Η επίσκεψη του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου στην Θράκη μας, αποτελεί ένα υψίστης σημασίας γεγονός για αυτήν. Θέλησα μέσα από τους ''Ιερατικούς στοχασμούς'' να καταθέσω λίγες σκέψεις με αφορμή την επίσκεψη του Παναγιωτάτου, στην Ιερά Μητρόπολη Μαρωνείας και Κομοτηνής, χωρίς καμία δημοσιογραφική διάθεση, μιας και τον ρόλο αυτό, έχουν και επιτελούν εξαιρετικά τα Εκκλησιαστικά Πρακτορεία ειδήσεων. Θέλω σήμερα, να καταθέσω λίγες σκέψεις μέσα από την καρδιά μου, κρατώντας σαν ανάμνηση τις ωραίες εικόνες που τα μάτια μου διαφύλαξαν , με σεβασμό στην θυρίδα αγάπης που έχω πάντοτε στην ψυχή μου για την Αγία Του Χριστού Μεγάλη Εκκλησία.
Η Πατριαρχική επίσκεψη, σήμανε έναν πνευματικό συναγερμό, στην πόλη όπου ζουν αρμονικά Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι. Ο οικείος Ποιμενάρχης, Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μαρωνείας και Κομοτηνής κ. Παντελεήμων, υποδέχθηκε μαζί με τους Ιεράρχες της Θράκης καθώς και τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας, Ελευθερουπόλεως κ. Χρυσόστομο, την Α,Θ.Π. στον περικαλλή Καθεδρικό Ναό της Πόλεως. Με εντυπωσίασε ο διάχυτος ενθουσιασμός των Χριστιανών που θέλησαν με την προσέλευση τους να δείξουν την αγάπη τους στον Πατριάρχη. Αυτό συμβαίνει σε όλες τις Πατριαρχικές επισκέψεις που έχουν γίνει μέχρι σήμερα και αποδεικνύει την αγάπη του ευσεβούς λαού μας, όχι μόνον στο πρόσωπο αλλά κυρίως στον θεσμό. Ίσως, στην δεδομένη χρονική στιγμή, το πρόσωπο Του Πατριάρχου να ελκύει ακόμα περισσότερο τα αισθήματα συμπαθείας για τον θεσμό. Όμως, νομίζω πως το μεγαλύτερο επίτευγμα του Πατριάρχου, πέραν των υπολοίπων στην πολύχρονη Πατριαρχία Του, ήταν, πως κατάφερε να μεταφέρει την αγάπη για το πρόσωπο Του, στον ίδιο τον θεσμό Της Μεγάλης Εκκλησίας.
Γνωρίζει και ο ίδιος, πως η παρουσία Του στον Θρόνο, έχει ημερομηνία λήξεως, όπως συμβαίνει σε ότι αφορά την ανθρώπινη παρουσία. Όμως, δεν έπαψε και δεν θα πάψει να διασαλπίζει την διηνεκή και μόνιμο παρουσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου, στο πέρασμα των αιώνων. Διέκρινα τον ενθουσιασμό Του στο πρόσωπο που ο χρόνος έχει λευκάνει. Έναν ενθουσιασμό που έχει να κάνει με την σχέση του με τον λαό μας. Κάποτε, πριν από πολλά χρόνια, το Πατριαρχείο είχε Μητροπόλεις που έσφυζαν από ζωή. Μετά από τα θλιβερά γεγονότα που σημάδεψαν την ιστορία αυτού του τόπου στα 1922, το Πατριαρχείο έχασε το ποίμνιο του, που βαδίζοντας το σκληρό μονοπάτι της προσφυγιάς, βρήκε καταφύγιο στην Μητέρα Ελλάδα, στην οποίαν συγκέντρωσαν αναμνήσεις και κειμήλια , έζησαν και ρίζωσαν και μεγαλούργησαν ξανά!
Πολλές φορές θα ακούσεις την φράση, ''χαμένες Πατρίδες'' η εξευγενισμένα ΄΄ αλησμόνητες Πατρίδες''. Αυτήν την φράση όμως θα την ακούσεις εδώ, στην Ελλάδα. Δεν θυμάμαι ποτέ να την χρησιμοποίησε ο Πατριάρχης σε κάποια ομιλία του. Για το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το πλήγμα ήταν βαρύ και ο φόρος αίματος ακόμα μεγαλύτερος. Ωστόσο, ποτέ δεν αποδέχθηκε πως οι Πατρίδες ''χάθηκαν'' και αυτό διότι η Μεγάλη Εκκλησία, ζει στην αιχμαλωσία αιώνες τώρα. Οι ψυχές δεν αιχμαλωτίζονται όπως τα εδάφη. Αντίθετα, συνεχίζει να χειροτονεί Μητροπολίτες σε Μητροπόλεις στις οποίες κάποτε ζούσαν χιλιάδες Έλληνες, ενώ σήμερα πλέον δεν ζει κανείς. Η μήπως όχι; Οι απόγονοι των προσφύγων Ελλήνων της Ανατολικής Θράκης, της Ιωνίας, του Πόντου, ζουν πλέον στην Ελλάδα.
Βλέποντας τον ενθουσιασμό και την αγάπη του κόσμου προς τον Πατριάρχη, αντιλαμβάνεσαι πως υπάρχει ένας άρρηκτος δεσμός που ο χρόνος, δεν κατάφερε να διαλύσει. Αυτό διέκρινα και σήμερα. Είναι ελάχιστες οι φορές που επισκέφθηκα το Φανάρι, συνοδεύοντας τους Χριστιανούς ή ιδιωτικά. Κάθε φορά όπως, ακούω την ίδια φράση από τον Πατριάρχη: '' να έρχεστε να μας βλέπετε...''
Σήμερα, στον λίγο χρόνο που βρέθηκα στην Κομοτηνή, για μια ακόμη φορά διέκρινα, πως με το Οικουμενικό Πατριαρχείο, συμβαίνει ,ότι ακριβώς μπορεί να συμβεί σε κάποιο υιοθετημένο παιδί όταν θα δει την φυσική του Μητέρα. Οφείλεις να αγαπάς την Μάνα που σε μεγάλωσε, χωρίς όμως ποτέ να ξεχάσεις, την Μάνα που σε γέννησε! Μπρος σε αυτήν την σκέψη, τα αναπόφευκτα ανθρώπινα λάθη μπορούν να μην φανούν τόσο ισχυρά ώστε να ζημιώσουν θεσμούς και πρόσωπα που στέκουν με έναν κοινό στόχο και έναν σκοπό απέναντι στην Ιστορία: Να διακονούν Θεό και άνθρωπο!
π. Θωμάς Ανδρέου.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου