Θυμάμαι, πριν χρόνια όταν ξεκίνησε η μόδα των riality, στην Ελλάδα προ της κρίσεως, όταν ένας ολόκληρος λαός, καθηλωμένος καθημερινά στον τηλεόραση παρακολουθούσε ανθρώπους να ζουν κλειδωμένοι σε έναν χώρο, να γελούν, να κλαίνε, να ξυπνούν και να κοιμούνται ακόμα και να βρίζονται μεταξύ τους. Στο τέλος, κάποιος θα έπαιρνε το πολυπόθητο βραβείο που μεταφραζόταν σε ένα μεγάλο χρηματικό ποσό.
Κάπου όμως, η μόδα ξέφτισε. Τα τούρκικα σήριαλ της ξεπεσμένης Ελληνικής τηλεόρασης ήρθαν να καλύψουν τις πνευματικές αναζητήσεις όλων όσων πλέον σε αυτά , έβρισκαν την παρηγοριά τους. Όμως, άλλο το riality και άλλο το σήριαλ. Και αφού πλέον, εξαντλήσαμε την πιθανότητα εκμετάλλευσης των μεγάλων, φθάσαμε στα παιδιά... Κάθισα να παρακολουθήσω για λίγο τηλεόραση και με έκπληξη είδα πως υπάρχει παιδικό riality... Κάποιοι καλλιτέχνες αποτελούν την κριτική επιτροπή η οποία και αναλαμβάνει να ''ξεχωρίσει'' κάποια παιδιά για το φωνητικό τους ταλέντο....
Σε μια Ελλάδα που κατακερματίζεται, σε μια Ελλάδα που υποφέρει από τα μνημόνια , σε μια Ελλάδα που τα ποσοστά της ανεργίας αγγίζουν σχεδόν το 28%, κάποιοι γονείς που έχουν όνειρα για τα παιδιά τους, τα εκθέτουν στην τηλεόραση περιμένοντας το κέρδος, για τα ίδια ή και για εκείνους;
Είναι αλήθεια, πως στην εποχή μας, το μοντέλο του επιτυχημένου κοινωνικά ανθρώπου, ενσαρκώνεται σε κάποιους καλλιτέχνες, όπως μια αμφιβόλου πνευματικής ισορροπίας κυρία, που πριν λίγο χρονικό διάστημα μας έκανε την τιμή να επισκεφθεί την πατρίδα μας , από το εξωτερικό. Τέτοια πρόσωπα προβάλλει και η τηλεόραση αλλά και το διαδίκτυο. Αυτό, έχει σαν φυσικό αποτέλεσμα , τα πρόσωπα αυτά, να αποτελούν τα πρότυπα ζωής, στα παιδιά που ονειρεύονται να ξεπεράσουν τον εαυτό τους, να κάνουν περήφανους τους γονείς τους, να κατακτήσουν το όνειρο... Δεν είπε κανείς σε αυτά τα παιδιά, πως το όνειρο, δεν αργεί να γίνει εφιάλτης ; Και καλά, οι ιθύνοντες αυτών των τηλεοπτικών εγχειρημάτων κέρδους, που σε καμία περίπτωση δεν θα έβαζαν τα δικά τους παιδιά, στην θέση των παιδιών που τους πείθουν ότι το όνειρο θα τους χαριστεί μέσα από εκεί!
Οι γονείς όμως αυτών των παιδιών, πως είναι δυνατόν να δέχονται, τα ίδια τους τα παιδιά, να γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης , να χρησιμοποιούνται στο όνομα του κέρδους μιας επίπλαστης επιτυχίας; Πήγαν ποτέ αυτοί οι άνθρωποι να επισκεφθούν το σπίτι του Ηθοποιού, να μιλήσουν με τους ανθρώπους που έζησαν αυτήν την επιτυχία της αναγνωρισιμότητας, να τους πουν οι ίδιοι τι σημαίνει να σε εκμετελλεύονται και όταν πλέον δεν σε χρειάζονται να σε πετούν σαν στημένη λεμονόκουπα; Κάθισαν ποτέ αυτοί οι γονείς, να μάθουν την κατάληξη μεγάλων αστέρων που τελικά πέθαναν μόνοι, έχοντας σαν μοναδική συντροφιά την κατάθλιψη που τους περιέβαλλε μετά την δόξα; Καλό είναι να αξιοποιεί έναν παιδί το ταλέντο του, κακό είναι το ταλέντο ενός παιδιού να το εκμεταλλεύονται κάποιοι άλλοι.
Πως είναι δυνατόν, να υπάρχουν γονείς που οδηγούν τα παιδιά τους σε έναν δρόμο, μιας επιτυχίας που κάνει κύκλους και δεν κρατά για πάντα; Είναι κρίμα, να διαχειριζόμαστε οι μεγάλοι τα όνειρα των παιδιών! Είναι κρίμα, να δεχόμαστε ,τα παιδιά να γίνονται πρωταγωνιστές σε μια ψεύτικη και πρόσκαιρη επιτυχία! Επιτυχία δεν είναι να μπορείς να πετύχεις για λίγο- όσο θα θέλουν δηλαδή αυτοί που θα σε κάνουν να πετύχεις- αλλά για μια ολόκληρη ζωή που το όνειρο θα είναι ένας αγώνας ζωής χωρίς καθρέπτες που αλλοιώνουν τα πρόσωπα, χωρίς φώτα που σε κάποια στιγμή θα σβήσουν για πάντα...
Είναι ωραίο τα παιδιά να ονειρεύονται! Και οφείλουμε να προστατέψουμε τα όνειρα τους! Είναι άδικο, να χρησιμοποιούμε τα παιδιά, μαθαίνοντας τα στην πιο τρυφερή ηλικία, πως η ζωή, είναι ωραία, μόνον όταν μπορείς να μοιάζεις σε κάποιον άλλον, χωρίς να έχεις το δικαίωμα να διαμορφώσεις εσύ, ένα πρότυπο ανθρώπου που δεν θα θυμούνται λίγοι για λίγο, αλλά πολλοί για πάντα...
π. Θωμάς Ανδρέου.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου