Θέαμα τραγικόν! Ο ανθρώπινος θρήνος , μπροστά στον θάνατο ενός νέου ανθρώπου! Οι σπαραξικάρδιες κραυγές μιας μάνας που συνοδεύει το σπλάχνο της , στο κατώφλι του τάφου, εκεί, όπου κατά την ανθρώπινη λογική τελειώνει η ζωή... Δεν υπάρχουν λόγια που να μπορούν να περιγράψουν την εικόνα μιας μάνας που κηδεύει, το παιδί της! Ποιος μπορεί να σταθεί απαθείς μπροστά σε ένα τέτοιο συγκλονιστικό γεγονός; Ποιος μπορεί να μην δακρύσει, μπροστά στον μητρικό θρήνο, που σαν άλλο νανούρισμα συνοδεύει το παιδί στον ύπνο της αιωνιότητας; Στην πόλη Ναΐν μια νεκρική πομπή, συνοδεύει έναν νέο στον τόπο της ταφής του. Έναν νέο άνθρωπο που ο αλύπητος θάνατος απεφάσισε να υφαρπάσει από την μητρική αγκαλιά...
Ο γοερός θρήνος, διασχίζει τον αέρα... Οι κραυγές της δυστυχισμένης μητέρας που θρηνεί το μονάκριβο παιδί της, δεν αφήνουν κανέναν ασυγκίνητο, ακόμα και τον ίδιο Τον Θεό... Ο Χριστός μας, βρίσκεται διερχόμενος από την πόλη. Ακούει τους θρήνους των παρισταμένων. Συγκινείται μπροστά στην αγωνία του ανθρώπου για το μυστήριο του θανάτου, μυστήριο που βιώνει ο μεταπτωτικός άνθρωπος ως επιλογή της ελευθέρας βουλήσεως του. Σπλαχνίζεται ο Θεός τον άνθρωπο και παρεμβαίνει! Σταματά την νεκρική πομπή. Το βλέμμα Του, συναντά εκείνο της δυστυχούς μητέρας! ΄΄ Μη κλαίε...'', ακούει την γλυκυτάτη φωνή, Εκείνου που στέκει μεταξύ της ζωής και του θανάτου.
Θα μπορούσε ο Κύριος με έναν Του λόγο, να αναστήσει τον νεκρό. Δεν το κάνει! Πλησιάζει και τον αγγίζει. Με τον ίδιο τρόπο που ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο, δίνοντας του πνοή ζώσα, με τον ίδιο τρόπο τον επαναφέρει στην ζωή, όχι από μακρυά, αλλά αγγίζοντας τον, με τα χέρια που έδωσε το φως στους τυφλούς, την θεραπεία στους ασθενείς, την ζωή στους νεκρούς! Δίνει εντολή στον θάνατο να απελευθερώσει από το πικρό δίχτυ της αιχμαλωσίας του, τον νεκρό νέο! Τον επαναφέρει στην ζωή, αρπάζοντας τον ο Ίδιος, από τον θάνατο. Τον χαρίζει, ανεκτίμητο δώρο, στην πολύπαθη μητέρα που κρατά ξανά το παιδί της ζωντανό στην μητρική αγκαλιά!
Πολλές φορές, ίσως, βρεθήκαμε μπροστά στον μητρικό θρήνο ,για τον θάνατο ενός παιδιού. Ποιος όμως μπορεί να αντιληφθεί, την ευτυχία αυτής της μητέρας που αγκαλιάζει ξανά το σπλάχνο της μέσα από την νεκρική κλίνη; Ποιος θα μπορούσε να αντιληφθεί αυτό που έζησαν οι παριστάμενοι όταν είδαν τον νεκρό να ανοίγει τα μάτια αντικρίζοντας ξανά το φως της ζωής! Ποιος μπορεί να αντιληφθεί τα συναισθήματα του νέου όταν εκείνος ξυπνά από τον μεγάλο ύπνο και βλέπει μπροστά του το πρόσωπο Εκείνου που τον επανέφερε στην ζωή;
Ο θάνατος, αποδυναμώνεται από Εκείνον, που τελικά χαρίζει την αιώνια ζωή, μέσα από τον δικό Του θάνατο και την δική Του ανάσταση! Ο άνθρωπος κάθε εποχής, στάθηκε σιωπηλός μπροστά στο μυστήριο του θανάτου. Κατάφερε να ξεκλειδώσει καλά κρυμμένα μυστικά. Έκανε την γη να μιλήσει αποκαλύπτοντας τα μυστικά της. Κατάφερε να διαπλεύσει την θάλασσα, να διασχίσει τους αιθέρες, να φθάσει έως εσχάτου της γης! Κατάφερε να ξεπεράσει τον ίδιο του τον εαυτό, να ψηλαφίσει τα αστρικά συστήματα, να αποκωδικοποιήσει άγνωστες εικόνες, ένα δεν κατάφερε να κάνει! Να σταματήσει τον θάνατο που αποτελεί κοινό χρέος όλων των ανθρώπων. Και όμως! Επί είκοσι και πλέον αιώνες, το ευαγγέλιο διασαλπίζει αυτό που ο άνθρωπος αναζητά να μάθει! Πως ο τάφος, δεν είναι το τέλος, αλλά η αρχή της ζωής! Αλίμονο σε όποιον δεν μπορεί να πιστέψει στην μετά θάνατον ζωή! Είναι καταδικασμένος να βιώνει καθημερινά την αγωνία του θανάτου! Είναι καταδικασμένος να ζει τον θάνατο, στην καθημερινή ζωή του.
Ο Χριστός, ο νικητής του θανάτου, συνεχίζει να μας προσκαλεί στην αιώνια ζωή! Για μια ακόμα φορά, η ευαγγελικές αλήθειες έρχονται να μας υπενθυμίσουν πως τελικά δεν είναι παντοδύναμος ο θάνατος! Η αιωνιότητα δεν αποτελεί προνόμιο λίγων, αλλά απόκτημα όσων θέλουν να πιστέψουν αυτό που τα αδιάψευστα χείλη του Θεού, βεβαίωσαν τους ανθρώπους. ''ἐγώ εἰμι ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή. ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, κἂν ἀποθάνῃ, ζήσεται...'' ( Ιωαν. 11-25).
π. Θωμάς Ανδρέου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου