Σαν ελάχιστη προσφορά στη μνήμη των αγωνιστών του 1940, σας αποστέλλω την παρακάτω ιστορία που δημοσιεύεται στο τεύχος του Οκτωβρίου της Ναυτικής Ελλάδος. Ήμουν στο Ναυτικό το 1952 και βρισκόμουνα στη Πλατεία Κλαυθμώνος, όχι όπως είναι σήμερα. Οι νεότεροι δεν γνωρίζουν πάρα πολλά από τα παλιά και απορούν οπόταν ακούν ορισμένα γεγονότα του τότε. Εκείνη τη στιγμή έπεφτε ο ήλιος και θα γνωρίζετε ότι με τη δύση του, γίνεται υποστολή της σημαίας.

Θυμάμαι, πριν χρόνια όταν ξεκίνησε η μόδα των riality, στην Ελλάδα προ της κρίσεως, όταν ένας ολόκληρος λαός, καθηλωμένος καθημερινά στον τηλεόραση παρακολουθούσε ανθρώπους να ζουν κλειδωμένοι σε έναν χώρο, να γελούν, να κλαίνε, να ξυπνούν και να κοιμούνται ακόμα και να βρίζονται μεταξύ τους. Στο τέλος, κάποιος θα έπαιρνε το πολυπόθητο βραβείο που μεταφραζόταν σε ένα μεγάλο χρηματικό ποσό.

Θέαμα τραγικόν! Ο ανθρώπινος θρήνος , μπροστά στον θάνατο ενός νέου ανθρώπου! Οι σπαραξικάρδιες κραυγές μιας μάνας που συνοδεύει το σπλάχνο της , στο κατώφλι του τάφου, εκεί, όπου κατά την ανθρώπινη λογική τελειώνει η ζωή... Δεν υπάρχουν λόγια που να μπορούν να περιγράψουν την εικόνα μιας μάνας που κηδεύει, το παιδί της! Ποιος μπορεί να σταθεί απαθείς μπροστά σε ένα τέτοιο συγκλονιστικό γεγονός; Ποιος μπορεί να μην δακρύσει, μπροστά στον μητρικό θρήνο, που σαν άλλο νανούρισμα συνοδεύει το παιδί στον ύπνο της αιωνιότητας; Στην πόλη Ναΐν μια νεκρική πομπή, συνοδεύει έναν νέο στον τόπο της ταφής του. Έναν νέο άνθρωπο που ο αλύπητος θάνατος απεφάσισε να υφαρπάσει από την μητρική αγκαλιά...

Είναι γεγονός, ότι στην εποχή μας, έχει χαθεί η μεσότητα. Η ακρότητα κυριαρχεί, με ολέθρια αποτελέσματα στις ζωές των ανθρώπων. Η ακρότητα, δεν μπορεί να φέρει καλά αποτελέσματα, όπου και αν υπάρχει. Πολλώ δε μάλλον, όταν αυτή, ενδεδυμένη με τον μανδύα της πίστης, έρχεται να διαχωρίσει όσους ενώνει η κοινή πίστης στο Ευαγγέλιο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού! Φθάσαμε στο σημείο, η Ορθοδοξία να προσμετράται ποσοτικά! 

Μου λες, πως κουράστηκες. Πως δεν αντέχεις άλλο... Βυθισμένος μέσα στην θλίψη της ψυχής σου, αναζητάς λίγο φως, στο σκοτάδι σου. Μου λες πως αμφιβάλλεις πως σε ακούει ο Θεός. Άφησε την ψυχή σου να γαληνέψει και έπειτα, στάσου ορθός! Μην αφήνεις το σκοτάδι της θλίψης να σε περιτυλίξει. Βλέπω την αγωνία να διαγράφεται στο πρόσωπο σου. Σε ακούω να μου λες, πως δεν μπορείς να βρεις λύση. Αυτό είναι ανθρώπινο... Πολλά δεν μπορεί να κάνει ο άνθρωπος. Πάνω από τους ανθρώπους όμως, υπάρχει ο Θεός! Σκέφθηκες να ζητήσεις με την ψυχή σου, να δώσει Εκείνος την λύση στο πρόβλημα σου; Μου λες πως το έκανες!

Είδα ένα video που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο και παρουσιάζει νέα παιδιά από κάποια νεανική ενοριακή συντροφιά, να ψάλλουν τον Εθνικό μας ύμνο μέσα στην Αγιά Σοφιά, στην καρδιά της Κωνσταντινούπολης. Δεν ξέρω πότε συνέβη το γεγονός αυτό, αλλά θα ήθελα να καταθέσω ελάχιστες απόψεις επ' αυτού.

Πολλές φορές, άκουσα να μου λένε την φράση '' μου έχουν κάνει μάγια!''. Πολλές φορές μου ζητήθηκε να ''διαβάσω'' εξορκισμούς σε ανθρώπους που είχαν την βεβαιότητα πως κάποιοι, τους έχουν κάνει μάγια. Όταν ρωτούσα πως το έχουν διαπιστώσει, οι απαντήσεις τους ήταν θολές. Δεν θυμάμαι στα χρόνια της διακονίας μου στην Εκκλησία μας, να βρέθηκε κάποιος που να καταφέρει πραγματικά να με πείσει πως θα έπρεπε να χρησιμοποιήσω τα όπλα της Εκκλησίας ώστε να λυτρωθεί από την διηνεκή μάχη μεταξύ του καλού και του κακού. Με τον τρόπο αυτό, απέφυγα ευγενικά να αναγνώσω τους εξορκισμούς που μου ζητούσαν.