Μέσα στην ζωή της
Εκκλησίας, υπάρχουν πρότυπα προς μίμησιν. Η στρατευομένη Εκκλησία, τιμά και
προσπαθεί να μιμηθεί την θριαμβεύουσα με τρόπο μυστικό, σχεδόν ακατάληπτο.
Μόνον έτσι μπορεί κανείς να εξηγήσει πως η Εκκλησιαστική Ιστορία, διαφέρει από
την Ιστορική καταγραφή σε αυτό το σημείο. Στην μεν Ιστορική καταγραφή, αλλάζουν
τα γεγονότα στα οποία πρωταγωνιστούν τα πρόσωπα, στην δε Εκκλησιαστική Ιστορία
τα γεγονότα επαναλαμβάνονται, έχοντας σαν κοινή βάση , την ομολογητική διάθεση
για το Χριστό, η οποία μπορεί να οδηγήσει ακόμη και σε αυτόν τον πικρό,
μαρτυρικό θάνατο!
Και η Εκκλησία, συνεχίζει μέσα στον
αέναο χρόνο, να προσφέρει παραδείγματα προς μίμησιν , σε μια κοινωνία που
πάσχει και αναζητά. Πάσχει στην αναζήτηση των προτύπων! Μέσα από μια στείρα
προοπτική της σημερινής πραγματικότητας, ο άνθρωπος αδυνατεί να κατανοήσει αυτό
που για αιώνες τώρα η Εκκλησιαστική συνείδηση διασαλπίζει στο πέρασμα των
αιώνων: Πως η μαρτυρία και το μαρτύριο, είναι έννοιες που ταυτίζονται στα
πρόσωπα όλων όσων, μέσα από το πέρασμα της ζωής, κατέκτησαν την αιωνιότητα!
Μια από τις εξέχουσες, εμβληματικές
μορφές της Εκκλησιαστικής Ιστορίας, είναι, Οσιολογιωτάτη Καθηγουμένη και
ευλαβέστατες μονάστριες, αδελφοί συμπρεσβύτεροι και ευλογημένοι συνεορταστές ,
το πρόσωπο το οποίον σήμερα μας συγκέντρωσε στην σεβασμία αυτή μοναστική
κοινότητα, στις παρυφές του Παγγαίου Όρους, που δικαίως έχει καταλάβει τον
τίτλο, του Αγίου Όρους της Ελληνικής Μακεδονίας μας. Δεσπόζει , φωτιζομένη από
το φώς των κανδυλών η νεαρά μορφή Του, έλκει ως μαγνήτης τις ψυχές όσων σήμερα
ήλθαν να γίνουν κοινωνοί της Θείας δόξης δια της οποίας περιβάλλεται ο
ανυποχώρητος ήρως της Εκκλησίας, το άκουσμα του ονόματος του οποίου, προκαλεί
συναισθήματα ευλαβείας στους ευσεβείς Χριστιανούς! Δημήτριος, ο Θεσσαλονικεύς,
ο Μυροβλύτης…
Γεννήθηκε το δεύτερο μισό του 3ου
μ.Χ. αιώνος στην συμβασιλεύουσα πόλη της Θεσσαλονίκης. Την αγιοτόκο και
Παναγιοσκέπαστο πόλη, των θρύλων, των θρήνων , της ιστορίας! Ευπατρίδης γόνος
αριστοκρατικής και επιφανούς οικογενείας, μεγάλωσε με όλες τις ανέσεις μιας
πολυτελούς ζωής. Κατατάχθηκε στον στρατό μιας υπερδυνάμεως που την εποχή εκείνη
μεσουρανούσε. Της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας! Νωρίς, ανελίχθηκε στις στρατιωτικές
βαθμίδες, φθάνοντας σε ηλικία μόλις 22 ετών να κοσμείται με τον βαθμό του
χιλιάρχου. Είχε επιτύχει σύμφωνα με την ανθρώπινη λογική, που θέλει την
επιτυχία να μεταφράζεται σε δόξα, σε δύναμη και σε χρήμα. Ποιος δεν θα ζήλευε
τον χαρισματικό αξιωματούχο του Ρωμαϊκού στρατού το μέλλον του οποίου
διαγραφόταν λαμπρό;
Όμως, ο Θεός, ο ετάζων καρδίας και νεφρούς ,
προσκαλεί κοντά Του τον Δημήτριο. Γνωρίζει τον Χριστό, σε μια εποχή όπου το
σκότος της πολυθεΐας των ειδώλων κυριαρχεί. Για μια φορά ακόμα, επιβεβαιούται ο
αποστολικός λόγος του Παύλου, λόγος Θεού εκπεφρασμένος από τα χείλη εκείνου που
πέθανε για τον Χριστό! Προορίζει Θεός
και ‘’ οὓς –ο Θεός- προώρισε, τούτους καὶ ἐκάλεσε, καὶ οὓς
ἐκάλεσε, τούτους καὶ ἐδικαίωσεν, οὓς δὲ ἐδικαίωσε, τούτους καὶ ἐδόξασε’’ (Ρωμ.
8-30). Ο Δημήτριος, σαγηνευμένος από τον λόγο της Αγάπης του Ευαγγελίου του
Ιησού Χριστού, γίνεται Χριστιανός! Επιλογή ζωής, που διαχρονικά, όπως και
σήμερα, μπορεί να οδηγήσει τον επιλογέα
ακόμη και στον θάνατον…
Ο
Δημήτριος, δεν αρκείται στο να γνωρίσει τον Χριστό. Ποθεί να τον γνωρίσει και
σε άλλους και αυτό τον οδηγεί στην απόφαση να δημιουργήσει τις νεανικές
συντροφιές μελέτης της Αγίας Γραφής, ώστε μαζί με άλλους νέους, να γνωρίσουν
τις αιώνιες και ακατάλυτες Αλήθειες της Πίστεως μας. Στον θρόνο της Ρωμαϊκής
Αυτοκρατορίας, ανέρχεται ο Διοκλητιανός, ειδωλολάτρης αυτοκράτορας κύριο μέλημα
του οποίου υπήρξαν οι διωγμοί κατά των Χριστιανών.
Η
Εκκλησία, επί ημερών του αιμοδιψούς
Αυτοκράτορος της Ρώμης, απέκτησε νέφη μαρτύρων, αστέρες πολύφωτους που
κοσμούν το ουράνιο στερέωμα της θριαμβεύουσας Εκκλησίας. Και ο μεν,
Διοκλητιανός πέρασε στην λήθη της ιστορίας, τα δε ιερά σφάγια της Πίστεως ,
παραμένουν ζωντανά, αιώνια στην λατρευτική ζωή της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού,
Εκείνου που σαγήνευσε με τον Λόγο Του και συνεχίζει να σαγηνεύει δισεκατομμύρια
ανθρώπων σε κάθε εποχή!
Η
Χριστιανική βιωτή του Δημητρίου, γίνεται γνωστή! Ομοίως δε γνωστόν και το
τίμημα! Πρόσκαιρος θάνατος για την αιώνια ζωή! Συλλαμβάνεται και φυλακίζεται
διότι αγάπησε την δόξαν του Θεού και όχι την δόξα των ανθρώπων. Αρνούμενος να
δεχθεί το διάταγμα περί αρνήσεως του Χριστιανισμού, οδηγείται στην φυλακή, ο
ευπατρίδης γόνος της Μακεδονίας όπου σιωπηλά περιμένει το επακολουθούμενο
μαρτύριο! Εκεί, λαμβάνει χώρα και το γνωστόν θαύμα στο οποίον πρωταγωνιστεί ο
Άγιος Μάρτυς Νέστορας , της αντιμετώπισης του προκλητικού Λυαίου, ενός άλλου
Γολιάθ, που Θεομαχεί με τον Χριστό προκαλώντας τους Χριστιανούς να τον
αντιμετωπίσουν.
Ο
Χριστιανός Νέστορας, ζητά να τον συνοδεύσει η προσευχή του Αγίου Δημητρίου και
κατατροπώνει θριαμβευτικά τον ειδωλολάτρη Λυαίο. Αυτό, εξαγριώνει ακόμη
περισσότερο τους ειδωλολάτρες που κινούμενοι από την μισσαλοδοξία τους, φθάνουν
στην φυλακή όπου βρίσκεται ο Δημήτριος και δια λογχισμού τον θανατώνουν,
χαρίζοντας του τον στέφανον του μαρτυρίου! Στον ίδιο τόπο αργότερα, η ευσέβεια των
Χριστιανών ανέγειρε την μεγαλοπρεπή Βασιλική του Αγίου, εντός της οποίας
πολυτιμότατος θησαυρός υπάρχει η λάρνακα με τα χαριτόβρυτα λείψανα Του. Ο Θεός,
χάρισε στον Μάρτυρα την Χάριν της Θαυματουργίας αλλά και την μυροβλυσία στα
Τίμια Λείψανα Του, εκ της οποίας κατέστει γνωστός στην συνείδηση του ευσεβούς
πληρώματος της Εκκλησίας με τούτο το προσωνύμιο: Μυροβλύτης.
Καυχάται λοιπόν, δικαίως, η Θεσσαλονίκη διότι έχει τον δικό Της ακοίμητο
φρουρό και προστάτη! Πολλοί στο πέρασμα των αιώνων θέλησαν να την αλώσουν αλλά
και αν αλλοιώσουν την ιστορία της. Δεν το κατάφεραν όμως γιατί αφέντη και
πολιούχο της, έχει τον Άγιο Δημήτριο που στέκει εκεί, στον δικό του Θρόνο
δεχόμενος τις δεήσεις και ικεσίες και ωδές πνευματικές, όλων όσων ατενίζοντας
το ιλαρόν του προσώπου Του, αντλούν δύναμη και θάρρος ώστε να καταστούν νικητές
στην παλαίστρα της ζωής, όπου ο καθείς εξ’ ημών καλείται να αντιμετωπίσει τον
δικό του Λυαίο. Όμως, μια ευχή κυριαρχεί στις καρδιές μας: ‘’ ο Θεός Δημητρίου
βοήθει μοι!’’ Ποιος μπορεί να φοβηθεί και να λυγίσει, όταν γνωρίζει πως πάνω
από τους ανθρώπους, είναι ο Θεός;
Καυχάται όμως και το χρυσοφόρον Παγγαίον, του θρυλικού στρατηλάτου της
Ελληνικής ιστορίας, του απογόνου της δυναστείας των Αργεαδών , του Αλεξάνδρου
της Μακεδονίας, διότι στις παρυφές του υπάρχει πολύτιμος θησαυρός η Μονή, του
θρυλικού στρατηλάτου της Εκκλησίας , του Δημητρίου του Θεσσαλονικέως! Εμείς,
ταπεινοί προσκυνητές σήμερα, ζητούμε την
Χάρη και την Ουράνιο μεσιτεία του φαεινού αστέρος του ουρανίου στερεώματος,
ώστε να μπορούμε καθημερινά να κερδίζουμε τους αγώνες που απλόχερα η ζωή μας
προσφέρει. Αγόγγυστα φέροντες τον σταυρόν της ζωής μας, γνωρίζουμε πως ακόμα
και όλοι να μας εγκαταλείψουν, ακόμα και όλοι να μας αποστραφούν, υπάρχει ο
Θεός και οι φίλοι Του, οι Άγιοι της Πίστεως μας που ποτέ δεν μας εγκαταλείπουν!
Ας ευχηθούμε λοιπόν ο αγών να στεφθεί από τον στέφανον της νίκης και το
δάκρυ, η ικεσία του καθενός εξ’ ημών, να φθάσει στον θρόνο του Αγίου ώστε οι
προσδοκίες και οι ελπίδες μας να πραγματοποιηθούν. Όμως, προσευχόμεθα ταπεινά
και για την φιλόξενη Μονή Του που σήμερα λαμπροστόλιστη γιορτάζει τον νοικοκύρη
! Ευχαριστούντες από καρδίας τον Θεό διότι μας αξίωσε αυτής της προσκυνηματικής
επισκέψεως, ας παρακαλέσωμε τον Μεγαλομάρτυρα λέγοντες: ‘’Φρούρησον πανεύφημε
την σε μεγαλύνουσα Μονή, από των εναντίων προσβολών , παρρησίαν ως έχων , προς
Χριστόν τον σε δοξάσαντα. Αμήν!
π. Θωμάς Ανδρέου
Ομιλία εκφωνηθείσα κατά τον πανηγυρικό εσπερινό της Ι.Μ. Αγίου Δημητρίου Νικήσιανης την 25ην Οκτωβρίου 2014
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου