Ενθουσιαστικός πατριωτισμός.

Είδα ένα video που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο και παρουσιάζει νέα παιδιά από κάποια νεανική ενοριακή συντροφιά, να ψάλλουν τον Εθνικό μας ύμνο μέσα στην Αγιά Σοφιά, στην καρδιά της Κωνσταντινούπολης. Δεν ξέρω πότε συνέβη το γεγονός αυτό, αλλά θα ήθελα να καταθέσω ελάχιστες απόψεις επ' αυτού.

        Η περίπτωση των νέων αυτών παιδιών που θύμισε ένα άλλο περιστατικό που συνέβη μέσα στην Αγία Σοφιά τον Ιανουάριο του 1919, όταν ένας λεβέντης Κρητικός Παπάς, ο Αρχιμανδρίτης Ελευθέριος Νουφράκης, τόλμησε να τελέσει σύντομη Θεία Λειτουργία με την παρουσία οπλοφόρων Ελλήνων Αξιωματικών  και μάλιστα σε μια χρονική περίοδο κατά την οποίαν ο Ναός της Του Θεού Σοφίας χρησιμοποιείτω ως τζαμί. Η αντίδραση των παρισταμένων μουσουλμάνων υπήρξε υποτονική μιας και πρώτον οι αξιωματικοί οπλοφορούσαν και δεύτερον ο  Ελληνικός στόλος βρισκόταν στην Κωνσταντινούπολη η οποία με την σειρά της βρισκόταν υπό ΄΄συμμαχική επικυριαρχία''. Πάραυτα όμως, δεν δίστασε κάποιος με δόλιο τρόπο να προσπαθήσει να δολοφονήσει τον παπά Λευτέρη ο οποίος σώθηκε παρά τον τραυματισμό του.Το γεγονός προκάλεσε διπλωματικό επεισόδιο μεταξύ των δύο χωρών και δεν πέρασαν πολλά χρόνια που στην συνέχεια η γειτονική μας χώρα πήρε το αίμα της πίσω, με μιαν γενοκτονία που προσμετρήθηκε με χιλιάδες νεκρών και ακόμα περισσότερους πρόσφυγες... 

       Σε καμία ασφαλώς περίπτωση δεν εννοώ πως το γεγονός της τελέσεως της Θείας Λειτουργίας έγινε η αιτία της γενοκτονίας του Μικρασιατικού πληθυσμού, απλά μεταφέρω τα γεγονότα που ακολούθησαν λίγα χρόνια μετά από αυτό. Οφείλω να πω, πως βλέποντας το video, θαύμασα το θάρρος των νέων παιδιών που αψήφισαν τυχόν κινδύνους που θα μπορούσαν να υπάρξουν από κάποιους ''θερμοκέφαλους '' που σε κάθε χώρα υπάρχουν. Με εντυπωσίασε η προετοιμασία του γεγονότος αφού καταγράφηκε να αναρτήθηκε στο διαδίκτυο. Συμμερίζομαι την χαρά αυτών των παιδιών που με ενθουσιασμό θέλησαν να ψάλλουν τον Εθνικό μας Ύμνο, εκεί που κάποτε ακούγονταν τα βυζαντινά μελουργήματα ενός μακραίωνου πολιτισμού.  Συμμερίζομαι αλλά δεν συμφωνώ! Και δεν συμφωνώ, διότι τα παιδιά μας αυτά, πήγαν είδαν και απήλθαν κρατώντας καλά φυλαγμένη την χαρά μιας πατριωτικής κινήσεως που αφθαρτοποιήθηκε μέσα από τις κάμερες που την αποθανάτισαν. Τα παιδιά μας, έψαλλαν τον Εθνικό μας Ύμνο και απεχώρησαν για την ελεύθερη Ελλάδα. 

       Ίσως να μην φταίνε τα ίδια που δεν σκέφθηκαν πως πίσω τους αφήνουν μια χούφτα Ρωμιούς που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν και συνεχίζουν να ζουν στην Πόλη. Ίσως δεν σκέφθηκαν πως φεύγοντας τα ίδια για την ελεύθερη Ελλάδα μας, άφησαν πίσω τους Ρωμιούς νέους της Πόλης που δεν θέλησαν να εγκαταλείψουν τα χώματα που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν. Είναι τα ίδια νέα παιδιά που έμαθαν τα Ελληνικά μαζί με τα Τουρκικά γιατί έτσι έπρεπε να κάνουν. Ξέρουν πολύ καλά τον Εθνικό Ύμνο της Ελλάδος αλλά πρέπει να ψάλλουν τον Εθνικό Ύμνο της Τουρκίας! Η διαφορά είναι πως οι μεν πήγαν και έφυγαν, οι δε όμως συνεχίζουν να μένουν εκεί... Σκέπτομαι τελικά, εμείς στην ελεύθερη Ελλάδα, είμαστε περισσότερο Έλληνες από αυτούς τους Έλληνες της Πόλης; 

      Έπειτα, τι θα μπορούσε να συμβεί εάν κάθε Ελληνικό γκρουπ που επισκέπτεται την Πόλη ήθελε να ψάλλει ξανά τον Εθνικό μας Ύμνο ή κάποιο λειτουργικό Ύμνο της Εκκλησίας; Θυμάμαι επίσης την απογοήτευση που αισθάνομαι κάθε φορά που βλέπω, στην ελεύθερη Ελλάδα μας, την ώρα που ψάλλεται ο Εθνικός Ύμνος, κάποιοι Έλληνες να κάθονται ή ακόμα να συζητούν μεταξύ τους χωρίς να δίνουν καμιά σημασία.  Σε κάτι τέτοιες στιγμές, θυμάμαι την Αριστοτελική μεσότητα που πολλοί από εμάς αγνοούμε παντελώς. Κάποιοι Κληρικοί, συνήθως σλαβικής προελεύσεως πηγαίνουν στην Κωνσταντινούπολη και κυκλοφορούν σαν να λιτανεύουν Εικόνα στην Ενορία τους!  Η δική τους ΄΄ομολογία'' γίνεται πρόκληση! Είναι καλύτεροι από τους Κληρικούς που Ιερατεύουν στις ενορίες της Πόλης ομολογώντας καθημερινά την Εθνική και Θρησκευτική τους ταυτότητα; 

        Για να επιστρέψω στην αρχική μου σκέψη: τα παιδιά θέλησαν και κατά αγαθή συγκυρία κατάφεραν να μεταφέρουν την Εθνική μας υπερηφάνεια μέσα από το διαδίκτυο καθιστώντας και εμάς, εις αυτήν κοινωνούς. Αν βρισκόμουν την ώρα εκείνη κοντά στα παιδιά θα προσπαθούσα να τα αποτρέψω λέγοντας τους μόνον αυτό: εμείς θα φύγουμε και πίσω μας θα παραμείνουν κάποιοι άλλοι, που δεν είναι λιγότερο Έλληνες από εμάς! Είμαι σίγουρος πως τα παιδιά θα με καταλάβαιναν όπως καταλαβαίνω και εγώ τον νεανικό ενθουσιασμό τους. Θα με καταλάβαιναν αν τους πήγαινα στο Φανάρι και τους έδειχνα την κλειστή Πύλη επάνω στην δοκό της οποίας απαγχονίστηκε ο Εθνομάρτυρας Οικουμενικός Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε'. Θα καταλάβαιναν πως η Πύλη αυτή, δεν ξανάνοιξε για να θυμίζει σε όλους, από τον Οικουμενικό Πατριάρχη έως και τον πιο μικρό Ρωμιό της Πόλης πως η αγχόνη μπορεί να μην φαίνεται αλλά συνεχίζει να υπάρχει εκεί! Μαρτυρία δεν είναι να προκαλείς το μαρτύριο. Μαρτυρία είναι να μπορείς να το αντέχεις... 

                                                                                                                   π. Θωμάς Ανδρέου