Καλοκαιρινό Πάσχα....

   Το Εκκλησιαστικό έτος ,ξεκινά με τον μήνα Σεπτέμβριο και ολοκληρώνεται με τον μήνα Αύγουστο. Δεν είναι τυχαίο πως ο Εκκλησιαστικός χρόνος ,αρχίζει με την Γέννηση Της Παναγίας μας και τελειώνει με την Κοίμηση και την εις Ουρανούς Μετάσταση Της. Μέσα στον κύκλο του χρόνου, ο Χριστιανός ζυμώνεται με το πρόσωπο Της Παναγίας. Μετέχει βιωματικά στις γιορτές Της, ακουμπά τον πόνο και το δάκρυ του στις Άγιες Εικόνες Της, και με ξεχείλισμα ψυχικής ευγνωμοσύνης, πορεύεται στις δυσκολίες της ζωής, όχι μόνος αλλά μαζί Της.

        

         Θυμάμαι μικρό παιδί, ήμουν δεν ήμουν δεκαετής στο ναό της γενέτειρας Πατρίδας μου, στο αναλόγιο της Εκκλησιάς που βαπτίσθηκα ,να ψάλλω με φωνή δυνατή τις Παρακλήσεις της Παναγίας, μπερδεύοντας τις λέξεις καμιά φορά και λέγοντας ενίοτε άλλα αντί άλλων , μα με τα παιδικά μου μάτια προσηλωμένα στην μορφή της Παναγίας. Και όταν τελείωνε η Παράκληση το ερώτημα ,είχε γίνει απάντηση στην παιδική ψυχή μου: ‘’ Και πού λοιπόν,  άλλην ευρήσω αντίληψιν; πού προσφύγω; πού δε και σωθήσομαι;  τίνα θερμήν έξω βοηθόν, θλίψεσι του βίου και ζάλαις οίμοι! κλονούμενος;’’ Έβλεπα τον κόσμο να μετανίζει μπροστά στην Παναγία και μαζί τους και εγώ από τότε έπαιρνα την ίδια απάντηση μέσα στην ψυχή μου : ‘’ Εις Σε μόνην ελπίζω, και θαρρώ και καυχώμαι, και προστρέχω τη σκέπη σου, σώσον με ‘’.

         Τον Αύγουστο, αυτόν τον Βασιλικό μήνα , μόνον η Παναγιά μπορεί να εορτάζει. Και κάθε Αύγουστο ,αυτό είναι που κάνει τον μήνα ξεχωριστό, μοναδικό θαρρείς , σε όλες τις Εκκλησιές , τα Μοναστήρια και τα ξωκλήσια , από τα απάτητα βουνά μέχρι και τα ξαρμυρισμένα βράχια πάνω στα οποία, αληθινή αετοφωλιά στέκει στο ξωκλήσι της Κυράς , ακούγονται τα ίδια λόγια ,να μπερδεύονται με το λιβάνι και την μυρωδιά του βασιλικού και των άλλων λουλουδιών με τα οποία η ευλάβεια του κόσμου έχει στολισμένη την Εικόνα Της που σου δίνουν την αίσθηση πως δεν πατάς στην γη ,αλλά στον Ουρανό !

         Και όσο περνούν οι μέρες ,αργά πλησιάζοντας στην μεγάλη γιορτή ,την Άγια Κοίμηση Της, τόσο φουντώνει η ελπίδα πως ,μόνο μέσα από την Εκκλησία , ο θάνατος, αυτό το πικρό ποτήρι που όλοι μας θα πιούμε , γίνεται Πανηγύρι ζωής και αφθαρσίας. Που μπορείς να το δεις αυτό; Σε ποιο μέρος του κόσμου μπορείς την λύπη του θανάτου να την μετατρέψεις σε χαρά της ζωής; Αυτό είναι το νόημα του καλοκαιρινού Πάσχα. Η σκιά του σκότους να γίνεται αχτίδα ζωής. Και κοιτώντας κατάματα την Μεγαλόχαρη , να συνενώνεις την φωνή σου με τις φωνές των υπολοίπων Χριστιανών και να Της ψιθυρίζεις : ‘’ Παράκλησιν,  εν ταις θλίψεσιν οίδα,  και των νόσων ιατρόν σε γινώσκω,  και παντελή συντριμμόν του θανάτου,  και ποταμόν της ζωής ανεξάντλητον,  και πάντων των εν συμφοραίς,  ταχινήν και οξείαν αντίληψιν’’.

        Πόσο γλυκαίνει και ημερώνει η ψυχή του ανθρώπου, αυτά τα Αυγουστιάτικα απογέματα! Όσο και ο κάματος της ημέρας να σε έχει καταβάλει , με το άκουσμα των λέξεων που εναλλάσσονται αρμονικά σαν τ’ απαλά κύματα γαληνεμένης θάλασσας, η ψυχή του ανθρώπου, η ζυμωμένη με την μαγιά του πόνου και της χαράς , έρχεται και αναπαύεται μυστικά και το ανήμερο θεριό της ημέρας ,ο άνθρωπος ,γίνεται αρνάκι ήσυχο στο δειλινό του Αυγούστου.

            Όσο τα προβλήματα μεγαλώνουν, όσο οι δυσκολίες αυξάνουν, τόσο μεγαλώνει η ελπίδα και η ελπίδα γίνεται απαντοχή και κουράγιο. Κάθε χρόνο, αυτές τις ημέρες, όπου κιαν στρέψεις την ματιά σου, θα δεις την ίδια εικόνα…. Άνθρωποι κάθε ηλικίας , να έχουν προσηλωμένα τα μάτια στην Εικόνα της Μεγάλης Κυράς και να την υμνολογούν μέσα από την καρδιά τους. Και οι ύμνοι ,σε μεταφέρουν εκεί, στην Αγία Γη απ’ όπου ξεκίνησε το ταξίδι για τον Ουρανό η Παναγιά όταν : ‘’Θεαρχίω νεύματι πάντοθεν οι θεοφόροι απόστολοι υπό νεφών μεταρσίως αιρόμενοι’’ βρέθηκαν κοντά Της στην νεκρική κλίνη να ασπαστούν για τελευταία φορά στην επίγεια ζωή τους, την Μάνα του Θεού, την παρηγοριά του κόσμου.  Αιώνες τώρα , ο Χριστιανικός κόσμος και ιδιαίτερα εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί ,μέσα από τον λειτουργικό χρόνο της Εκκλησίας , καταλαμβάνουμε μια μικρή θέση δίπλα Της  και με τα μάτια της ψυχής μας βλέπουμε ‘’Την του αεννάου φωτός μητέρα’’, να μεταφέρεται από τον Δεσπότη Χριστό στους Ουρανούς.

            Αυτό μας κρατάει ,αιώνες τώρα ενωμένους σαν Έθνος. Η μεγάλη αγάπη του πονεμένου λαού μας στην Μεγαλόχαρη. Το μεγαλύτερο δώρο μας σε Εκείνην ,είναι η ικεσία μας που σαν κανίσκιον αποδέχεται στον Θρόνο Της. Η προσευχή μας είναι το δώρο μας ,στην γιορτή της Παναγιάς. Αυτή είναι και η μοναδικότητα μας. Να ατενίζουμε την μορφή Της και να της μιλάμε με την οικειότητα της παιδικής αγάπης για το σεβαστό Πρόσωπο της Μάνας. Και το ξεχείλισμα της προσευχής έχει να κάνει με την νεότητα ,με τα νέα παιδιά που ψάχνουν απελπισμένα να βρουν την ελπίδα σε καιρούς και χρόνους που όλα ,μα όλα φαίνονται τραγικά απελπισμένα! Μπορεί να παρακάμψει την ικεσία ενός ολόκληρου λαού η Κυρά όταν εν ενί στόματι και μια καρδία ,Της ζητά : ‘’  πρέσβευε διηνεκώς περιφρουρήσαι και σώσαι από πάσης προσβολής εναντίας την νεολαίαν σου’’!

            Αυτό το μεγάλο προνόμιο, κανείς και με κανέναν τρόπο ,δεν μπορεί να μας το στερήσει. Στις δύσκολες ώρες που ο καθένας μας περνά, Εκείνη θα στέκει δίπλα, σε όποιον με περισσή αγάπη θα της ψιθυρίζει μυστικά: ’’Παρακαλώ σέ Παρθένε, βοήθησόν μοι εν τάχει’’ !

Δημοσιεύθηκε στο τεύχος 31, του ‘’Αμβωνος Παγγαίου’’