰ τὸ χωριὸ φορτώνονταν τὴν ἄμμο γιὰ νὰ τὴν χρησιμοποιήσουν οἱ τεχνίτες ὡς ἀπαραίτητο οἰκοδομικὸ ὑλικό. Καὶ οἱ ἴδιες ἐκεῖνες εὐλαβέστατες ὑπάρξεις πουλοῦσαν τὸ βούτυρο, τὸ τυρί, τὸ μαλλὶ καὶ τὰ λοιπὰ γαλακτοκομικὰ προϊόντα γιὰ τὴν ἀγορὰ τῆς ξυλείας καὶ τῶν καρφιῶν.
Τί
μεγαλεῖο ψυχῆς! Τί ἀπαράμιλλη θρησκευτικότητα! Μὰ καὶ τί ὑπερηφάνεια κατακλύζει
τὶς ψυχές μας μπροστὰ σὲ τέτοιες μεγαλειώδεις πράξεις καὶ ἀξιοσέβαστες
ὑπάρξεις, ὅπου ὁ τίμιος ἱδρώτας τους εἶναι ζυμωμένος μὲ τὰ οἰκοδομικὰ αὐτὰ
ὑλικά, ὅπου ἀνιδιοτελῶς καὶ ἀφιλοκερδῶς κάποιοι πρωτομάστορες σὰν τοὺς Ἠλιάδη
Δημήτριο, Πουρσαϊτίδη Ἀναστάσιο, Ζαφειρίου Σταῦρο καὶ τὸ σύνολο τῶν βοηθῶν
Ἐλαιοχωριτῶν κτιστάδων μέσα σὲ σύντομο χρονικὸ διάστημα, εἴτε καμένοι ἀπὸ τὸ
λιοπύρι, εἴτε δαρμένοι ἀπὸ τὰ ξεροβόρια, παρέδωκαν τέλειο τὸν σεπτό μας ναὸ σὰν
τρίκλητη Βασιλικὴ πρὸς χρῆσιν ὅλων τῶν λατρευτικῶν ἀναγκῶν τῆς ἐνορίας μας.
Ἱερατεύσαντες
Κληρικοὶ
Πρῶτος Ἐφημέριος του
καινούργιου Ναοῦ, ὁ παπα–Νικόλας Παπαϊωάννου, ὁ ὁποῖος κατέφθασε το 1924 μὲ τὴν
οἰκογένειά του, πρόσφυγες ἀπ’ τὴν Λαγκάδα Κυζίκου στὸ γραφικό μας χωριὸ καὶ
πρωτοστάτησε στὴν ἀνέγερση τοῦ περίλαμπρου Ναοῦ μας. Φιλοξενήθηκε στὸ σπίτι τοῦ
Γεωργίου Μαυρόπουλου. Διορίστηκε ὡς πρῶτος ἐφημέριος καὶ ἐποίμανε τὴν ἐνορία
μας μέχρι τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 1940 ὅποτε καὶ μετακόμισε γιὰ τὴν Ἀθήνα.
Στὴ συνέχεια τὸ Ἐλαιοχώρι θὰ
χαράξει μὲ γράμματα χρυσὰ τὴν βραχύβια πορεία ἀπὸ τὸ 1940 ἕως τὸ 1941 τοῦ
ἱερομονάχου Ἀθανασίου Παπαδοπούλου, τὸν ὁποῖον καὶ φρικτὰ βασάνισαν οἱ
Βούλγαροι.
Ἀπὸ τὸ 1941 μέχρι τὸ 1945
διακονεῖ τὸ χωριό μας μία ἄλλη ταπεινὴ πλὴν ὅμως φωτεινὴ προσωπικότητα μὲ
ὀσιακὴ ζωὴ καὶ προορατικὰ χαρίσματα, πόντιος στὴν καταγωγή, ὁ ὁποῖος ὑπῆρξε καὶ
δάσκαλος τῶν Ἐλαιοχωριτῶν ὁ πατέρας Εὐστάθιος Γιαννακίδης.
Μὲ τὴν ἀναχώρησή του ἀπὸ τὸ
Ἐλαιοχώρι καὶ γιὰ μία διετία ἐξυπηρέτησε τὶς ἐνοριακὲς ἀνάγκες ὁ ἱερομόναχος
Ἄνθιμος Γκίνης ἐφημέριος Ἁγίου Ἀνδρέου. Τὶς μεγάλες ἡμέρες τοῦ Πάσχα καὶ τῶν
Χριστουγέννων ἔφερναν Ἱερομονάχους ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὅρος.
Ἀπὸ 1ης Ἀπριλίου 1947 ἕως τὸ
1952, σύμφωνα μὲ τὶς μισθολογικὲς καταστάσεις τῶν Ἐφημερίων της Ἱερᾶς
Μητροπόλεως Ἐλευθερουπόλεως στὸ Ἐλαιοχώρι ὑπηρετεῖ ὁ π. Ἰωάννης
Παπαγιαννακέλης.
Ἀπὸ τὸ 1953 ἕως τὸ 1955 δὲν
ὑπῆρχε μόνιμος Ἱερεὺς στὸ χωριό. Ἡ ἐνορία ἐξυπηρετεῖται καὶ πάλι ἀπὸ τὸν
Ἱερομόναχο Ἁγιορείτη Ἄνθιμο Γκίνη τὸν Βατοπαιδινό, ἐφημέριο Ἁγίου Ἀνδρέου.
Ἀπὸ τὸ 1956 ἕως τὸν Μάιο τοῦ
1957 ἀπὸ τὸν Ἱερομόναχο Αἰμιλιανὸ Κονιαστὴ – Σοβατζή, ὁ ὁποῖος ἦρθε μὲ μετάθεση
ἀπὸ τὴν ἐνορία τοῦ Ὀφρυνίου.
Γιὰ
τὴν ἑπόμενη διετία 1959 – 1960 ὁ π. Γεώργιος Οἰκονόμου διορίζεται ἐφημέριος της
ἐνορίας μας.
Μέσα
στὶς σύντομες αὐτὲς Ἱερατικὲς παρουσίες ἂς προστεθεῖ καὶ ἡ τοῦ π. Ἀνθίμου
Ἱερομονάχου καὶ κατόπιν Ἀρχιμανδρίτου ἀπὸ τὸ 1961 ἕως τὸ 1969 καὶ ἀπὸ τὸ 1973
ἕως τὸ 1979.
Εἰς τὴν μεσολαβοῦσαν περίοδον 1969 ἕως τὸ 1973 ἔχουμε τὴν παρουσία τοῦ π. Σάββα Μελίδη ἀπὸ τὸν Ἅγιο Ἀνδρέα.
Ἀπὸ τὸν Δεκέμβριον τοῦ 1979 ἕως τὸν Φεβρουάριον τοῦ 1980 ἡ ἐνορία ἐξυπηρετεῖται ἀπὸ τὸν Ἱεροκήρυκα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας Ἀρχιμ. Φίλιππο
Ἀβραμίδη.
Πρέπει
δὲ νὰ σημειώσουμε πὼς τὰ ἐγκαίνια τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ ἔγιναν τὸ 1974 γιὰ τὰ ὁποία
δυστυχῶς παρὰ τὶς πολλές μας προσπάθειες δὲν μπορέσαμε νὰ συλλέξουμε
πληροφορίες.
Τὸ 1980 ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Γεωργίου φέρει εἰς τὸ Ἐλαιοχώρι τὴν ταπεινότητά μου, γόνο προσφυγικῆς οἰκογενείας ἐξ Ἀνατολικῆς Θράκης καὶ καταγομένου ἐξ Ἀσημενίου Διδυμοτείχου, ὡς Ἱεροδιδασκάλου.
Νεαρὸς κληρικὸς στὰ πρῶτα ἐλαφρὰ καὶ ἄπειρα βήματα
τῆς Ἱερωσύνης μου μὲ ἀνάμεικτα αἰσθήματα ἀμηχανίας, μὲ μόνο στήριγμα τὴ βαθειά
μου πίστη στὸ Θεὸ καὶ στὸν Ἅγιο Γεώργιο ἦρθα στὸ δικό μου πλέον χωριὸ τὸ
Ἐλαιοχώρι νὰ περιλάβω στοὺς κόλπους μου ἀπὸ τὶς τρυφερὲς ἡλικίες τῶν μικρῶν
παιδιῶν ὡς δάσκαλος μέχρι τὰ ρυτιδωμένα καὶ ἡλιοκαμένα πρόσωπα τῶν γερόντων καὶ
γεροντισσῶν τῆς ἐνορίας μου. Σύντομα ἡ ἔμπρακτη ἀγάπη μὲ τὴν ὁποία μὲ
περιέβαλαν, ὁ βαθὺς σεβασμὸς τὸν ὁποῖον ἐπέδειξαν στὸ ταπεινό μου πρόσωπο, τὰ
πλούσια καὶ θερμὰ συναισθήματα μὲ τὰ ὁποῖα μὲ κατέκλυσαν, πλαισίωσαν τὸ ἔργο
μου καὶ ἔκαναν τὶς ἐπιθυμίες μου πράξεις. Γρήγορα
μὲ ἀφομοίωσαν, ὥστε νὰ νοιώθω παιδί τους καὶ πατέρας τους. Μαθητής τους καὶ
δάσκαλος. Συνοδοιπόρος καὶ συμπαραστάτης τους. Ἐλαιοχωρίτης πέρα γιὰ πέρα.
Εὐγνωμόνως τοὺς εὐχαριστῶ γιὰ ὅλα καὶ ἡ μοναδικὴ μακρινὴ πορεία μου, συγκριτικὰ
μὲ τοὺς προκατόχους μου, εἶναι ἡ πιστοποίησις τῶν προσωπικῶν μου αἰσθημάτων καὶ
τῆς ἀγάπης μου γιὰ ὅλους ἀνεξαιρέτως τοὺς ἀγαπημένους μου ἐνορίτες. Χαράσσοντας
ταπεινὰ αὐτὲς τὶς γραμμὲς θέλω ἀπερίφραστα, ἀνυπόκριτα καὶ ἀνεπιφύλακτα νὰ
δηλώσω ὅτι εἶναι τόσο
βαθειὰ ἐμποτισμένες οἱ ρίζες τῆς ψυχῆς μου στὸ ἀγαπημένο μου Ἐλαιοχώρι, βαθειὰ
ὅσο καὶ οἱ ρίζες τῶν ἐνοριτῶν μου καὶ θάθελα μετὰ λόγου γνώσεως νὰ ὑποσχεθῶ ὅτι
αὐτὸς ὁ τόπος ὁ εὐλογημένος θὰ εἶναι καὶ ὁ τόπος τῆς στερνῆς μου πνοῆς.
Πρωτοπρεσβύτερος
π. Αθανάσιος Παπαδάκης
Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος
Ι.Μ. Ελευθερουπόλεως
1 σχόλια:
Ευχαριστουμε που τιματε το χωριο μας και τον αξιο ιερεα μας με αυτην την αναδημοσιευση
Δημοσίευση σχολίου